Διαβάζοντας την ποιητική συλλογή του Επαμεινώνδα  Βανδώρου «Οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος» βρήκα καλή τη γραφή του. Μα πιο ενδιαφέρουσα βρήκα την κριτική ματιά του. Το παρατήρησα σχεδόν σε όλα τα ποιήματά του. Μες στην παγκόσμια την Ιστορία και μες στου χρόνου την πορεία είμαστε μια στιγμή. Δεν πρέπει να είναι τυχαία. Με ακούμπησε η χαμένη γενιά που δεν της αφήσανε επιλογή ούτε να οπισθοχωρήσει γιατί μπροστά ήταν αδύνατο να πάει. Μήπως Επαμεινώνδα είναι λίγο απαισιόδοξο αυτό; Στο βιβλίο πάνω έχω διπλώσει τη σελίδα 20 στο οι Αρχαιολόγοι του Μέλλοντος. Θα πρέπει να ξεδιαλύνουν το μοντάζ και τη σκηνοθεσία, τα επίπλαστα χαμόγελα, η αρχαιολογική σκαπάνη να φέρει στην επιφάνεια πολλά σκουπίδια του σήμερα. Νομίζω εδώ είναι η επιτομή πια της εποχής μας. Πετυχημένο και βαθιά σκέψη. Έτσι θα έλεγα πως ο νικητής μπορεί να είναι κι αυτός που με την ποίησή του βοηθάει να απλωθεί η σκέψη μας, να ονειρευτούμε έστω και τη στιγμή που διαβάζουμε τις γραμμές του ποιήματος. Συνέχισε έτσι Επαμεινώνδα. 

Με εκτίμηση Κυριακή Καζακίδου