Artscript: Λίγα Λόγια για τον εαυτό σας (σύντομο βιογραφικό)

Μαρία Γιαννιώτη:   Γεννήθηκα στον Πειραιά. Σπούδασα στην δραματική σχολή Κ.Ε.Α. της Μαρίας Μπέλλου Σανικοπούλου όπου και αποφοίτησα το 2000 με άριστα. Επίσης είμαι συγγραφέας θεατρικού κειμένου.

Έχω συνεργαστεί με την εθνική Λυρική σκηνή και με το Θέατρο Δημήτρης Ποταμίτης.  Επίσης έχω συνεργαστεί σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, Ντοκιμαντέρ και τηλεόραση. Είμαι μέλος του Σωματείου ελλήνων ηθοποιών και ιδρυτικό μέλος της Θεατρικής ομάδας ΆΔΡΑΞΙΣ.

Χρήστος Αποστολάκης: Γεννήθηκα στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασα Σκηνοθεσία στο Κολέγιο τέχνης Α.Κ.Μ.Η. και αποφοίτησα με άριστα. Είμαι μέλος του σωματίου σκηνοθετών και ιδρυτικό μέλος της Θεατρικής ομάδας ΆΔΡΑΞΙΣ. Στον κινηματογράφο έχω σκηνοθετήσει τις ταινίες μικρού μήκους, Έτσι Ξαφνικά – Eleventh Hour -  Ο Θεός ήταν Απών - Η Ημέρα των Ψυχών – ο Πόνος. Στο Θέατρο έχω σκηνοθετήσει τα Θεατρικά έργα, Ντάριο Φο  - Φράνκα Ράμε,  « Γύρισα σπίτι ». «Ο Σπιρτούλης» (παιδικό θέατρο) «Το Αύριο Ήταν Χθες – Demain Was Yesterday» της Μαρίας Γιαννιώτη - «Other side» του Ντεγιάν Ντουκόβσκι και «Όχι για Αηδόνια» του Τεννεσσή Γουίλλιαμς.

    Artscript: Ποια είναι τα μελλοντικά επαγγελματικά σας σχέδια;

Μαρία Γιαννιώτη: Βρίσκομαι στην συγγραφή του δεύτερου θεατρικού μου έργου και επιδιώκω την συνεργασία με αξιόλογους συναδέλφους μου. Επίσης επιδιώκω την ίδρυση ενός πολιτιστικού χώρου όπου μέσα από αυτόν να μπορώ να εκφράσω την τέχνη του θεάτρου.

Χρήστος Αποστολάκης: Επιδιώκω την  ίδρυση ενός πολιτιστικού χώρου όπου μέσα από αυτόν θα μπορέσω να μεταδώσω και συνάμα να εκφράσω καλλιτεχνικές προσεγγίσεις ως προς την σύγχρονη και όχι μόνο οπτική γωνία της ελληνικής κουλτούρας στην τέχνη.

     Artscript: Ποιους συναδέλφους σας θαυμάζετε και εκτιμάτε;

          Μαρία Γιαννιώτη: Όλους τους θαυμάζω και όλους τους εκτιμώ.

Χρήστος Αποστολάκης: Θαυμάζω και εκτιμώ όλους όσους εκφράζονται μέσα από δύσκολες οικονομικές συνθήκες ως προς την ηθική απόδοση της τέχνης.

Artscript: Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε το «Όχι για αηδόνια» του Τένεσσι Γουίλλιαμς, από κάποιο άλλο έργο πιο δημοφιλή;

Μαρία Γιαννιώτη: Δεν το επέλεξα μου έγινε πρόταση να συμμετέχω και δέχτηκα διότι είναι κομμάτι της κοινωνίας μας.

Χρήστος Αποστολάκης: Διότι αυτό μου προτάθηκε. Ξέρετε στην τέχνη αν δεν υπάρχει κάτι το ανήθικο δεν την ξεχωρίζεις σε καλή και κακή απλά την βλέπεις ως άλλη μια πρόκληση να εκφραστείς και αυτό κάνεις. Άλλωστε το θέατρο είναι ένα σχολείο για όλους μας.

Artscript: Πολλές φορές στο ελληνικό θέατρο, κατά τακτά χρονικά διαστήματα επαναλαμβάνονται τα ίδια θεατρικά έργα, που μπορεί να είναι αξιόλογα αλλά περιορίζουν κάποια άλλα έργα να ανέβουν, όπως για παράδειγμα το «Όχι για αηδόνια», το οποίο είναι εξίσου αξιόλογο, γιατί πιστεύεται ότι συμβαίνει αυτό;

Μαρία Γιαννιώτη: Διότι αρκετά θεατρικά κείμενα έχουν γραφτεί και έχουν προσεγγίσει θέματα τα οποία είναι λεπτά και με αρκετές αλήθειες και δυσκολίες τις οποίες πολλοί δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ρισκάρουν ή να εκτεθούν.

Χρήστος Αποστολάκης: Δεν θέλω να πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πιστεύω ότι άλλοι τολμούν να εκθέσουν τις δυνατότητες τους σε νέες προκλήσεις και άλλοι να αρκεστούν στην εμπέδωση με την τεχνική της επανάληψης, προσθέτοντας και την δική τους οπτική γωνία. Πιστεύω ότι και οι δυο επιλογές εκφράζουν τέχνη.

Artscript: Το σύστημα των φυλακών στην Ελλάδα δεν απέχει από αυτό της παράστασης, (μικροί χώροι με πολλούς κρατούμενους, κυκλώματα, βασανισμοί, κακές συνθήκες υγιεινής κ.α.) μάλιστα η χώρα μας έχει καταδικαστεί πολλές φορές από διεθνείς οργανισμούς. Θα θέλατε να ευαισθητοποιήσετε μέσω της παράστασης σας την ελληνική κοινωνία, όσο δυνατόν αυτό μπορεί να γίνει μέσω του θεάτρου;

Μαρία Γιαννιώτη: Σίγουρα το θέατρο είναι ένας χώρος έκφρασης και ευαισθητοποίησης, αλλά μην ξεχνάμε ότι παίζει και σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα της κάθε κοινωνίας. Άλλωστε τα ρεαλιστικά θεατρικά κείμενα εκφράζουν μέρος της κοινωνίας ως προς το θίξιμο κάποιον ζητημάτων είτε με κωμικό τρόπο είτε με δραματικό τρόπο είτε ακόμα, ακόμα και με τραγικό τρόπο.

Χρήστος Αποστολάκης: Πρωτίστως έκφρασε την ευαισθησία του προς το κοινό ο ίδιος ο συγγραφέας τολμώντας σε μια δύσκολη εποχή να γράψει για τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν μέχρι και σήμερα στις φυλακές. Κάθε θεατρικό έργο το οποίο μιλά για συνθήκες επιβίωσης και ηθικών αξιών μέσα σε μια κοινωνία η οποία θέλει να λέγετε ανθρώπινη, θα πρέπει να είμαστε όλοι ευαισθητοποιημένοι.

       Artscript: Πως βιώνει την παρούσα οικονομική κατάσταση ένας καλλιτέχνης;

Μαρία Γιαννιώτη: Ψάχνοντας καινούργιους τρόπους έκφρασης δια μέσου της τέχνης του.

Χρήστος Αποστολάκης: Όλοι οι άνθρωποι έχουμε σε τέτοια θέματα ευαισθησίες. Σίγουρα δεν είναι και η καλύτερη μας εποχή αλλά όπως ξέρετε το οικονομικό ζήτημα είναι να έχεις τα βασικά της επιβίωσης σου και της άμυνας σου ως χώρα. Όλα τα άλλα που φαίνονται ως οικονομική στέρηση ανήκουν στην υπέρ κατανάλωση που μας είχαν μαθημένους, κάτι το οποίο δεν θα  το σχολιάσω άλλο. Αυτό που θέλω όμως να πω είναι ότι το να βιώσεις και να αισθανθείς την υπάρξει σου ως συμπολίτης - καλλιτέχνης μέσα σε δύσκολους καιρού έχει ως αποτέλεσμα να  σταθείς σε  αδύναμους συνανθρώπους σου με όποιο τρόπο μπορείς ποιώντας το ήθος, αυτό γεμίζει χαρά την ψυχή σου και αυτή σου η πράξη σε ονομάζει καλλιτέχνη.

Artscript: Στην Αθήνα φέτος παίχτηκαν περίπου χίλιες παραστάσεις, έστω και ολιγοήμερες, παρά την οικονομική κρίση, το θεωρείται ως θετική εξέλιξη;

Μαρία Γιαννιώτη: Ναι, και το επικροτώ, γιατί ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε καλλιτέχνης, έστω και μέσα από την οικονομική κρίση, βάζει το λιθαράκι του στην τέχνη και η κοινωνά γίνεται καλύτερη.

Χρήστος Αποστολάκης: Είναι το μόνο σίγουρο. Για φανταστείτε φέτος να είχαν και οι υπόλοιποι κλάδοι την ίδια απόδοση. Δηλαδή, χίλιες εφευρέσεις έστω και μικρές, χίλιες επιχειρήσεις έστω και μικρές, χίλιες αρχαιολογικές ανακαλύψεις έστω και μικρές, χίλιες αλήθειες έστω και μικρές, χίλιες συνειδητοποιήσεις έστω και μικρές. Χίλιες………

        Artscript: Ποια θεωρείται την καλύτερη δουλειά σας;  

Μαρία Γιαννιώτη: Όλες οι δουλειές μου είναι καλές γιατί από όλες πήρα τα διδάγματα μου για να γίνω καλύτερος άνθρωπος - ηθοποιός.

Χρήστος Αποστολάκης: Θα την έλεγα εργασία και όχι δου – λεία.

Νιώθω την πορεία μου να είναι αποτέλεσμα και συνέχεια της εξέλιξης μου στηριζόμενη στο χθες, οπότε, κάθε εργασία μου ήταν και είναι   σημαντική για την συνέχεια μου.

        Artscript: Θέστε το δικό σας ερώτημα και δώστε την απάντηση.  

Μαρία Γιαννιώτη: Είμαι ένα ψέμα που λέει πάντα την αλήθεια, ή είμαι η αλήθεια που λέει πάντα ένα ψέμα; (για να είμαι ειλικρινής αυτή την ερώτηση την δανείστηκα από τον Ζαν Κοκτό από το θεατρικό του έργο η ¨Ψεύτρα¨) και γιατί αυτό, θα με ρωτήσει κάποιος, γιατί απλά η απάντηση είναι ίδια.

Η αλήθειες μας είναι και τα ψέματα μας, τα ψέματα μας είναι και οι αλήθειες μας. Ζούμε σε ένα κόσμο που αμφιταλαντεύεται, οπότε, ζήστε της αλήθειες και τα ψέματα σας, όσο και αν σας τρομάζουν, όσο και αν είναι αληθινά.

Χρήστος Αποστολάκης: Ποια θα μπορούσε να είναι η στάση ζωής του κάθε ανθρώπου μέσα στην κοινωνία με σκοπό την εξέλιξη της προς το καλύτερο;

Χρήστος Αποστολάκης: Η συνειδητότητα του ανθρώπου  ως καλοκάγαθης υπαρξιακής οντότητας πάνω στον πλανήτη μας, όπου μέσα από μονοπάτια αναζήτησης, της αυτογνωσίας του, και έπειτα η αποδοχή του από τους συνανθρώπους του, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως στάση ζωής προς την εξέλιξη της κοινωνίας.

Διαβάστε επίσης: