Κωνσταντής Μιζάρας

Την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου και ως την Κυριακή 5 Μαρτίου, ανεβαίνει στο θέατρο Καλλιρρόης (Καλλιρρόης 10, Αθήνα Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6942097395) το έργο του Αλεξάντρ Γκριν «Πορφυρά Πανιά» διασκευασμένο για το θέατρο, από τη Δανάη Ρούσσου, η οποία σκηνοθετεί και την παράσταση. Με αφορμή τα «Πορφυρά Πανιά» που θα παιχτεί για 15 συνεχόμενες παραστάσεις  (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 21.00, Σάββατο, 19.00 & 21.15, Κυριακή, 18.00 & 20.15) μιλήσαμε με έναν εκ των ηθοποιών της παράστασης των Κωνσταντή Μιζάρα, -τη σκηνή μαζί του θα μοιραστούν οι Στεφανί Καπετανίδη  και ο Κυριάκος Υφαντής, ενώ μέσω video εμφανίζονται και η Όλια Λαζαρίδου με τον Μανώλη Μαυροματάκη-. Ο κύριος Μιζάρας μιλάει για την παράσταση και τους δύο κεντρικούς ήρωες του κειμένου τον Γκρέυ και την Ασσόλ. Για τις κούκλες και την παρουσία τους στο θέατρο. Φυσικά δεν μπορούσαμε να μην τον ρωτήσουμε για τις κινητοποιήσεις των ανθρώπων της τέχνης με αφορμή το νομοσχέδιο που υποβιβάζει τα πτυχία των καλλιτεχνών.    

ArtScript: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, ένα σύντομο βιογραφικό.

Κωνσταντής Μιζάρας: Είμαι ηθοποιός και κουκλοπαίχτης και εργάζομαι και στα δύο από το 2000 περίπου. Έχω κάνει και άλλες δουλειές: κειμενογράφος, σερβιτόρος, διοργάνωση εκδηλώσεων κτλ. Πρόσφατα άρχισα να συνεργάζομαι και με ομάδες και θέατρα στη Γαλλία.

ArtScript: Μιλήστε μας για τον χαρακτήρα που υποδύεστε στην παράσταση «Πορφυρά Πανιά» του Αλεξάντρ Γκριν σε σκηνοθεσία της Δανάης Ρούσσου.

Κωνσταντής Μιζάρας: Η παράσταση εκτυλίσσεται γύρω από το πως ένα κορίτσι και ένα αγόρι μεγαλώνουν, ενηλικιώνονται, συναντιούνται και είναι μαζί... Ο Γκρέυ (τον οποίο υποδύομαι) είναι το αγόρι. Η παιδική του ηλικία ήταν πολύ μοναχική, γεγονός που ίσως τον οδήγησε να κάνει τις επιλογές που έκανε μεγαλύτερος στη ζωή. Τα δυο παιδιά τα δένει μια προφητεία, η οποία ίσως οδήγησε τον Γρέυ -και την Ασσόλ- να πράξουν όπως έπραξαν.

ArtScript:  Ο Αλεξάντρ Γκριν είχε πει ότι “Τα λεγόμενα θαύματα πρέπει εμείς οι ίδιοι να τα πραγματοποιούμε”. Θεωρείτε ότι στις μέρες μας οι άνθρωποι προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε τα θαύματα ή περιμένουμε να μας προσφερθούν, είτε από κάποιον Θεό, είτε από το σύμπαν, είτε από άλλους ανθρώπους;

Κωνσταντής Μιζάρας: Χμμ. Αναγκαστικά -για να απαντήσω!-θα πρέπει να ορίσουμε το «τί είναι θαύμα»... Οπότε, αντλώντας από τα τεκτενόμενα στον χώρο της τέχνης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι θαύμα θα ήταν, αν όλες οι καλλιτεχνικές πρακτικές (όλες οι τέχνες) αποφάσιζαν να ενωθούν, όχι με μόνο ως προς το παρών ζητούμενο (την αδικαιολόγητη στάση της παρούσας κυβέρνησης για το ΠΔ 82/2022), αλλά και με μοναδικό ζητούμενο: την ένωση! Δηλαδή, η αποδοχή και γνωριμία της ύπαρξης των άλλων ανθρώπων της τέχνης και καλλιτεχνικών κόσμων: διάσημοι, άσημοι, ερασιτέχνες, επαγγελματίες, τεχνικοί, επί σκηνής, δίπλα από τη σκηνή, μακριά από τη σκηνή, πίσω από την κάμερα, δίπλα από την κάμερα, στο εργαστήριο, στο γραφείο... με τη διάθεση να παραδεχτούμε ότι απαρτίζουμε ήδη έναν κόσμο και άρα, μπορούμε να τον φροντίσουμε καλλίτερα. ΑΛΛΑ!!! ΘΑΥΜΑ! Γίνεται ήδη, στις καταλήψεις και στις κοινές διαμαρτυρίες καλλιτεχνών, δασκάλων και αρχαιολόγων!!! και για να μην με πάρετε για αθεράπευτα θετικιστή, να πω: ότι τα θαύματα πραγματοποιούνται όταν εμείς τα αναγνωρίσουμε, όχι όταν μας τα αναγνωρίσει ο «Άλλος».

ArtScript: Σε συνάρτηση με την παραπάνω ερώτηση, πόσο διεκδικούμε οι σύγχρονοι πολίτες ό,τι επιθυμούμε και ό,τι δικαιούμαστε;

Κωνσταντής Μιζάρας: Αναλογικά με τις συνθήκες διαβίωσης στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις, αλλά και τις πρακτικές τρομοκράτησής -μας- με κάθε αφορμή, θαρρώ πως οι άνθρωποι αντιδρούν αρκετά. Είναι και ένα φαντασιακό κομμάτι -που σιγά σιγά χάνεται- που είχε «υποσχεθεί» στη γενιά μου ότι τίποτα δεν θα χαθεί από τα κεκτημένα! Άρα, φυσιολογικό είναι όταν όντως άρχισαν να χάνονται τα κεκτημένα: δημόσια υγεία παιδεία, πολιτισμός, ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου και τόσα άλλα, αντί να παλέψουμε γι’ αυτά... ονομάσαμε τη συγκεκριμένη «διάβρωση» των δικαιωμάτων μας: «αναγκαστική» και «έξωθεν» κακό. Είπαμε να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο, αλλά να έχουμε ποτήρι και να ξέρουμε ότι μπορούμε να το δώσουμε στα παιδιά μας, χωρίς φόρο κληρονομιάς!!!

ArtScript: Πως θα χαρακτηρίζατε την ενηλικίωση των ηρώων στα «Πορφυρά Πανιά»;

Κωνσταντής Μιζάρας: Είναι τόσο διαφορετική για το αγόρι και το κορίτσι, όπως και στη ζωή του καθενός και της κάθε μίας από μας. Είναι η ίδια στιγμή, αλλά σε άλλο ρυθμό, άλλη ατμόσφαιρα, άλλη συγκίνηση... και στην παράσταση συμβαίνει παράλληλα... Νομίζω ότι θα είναι μια σημαντική εμπειρία για τους/τις θεατές μας.

ArtScript: Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο ήλιος στο έργο σας;

Κωνσταντής Μιζάρας: Έλα, κλισέ: Όσο και στη ζωή του πλανήτη και του σύμπαντος. Όταν ήμουν μικρός, και προσπαθώντας να ακολουθήσω τη διαταγή των γονιών μου: να μην κοιτάω τον ήλιο στα μάτια, βρέθηκα να αναρωτιέμαι πως γίνεται κάτι που είναι ορατό πολλές ώρες της ημέρας -αν δεν έχει συννεφιά- να είναι τόσο δύσκολο να το δεις χωρίς γυαλιά ηλίου. Εκτός του ότι ακόμα αναρωτιέμαι, περίπου το ίδιο... ο ήλιος είναι αυτός που μας δίνει ζωή! Δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον κοιτάς και συνέχεια!

ArtScript: Είναι η πίστη προς τον εαυτό του αρκετή για να κάνει ένας άνθρωπος μόνος του θαύματα; 

Κωνσταντής Μιζάρας: Θαρρώ πως ναι! Και οι φίλοι/ες είναι απαραίτητοι/ες.

ArtScript: Δεν μπορώ να μη ρωτήσω για τις κινητοποιήσεις που γίνονται με αφορμή το νέο νομοσχέδιο από το Υπουργείο Πολιτισμού, που υποβιβάζει το πτυχίο των δραματικών σε Δ.Ε.. Ποιος είναι ο λόγος κατά της γνώμης σας αυτής τη απόπειρας να υποτιμηθούν οι σπουδές των ηθοποιών και των καλλιτεχνών γενικότερα;

Κωνσταντής Μιζάρας: Αν κατάλαβα καλά: λόγω προεκλογικής χρονιάς (αν και δεν έχει ανακοινωθεί κάτι επίσημα, έτσι;), η παρούσα κυβέρνηση θέλει να διεξάγει ένα διαγωνισμό ΑΣΕΠ, σε αυτόν ήθελε να μπορούν να «διαγωνιστούν» συγκεκριμένες βαθμίδες των εχόντων/ουσών πτυχίων και διπλωμάτων. Η αλλαγή που προσπαθεί/ούσε να φέρει με το ΠΔ, βρήκε τον καλλιτεχνικό κόσμο εν μέσω αμέτρητων περιγραφών του τί είναι οι εκάστοτε: σπουδές, τα πτυχία κοκ. Οι κινητοποιήσεις είναι -εξ ορισμού της λέξης- προτιμητέες της ακινησίας!

ArtScript: Τα τελευταία τρία χρόνια οι άνθρωποι των τεχνών και κυρίως θα έλεγα του θεάτρου έχετε να διαχειριστείτε συνεχείς κρίσεις, αν και διαφορετικής μορφής κάθε φορά. Για αρχή ο Covid -19  που έκλεισε τα θέατρα για πάρα πολλούς μήνες, έπειτα οι αποκαλύψεις του #metoo, τώρα έρχεται να προστεθεί και το νέο νομοσχέδιο που υποβιβάζει τις σπουδές των δραματικών σχολών από Τ.Ε. σε Δ.Ε., πως νιώθετε ότι έχει αντιδράσει ο κόσμος του θεάτρου σε όλα αυτά και πόσο δίπλα σας νιώθετε ότι είναι ο κόσμος;

Κωνσταντής Μιζάρας: Ναι είναι! Έχουμε όλοι/όλες ανάγκη καθημερινά από μια παράσταση, ένα τραγούδι, ένα ποίημα, μια ταινία, ένα πίνακα κοκ. Δεν πρέπει μόνο ο κόσμος να είναι δίπλα στην τέχνη. Πρέπει και η τέχνη να βρίσκεται συνέχεια μπροστά στον κόσμο!

ArtScript: Μελλοντικά θεατρικά σχέδια;

Κωνσταντής Μιζάρας: Μετά το πέρας των παραστάσεων με τα Πορφυρά Πανιά, θα πάω Αλεξάνδρεια για να συμμετάσχω σε ένα -υπό κατασκευή- πρότζεκτ (που λέμε και στο χωριό μου), τον Απρίλιο (κοντά στη μεγάλη βδομάδα) θα παίξουμε με την Αιμιλία Βάλβη στο Θέατρο Σταθμός, την παράσταση «Ψυχολογία Συριανού Συζύγου - Χριστίνα» σε δραματουργική επιμέλεια της Αιμιλίας και σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη. Μετά υπάρχει η πιθανότητα να κάνω μια συνεργασία με κάτι νέα παιδιά -αλλά δεν έχουμε πει ακόμα το τελικό ναι!!! Τί πλάκα, να γράφω: «νέα παιδιά». Και τέλος, το Σεπτέμβριο -και με τεράστια προσωπική χαρά, γιατί θα πω κείμενο στα γαλλικά- θα παίξουμε με τους Fly Theatre, την παράσταση TOKU, σε ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ κουκλοθεάτρου, στο Charleville-Mézières στη Γαλλία.