Στέλλα Μαρή
Η Στέλλα Μαρή ασχολείται με το θέατρο, γράφει και σκηνοθετεί, έχει αναλάβει σχεδόν εξολοκλήρου το ανέβασμα του έργου «Ρέπλικα» το οποίο είναι σε δικό της κείμενο και σκηνοθεσία, έχει αναλάβει την παραγωγή του έργου και είναι μια εκ των δύο πρωταγωνιστών, (και δεν είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει τόσους ‘‘ρόλους’’ σε μια παράσταση). Γράφει ποίηση, η ποιητική της συλλογή «Θυσία» κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2015 από τις Εκδόσεις Κουίντα, ενώ έχει το δικό της θεατρικό εργαστήρι "POCKEtFLAT", στο οποίο είναι υπεύθυνη και διδάσκει. Την περασμένη Κυριακή, -ύστερα από τον πρώτο, επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων τον περασμένο Μάη-Ιούνιο στο studio Κυψέλης, (Σπετσοπούλας 9 & Κυψέλης, Κυψέλη),- έκανε πρεμιέρα για τη δεύτερη σεζόν η παράσταση Ρέπλικα, (η οποία παίζεται κάθε Κυριακή στις 21:00) λίγες μέρες νωρίτερα, η ηθοποιός μας είχε δώσει συνέντευξη την οποία δημοσιεύουμε σήμερα στο Artscript Blog.
ArtScript: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς (ένα σύντομο βιογραφικό)!
Στ. Μαρή: Να μιλήσω για μένα... Ξέρετε, όταν θεωρείς ότι η δουλειά σου και η δράση σου μιλά για σένα, το θεωρείς, μάλλον άσκοπο και στείρα ναρκισσιστικό να μιλάς εσύ με τίτλους ή αναφορά προθέσεων, αφού άλλωστε δε σε σώζουν αυτές... Οκ, ας πω πως είμαι ένα άτομο που αισθάνεται υποχρέωσή του να μετουσιώνει τις κλίσεις/αγάπες του, σε κάτι που μπορεί να αφορά και άλλους στο ταξίδι τους στη ζωή... Κάποια που πιστεύει πως αυτό είναι το κάλεσμα και η λειτουργία της τέχνης..., η αφύπνιση συνειδήσεων, η άρθρωση λόγου και η αναζήτηση συμμαχιών... κάποια που νιώθει πολύ καλά πως γι' αυτό το λόγο η τέχνη, άρα και το θέατρο, δεν είναι ελιτίστικη επιλογή, αλλά τρόπος ζωής. Ένας άνθρωπος που γρήγορα αισθάνθηκε πως το θέατρο είναι ο δρόμος που τον αφορά στην παραπάνω κατεύθυνση. Κάποια που είπε όταν ερωτήθηκε, πως το θέατρο είναι "ένας μεγάλος Έρωτας. Σου ζητά τα πάντα χωρίς να σου υπόσχεται τίποτα"... Οδηγός σε αυτό το ταξίδι, η αγάπη... για τη ζωή, για εμάς τους ίδιους, για τον άνθρωπο... Και όλα γίνονται... Η δουλειά, όσο απαιτητική κι αν είναι, γίνεται λύτρωση, και οι συναντήσεις τελικά γίνονται... Δεν ξέρω αν μου ζητάτε όμως να αναφερθώ και σε στοιχεία που υπάρχουν σε βιογραφικά μου... Ας πω μόνο πως σαν ηθοποιός είμαι Μέλος του Διεθνούς Θεάτρου, και σα σκηνοθέτης Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Πως ίδρυσα το Θεατρικό Εργαστήρι POCKEtFLAT, όπου διδάσκω υποκριτική και φροντίζω κα για την άμεση ένταξη των σπουδαστών σε δράσεις. Πως είμαι υπεύθυνη της Minus [two], Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία, και πως η πρώτη μου "πετριά" ήταν το γράψιμο. Ναι, θεωρώ πως αυτό συνδέεται με το θέατρο. καθώς όπως έχω δηλώσει, "το θέατρο είναι η Χώρα, όπου ο Λόγος γίνεται Ζωή"
Ας αναφερθώ τώρα και σε κάποιες δουλειές αρχίζοντας από το τώρα... Ξεκινά ο β' γύρος των παραστάσεων της "Ρέπλικας" στο "studio Κυψέλης" στις 9 Οκτωβρίου- οι παραστάσεις ξεκίνησαν εκεί τον Μάιο, πήγαν πολύ πολύ καλά και αποφασίσαμε ότι πρέπει να συνεχίσουμε... θα δείξει... Υπογράφω το κείμενο και τη σκηνοθεσία, και παίζω μαζί με τον Μανώλη Βαζαίο. Να αναφέρω πως αυτές τι μέρες μπαίνει στο τυπογραφείο το βιβλίο "Ρέπλικα" (εκδ. ΚΟΥΙΝΤΑ)/ Πριν ένα χρόνο περίπου κυκλοφόρησε η ποιητική μου συλλογή "η Θυσία" (από τις εκδ. ΚΟΥΙΝΤΑ), και μετά το πάνελ και την παρουσίαση ( στο "Σύγχρονο Θέατρο"), ακολούθησε το δρώμενο "η Θυσία- αντί αναλογίου", σκηνοθεσία δική μου, όπου έπαιξα μαζί με άλλους τρεις ηθοποιούς. Ας αναφερθώ στο πρώτο μου θεατρικό έργο "Forever Yours ή π στο τετράγωνο", το οποίο ανέβηκε σε δύο διαφορετικές παραγωγές σε σκηνοθεσία μου σε "θέατρο Ράγες" και "Studio Κυψελης" (έπαιζα η ίδια μαζί με άλλους τρεις ηθοποιούς). / Για να φτάσω στο "Δυο Για Την Τραμπάλα" ("Two For Τhe Seesaw" του William Gibson, σε μτφρ.μου)- έργο που αρχικά ανέβηκε σε σκηνοθεσία του Άκη Δαβή (Δάσκαλος μου, και Μέντορας μου στο θέατρο), με τον ίδιο και εμένα στο Θέατρο του, Θέατρο Αλκμήνη, παραστάσεις που διεκόπησαν από τον πρόωρο θάνατό του... Το έργο ανέβηκε σε διαφορετική σκηνοθεσία / σκηνοθεσία δική μου, μια άλλη ανάγνωση, αφιερωμένη στη μνήμη του... Έπαιζα με έναν άλλον πια ηθοποιό, και τίμησα όπως όφειλα αυτόν τον μεγάλο Θεατράνθρωπο, με το μόνο τρόπο που του άξιζε, μέσω καλλιτεχνικού στοιχήματος, και του ρίσκου που αυτό συνεπάγεται...
Και να σταθώ σε αυτό το σημείο στον Άκη Δαβή... ήταν αξιόλογοι όλοι οι συνεργάτες του στην 4ετούς φοιτήσεως Σχολή του απ' όπου αποφοίτησα, καθώς επίσης και οι διάφοροι δάσκαλοι από Ελλάδα και εξωτερικό, που είχα τη χαρά να συναντήσω, αλλά ο Άκης Δαβής είναι ο μέντοράς μου, αυτός που με έκανε να καταλάβω πως το θέατρο είναι έργο εν εξελίξει, πως ο στόχος μας πάντα πρέπει να είναι η "δημιουργία αληθινής ζωής επί σκηνής", και τίποτε λιγότερο... Ας αναφερθώ και σε σπουδές μου στην Νομική Αθηνών, σε μεταπτυχιακό σε Southampton University, σε Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, σε αντίστοιχες εξετάσεις για να πάρω και την άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος και στην Αγγλία ("solicitor of England and Wales") και άλλες περιπέτειες που φαντάζουν μαζοχιστικές, (γέλια), αλλά ήταν φάνηκε αναγκαίες για να παραδεχτώ την δική μου αλήθεια, που μόνο μέσω του Θεάτρου και της γραφής μπορώ να την προσεγγίζω, τόσο όσο μπορώ… και πάλι απ’ την αρχή...ταξίδι που έγινε ακόμα πιο συναρπαστικό, όταν το πρότεινα πια και στους σπουδαστές μου από το POCKEtFLAT και τόλμησα από πολύ νωρίς να τους αντιμετωπίζω ως συνεργάτες... Α! θέλω να αναφερθώ και στην τρίχρονη εμμονή πάνω στο Άμλετ (μτφρ. Χειμωνά), ένα απίστευτο ταξίδι, που οδήγησε στη σύλληψη και σύνθεση που ονομάστηκε "Ο Άμλετ Αυτοκτόνησε" (θέατρο Δρόμου, δώρο μας στον κόσμο/χαμόγελο στην κρίση που ξεσπούσε τότε) , και μετά "Post Hamlet ή μετά-Αμλετ" σε διάφορες εκδοχές σε κλειστούς χώρους (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Βρυσάκι, γυναικείες φυλακές Ελαιών κ.α), σε σκηνοθεσία μου/ έπαιζα μαζί με την Ομάδα μου Minus two, ενώ γρήγορα ενέταξα και σπουδαστές μου. Αυτά. Σταματώ.
ArtScript: Υπάρχουν άνθρωποι από το χώρο του θεάτρου με τους οποίους θα επιθυμούσατε να συνεργαστείτε;
Στ. Μαρή: Όχι, δεν ονειρεύομαι να συνεργαστώ με κάποιον συγκεκριμένα (γέλια). Μην τη θεωρήσετε αλαζονική την απάντηση... Αντιδρώ σε κάθε ρατσισμό, σε όποια διάκριση θέλει τον άλλον να κρίνεται τελεσίδικα από την μέχρι τώρα πορεία του, και έτσι να δημιουργούνται κλίκες, και αξιώματα που ξέρετε αποκλείουν κάποιον άλλο... Όπως φιλοδοξώ η ίδια να μην επαναπαύομαι σε όποιες επιτυχίες, αλλά να τιμώ κάθε φορά το νέο στόχο, έτσι φιλοδοξώ να είμαι διαθέσιμη κάθε φορά να δίνω ευκαιρίες σε "συναντήσεις" και συμμαχίες… καλλιτεχνικές, και άρα ανθρώπινες... Ναι, είμαι ευγνώμων για τέτοιες συναντήσεις, και ονειρεύομαι να συνεχίσουν, να έχω τη δύναμη να επενδύω έμπρακτα σε αυτές, και να συνεχίσω να εμπνέομαι και σε άλλες... Ονειρεύομαι να δικαιώνεται ξανά και ξανά η έλξη οράματος, καλλιτεχνικής γλώσσας, ανθρώπινης υπόστασης.
ArtScript: «Ρέπλικα» ένα δικό σας κείμενο, που ανεβάζετε για δεύτερο κύκλο παραστάσεων φέτος, στο θέατρο (;). Στο έργο υπάρχουν δύο ήρωες, ο εφευρέτης και η ρέπλικα του. Όσο κυλάει η παράσταση αντιλαμβανόμαστε ότι ανάμεσα τους υποβόσκει και το ερωτικό στοιχείο. Από τη μία η Ρέπλικα η οποία είναι η δότης, (πρόθυμη να προσφέρει στον εφευρέτη αυτό που εκείνος επιθυμεί), και από την άλλη ο εφευρέτης ο οποίος είναι ο δέκτης του ενδιαφέροντος, μάλιστα απαιτεί από τη ρέπλικα , κι απειλεί να την τιμωρήσει όταν εκείνη δε συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις του «παλιόπραμα, θα σε αποσυνδέσω, θα σε τιμωρήσω και δε θέλω»… Ο «δημιουργός» ασκεί πάντα εξουσία-γοητεία στο «δημιούργημα»;
Στ. Μαρή: Ας σταθώ καταρχήν στο ερωτικό της σχέσης. Ναι, πρόκειται για μια ιδιότυπη ερωτική ιστορία, και τελικά "απαγορευμένη" ή έστω εκτός κοινωνικής αποδοχής. Ο ερευνητής, ο Μάνος, αρνείται να την "δει" αυτή την ιστορία, πόσο μάλλον να την παραδεχτεί- άρα μέχρι τέλους επιδεικνύει τη θέση ισχύος του ερευνητή/δημιουργού, που έχει κάθε δικαίωμα να συνετίζει, να ελέγχει την Ρέπλικα του. Η Ευδοκία, από την άλλη, αδυνατεί να αναγνωρίσει αυτήν την έλξη, καθώς άλλωστε, όπως παρατηρεί ο Μάνος, "δεν έχει προγραμματιστεί για να καταλαβαίνει την αγάπη... δεν έχει καταλάβει πως η αγάπη είναι ένα παιχνίδι, είναι Το παιχνίδι"... Όταν όμως η Ευδοκία μαθαίνει να δίνει τις "σωστές" απαντήσεις για το τηλεπαιχνίδι "Δώσε κι εσύ πόνο...Μπορείς", φαίνεται ότι ταυτίζεται με το ρόλο της, και αισθάνεται ότι δε θέλει να πονά τον υποτιθέμενο σύντροφό της (του οποίου του έχουν δώσει το όνομα του ερευνητή, για να απλοποιήσουν τα πράγματα)... Η Ευδοκία παίρνει πολύ στα σοβαρά το παιχνίδι που την έβαλαν να παίξει, και σιγά σιγά συντονίζεται στην δική της λογική, που τη διαφοροποιεί από την παράλογη λογική της κοινωνίας μας που συχνά δικαιώνει όποια συμπεριφορά πόνου και εκδίκησης στα πλαίσια μιας ερωτικής ιστορίας. Φαίνεται έτσι πως καλούμαστε να δούμε μέσα από την οπτική ενός πλάσματος αθώου, ίσως πιο έτοιμου να δοθεί στο καλό, απ' ότι ο άνθρωπος που έχει μάθει να αμύνεται, να ελέγχει, να είναι έρμαιο των βιωμάτων και ενοχών του. Στο τέλος, οι ρόλοι φαντάζουν αντεστραμμένοι: στην υπερβολή του, αυτό θα μεταφραζόταν, ποιός ο άνθρωπος, ποιά η ρέπλικα;... Θα έλεγα λοιπόν πως αυτό είναι που οδηγεί στην αίσθηση, ότι τα άνισα αυτά πλάσματα, συνδέονται ωστόσο βαθιά και σκοτεινά... Το παιχνίδι έχει ξεφύγει πια από μια αναμέτρηση του αδύναμου ρομπότ που γοητεύεται από τον σκληρό δημιουργό του, και παρακολουθούμε πια την αντιστροφή αυτών των αρχικών ισορροπιών.
ArtScript: Έχετε πει ότι στην αρχή της θεατρικής σταδιοδρομίας σας (μαθήτρια ακόμα) είχατε απογοητευτεί από αυτά που συναντούσατε στις διάφορες σχολές, και μάλιστα είχατε θεωρήσει ότι το Θέατρο ήταν ένα άπιαστο όνειρο (μέχρι που συναντήσατε το θεατρικό σας μέντορα Άκη Δαβή). Πόση ευθύνη έχουν οι σχολές και οι καθηγητές υποκριτικής απέναντι στους μαθητές τους; (και δεν αναφέρομαι στο να τους προωθήσουν στο θέατρο και στην τηλεόραση) αλλά στο πως θα τους πείσουν ότι το θέατρο είναι ζωή, «Ο χώρος όπου ο λόγος γίνεται Ζωή» και ότι «είναι πολιτική πράξη που δεν αφορά μόνο τους ίδιους, «αφορά την καθημερινότητα, τον καθημερινό άνθρωπο, είναι τρόπος ζωής, είναι αλήθεια, προ(σ)καλεί σε αφύπνιση και συμμαχίες»;
Στ. Μαρή: Είναι ιερός ο ρόλος του Δασκάλου γενικά, αλλά τώρα ας μου επιτρέψετε να επικεντρωθώ στη διδασκαλία στο Θέατρο... Σε εμπεριέχει, αλλά (και) σε υπερβαίνει... δέχεσαι το ρόλο αυτού που προσφέρει και διαμορφώνει, για να μπορέσεις με σεμνότητα τελικά να δεχτείς να γίνεις ο αγωγός που θα οδηγήσει τον σπουδαστή, Που; Στον εαυτό του... Ναι, χρειάζεται η τεχνική, αλλά αυτή δεν είναι παρά το μέσο... -υπάρχει για να επιτρέπει την κατάθεση επί σκηνής. Και αυτό είναι που συνιστά το ιδιαίτερο στοιχείο της διδασκαλίας στο Θέατρο. Εφόσον το ζητούμενο είναι η αφύπνιση του υλικού που ο κάθε σπουδαστής φέρει, οι γνώσεις που στρέφονται μόνο στην εγκεφαλική αφύπνιση / προσέγγιση του αντικειμένου δεν είναι αρκετές για να δικαιώσει ο δάσκαλος το ρόλο του, καθώς δεν είναι ικανές να εμπνεύσουν στην "παράδοση"/ εμπιστοσύνη στο Δάσκαλο, ο οποίος καλείται να τιμήσει αυτή τη διαθεσιμότητα και έμπρακτα να τη μετουσιώσει σε πράξη / δράση. Προς αυτήν την κατεύθυνση ο δάσκαλος οφείλει να αφουγκραστεί πολύ προσωπικά τον κάθε σπουδαστή, να συνειδητοποιήσει μηχανισμούς άμυνάς του και άλλες ιδιαιτερότητες... Επίσης καλείται να του μεταφέρει την αίσθηση/αλήθεια ότι το θέατρο είναι μέρος της ζωής που ζούμε, όχι κάτι το ελιτίστικο, κάτι που μπορεί να "μεταφερθεί" μάλλον μόνο με την πρόταση και υποστήριξη δράσεων φιλοσοφίας, προσανατολισμού, αφύπνισης και άρθρωσης λόγου… Ακούγεται θεωρητικό, αλλά αν μιλούσαμε για συγκεκριμένες δράσεις που έχω προτείνει π.χ. μεταξύ άλλων και σε χώρους μη συμβατικά θεατρικούς (αναφέρομαι τώρα στη σειρά δράσεων "ποίηση, θέατρο, ακτιβισμός"), θα μπορούσα να γίνω πιο συγκεκριμένη. Ναι, νομίζω πως πολλοί δάσκαλοι θεάτρου απέτυχαν στο ρόλο τους, γιατί ξέχασαν πως το θέατρο είναι μια ομαδική υπόθεση α τ ο μ ι κ ώ ν πορειών... Και ξέχασαν πως το θέατρο είναι δράση, δεν είναι μια θεωρητική / εγκεφαλική υπόθεση..- από αυτό (το μυαλό μας) και τη φλυαρία του θέλουμε άλλωστε να λυτρωθούμε... Χαμογελώ σεμνά και με αγάπη που βλέπω πως ξεχωρίσατε κάποια από αυτά που έχω πει κατά καιρούς σχετικά... Ας τελειώσω όμως με κάτι που έλεγε, και μάς ζητούσε ο δικός μου Δάσκαλος, ο Άκης Δαβής, αυτός που όπως είπατε με είχε κάνει τότε να πιστέψω πως αξίζει να ενταχτώ στο χώρο, παρά τις όποιες, πρόωρες απογοητεύσεις... Πίστευε και μάς ζητούσε, μέσω μιας μετατόπισης συνείδησης καταρχήν, να αξιώνουμε την "πραγματική ζωή επί σκηνής..., όχι μια μίμηση ζωής". Και, ναι, αυτή η αξίωση αλήθειας σε στιγματίζει όχι μόνον σαν καλλιτέχνη, αλλά γενικότερα σαν άνθρωπο. Άλλωστε αυτή η διάκριση τέχνης και ζωής δε με αφορά, αφού και οι δύο υπηρετούν το ίδιο "θέμα", τη ζωή.
ArtScript: Κάτι που μου έκανε εντύπωση διαβάζοντας το site από το Θεατρικό Εργαστήρι POCKEtFLAT, όπου είστε υπεύθυνη και διδάσκετε υποκριτική, είναι ότι ακολουθείτε διάφορους και διαφορετικούς κύκλους σπουδών και μαθημάτων ανάλογα με τις ανάγκες του έτους και της προτεινόμενης δράσης, όταν οι περισσότερες θεατρικές σχολές, και εργαστήρια ακολουθούν συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ποιος είναι ο στόχος σας, έχετε αντιληφθεί ότι αποδίδει περισσότερο; Υπάρχουν και άλλα πράγματα στα οποία δεν τηρείται το «πρωτόκολλο της εκπαίδευσης» όπως την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι, σαν κάτι στείρο;
Στ. Μαρή: Ποτέ δε με ενδιέφεραν τα όποια "πρωτόκολλα"- υποστηρίζουν πάντα μια ισοπεδωτική ομοιομορφία, άρα κάτι που αρνείται την ανθρώπινη φύση που ζητά πάντα χώρο, για την ανάδειξη, μέσα σε όποια ομάδα, της ιδιαιτερότητας του ατόμου... Ειδικά μιλώντας για σπουδές θεάτρου, η ανάγκη μου να έχω το χώρο να αφουγκράζομαι συνέχεια τον παλμό της κάθε ομάδας, αλλά και των αναγκών μου, δε μου επέτρεψε ποτέ να ονειρευτώ να προτείνω και εγώ μια Σχολή Θεάτρου (ειδικά, αναγνωρισμένη από το Κράτος), καθώς εκεί δε θα είχα τέτοια περιθώρια... Οδηγήθηκα έτσι στο (προτεινόμενης 5ετους φοίτησης) Εργαστήρι αυτό, όπως το χαρακτηρίζω, όπου με ενδιαφέρει μεν μια κατάρτιση επαγγελματικών προδιαγραφών, αλλά μέσα σε ένα πλαίσιο που δικαιολογεί μάλλον το στίγμα του εναλλακτικού... Πιστεύοντας βαθιά πως το θέατρο δεν είναι ένα είδος μουσειακού ενδιαφέροντος, έμπρακτα δηλώνω το ενδιαφέρον μου να καταπιάνομαι όχι μόνο με έργα κλασικού ρεπερτορίου, αλλά και με άπαικτα έργα νέων ελλήνων (και όχι μόνο) συγγραφέων, ενώ ενθαρρύνω από νωρίς τους συμμετέχοντες να προτείνουν και έργα δικών τους, άλλων, κλίσεων (συγγραφικών, ποιητικών κ.α.) και να αποπειρώνται, μέσα σε μια συγκεκριμένη κάθε φορά, καλλιτεχνική γλώσσα να προτείνουν σκηνοθεσία δική τους σε έργα με τα οποία καταπιάνονται και υποκριτικά... Έμπρακτα, έτσι, συναντώνται και στη διδασκαλία μου οι ιδιότητες μου σκηνοθέτη, δασκάλας, αλλά και ηθοποιού, καθώς πολλές φορές έχω επιλέξει να ενταχτώ σε δράσεις μαζί τους, προτείνοντας τους έμπρακτα τη συνειδητοποίηση πως το θέατρο είναι έκθεση, και μια συνεχής εξέλιξη και εκπαίδευση... Τώρα, δεν ξέρω τι άλλο να πρωτοπώ... θα έπρεπε να μιλήσω για το πώς οδηγήθηκα σε κάποιες δράσεις, σε κάποιες συνεργασίες κατά καιρούς, για το ποια σχέδια είναι ερευνητικά δηλαδή εν εξέλιξη, για συγκεκριμένους στόχους για το μέλλον, που αφορούν από αρχαία τραγωδία μέχρι ποιητικές συλλογές... και αυτό θα ήταν μια άλλη ερώτηση (γέλια). Ας σταθώ πως το POCKEtFLAT δεν το φοβίζει το εναλλακτικό, και αυτό αφορά και τα κείμενα, και την προτεινόμενη σκηνοθεσία, πως ενθαρρύνεται η δράση από πολύ νωρίς, πως έχω από τους σπουδαστές τελικά τις αξιώσεις που έχω από άλλους συναδέλφους / χρόνια επαγγελματίες, πως με ενδιαφέρει η συνέχεια της ύπαρξης και περαιτέρω δημιουργία ομάδας που θα συνεχίσει να προτείνει μια γλώσσα συγκεκριμένης αισθητικής, που αφόρα τον σύγχρονο άνθρωπο, τη ζωή του.
ArtScript: Με αφορμή αυτό που είχατε πει σε συνέντευξη σας ότι «Αλίμονο αν ξεχάσουμε την επικινδυνότητα της εμπλοκής μας στη θεατρική πράξη», θέλω να ρωτήσω που κρύβει κινδύνους το θέατρο για τους ανθρώπους που ασχολούνται μαζί του;
Στ. Μαρή: Με τη λέξη κίνδυνος" φαντάζομαι αναφερόμουνα στην επικινδυνότητα της έκθεσης, στη γύμνια της, κατά την πορεία σου στην αλήθεια...και αυτό έχει στιγμές σκληρότητας, δεν είναι βολικό να αφήνεις τα κλισέ σου, τις δικαιολογίες σου, τα άλλοθί σου, συχνά την "ταυτότητά" που έχεις πιστέψει ότι έχεις....Πετάς τα βαρίδια σου ψάχνοντας την ελαφρότητα που θα σου επιτρέψει να δεις και τη αλήθεια του άλλου, για να τον "συναντήσεις"... και οι προκαταλήψεις σου (απέναντι στον εαυτό σου καταρχήν) δεν επιτρέπουν τέτοιες συναντήσεις… και αν γίνουν, θα κουβαλούν τις προκαταλήψεις αυτές... δε θα είναι γενναιόδωρες. Ο "κίνδυνος" όμως αυτός, η αμηχανία, ότι περπατάς σε άγνωστα μονοπάτια και γι αυτό επικίνδυνα είναι μια κατασκευή, μια ψευδαίσθηση. Μαθαίνεις στην πορεία να αναγνωρίζεις μέσα σε κάθε τέτοια διαδικασία, τον πυρήνα σου, το κέντρο που δεν χάνεις, απλά του δίνεις χώρο να αναπνεύσει... Είναι δημιουργική αυτή η διαδικασία, γιατί μπορεί να μεταμορφώσει το φαινομενικό χάος σε αρμονία... μία συχνότητα που δικαιώνει τη διαίσθησή σου, πως το ταξίδι σου στο θέατρο οδηγεί και στο ταξίδι προς τον εαυτό σου, ξανά και ξανά… έργο εν εξελίξει που μπορεί να έχει σκοτάδια, αλλά έχει και πολύ φως... στιγμές λύτρωσης κι αλήθειας.
ArtScript: Παίζετε όχι μόνο με τις λέξεις και τα νοήματα αλλά και τα εικαστικά, με το ποίημα με στίχους ακτινωτούς, στίχους κοχλιωτούς, στίχους κυκλικούς (οπτική ποίηση). Εκτός από τη λογοτεχνική άποψη θέλετε να περάσετε και μια εικαστική;
Στ. Μαρή: Αφέθηκα σε τέτοια παιχνίδια "οπτικοποίησης", χωρίς να ξέρω τότε ότι υπάρχει ένα τέτοιο ρεύμα / τάση και χωρίς να έχω τη φιλοδοξία να δημιουργήσω εγώ μια τέτοια τάση, ενδιαφέρον δεν είναι; Ήταν μια αυθόρμητη και άλογη, θα έλεγα, έλξη να "περιγράψω" την πορεία του συνειρμού του στίχου με σχήμα... σα να έψαχνα μια ακόμα "αφαίρεση", συνεπής κι αυτή προς την αποδόμηση της γλώσσας, όπου συχνά κατέληγα. Και όταν έβλεπα το στίχο να ακολουθεί ένα σχήμα και τη φόρμα του, ήταν σα να πρότεινα μια φόρμα ακόμη, πέρα από αυτήν που πρότεινα μέσω της γλώσσας. Η γλώσσα γινόταν τότε μια εικαστική υπόθεση, και αυτό οδηγούσε σε μια ενδιαφέρουσα πύκνωση, πρότεινε μια ανάγνωση, και μέσω αυτής μια νέα πραγματικότητα. Κι αυτό ήταν μέρος του "ταξιδιού", αυτό είχα ανάγκη να ψάξω τότε...
ArtScript: Οικονομική, πολιτική, ίσως και ηθική κρίση, θεωρείτε ότι οι έλληνες περιμένουμε ένα «από μηχανής ξωτικό» να μας σώσει, ανίκανοι να βγάλουμε τον εαυτό μας από όλον αυτό τον κυκεώνα που έχουμε ή μας έχουν μπλέξει;
Στ Μαρή: Στο κείμενό μου "το από μηχανής ξωτικό", ένα πλάσμα από άλλο πλανήτη αποφασίζει να επέμβει στο "σκηνικό" της ζωής μας, και θεωρώντας , ότι δεν υπάρχει διέξοδος, αποφασίζει να ανατινάξει τη Βουλή των Ελλήνων και να προσφέρει έτσι μια κάποια λύτρωση / ελευθερία... Όχι, είναι η απάντηση σε αυτό που με ρωτήσατε. Δεν μπορεί να μάς σώσει κανένα από μηχανή ξωτικό, αν δεν αναλάβουμε οι ίδιοι τις ευθύνες μας, στοχεύοντας καταρχήν σε μια αφύπνιση συνειδήσεων, απάντηση σε όποια κρίση (πολιτική, οικονομική, ηθική), μοναδική ελπίδα μας να επιβιώσουμε και να διεκδικήσουμε, χωρίς να ξεχνάμε ωστόσο πως και κατά τη διάρκεια της πορείας προς την "έξοδο", δεν πρέπει να ξεχνάμε τη χαρά ζωής, την πίστη μας στο τώρα, όσο σκοτεινό και να φαντάζει... Και για να γυρίσω στο κείμενο, τελικά το ξωτικό αρνείται να αναλάβει αυτό το ρόλο... ρόλο σωτήρα... Αποφασίζει ότι δεν αξίζει να λυπάται τους Γήινους... Ναι, να αρνούμαστε πια να αισθανόμαστε θύματα, ακόμα κι αν άλλοι εκμεταλλεύονται την κατάσταση αυτή... Αποδοχή που δεν οδηγεί σε παθητικότητα, αλλά σε αντίδραση... δράση, αλλαγή συνείδησης, άρα και τρόπου ζωής.
ArtScript: Είστε πολυπράγμων, γράφετε ποίηση, θεατρικά κείμενα, ανεβάζετε παραστάσεις στις οποίες πρωταγωνιστείτε, σκηνοθετείτε, διδάσκετε. Αν έπρεπε να επιλέξετε να κάνετε ένα από όλα, ποιο θα ήταν αυτό για το οποίο θα προσφέρατε «Θυσία» τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα σας;
Στ Μαρή: Αχ αυτές οι συγκρίσεις... ένα εγκεφαλικό παιχνίδι που μάς βασανίζει, ακόμα κι όταν σου ζητά να παίξεις με σενάρια... Ε λοιπόν αρνούμαι να μπω στο σενάριο, να πρέπει να προσφέρω "Θυσία" (γέλια)- καλά κάνετε και μου πετάτε μπαλάκι τον τίτλο που επέλεξα γα την ποιητική μου συλλογή...ακόμα δεν τον έχω εξηγήσει...- τις διάφορες οπτικές έκφρασης, για να υπηρετήσω μόνο μία... Φρίκη (γέλια). Είναι τόσο οργανικές αυτές, πραγματικές ανάγκες, που θα συνιστούσε ευνουχισμό μου κάτι τέτοιο, μια τιμωρία μου (γιατί..;), κάτι το βαθιά ενοχικό και άρα αυτοκαταστροφικό... Δεν ασχολούμαι με αυτά από ανία, αλλά ψάχνοντας, όπως και να ακούγεται, τη λύτρωση... να δω... να καταλάβω… να αισθανθώ... να προτείνω… να προσκαλέσω σε τοπία... να τείνω το χέρι και να το δώσω... Πάντα το ζητούμενο η αγάπη... Θα μπορούσα βέβαια να σάς πω, πως κατά καιρούς μπορεί να αφοσιωθώ σε κάποιο από αυτά, πως χτες μόλις μιλώντας με μια φίλη της είπα, "μερικές φορές αισθάνομαι πως όλα υπηρετούν την ανάγκη μου να παίζω", αλλά πως κι εδώ νομίζω σάς ανέφερα πως "η πρώτη μου πετριά ήταν το γράψιμο"... Αν βρείτε εσείς την απάντηση, θα μου την πείτε ; (γέλια)... Να σάς πω μόνο πως υπάρχουν στιγμές που θεωρώ λυτρωτικές αυτές τις συναντήσεις, άλλες πάλι απαιτητικές / βασανιστικές... σαν να είναι ικανές να σε κατασπαράξουν... σου ζητούν να "δεις" και να "μιλήσεις" με κάθε τρόπο... με ό,τι μέσα έχεις, όσο ζεις... Μήπως όλα αυτά είναι τελικά μια γραφή;... η προσωπική σου ζωή , και η προσωπική σου ανάγνωση της Ζωής... Σκεφτείτε το... είναι τρομαχτικό, αν σκεφτείτε πως ίσως η μεγάλη μου έλξη να φτιάχνω ιστορίες, που τη θυμάμαι από τα 5 μου, είναι πάντα παρούσα, και συνέχισε να υπάρχει, και με οδήγησε να γράφω ποίηση, να "μιλώ" μέσω της σκηνοθεσίας, και μέσω της κατάθεσής μου στη σκηνή... - μια ύψιστη μορφή γραφής που αγγίζει το άυλο, αφού φλερτάρει με την ψευδαίσθηση δημιουργίας πραγματικής ζωής...
ArtScript: Μελλοντικά σχέδια
Στ. Μαρή: Επειδή βρίσκομαι σε φάση που απαιτεί μια απόλυτη συγκέντρωση και ενεργοποίηση στη συχνότητά της "Ρέπλικας" (ειδικά επειδή παίζω…) λίγες μόνο μέρες πριν την πρεμιέρα, δε μου επιτρέπω να αφεθώ τώρα σε αναφορές σε μελλοντικά σχέδια... παρότι θα είχα να σας πω διάφορα για το μονόλογο που έχω γράψει, για κάποιες δράσεις που θα κάνουμε με τους σπουδαστές του POKEtFLAT, και άλλα... Σας ευχαριστώ για την κατανόηση... Φεύγω για πρόβα. Σάς περιμένουμε!
Στο προσωπικό site της ποιήτρια και ηθοποιού Στέλλας Μαρή, www.stella-mari.com, θα βρείτε υλικό που αφορά τις δουλειές της τόσο στο θέατρο όσο και στη λογοτεχνία.
Διαβάστε επίσης:
Άκης Δαβής : Οι Μαθητές θυμούνται
Θεατρική Συνάντηση