Παντελίδης Νίκος

Στη σκηνή του Small Argo full of Art, (του θεάτρου ΑΡΓώ) ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 το έργο «Λου Χσουν: To ημερολόγιο ενός τρελού», βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του κινέζου συγγραφέα, το οποίο συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας! Ο Νίκος Παντελίδης, ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών μιλάει στο ArtScript Blog για τα νοήματα του έργου, που όπως και τα δύο ομώνυμα κείμενα του ρώσου Νικολάι Γκόγκολ κινείται κι αυτός σε ένα κομφορμιστικό κοινωνικό πλαίσιο τόσο αυταρχικό και υποκριτικό που δεν μπορεί να το αντέξει. Ο ηθοποιός μας μιλάει επίσης για τον ελληνικό κινηματογράφο και το μέλλον του, μαζί με πολλά ενδιαφέροντα άλλα θέματα!  

 
ArtScript Blog: Μιλήστε μας για το ρόλο σας στην παράσταση «Το ημερολόγιο ενός τρελού» του Λου Χσουν, που παίζεται στη σκηνή του Small Argo full of Art, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00;

Ν. Παντελίδης: Ο ήρωας αυτός είναι ένας πρώην δημόσιος υπάλληλος, σε μια επαρχία της Κίνας των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Ήταν κλεισμένος για τριάντα χρόνια σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρο και σήμερα κατάφερε και ξεγλίστρησε έξω «προσεχτικά σαν ποντικός». Αρχίζει να μιλά με μια υπέροχη διαπίστωση ότι «σήμερα το φεγγάρι λάμπει εκπληκτικά» και τελειώνει την αφήγησή του με μία ευχή, με μια προτροπή: «Σώστε τα παιδιά». Αυτό που μεσολαβεί είναι μια καταιγιστική παράθεση σκέψεων, ανησυχιών και αμφιβολιών για τους άλλους. Για την οικογένειά του και για τους συγχωριανούς του.

ArtScript Blog: Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου από τους συγχωριανούς του, με αποτέλεσμα να «χαρακτηρίζεται» ως τρελός;

Ν. Παντελίδης: Αυτό που τον διαφοροποιεί από το σύνολο είναι η ευγενική προσέγγιση στο πρόβλημα. Με χαρακτηριστική αφέλεια (άλλωστε σήμερα αφελή χαρακτηρίζουμε έναν ευγενικό άνθρωπο) και με χωρίς κοινωνικό φίλτρο (χωρίς να αυτολογοκρίνεται) μιλάει για την κοινωνία που ζει. Πως είναι η κοινωνία που ζει; Ανθρωποφαγική! Ο ένας τρώει τον άλλο. Όπως ακριβώς η σημερινή κοινωνία δηλαδή, «Ο ένας τρώει τον άλλο». Όμως αυτός «μιλάει», δεν σιωπά και με αυτόν τον τρόπο τραβάει τα βλέμματα επάνω του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η κοινωνία να συσπειρωθεί και να αποβάλει το υγιές κομμάτι, χαρακτηρίζοντάς το ως άρρωστο.. «Με άφησαν να μπω στο γραφείο μου και κει άκουσα το κλειδί να γυρίζει, τον σιδερένιο σύρτη να σκούζει. Με κλείδωσαν σα να ήμουν κάποιο άρρωστο πετεινάρι που έβλαπτε το κοτέτσι. Αυτό με έκανε πραγματικά να σαστίσω.»

ArtScript Blog: Ανάμεσα στα άλλα για την παράσταση «Το ημερολόγιο ενός τρελού», γίνεται το εξής σχόλιο: «Απροστάτευτος και μόνος λόγω της διαφορετικότητας του, με τη γλώσσα ενός παιδιού, ζει παγιδευμένος σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον, που τον αναγκάζει να σκέφτεται τα χειρότερα για την ανθρώπινη φύση». Πόσο ‘‘επικίνδυνος’’ είναι ένας άνθρωπος που διατηρεί την παιδικότητα του, για τη δομή της ανθρώπινης κοινωνίας όπως έχει διαμορφωθεί με το πέρασμα των αιώνων;

Ν. Παντελίδης: Είναι πολύ επικίνδυνος επειδή γίνεται ο καθρέφτης της. Αλλά και η κοινωνία έχει τους μηχανισμούς της ώστε να σκεπάζει με μαγικό πανί αυτόν τον καθρέφτη και πια να μην αφήνει να αντανακλά καμία εικόνα.  Η παιδικότητα οφείλει να εξελιχθεί και να ωριμάσει. Απλό παράδειγμα αποτελεί το επιτραπέζιο παιχνίδι Μονόπολη που παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά. Αγοράζαμε δύο ή τρεις δρόμους στη σειρά και χτίζαμε σπίτια και αργότερα ξενοδοχεία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα όποιος πατούσε στα τετράγωνα οπού εμείς είχαμε χτίσει, να μας πληρώνει ενοίκιο. Αυτό είναι παιδικότητα. Ωριμότητα είναι να μην πληρώνεις. Να μην έχουν συνέπειες οι πράξεις οι οποίες μπορεί να βλάπτουν τους συνανθρώπους σου. Και αν κάποιος φωνάξει ή διαμαρτυρηθεί  για την αλλοίωση των κανόνων του παιχνιδιού, τότε η κοινωνία «οφείλει» να τον απομονώσει… «Θυμάμαι πως όταν ο μεγάλος μου αδερφός μου μάθαινε να γράφω εκθέσεις, για να μείνει ικανοποιημένος υπογράμμιζα πάντοτε τα επιχειρήματα που έφερνα εναντίον του ανθρώπου που έπρεπε να περιγράψω. Και αν καμιά φορά δικαιολογούσα καμιά κακή πράξη, μου έλεγε ‘Μπράβο, αυτό δείχνει πως σκέφτεσαι πρωτότυπα!’»

ArtScript Blog: Με βάση το σχόλιο της παραπάνω ερώτησης, ένας αθώος σαν παιδί άνθρωπος διατρέχει κι άλλους κινδύνους από τον περίγυρο του, εκτός από το να περιθωριοποιηθεί;

Ν. Παντελίδης: Όχι. Αυτό είναι αρκετό.

ArtScript Blog: Πόσο επίκαιρο και πόσο αφορά τους νεοέλληνες, ένα κείμενο που γράφτηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα από έναν κινέζο συγγραφέα, που μέσω των γεφυρών επικοινωνίας που προσπαθεί να χτίσει ο ήρωας του, ο ίδιος επιτίθεται στην παραδοσιακή Κίνα;

Ν. Παντελίδης: Αυτό το κείμενο λειτουργεί ως καθρέφτης της συμπεριφοράς μας. Ως εικόνα αντανακλούμενη από έναν καθρέφτη που κάποιος δεν τον σκέπασε καλά και ξέφυγε μια λάμψη. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν προσπαθεί να νουθετήσει. Δεν προσπαθεί να διδάξει. Ούτε δείχνει. Συνεπώς δεν προσβάλει… Γι αυτό άλλωστε τελειώνει και με μια ευχή: «Σώστε τα παιδιά».

ArtScript Blog: Όταν δεν είστε ηθοποιός πάνω στην σκηνή αλλά κάποιος θεατής ανάμεσα στο κοινό μιας θεατρικής παράστασης, τι έργα προτιμάτε να παρακολουθείτε;

Ν. Παντελίδης: Η αλήθεια είναι ότι ο ελεύθερος χρόνος που διαθέτω είναι περιορισμένος και ως εκ τούτου βλέπω στο θέατρο τους φίλους μου. Ευτυχώς όμως, που επιλέγουν έργα πολύ ενδιαφέροντα και ανοίγουν οι ορίζοντές μου.

ArtScript Blog: Παίζετε στο θέατρο, στον κινηματογράφο αλλά έχετε συμμετάσχει και σε σειρές της τηλεόρασης. Είναι τρία διαφορετικά κομμάτια του πάζλ για έναν ηθοποιό ή τελικά είναι πιο όμοια απ΄ ότι μπορεί κανείς να πιστεύει; Που μπορεί να υπάρχουν ομοιότητες και που οι διαφορές;  

Ν. Παντελίδης: Η δουλειά του ηθοποιού είναι μία. Η δημιουργία της μαγείας. Το μέσο καταγραφής διαφοροποιείται. Στο θέατρο καταγράφονται όλα απευθείας από τον θεατή, ενώ για την τηλεόραση ή για τον κινηματογράφο μεσολαβεί το φίλμ… bits τώρα πια.

ArtScript Blog: Το Δεκέμβρη βγαίνει στους κινηματογράφους η ταινία «Τζαμάικα» του Ανδρέα Μορφονιού, στην οποία συμμετέχετε. Πείτε μας κάποια πράγματα για το τι πρέπει  να περιμένει  ο θεατής από την ταινία;

Ν. Παντελίδης: Δεν έχω δει την ταινία, οπότε θα μιλήσω γι’ αυτό που έζησα, διαβάζοντας το σενάριο… Γελούσα μόνος μου και το γέλιο μου κοβόταν απότομα και έπειτα έκλαιγα… Βαθιά ανθρώπινη ιστορία χωρίς καμία επιτήδευση. Ανυπομονώ να τη δω.

ArtScript Blog: Είστε ένας ηθοποιός που έχετε πάρει μέρος σε αρκετές ταινίες, (εκτός από την ταινία «Τζαμάικα» φέτος συμμετείχατε και στην ταινία “Lines” του Βασίλη Μαζεμένου) ποιο πιστεύεται ότι είναι το μέλλον του ελληνικού σύγχρονου κινηματογράφου; Το ελληνικό κοινό έλκεται από τις ελληνικές ταινίες;

Ν. Παντελίδης: Την ταινία “Lines” την έχω δει δυο φορές και πρέπει να πω ότι είχα ακριβώς εκείνο το αίσθημα της ανησυχίας λίγο πριν από το σεισμό που η φύση μοιάζει σαν να είναι ακίνητη. Όσο για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, όλοι πια καταλαβαίνουμε ότι βρίσκεται σε απίστευτα ανοδική πορεία… «από μόνος του». Από το μεράκι των ανθρώπων που εργάζονται λέγοντας «κάνουμε σινεμά». Αυτό αποδεικνύεται και από την παρουσία των ταινιών στα φεστιβάλ του εξωτερικού!

ArtScript Blog: Εκτός από «Το ημερολόγιο ενός τρελού» έχετε άλλα καλλιτεχνικά σχέδια για τη σεζόν 2017-2018;

Ν. Παντελίδης: Όλα είναι σε εξέλιξη! Ελάτε να δείτε την παράσταση και ελάτε στο A Small Argo full of Art! Γίνονται εξαιρετικά πράγματα.
 

Τη σκηνοθεσία έχει κάνει ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος. Η διασκευή και μετάφραση του έργου έχουν γίνει από το Δημήτρη Ζουγκό. Ο μουσικός / συνθέτης Christos Pappas συνέθεσε την πρωτότυπη μουσική και μελοποίησε τα ποιητικά μέρη του έργου, τα οποία ερμηνεύει ζωντανά επί σκηνής. Στην σκηνή μαζί με το Νίκο Παντελίδη βρίσκεται και ο Σπύρος Βάρελης.

Μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου στην σκηνή  του «Small Argo full of Art» κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00.

Διαβάστε επίσης:

                                    Αφιέρωμα στον Άκη Δαβή