Χρίστος Κοκαράκης

Με αφορμή την παράσταση «Catch the Butcher» του Adam Seidel, που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στη σκηνή του Θεάτρου 104, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις εννέα, ο ηθοποιός Χρίστος Κοκαράκης μας συστήνεται και μας μιλάει για το έργο, για την κοινωνία και τις ανάγκες τόσο της ίδιας όσο και των μελών της, αλλά και για το πόσο εύκολη υπόθεση είναι το να κάνεις τέχνη στην Ελλάδα.

ArtScript: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, ένα σύντομο βιογραφικό.

Χρίστος Κοκαράκης: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κύπρο, στη Λεμεσό συγκεκριμένα. Σπούδασα θέατρο και σινεμά στην Θεσσαλονίκη από όπου αποφοίτησα το 2014. Από τότε ζω και δουλεύω στην Αθήνα.

ArtScript: Μιλήστε μας για τον χαρακτήρα που υποδύεστε στο θεατρικό έργο του Adam Seidel, «Catch the Butcher».

Χρίστος Κοκαράκης: Ο Μπιλ είναι ένας άνθρωπος με μεγάλο θυμό. Ως προς το οτιδήποτε ζωντανό. Είναι ένας σήριαλ κίλερ με σπάνια ειλικρίνεια και μια διεστραμμένη ευαισθησία.

ArtScript: Τι ήταν αυτό που ιντρίγκαρε την ομάδα σας στο «Catch the Butcher» ώστε να το ανεβάσετε;  

Χρίστος Κοκαράκης: Το μαύρο χιούμορ και οι ανατροπές.

ArtScript: Το κοινό ανταποκρίνεται θετικά στο θέατρο, ή άλλες μορφές ψυχαγωγίας κερδίζουν περισσότερο το κοινό στην Ελλάδα, κι αν ναι ποιοι θεωρείτε ότι μπορεί να είναι οι λόγοι;

Χρίστος Κοκαράκης: Νομίζω η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Το θέατρο είναι ακριβό σπορ, βέβαια σε σχέση με τις υπόλοιπες παραστατικές τέχνες. Τώρα εάν εννοείτε άλλες μορφές διασκέδασης τότε ναι χάνει το θέατρο. Νομίζω ο λόγος είναι ότι πλέον ο κόσμος είναι πολύ πιεσμένος στην καθημερινότητα του. Θέλει να ξεσκάσει όχι να προβληματιστεί. Μεγάλη συζήτηση…

ArtScript: Μου έκανε εντύπωση κάτι το οποίο διάβασα στο δελτίο τύπο της παράστασης και συγκεκριμένα στο σημείωμα της σκηνοθέτιδας και αφορά τον ρόλο σας. Χαρακτηρίζει τον Μπιλ ως η διαστροφή μα και η τέχνη. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα λανθάνον ταλέντο η πρόθεση και κυρίως η πράξη κάποιου να δολοφονεί κατά συρροή;

Χρίστος Κοκαράκης: Πολύ καλή ερώτηση. Κοιτάξτε ο φόνος ως σύμβολο είναι μια μεγάλη δήλωση. Εάν τον απογυμνώσουμε από ηθικολογίες και δούμε όντως τι συμβαίνει τότε μας έρχεται στο μυαλό το παράλογο του Καμύ, στον Επαναστατημένο άνθρωπο, στο ιστορικό πρόσωπο του Ζαιν Ζυστ. Σκοτώνει για να δείξει πόσο λάθος είναι ο φόνος έτσι ώστε την ώρα που έρχεται η ώρα να τον εκτελέσουν στην γκιλοτίνα , εκεί που στα 23 του ο ίδιος αιματοκύλισε το Παρίσι, αυτός χαμογελάει.

ArtScript: Το normality, η κοινωνία, ο γάμος, η πατριαρχία, η τέχνη είναι τα κύρια θέματα που σαρκάζουν οι διάλογοι. Είναι ανάγκη του ανθρώπου να μπαίνει σε νόρμες ή τελικά είναι η κοινωνία και ο περίγυρος που τον υποχρεώνει να μπει;

Χρίστος Κοκαράκης: Πάλι νομίζω η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση. Έχουμε ανάγκη να ανήκουμε κάπου, έχουμε και έχουν ανάγκη τον έλεγχο ή έστω την ψευδαίσθηση του ελέγχου.

ArtScript: Το θέμα της πατριαρχίας μπαίνει συχνά στο στόχαστρο της τέχνης, τελικά είναι κάτι που μπορεί να καταρριφτεί ή είναι τόσο βαθιές οι ρίζες του στις κοινωνίες μας, που είναι αδύνατον να τις φτάσουμε και να ρίξουμε το δέντρο κι απλά καταλήγουμε να τινάζουμε τα φύλλα;

Χρίστος Κοκαράκης: Νομίζω δυστυχώς πως είναι το δεύτερο. Το πρόβλημα δεν είναι η μορφή αλλά ότι οι ίδιες οι οργανωμένες κοινωνίες, προσπαθώντας να λύσουν κάποια προβλήματα, δημιουργούν κι αλλά, ίσως  μεγαλύτερα και πιο περίπλοκα  από τ' αρχικά. Σίγουρα εάν συζητήσουμε σε πολιτικό επίπεδο το εκάστοτε σύστημα ευθύνεται.

ArtScript: Οι δύο χαρακτήρες, η Νάνσυ και ο Μπιλ, συνδέονται σε μία σχέση θύτη-θύματος ώσπου βρίσκουν σημεία ταύτισης και αποφασίζουν να ξεφύγουν μαζί. Σύμφωνα με το σύνδρομο της Στοκχόλμης αντιλαμβανόμαστε ίσως γιατί η Νάνσυ βρίσκει γοητευτικό τον Μπιλ και κάνει σχέση μαζί του, ποια είναι όμως τα κίνητρα του Μπιλ γι' αυτή τη σχέση; Βλέπει στη Νάνσυ ένα σωσίβιο για να σταματήσει το τέρας που του υπαγορεύει τις πράξεις του ή μέσω του έρωτά της θα την εξουσιάζει για περισσότερο χρόνο;

Χρίστος Κοκαράκης: Ειλικρινά δεν ξέρω. (γέλια) Μάλλον αυτό θα το απαντήσει ο θεατής αφού δει την παράσταση. Επίσης δεν είμαι σίγουρος εάν η Νανσυ πάσχει από σύνδρομο της Στοκχόλμης. Γιατί ήδη τον ψάχνει πριν πέσει θύμα απαγωγής. Μάλλον το ασυνείδητο μου και της συναδέλφου θα μπορούσε να δώσει τις απαντήσεις, παρά το συνειδητό.  Όπως είπα και στην αρχή, δεν ξέρω την απάντηση.  Θα πω μάλλον και τα δυο. Ως όντα θέλουμε και το ένα και το άλλο.

ArtScript: Πόσο εύκολη υπόθεση είναι να είσαι στην Ελλάδα ηθοποιός; Πιστεύετε ότι εκτιμάται ή ότι υποτιμάται η τέχνη στη χώρα μας, είτε από το κοινό, αλλά και από τους φορείς, δημόσιους και ιδιωτικούς;

Χρίστος Κοκαράκης: Είναι δύσκολο. Πολύ. Σίγουρα υποτιμάται η τέχνη στη χώρα μας. Η κοινωνία δεν μας αναγνωρίζει ως ανθρώπους που δουλεύουμε κάτω από μεγάλη ένταση και πίεση και ακόμα και το να βρεθεί δουλειά είναι δύσκολο. Σε αντίθεση με τους αθλητές, οι καλλιτέχνες  θεωρούνται  τεμπέληδες. Θεωρώ πως το κοινό στηρίζει όσο μπορεί. Οι υπόλοιποι πιο δύσκολα. Αλλά για να είμαστε τίμιοι είναι αλλιώς να ζητάς λεφτά από κάποιον να σε εμπιστευτεί για να κανείς ένα έργο και άλλο να ζητάς να έρθει να σε δει για μιάμιση ώρα.

ArtScript: Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;   

Χρίστος Κοκαράκης: Προς το παρόν μόνο Butcher. Όπως είπε και ο Κιεσλόφσκι να ζήσω και βλέπουμε ποια θα είναι η επόμενη δουλειά.