Τα Βιβλία Μας - Τα Βιβλία των Συντακτών του ArtScript-
ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
ποίηση
isbn: 978-618-5643-40-9
σελίδες: 54
διαστάσεις: 23x13
τιμή: 11,00 ευρώ
Κάθε νίκη κρύβει μέσα της μια ήττα.
Όχι μόνο την ήττα του αντιπάλου
μα κι αυτή του ανθρώπου
άρα και τη δική σου.
ΙΙ
«Από τις ήττες μαθαίνουμε!»
«Μα αν είναι έτσι, γιατί γιορτάζουμε τις νίκες;»
«Ίσως γιατί δε μάθαμε τίποτα απ’ αυτές».
ΙΙΙ
Τόσο ο νικητής όσο κι ηττημένος
είναι φορές
που μοιράζονται τον ίδιο τάφο.
IV
Μην ψάχνεις τον νικητή σε λάθος τόπους·
ούτε στα πεδία των μαχών θα τον βρεις
ούτε στα νοσοκομεία θα τον αντικρίσεις
μα ούτε και στους θριάμβους.
Γιατί ο νικητής είναι πάντα αυτός
που δεν παίρνει μέρος στον πόλεμο
παρά μόνο στη διανομή των λαφύρων.
[από τις «Επινίκιες Στροφές»]
Από αβλεψία δεν βρίσκονται στο στόμα του λύκου, αλλά μπροστά στην απειλητική οδοντοστοιχία ενός αγνώστου…
Θα καταφέρουν να επιβιώσουν και να επιστρέψουν στον τόπο τους, που τόσο νοσταλγούν, με τον όμορφο κήπο και τα μυρωδάτα λουλούδια;
Ένα παραμύθι που δίνει στα παιδιά πολύτιμες πληροφορίες για την προετοιμασία της φακής και τη συγκομιδή της, τονώνει τη φαντασία τους και ενδυναμώνει την ανάγκη τους, να γνωρίσουν νέους τόπους και να βρουν απαντήσεις σε δεκάδες ερωτήματα.
- Συγγραφέας: Μαίρη Βανδώρου
- ISBN: 978-618-207-118-2
- Αρ. σελίδων: 398
- Ειδος: Ελληνική λογοτεχνία
- Έτος έκδοσης: 2022
- Διαστάσεις: 14 X 21
- Εξώφυλλο: Μαλακό
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσευχηθείς
Μέσα στη σιωπή. Να ψάχνεις τους παθιασμένους, τρυφερούς, θυμωμένους
ψιθύρους, να προσπαθείς να συναρμολογήσεις τη φωνή της, στις τέσσερις το
πρωί, στο σκοτάδι, τη φωνή της που κυλούσε στο λαιμό σου, και άνθιζε την
τρυφερότητα μέχρι το μεδούλι της ψυχής σου.
Στα άδεια συρτάρια. Να στύβεις τα ρούχα της για μια ανάσα από τη μυρωδιά
της. Να χαΐδεύεις τα βιβλία που άφησε μισά. Να αγγίζεις τις λέξεις, ν’
αναρωτιέσαι σε ποια πρόταση έμεινε περισσότερο το βλέμμα της. Τα γράμματα
κλειδαρότρυπες, ψάχνεις κάποια ανάμνηση να την κοιτάξεις στα μάτια.
Στο χαρτί. Το μελάνι είναι το αίμα όλων των αποστάσεων ανάμεσα σας, και συ
παλεύεις να βρεις τα κατάλληλα λόγια για να το επιστρέψεις στις φλέβες του
χρόνου. Γιατί και οι προσευχές ξόρκια είναι. Γιατί πάντα θυμάσαι εκείνη την
ατάκα του Pacino, ο σωστός άνθρωπος στο σωστό μέρος στη σωστή στιγμή,
αυτό είναι μαγεία. Και μόνο μαζί της το ένιωθες αυτό. Ποτέ πριν.
Στο σούπερ μάρκετ. Θυμάσαι όλα όσα της άρεσαν. Ίσως αν γεμίσεις το καρότσι
με αρκετά γλυκά, να εμφανιστεί να το πάρει και συ να την κυνηγάς στους
διαδρόμους. Παραδέξου το, σου έλειψε να την κυνηγάς. Γιατί σε βγάζει από το
λήθαργο, σε κάνει να προσπαθείς, να γίνεσαι καλύτερος, σε σώζει από το να
παίζεις κρυφτό με τους φόβους και τους συμβιβασμούς σου.
Στην ταράτσα. Όταν πηγαίνεις πάνω-κάτω, που κοντεύουν να ζαλιστούν τα
κάγκελα και αναρωτιέσαι σε ποια φώτα της πολής είναι, και εύχεσαι με όλη τη
δύναμη της ύπαρξής σου να βρέξει, να την λούσουν και να την μουσκέψουν
μέχρι το κόκκαλο όλες οι μέρες, οι ώρες, οι σκέψεις σου.
Στα τραγούδια. Που λένε τα πάντα όταν δεν μπορείς να πεις τίποτα.