ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΛΑΣΣΗΣ

Στο Μπάγκειον Ίδρυμα (Σοφοκλέους 23 Αθήνα), η ομάδα Kodo θα ανεβάσει την παράσταση «Θραύσματα Μήδειας» για δυο τριήμερα στις 14-15-16 Ιουλίου και στις 19-20-21 Ιουλίου. (Ώρα έναρξης παραστάσεων 21.00, κλείσιμο θέσεων 6977287831, τιμές 12€, μειωμένο 10€). Η όλη ιδέα στηρίζεται σε δύο άξονες που προβάλλονται  σε διαφορετικές συντεταγμένες. Στη Μήδεια του Ευριπίδη και στη Μήδεια του Μίλλερ. Ο Χρήστος Βλάσσης, μέλος της ομάδας Kodo, με αφορμή το δρώμενο μας μιλάει για τα «Θραύσματα Μήδειας», για την πολυετή σχέση του με το θέατρο αλλά και για το Butoh Dance, στο οποίο είναι δάσκαλος.    

ArtScript Blog: Λίγα λόγια για τον εαυτό σας (ένα σύντομο βιογραφικό).

Χρήστος Βλάσσης (Art Director kodo stage): Στη διερεύνηση μου περί τέχνης ήρθα σε επαφή με το θέατρο και το Butoh όπου έγινε και το σπίτι μου στην πορεία.

Ξεκίνησα από τη Δραματική Σχολή της Βεάκη και στην πορεία επέλεξα το εργαστήριο θεάτρου του Άκη Δάβη με δασκάλους μου τον Άκη Δαβή, τη Ρούλα Πατεράκη, τον Πλούταρχο Καϊτατζή, τη Μαρία Αγγέλου κ.α.

Εκπαιδευτικά επίσης με  τον Άρη Ρέτσο στην αρχαία τραγωδία, Adolf Sghapiro (2017)Κακλέα στην σκηνοθεσία (1999), τον Δήμο Τσιγκάκο  σε τεχνικές βασισμένες πάνω στη μέθοδο Γκουρτζίεφ (1996-1999) κ.α.

Στο θέατρο Αλκμήνη όπου φοιτούσα ήρθα σε επαφή με τον Masaki Iwana σε μια περφόρμανς Butoh το 1997.Από το 1999 άρχισε η συστηματική μου ενασχόληση με το Butoh.

Οι δάσκαλοι μου στο Butoh: Butoh Masters, Masaki Iwana, Sumako Koseki. Καθώς  και Yomiko Yoshioka, Moeno Wakamatsu κ.α.

Χόρεψα και χορογράφησα από τότε σε Αθήνα, Νορμανδία, Παρίσι, Μόσχα και Μύκονο. Σημαντική καλλιτεχνικοί σταθμοί στο Butoh υπήρξαν. Βutoh Περφόρμανς. kreon Νορμανδία 2007, Παρίσι 2008, Τσικουσάου  Μόσχα, Μύκονος 2010. Σύνθεση 2013 θέατρο Σφένδονη. 2015 open Βutoh jam kodo stage. 2017 swadow kodo stage. Χορογραφίες: Ορεινό πουλί, Αθήνα 2009, Τσικουσάου Μύκονος 2010. Κατά διαστήματα σε συνεργασίες με έλληνες και ξένους χορευτές (Andrien Gaume) έγιναν κάποιες street performance ( Πλ. Κλαυθμώνος 2015-2017)

Σκηνοθέτησα και έπαιξα στο θέατρο.Οι πιο σημαντικοί Σταθμοί μου ήταν1998-99 Υλικό Πολέμου, Νύκτας Αιανεί Τέκνα- (Σκ. Πλ. Καϊταντζής.)

Σκηνοθεσίες θεάτρου 2007 <Αρρώστια Θανάτου>  Μ. Ντυράς θέατρο Booze.2013 <Ιδανικός Τόπος> κείμενα Ρεμπώ Ορίζοντες γεγονότων. Σκηνοθεσίες και διδασκαλίες Παρίσι- Βερστεβέντε ημερολόγιο Ρίλκε 2009 -2010 Μοναξιά στους κάμπους με βαμβάκι 2009-10 Voitsek , Heyjoe, 2014, Hanjo Μισίμα 2014-15, Μήδεια 2016-2017 (on proses) Ηλέκτρα 2017. Μετά την πρόβα 2017. Σκηνοθεσίες Ταινιών μικρού και μεσαίου μήκους. Laskala,  Under, Fade, Οπερατικές ρωγμές, εποχή δολοφόνων, under the sun, στην μοναξιά των κάμπων. Από το 2009 δουλεύω με μικρά σχήματα σαν εισηγητής στο Butoh και στο θέατρο οδηγώντας ερασιτέχνες και επαγγελματίες.

Το 2015 ίδρυσα το kodo stage με στόχο τη διαφορετική οπτική προσέγγιση της σκηνής.

Το stage συνεργάζεται με σημαντικούς διεθνούς φήμης δημιουργούς του θεάτρου και του Butoh.

ArtScript Blog: Υπάρχει κάποια ή κάποιες από τις δουλειές που έχετε κάνει και ξεχωρίζετε; Θα θέλατε να μας τις αναφέρετε;

Χρήστος Βλάσσης: Πάντα ακολουθούσα μια μοναχική πορεία καταγραφής στο θέατρο και στο χορό.Σε αυτήν ήρθα σε επαφή με μεγάλους δασκάλους και καλλιτέχνες . Ποτέ δεν ένοιωσα όμως την ανάγκη να επιδιώξω κάποια συγκεκριμένη επαφή.Κάθε φορά στον δημιουργικό μου οίστρο συμπράττουν αυτοί που με ενδιαφέρουν.

ArtScript Blog: «Μήδεια», ένα έργο που παρά το πέρασμα των αιώνων, όχι απλά παίζεται ως τις μέρες μας, αλλά έχει εμπνεύσει πολλούς νεότερους συγγραφείς να βασιστούν στο μύθο και να διασκευάσουν το κείμενο του Ευριπίδη. Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας συγκινεί δημιουργούς και κοινό;

Χρήστος Βλάσσης: Η Μήδεια  του Ευριπίδη είναι η πιο παιγμένη τραγωδία, μέσα από αυτήν χυθήκαν τόνοι μελάνης και ξεπήδησαν θεατρικά κείμενα που σημάδεψαν το νέο θέατρο και την πορεία του αλλά και τον κινηματογράφο.

Και πως άλλωστε να μην προκαλέσει αυτή η ανθρώπινη τραγωδία; Νοιώθω ότι χτυπά βαθιά μέσα στο υποσυνείδητο και δημιουργεί άμεσες αναφορές στην καθημερινότητα μας .

Πως γίνετε αυτό; Διερευνά σημαντικές ηθικές αξίες μέσα σε ένα  σκοτεινό σύστημα εξουσίας, εύκολα κάποιος κάνει την σύνδεσή του με το παρόν. Είναι πολιτικό έργο που υποκινεί σε επανάσταση, καλεί συνειδήσεις με τον πιο ακραίο τρόπο.

ArtScript Blog: Τι έχει να προτείνει η δική σας Μήδεια στο κοινό;

Χρήστος Βλάσσης: Αν μπορούσα να απαντήσω με μια λέξη θα χρησιμοποιούσα την απουσία ίσως και την έλλειψη. Μια αυτοκριτική σε βάθος για την πορεία μας. Αυτός τουλάχιστον είναι ο στόχος.

ArtScript Blog: Διαβάζοντας κάποιος το δελτίο τύπου αντιλαμβάνεται ότι στην παράσταση σας έχει γίνει πάντρεμα του αρχαίου κειμένου της Μήδειας του Ευριπίδη με τη Μήδεια του Μίλλερ. Οι δυο συγγραφείς οι οποίοι έρχονται από διαφορετικούς αιώνες καθώς και από διαφορετικές κουλτούρες, νιώθετε ότι συνομιλούν μέσω του κοινού μύθου των ιστοριών τους;

Χρήστος Βλάσσης: Η συνομιλία του Ευριπίδη με τον Μίλλερ είναι το αέναο, το ατέρμονο του τότε με του τώρα.

Ο Μίλλερ είναι η άκρη της γέφυρας του παροντικού χρόνου, δεν έχει να κάνει με κουλτούρες αλλά με την ανθρώπινη πορεία.Είναι το τοπίο που δημιουργεί και δίνει μια ισχυρή πολιτική θέση.

Αυτή η θέση σε αντίστιξη με το κείμενο του Ευριπίδη, που εξετάζει και το θείο του ανθρώπου, το καθιστά για μένα ένα κάδρο με αναφορές εξπρεσιονιστικές χωρίς τις γραμμές αλλά με μια διάχυση στο μελάνι και τα χρώματα.

ArtScript Blog:Η παράσταση σας περιλαμβάνει θέατρο, χορό και γλυπτικά ομοιώματα. Οι τέχνες μπορούν να συνυπάρξουν μεταξύ τους ή είναι η τέχνη του θεάτρου αυτή που μπορεί να τις εντάξει ομαλά κλείνοντας και άλλες τέχνες μέσα στους κόλπους της;

Χρήστος Βλάσσης: Βρισκόμαστε σε εποχή εξειδίκευσης και διαχωρισμού των τεχνών, όμως αυτό δεν έχει να κάνει με την Τέχνη σαν ολότητα αλλά με την δικιά μας θέση απέναντί της. Δεν ξεχωρίζω κάποιες Τέχνες σαν πιο σημαντικές από κάποιες άλλες.Αναγνωρίζω την Τέχνη καθεαυτή και κινούμε με τις συνδετικές τους γραμμές. Άλλωστε το κοινό γνώρισμα είναι ο ρυθμός και η σύνθεσητους, η δημιουργία του νέου ρυθμού.Αυτό το νέο ρυθμό με όχημα τα «θραύσματα Μήδειας»  εξετάζουμε. Πως αυτές δημιουργούν εσωτερικά τοπία στο κοινό και τους καλλιτέχνες.Πως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους . Είναι μια πέτρα στη λίμνη με πολλούς κύκλους στο νερό.Δεν ξέρουμε που θα ταξιδέψουν, σίγουρα όμως για μένα έχει ουσία να το δούμε.

ArtScript Blog: Υπάρχει μία άποψη που υποστηρίζει ότι «για να υπάρχει επιθυμία πρέπει να έχει τα αντικείμενα της αενάως απόντα», μήπως είναι κι ο βασικός λόγος που ο άνθρωπος τελικά αρνείται να εγκαταλείψει τις συνήθειες του και να προχωρήσει σε κάτι νέο, επιθυμητό, μπορεί να είναι ο φόβος του άγνωστου ή η ανησυχία ότι όταν κάτι θα αποκτηθεί θα χάσει τη «χρυσόσκονη» του; 

Χρήστος Βλάσσης: Στην ανατολική φιλοσοφία – θρησκεία υπάρχει το βάδισμα του Βούδα με τη μία και μόνο επιθυμία, την ανθρώπινη τελείωση. Και το βάδισμα της χελώνας με τις 1000 επιθυμίες. Στο βάδισμα του Βούδα δεν υπάρχει εκπλήρωση  μόνο στόχος, στο βάδισμα της χελώνας υπάρχει συνεχόμενη και αέναηεκτόνωση της και αντικατάσταση της με μια νέα επιθυμία.

Όμως και οι δύο βαδίζουν.

Ο φόβος του αγνώστου όντος μας κρατά δέσμιους,δεν έχει να κάνει με την ίδια την επιθυμία αλλά με την εμπιστοσύνη μας και την αυτοεκτίμηση μας.

Θεωρώ ότι είναι θέμα προσωπικού στόχου.

ArtScript Blog: Ένας άνθρωπος του θεάτρου (είτε σκηνοθέτης, ηθοποιός ή ακόμα και παραγωγός) πόσο βαθιά πρέπει να κοιτάξει σε ένα θεατρικό κείμενο για να πιάσει τα νοήματα του έργου και να μην είναι επιδερμικό το αποτέλεσμα της παράστασης; Και επίσης, έχει τύχει σε εσάς προσωπικά να θεωρήσετε ένα έργο ότι μπορείτε να το βγάλετε με μεγάλη ευκολία και προχωρώντας με τις πρόβες να αντιληφθείτε νοήματα που στην πρώτη ανάγνωση, μπορεί να σας είχαν ξεφύγει;

Χρήστος Βλάσσης: Με κάποιο τρόπο όλοι μας έχουμε διαπράξει ύβρις απέναντι στο θέατρο, είτε σαν ηθοποιοί, είτε σαν σκηνοθέτες  βγάζοντας από το τσεπάκι μας τις λύσεις, που όμως αυτές αποκτήθηκαν από τα περασμένα έργα και μεταφέρουμε τις ίδιες, συμπερασματικά παίζουμε το προηγούμενο έργο και δεν αναμετρόμαστε με το τωρινό.

Δεν πιστεύω ότι έχω κάνει κάτι επιδερμικό σε όποιο από αυτά που έχω πράξει σκύβω μπροστά τους και δεν υψώνω το παράστημα μου.

Εύκολα έργα δεν υπάρχουν και αν υπάρχουν δε με αφορούν,  δε θα ήταν επιλογή μου.

Όταν ξεκινώ κάτι δεν έχω ιδέα που θα μου αποκαλυφθεί η δυσκολία του.

Την αντιμετωπίζω παρατηρώντας την με όση ψυχραιμία διαθέτω.

Όσο εμπλέκομαι τόσο μεγαλώνει ο προβληματισμός μου.

Το μόνο που μπορώ να πω για ό,τι έχω κάνει, είναι ότι θα τo έκανα διαφορετικά.

ArtScript Blog: Butoh Dance, ασχολείστε χρόνια με το συγκεκριμένο είδος ιαπωνικού χορευτικού θεάτρου, εξηγήστε μας τι ακριβώς είναι και ποια είναι τα οφέλη του; Απευθύνεται κυρίως σε χορευτές και ηθοποιούς ή γενικότερα σε ανθρώπους που θέλουν να έχουν καλή σχέση με το σώμα τους;

Χρήστος Βλάσσης: Butoh Dance, είναι Ιαπωνικό χοροθέατρο. Ξεκίνησε το 1959 με ιδρυτές τους Hijikata Tatsumi και Ohno Kazuo σαν αντίσταση  στο μόνιμο και σταθερό πλαίσιο της Ιαπωνικής κοινωνίας. Η μορφή του εξελίχτηκε μέσα από το χρόνο και τις ομάδες, με διαφορετικά αισθητικά κριτήρια και αρχές.

Τα τελευταία 20 χρόνια διερευνώ το butoh και ακόμα να το ορίσω δεν μπορώ.

Το αναγνωρίζω όταν γίνετε αλλά δεν είμαι σε θέση να του δώσω ορισμό.

Η Sumako το χαρακτηρίζει σαν Dance on the edge, σε κάποια κόψη ξυραφιού, ίσως στην άκρη ενός γκρεμού.

Πλέον όμως το πρίσμα μου είναι μέσα από αυτό.

Συνέθεσα τη θεατρική μου παιδεία με το Butoh και δημιούργησα ένα νέο τρόπο προσέγγισης της σκηνής. Ο πειραματισμός ξεκίνησε το 2007 με το πρώτο μου έργο την «Αρρώστια του θανάτου» της Duras, κατόπιν ξεκίνησα κάποιες διδασκαλίες πάνω στο Butoh.

Δεν αφορά ανθρώπους που θέλουν να έχουν καλή σχέση με το σώμα τους, υπάρχουν τα γυμναστήρια  ας πάνε εκεί, αφορά  εσωτερική διερεύνηση γυμναστική ολότητας,ψυχής και σώματός.

Για τους ηθοποιούς και τους χορευτές το θεωρώ αναγκαίο καθώς μετατοπίζει την οπτική προσέγγιση σε προσέγγιση όλων των αισθητήριων. Εσωτερικών και εξωτερικών γραμμών του νευρικού συστήματος και της χωρικής μας μήτρας.

Διαβάστε επίσης: