Ο Πλούταρχος Καϊτατζής γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1939 από γονείς πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο μηχανολόγος. Εξάσκησε το επάγγελμα του μηχανολόγου όμως παράλληλα εργάστηκε στο θέατρο. Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη του «Ελεύθερου Θεάτρου». Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιες από τις δουλειές του, «Κυρία των δυνάμεων», «Οι περιπέτειες του έρωτα στη χώρα των φαντασμάτων» στο θέατρο Αμόρε. «Μνησιπήμων πόνος» (αναφορά στη Μικρασιατική τραγωδία) και «Της νύχτας τέκνα φρικτά» (εμπνευσμένο από την Κατοχή και τον Εμφύλιο) στο θέατρο Αλκμήνη. Είχε γυρίσει την τηλεταινία «Οι έρωτες της Ελένης», την τηλεοπτική σειρά «Δεσμώτες» (ΕΤ1), μια ταινία μικρού μήκους για τον Κάλβο και το ντοκιμαντέρ «Παιδιά Είμαστε Τότε... οι Μικρασιάτες Θυμούνται», όπου 96 πρόσφυγες πρώτης γενιάς από διάφορες περιοχές της Μικράς Ασίας θυμούνται, και όπου μέσα από τις μνήμες τους αποκαλύπτονται πτυχές της ιστορίας και της ζωής του μικρασιατικού ελληνισμού, από το 1912 έως τα πρώτα χρόνια που έπονται της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Ενδεικτικά ο Πλούταρχος Καϊτατζής έγραφε στο πρόγραμμα της παράστασης Μνησιπήμων πόνος:

 «Αναζητείται πρόσβαση από το χρόνο της παράστασης στο χρόνο που συνέβησαν τα γεγονότα.

Μια υποκριτική που δε ζητά να «ενσαρκώσει» τα πρόσωπα, αλλά να μεσολαβήσει ανάμεσα σ’ αυτά και τους θεατές. Να ανιχνεύσει, μέσα στον καταγεγραμμένο λόγο των προσώπων, τον πόνο, το βασανισμό, την οργή, την υπομονή, τη δύναμη τους. Να μεταφέρει αυτά τα αισθήματα.    

«Υποκριτική αλήθεια»: παράδοξη σύζευξη εννοιών που προσπαθεί να περιγράψει την τέχνη του ηθοποιού.

Να αφηγηθούμε τις αφηγήσεις».

Στο μικρό αυτό αφιέρωμα 17 χρόνια σχεδόν μετά το θάνατο του (11.10.2000), μιλούν για τον Πλούταρχο Καϊτατζή τέσσερις από τους μαθητές του οι οποίοι συμμετείχαν στις παραστάσεις  Μνησιπήμων πόνος & Της νύχτας τέκνα φρικτά σε σκηνοθεσία  και σύνθεση αποσπασμάτων από έργα που είχε κάνει ο ίδιος. Καθώς και ο βοηθός σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ «Παιδιά Είμαστε Τότε... οι Μικρασιάτες Θυμούνται».

Το παρόν αφιέρωμα, δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο της δουλειάς του στο θέατρο, όμως διαβάζοντας όσα είπαν άνθρωποι που τον γνώρισαν και δούλεψαν μαζί του, μπορεί να πει κανείς ότι παίρνουμε ανάγλυφα την εικόνα του.

Μαίρη Β.

ArtScript: Υπήρξατε μαθήτρια αλλά και συνεργάτιδα του Πλούταρχου Καϊτατζή. Πείτε μας λίγα λόγια για εκείνον, τι εξέπεμπε στους ανθρώπους που τον γνώριζαν;

Ερμιόνη Δόβα: Πλούταρχος Καιτατζής. Ένας από τους δασκάλους στο εργαστήρι υποκριτικής τέχνης του Άκη Δαβή, από όπου αποφοίτησα το 1998. Ένας άνθρωπος ορόσημο στην καλλιτεχνική μου πορεία στο σανίδι, αφού στα δυο έργα του "Υλικό Πολέμου", είχα την ευκαιρία να ανοίξω τα φτερά μου για πρώτη φορά στο θεατρικό στερέωμα με "επαγγελματικούς όρους".

Τι να πρωτοθυμηθώ; Ένας λιγνός άντρας, με το τσιγαράκι του στα μακριά του δάχτυλα, ντυμένος συχνά με τζιν και σακάκι, ενίοτε και την τραγιάσκα του. Με ένα μεγάλο κεφάλι και γυαλιά, φάνταζε ένας σοφός στα μάτια μας. Φυσικά δεν ήταν μόνο η εξωτερική του εμφάνιση.

Παρά τη σχετικά περασμένη ηλικία του, (κυρίως για μένα τότε που ήμουν γύρω στα 20) ήταν πράγματι ένας πολύ προσιτός άνθρωπος. Πέρα από την δουλειά σε σχέση με την υποκριτική τέχνη, μια τέχνη που πολύ αγάπησε, πάντα έβρισκε χρόνο στα διαλείμματα για να μας πλησιάσει, να μιλήσει μαζί μας, να κάνει το καλαμπούρι του και προπαντός να μας ακούσει με ενδιαφέρον!

Ένας πραγματικά γειωμένος άνθρωπος, μια γλυκιά πατρική φιγούρα, με το καταστάλαγμα των εμπειριών της ζωής του ζυγιασμένο. Με μεγάλη αγάπη για το θέατρο, προσεγγίζοντάς το με εντυπωσιακή απλότητα και χαρακτηριστικό βάθος. Με ιδιαίτερη φροντίδα για τους μαθητές του, προσπαθούσε να μας ενισχύει διαρκώς, εκδηλώνοντάς μας την εμπιστοσύνη του. Εν κατακλείδι, αν θα συνόψιζα με μια λέξη αυτό που ο Πλούταρχος εξέπεμπε, αυτή θα ήταν η λέξη σεβασμός.

ArtScript: Είχε σπουδάσει στο ΕΜΠ, μηχανολόγος κάτι που άσκησε και ως επάγγελμα. Παράλληλα άρχισε να ασχολείται και με το θέατρο, σκηνοθετώντας και γράφοντας κείμενα που ανέβηκαν σε παραστάσεις όπως το υλικό πολέμου -δυο παραστάσεις- στις οποίες συμμετείχατε. Είχε σχολιάσει ποτέ τι ήταν αυτό που του κέντρισε το ενδιαφέρον ώστε να στραφεί και στο θέατρο παράλληλα με τη μηχανολογία, πως κατάφερνε και τα συνδύαζε; (δεδομένου ότι και τα δύο ήθελαν πολύ χρόνο για να τους αφιερώσει και είχαν απαιτήσεις ώστε να έχουν άρτιο αποτέλεσμα).

Ερμιόνη Δόβα: Η αλήθεια είναι ότι δεν τον θυμάμαι να σχολιάζει συγκεκριμένα τι τον κέντρισε στο θέατρο, ώστε να το παραλληλίσει με την μηχανολογία. Σίγουρα όμως μπορώ να συμπεράνω πως η μηχανολογία, ήταν η επιστήμη που σπούδασε και κατόπιν τη χρησιμοποίησε για την επιβίωση του. Προφανώς θα την αγάπησε, ή τουλάχιστον θα έβρισκε κάποιο ενδιαφέρον σε αυτήν. Είμαι όμως σίγουρη ότι το θέατρο υπήρξε μια βαθύτερη εσωτερική του ανάγκη. 

 Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι, αφού έχοντας ήδη ξεκινήσει να χαράζει μια "σίγουρη" σταδιοδρομία, αποφασίζει ταυτόχρονα να βαδίσει σε έναν διαφορετικό δρόμο; Οπωσδήποτε υποκινήθηκε από μια ισχυρή δύναμη μέσα του. Τόσο ισχυρή μάλιστα, που όχι μόνο σκηνοθέτησε θεατρικά, αλλά μετέδωσε τις γνώσεις και την εμπειρία του μέσω της διδασκαλίας, απλόχερα, με ζήλο και μεθοδικότητα, με χαρά και ζέση, σε όσους στάθηκαν τυχεροί να βρεθούν ως μαθητές δίπλα του.

Να σημειώσω εδώ, ότι το "Υλικό Πολέμου", που αφορούσε στην μικρασιατική καταστροφή στο Α’ μέρος του και στον δεύτερο παγκόσμιο, την κατοχή και τον εμφύλιο στο Β’ μέρος του, ήταν για τον ίδιο ένας μεγάλος στόχος, ένα θεατρικό στοίχημα και μια προσωπική του αναμέτρηση με την ιστορία και την πολιτική αυτού του τόπου. Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο ότι μας δίδασκε νεοελληνικό θέατρο.

Όπως και να χει, όλοι γνωρίζουμε πως η ζωή στο θέατρο δεν είναι μόνο η δόξα, το χειροκρότημα, ή για να βουτήξουμε στον εσωτερικό πυρήνα του, η πνευματική ανάταση, (ηθοποιός σημαίνει φως (?), αλλά και τα κλισέ πια, φως, νερό, τηλέφωνο κ.τ.λ. Όλοι μας επίσης ξέρουμε ανθρώπους, που για να εξασφαλίσουν τα προς το ζειν, εξασκούν και κάποιο άλλο επάγγελμα, ζώντας μια διπλή ζωή (καμιά φορά και τριπλή...). Ε! λοιπόν, ο Πλούταρχος ήταν ένας από αυτούς και σίγουρα είχε τον μοναδικό του τρόπο να τα καταφέρνει και με το παραπάνω!!!

ArtScript: Στο ντοκιμαντέρ «Παιδιά Είμαστε Τότε... οι Μικρασιάτες Θυμούνται», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Πλούταρχου Καϊτατζή ήσασταν βοηθός σκηνοθέτη καθώς είχατε κάνει και την έρευνα. Ποιες ήταν οι προσδοκίες του για το ντοκιμαντέρ και πως ήταν ο ίδιος με τους συνεργάτες του;

Μιχάλης Βαρλάς: Ο Πλούταρχος είχε μια προσωπική σχέση με το θέμα. Ήθελε να περάσει σε αυτό το βίωμα του. Κατά κάποιο τρόπο συμμετείχε στο συλλογικό Εγώ που βρίσκεται πίσω από τις αφηγήσεις των προσφύγων. Σε αυτό το σημείο συναντηθήκαμε. Βρήκε έτοιμο ένα οργανωμένο αρχείο με αυτοβιογραφικές συνεντεύξεις που είχαμε ετοιμάσει τα προηγούμενα δυο χρόνια και μάλλον ήταν έτοιμος για αυτό. Ουσιαστικά επιλέξαμε με την Τζίνα Πετροπούλου τον Πλούταρχο λόγω της δουλειάς του στο θέατρο Αλκμήνη. Στην μνήμη των προσφύγων του 1922 υπήρχε ήδη μια παράδοση που εγκαινιάστηκε από την Έλλη Παπαδημητρίου. Εκείνη την εποχή υπήρχαν δυο προγράμματα που δούλευαν μαζικά με συνεντεύξεις, στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και στο Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού, στην Καλαμαριά και είχαμε τρία μείζονα θεατρικά γεγονότα, στο θέατρο του Νέου Κόσμου και στο θέατρο Αλκμήνη. Στην τηλεόραση υπήρχε σαν προηγούμενο το Ρίζωμα, του Άρη Καραϊσκάκη και για την αντίσταση η σειρά του Λεφτέρη Βογιάζου. Νομίζω ότι είχαν ωριμάσει τα μέσα και οι εκφραστικοί τρόποι για να δουλέψουμε το θέμα.

Μιλήσαμε πολύ για τις αφετηρίες της δουλειάς μας, τις αξίες που είχαμε· οι συζητήσεις κυμαίνονταν από  πολιτισμικό κολάζ του Μπένγιαμιν ως τις νέες αυτοαναφορικές εκπομπές στην τηλεόραση. Ο Πλούταρχος ήθελε να τονιστεί αυτή η διάσταση της παρουσίας των «μαρτύρων» στις τηλεοπτικές εκπομπές και επέλεξε ένα σκηνικό που να δείχνει αποστειρωμένο γιατί ήθελε να τονίσει τον χαρακτήρα του ντοκουμέντου και της κατάθεσης για ένα ζήτημα που αργότερα έγινε της μόδας. Επέλεξε κάθε τι σε αυτή την κατεύθυνση, από το ύφος του σκηνικού, τα χρώματα, τα μηχανήματα και το μόνιτορ που εμφανίζονταν και το πανωφόρι της Όλιας Λαζαρίδου ώστε να παραπέμπουν περισσότερο σε επιστημονικό εργαστήριο και όχι σε καλλιτεχνική δημιουργία. Προσπαθούσε και εκεί να συγκεράσει όλες του τις πλευρές, τον θετικό επιστήμονα, τον θεατρικό σκηνοθέτη, τον απόγονο προσφύγων, τον κινηματογραφιστή και, τον διαρκή νέο που ένοιωθε την εποχή του.

Σεβόταν με απίστευτη ευγένεια όλους τους συνεργάτες, από έναν νέο συνεργάτη όπως ήμουν εγώ μέχρι το λογιστή και την κυρία της εισόδου στο Ίδρυμα. Έρχονταν με το χαμόγελο και ένα λιτό κολατσιό. Δουλεύαμε ώρες δίπλα δίπλα. Είχαμε στιγμές με γέλιο αλλά και πολλές στιγμές με συγκίνηση και αγωνία γιατί ζούσαμε την ίδια στιγμή το δράμα των προσφύγων της Βαλκανικής. Πολλές φορές γυρίζαμε στην τηλεόραση την crt οθόνη και αφήναμε να παίζει πάνω στις μαρτυρίες εικόνες από τους πρόσφυγες εκείνης της χρονιάς. Παρόλο το συγκινητικό κλίμα μαζεύαμε και εύθυμα στιγμιότυπα από τις μαρτυρίες, σαρδάμ, χιουμοριστικές αποστροφές. Στη δουλειά ήταν αυστηρός και ανήσυχος. Αγχωμένος στο γύρισμα αλλά πάντα με ευγένεια και απόλυτη στήριξη σε όλους τους συνεργάτες. Όταν κάτι δε μας έβγαινε κοίταζε με μια έκφραση απόγνωσης σαν να μου έλεγε «μάζεψέ το αμέσως». Σε καμιά στιγμή δε χρησιμοποίησε τον ρόλο του για να επιβληθεί. Κέρδιζε τον σεβασμό και την αγάπη με την προσωπικότητα του και, νομίζω, κατάφερε σε τρεις μήνες να τον θυμούνται όλοι όσοι τον συνάντησαν, έστω και στο διάλειμμα ή στις σκάλες των γραφείων.

Όταν τελειώσαμε το ντοκιμαντέρ συμφωνήσαμε να χαθούμε για λίγο για «αποτοξίνωση» κι αυτό το λίγο έγινε απλά πάντα.

ArtScript: Επηρεάστηκε από τις μαρτυρίες  όσων συμμετείχαν στο ντοκιμαντέρ; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι δύο παραστάσεις που ανέβηκαν στο θέατρο Αλκμήνη, «Υλικό Πολέμου» και «Της νύκτας τέκνα φρικτά», με πρωταγωνιστές τον Άκη Δαβή και την Ελένη Δεμερτζή ήταν αποτέλεσμα του ντοκιμαντέρ;

Μιχάλης Βαρλάς:  Νομίζω ήταν αντίστροφα. Το ντοκιμαντέρ ήρθε μετά τις παραστάσεις, το 1999. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι με την Ελένη και τον Άκη γνωριστήκαμε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1999, στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, μετά τον σεισμό της Πάρνηθας και σε λίγες μέρες, στις 14 Σεπτεμβρίου έγινες η προβολή του ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ και στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Η παράσταση είχε ήδη ολοκληρωθεί. Στο ντοκιμαντέρ ο Πλούταρχος ήθελε να ξεφύγει από την θεατρική εκδοχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι επέλεξε την Όλια ως αφηγήτρια και όχι τον Άκη ή την Ελένη. Τον απασχολούσε πάντως η σχέση των δυο έργων, του θεατρικού και του τηλεοπτικού. Ήθελε το ντοκιμαντέρ να έχει μια αυτονομία και γι αυτό ανέδειξε περισσότερο το χαρακτήρα του αρχείου μαρτυριών. Δε θυμάμαι καν να την αναφέρει ως ένα παράδειγμα. Μόνο στην Ελένη είχε αναφερθεί σε μια συζήτηση για τον ρόλο της στο «Υλικό πολέμου» αν δεν κάνω λάθος. Είχε συνείδηση ότι στο ντοκιμαντέρ κάναμε κάτι νέο.

ArtScript: Υπήρξατε μαθήτρια αλλά και ηθοποιός του Πλούταρχου Καϊτατζή στις παραστάσεις «Υλικό πολέμου» και «Της νύκτας τέκνα φρικτά» οπότε τον γνωρίσατε και με την ιδιότητα του δασκάλου αλλά και του συνεργάτη. Πως ήταν να συνεργάζεστε μαζί του σε επαγγελματικό επίπεδο;

Έλενα Καραμανίδου: Ο Πλούταρχος Καϊτατζής ήταν πολύ σοβαρός δάσκαλος. Μας δίδαξε νεοελληνικό θέατρο στο εργαστήρι. Μας αντιμετώπιζε με πολύ σεβασμό και απαιτούσε το ίδιο από τους μαθητές / ηθοποιούς. Έθετε τα όρια, εντός των οποίων οφείλαμε να λειτουργούμε και δεν διαπραγματευόταν την μετατόπισή τους. Ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός στον τρόπο στάσης και συμπεριφοράς του, ιδιαίτερα λεπτός στον τρόπο που προσέγγιζε το ρόλο και στις οδηγίες που μας έδινε. Τις σκηνοθετικές οδηγίες του συχνά τις έλεγε χαμηλόφωνα στο αυτί του ηθοποιού για τον οποίο προορίζονταν, σα να ήθελε να τον προστατεύσει. Έχω την εντύπωσε ότι λειτουργούσε ή χρησιμοποιούσε ψυχαναλυτικά εργαλεία, προκειμένου να παράξει το αίσθημα στους ηθοποιούς. Επιπλέον, ήταν κι αρκετά ειλικρινής δάσκαλος, η ειλικρίνειά κι η ευθύτητά του μπορούσε να μας τσακίσει. Δεν ωραιοποιούσε καταστάσεις, ούτε τον ενδιέφερε να γίνεται συμπαθής.

ArtScript: Τα δύο έργα στα οποία συμμετείχατε με σκηνοθέτη τον Πλ. Καϊτατζή ήταν μια σύνθεση αποσπασμάτων από έργα που είχε κάνει ο ίδιος. (Ενδεικτικά θα αναφέρω «Την Έξοδο» εκδ. ΚΕΝΤΡΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ, «1922, Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ» του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΨΗ, «ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ» του ΑΙΣΧΥΛΟΥ, «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ», «ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» του Ν. Σβορώνου, «ΟΡΘΟΚΩΣΤΑ» του Θ. Βαλτινού αλλά και άλλα). Στις σκηνοθετικές οδηγίες, τι σας έλεγε, με ποιον τρόπο έπρεπε να προσεγγιστούν αυτά τα κείμενα;

Ε. Καραμανίδου:  Με τον Π. Καϊτατζή συνεργάστηκα τρεις φορές: Στα 2 θεατρικά έργα που ανέβηκαν στο θέατρο Αλκμήνη και σε ένα αφιέρωμα-με τη μορφή αναλογίου- που έγινε για τον συγγραφέα Θανάση Βαλτινό, στην Πάτρα το 1999. Από τη διδασκαλία του θυμάμαι ότι έδινε έμφαση στο λόγο.  Δούλευε με τα σημεία της στίξης, οι λέξεις όφειλαν να έχουν και να μεταφέρουν νόημα, να έχουν αμεσότητα και σαφήνεια, να προφέρουμε σωστά κάθε ήχο τους, να εννοούμε πάντα ό,τι λέμε και να το απευθύνουμε, να «κάνουμε εικόνα» όσων λέμε κι αυτή η εικόνα να μας οδηγεί.

ArtScript: Πως νιώσατε όταν σας πρότεινε να πάρετε μέρος στην παράσταση που θα ανέβαινε στο θέατρο Αλκμήνη «Της νύκτας τέκνα φρικτά»;

Κωνσταντίνος Σειραδάκης: Όταν μου πρότεινε ο Πλούταρχος να παίξω στη παράσταση ήμουν ακόμη μαθητής στην σχολή και μάλιστα στο τρίτο έτος ή στο δεύτερο, δε θυμάμαι ακριβώς, οπότε σίγουρα υπήρχε έξαψη καθώς δημιουργήθηκαν προσδοκίες από μεριάς μου. Ταυτόχρονα ήταν και μια επιβεβαίωση για μένα και για τη δουλειά που είχα κάνει κατά τη φοίτηση μου στη σχολή μέχρι εκείνη τη στιγμή…   

ArtScript: Σας είχε δώσει κάποια συμβουλή την οποία τηρείται ακόμα και σήμερα όταν παίζετε σε παραστάσεις; Θα θέλατε να τη μοιραστείτε μαζί μας;

Κωνσταντίνος Σειραδάκης: Ο Πλούταρχος δεν ήταν ιδιαίτερα αναλυτικός, απ' ότι θυμάμαι, σε αντίθεση με τον Άκη, που ήταν υπεραναλυτικός. Κι αυτό κατά κάποιο τρόπο λειτουργούσε! Δε σε φόρτωνε με περιττά βάρη και άγχη γύρω από αυτό που είχες να κάνεις… ήθελε τα πράγματα να είναι απλά και απέριττα νομίζω (αυτό είχα εισπράξει εγώ τουλάχιστον σαν μαθητής και ηθοποιός του).. Συν βέβαια ότι ήταν ένας εξαιρετικός -σπάνιος, θα έλεγα- άνθρωπος... και αυτό σίγουρα μου έμεινε.

Κάτι ακόμα που θα ήθελα να προσθέσω, μια συγκεκριμένη ανάμνηση, όταν σε ένα μάθημα μας είχε κάνει την εξής ρωτήσει «Σε λεωφορεία ανεβαίνετε;» και ύστερα μας προέτρεψε "Να ανεβαίνετε! Να ανεβαίνετε!". Το θέατρο είναι αναπαράσταση της ζωής, πρέπει να τη μελετάμε ακόμα και στα πιο απλά και καθημερινά και να μη μένουμε κλεισμένοι μόνο μέσα στους τέσσερις τοίχους του θεάτρου, έτσι τουλάχιστον μετάφρασα εγώ, αυτή του την κουβέντα.    

ArtScript: Άφηνε περιθώρια στους μαθητές και στους ηθοποιούς του να προτείνουν πράγματα ή προτιμούσε να ακολουθούν τη δική του γραμμή στη σκηνοθεσία;

Γιούλα Ράπτη: Τα περιθώρια για προτάσεις είναι δεδομένα για τους καλούς δασκάλους στη μαθητεία αλλά και στην πρόβα. Φυσικά, αν μιλάμε για το ανέβασμα ενός έργου, στο τέλος υπάρχει η σκηνοθετική γραμμή που οφείλουν όλοι να την ακολουθήσουν. Ο Πλούταρχος Καϊτατζής ήταν ένας καλός δάσκαλος και σκηνοθέτης. Δεν σε άφηνε μόνο να προτείνεις, σε προέτρεπε να δοκιμάσεις μόνος σου πράγματα, σε βοηθούσε αν το ζητούσες και σε οδηγούσε στο τέλος εκεί που ήταν ο στόχος. Θυμάμαι τις δυσκολίες που είχαμε όλοι στην παράσταση «Μνησιμιπήμων πόνος: Μαρτυρίες από τη Μικρασιατική Καταστροφή», την υπομονή του στις πρόβες, τον τρόπο που μας δίδαξε «πώς μιλιέται»  στη σκηνή ένας λόγος που δεν είναι θεατρικού ήρωα αλλά αληθινού προσώπου.

Πήραν μέρος στο αφιέρωμα για τον Πλούταρχο Καϊτατζή:

Η Ερμιόνη Δόβα γεννήθηκε και έβγαλε το λύκειο στην πόλη της Λάρισας. Αμέσως μετά βρέθηκε στην Αθήνα, όπου και μετά από τέσσερα χρόνια, αποφοίτησε από το εργαστήρι υποκριτικής τέχνης του Άκη Δαβή. Έκτοτε έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων και έχει παίξει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις.

Όσον αφορά τα σεμινάρια, έχει δουλέψει με ονόματα όπως / Βασίλης Λάγγος (τεχνικές Γκροτόφσκι). Μarco Martinez (τεχνική Tadashi Suzuki). Laurna Marshall, Tapa Sudana (τεχνικές Peter Brook). Sumako Koseki (Butoh). Λυδία Κονιόρδου, Μάρθα Φριντζήλα (αρχαίο δράμα-παραδοσιακό τραγούδι). Camillo Bentagor (commedia dell arte), Kορίνα Χρυσάιδου, Γιώργος Χαρατζάς (τεχνική David Mamet), Νάντια Καβουλάκου (τεχνική κλόουν-Fillipe Gaulliere), Mανώλης Καρυωτάκης (τεχνική κλόουν). Σαββινά Γιαννάτου (φωνητικό σεμινάριο) Επίσης έχει παρακολουθήσει τρία έτη πολυφωνικού τραγουδιού στο μουσείο λαϊκών οργάνων, παρουσιάζοντας και μουσικές παραστάσεις  με το μουσικό σχήμα "Χαονία". Ασχολήθηκε με τον χορό της κοιλιάς, με την Γαία Λάσκου και είναι απόφοιτη της σχολής δημοτικών χορών "Δόρας Στράτου". Τέλος έχει την ειδικότητα της προπονήτριας pilates, εξασκώντας την ενίοτε  και επαγγελματικά.    

Στο θέατρο, συμμετείχε σε παραστάσεις κλασσικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, αρχαίου δράματος, χοροθεάτρου, site specific (τοποειδικού τύπου), λαϊκής όπερας, δρόμου, τσίρκο και παιδικού θεάτρου. Συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως οι: Πλούταρχος Καϊτατζής, Άτζελα Μπρούσκου, Ευγενία Τζιρτζιλάκη, Δημήτρης Μπίτος, Ρούλα Καραφέρη, Camillo Bentagor, Esther Gonzales, Mαρίνος Μουζάκης κ.α. Τελευταία έχει στραφεί με μεγάλη αγάπη στο λαϊκό θέατρο δρόμου. Είναι ενεργό μέλος των ομάδων: Τσιριτσάντσουλες, Οι Γριές και Cirko Cacivache και μέλος της ακροβατικής μπάντας δρόμου Roumba Mafia.

Ο Μιχάλης Βαρλάς γεννήθηκε στην Χίο και σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία. Ειδικεύθηκε στην νεότερη ιστορία και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ιστορία των μικρασιατών προσφύγων. 

Για πολλά χρόνια διηύθηνε το πρόγραμμα Γενεαλογίας και Προφορικής Ιστορίας του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού ενώ τελευταία επιμελήθηκε το Ψηφιακό Μουσείο Σμύρνης και Νέας Σμύρνης στην Νέα Σμύρνη. 

Με τον Πλούταρχο Καϊτατζή συνεργάστηκε στο ντοκιμαντέρ "Παιδιά είμαστε …. τότε” που αξιοποίησε το υλικό του αρχείου μαρτυριών του ΙΜΕ, ως βοηθός σκηνοθέτης και ως ιστορικός ερευνητής και διαχειριστής του αρχείου. 

Ε. Καραμανίδου: Γεννήθηκα το 1972. Σπούδασα Πολιτική Επιστήμη στο παν/μιο Αθηνών (πτυχίο και μεταπτυχιακό). Μέρος της διπλωματικής εργασίας του μεταπτυχιακού μου έχει εκδοθεί από την Εταιρεία Σπουδών, στο πλαίσιο εργασιών που εκπονούσαν νέοι κοινωνικοί επιστήμονες, ενώ έχει δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Σύγχρονη Εποχή.

Σπούδασα θέατρο στο εργαστήρι του Άκη Δαβή (1995-1999)

Έχω κάνει μαθήματα κλασικού χορού με την Ολ. Γελοδάρη,  φωνητικής με την Ελ. Γιγάντε, κίνησης, μοντέρνου χορού και ορθοφωνίας στο Method Studio, Λονδίνο, καθώς και στο εργαστήρι Norforsale.

Έχω συμμετάσχει σε σεμινάρια υποκριτικής με τους Μιχαήλ Ιλιένκο, Θοδ Εσπίριτου, Ντίνα Καφτεράνη, London Centre for Theatre Studies.

Συμμετοχή στα θεατρικά «Της νύκτα τέκνα φρικτά» & «Μνησιπήμων πόνος», σκην. Π. Καϊτατζή, αφιέρωμα με τη μορφή αναλογίου στον Θ. Βαλτινό από το περιοδικό Ελίτροχος σκην. Π. Καϊτατζής,

Συμμετοχή σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις, σε σήριαλ, στον κινηματογράφο «Πολίτικη κουζίνα», «Νύφες», «Μυστικό του Νοέμβρη», «Ιστορίες Χωρίς χρόνο» σε σκην. Βασίλη Ραΐση, 2017. Σε ταινίες μικρού μήκους: «End» & «The blank of a director»  Συμμετοχή σε διαφημίσεις, σπικάζ, ντουμπλάζ

Μέλος της θεατρικής ομάδας της Σχολής Μωραΐτη

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΕΙΡΑΔΑΚΗΣ: ΣΠΟΥΔΕΣ –ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ: Δραματική σχολή υποκριτικής τέχνης Βεάκη, Εργαστήριο υποκριτικής τέχνης Άκη Δαβή – Ρούλας Πατεράκη (απόφοιτος 1999), Μαθήματα φωνητικής με την Έλλη Κασδά, Άννα Μουζάκη, Μαθήματα Κίνησης με την Μαρία Αγγέλου, Σεμινάριο χορού για solo artists με την Kitt Johnson, Σεμινάριο Σαίξπηρ με τον Βασίλη Παπαβασιλείου, Σεμινάριο Υποκριτικής στον κινηματογράφο με το Ρένο Μάντη, Σεμινάριο χορού Αρχαίας τραγωδίας με την Άντζελα Μπρούσκου. ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ: ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ Εκάβη, σκηνοθεσία Ε. Φεζολάρι, Θέατρο Θησείο 2013/ Η λίμνη, σκηνοθεσία Ζωή Ξανθοπούλου, κείμενο Δημήτρης Τσεκούρας, χώρος Nixon, 2012/ Τρεις εκδοχές της ζωής, σκηνοθεσία Ζωή Λιανοστάθη, κείμενο Γ. Ρεζά, Θέατρο Σφενδόνη, 2010/ Παρακαλώ στείλτε μου μια ρεπούμπλικα, σκηνοθεσία Γιάννης Αναστασάκης, κείμενο Ρ. Φιλύρας, Θέατρο Μεταξουργείο, 2009/  Puerto Grande,  σκηνοθεσία Ρούλα Πατεράκη, κείμενο Μ. Λαμπράκης, χώρος Ιστορικής Μνήμης Κ44, 2009/ Ο Υπηρέτης, σκηνοθεσία Δ. Άντζους - Κ. Σειραδάκης, κείμενο Β. Μελίστας, χώρος Μικρόκοσμος, 2008/ Οι Γνωρίζουσες Κυρίες, σκηνοθεσία Ίρις Μπουκαρή, κείμενο Μολιέρος, Θέατρο Βooze, 2008/ Φαίδρα ή Άλκηστις,  σκηνοθεσία - κείμενο Έλενα Πέγκα, Φεστιβάλ Δελφών, 2007/ Ο Ηλίθιος, σκηνοθεσία Ρούλα Πατεράκη, κείμενο Φ. Ντοστογιέφσκυ, Θέατρο Τζένη Καρέζη, 2005/ Το δέντρο των τροπικών, σκηνοθεσία Άκη Δαβή, κείμενο Γ. Μίσιμα, Θέατρο Άκη Δαβή, 2004/ Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία  σκηνοθεσία Εύα Κουκούτση, κείμενο Ρ. Βιτράκ, Θέατρο Άκη Δαβή, 2003/ Πάρτυ Γενεθλίων, σκηνοθεσία Άκη Δαβή, κείμενο Χ. Πίντερ, Θέατρο Άκη Δαβή, 2003/ Της Νύχτας Τέκνα φρικτά, σκηνοθεσία – κείμενο Πλούταρχου Καϊτατζή, Θέατρο Άκη Δαβή, 1999 ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ: Να κάθεσαι και να κοιτάς, σκηνοθεσία Γ. Σερβετάς, 2013/ Man in the sea, σκηνοθεσία Κ. Γιάνναρης, 2011/ Guilt, σκηνοθεσία B. Mαζωμένος, 2009/ Στρέλλα, σκηνοθεσία Π. Κούτρας, 2009 / Ψυχή στο Στόμα, σκηνοθεσία Γ. Οικονομίδης, 2007/Αθανασία, σκηνοθεσία Π. Καρκανεβάτος, 2007 / Ψυχραιμία, σκηνοθεσία Ν. Περράκης, 2007/ Όμηρος, σκηνοθεσία Κ. Γιάνναρης, 2006/ Συμμετοχές: Σειρήνες στη στεριά, σκηνοθεσία ΧΧΧΧ, 2011/ Νύφες, σκηνοθεσία Π. Βούλγαρης, 2009/ Οθέλλος, σκηνοθεσία Φ. Τζεφιρέλλι, 1995. ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ: Ελένη, σκηνοθεσία Στ. Πάσχου, 2012/ Φ R/F ,σκηνοθεσία Σ. Λιόκαλος, 2011/  ΧΧΧ – Live, σκηνοθεσία Δ. Αντζούς, 2008/  ΦΑλήθεια, σκηνοθεσία Σ. Λιαροπούλου, 2007/  Τα Φαντάσματα, σκηνοθεσίαΦαντάσματα» Δ. Αλετράς – Ν. Τραχανάς, 2007/ Υγρή Έρημος, σκηνοθεσία Κ. Μπασογιάννη (βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου στο φεστιβάλ επιστημονικής φαντασίας Ι.Ε.Κ. ΔΟΜΗ), 2003 / Έκθεση ιδεών, σκηνοθεσία Ν. Ιωάννου, 2000. ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ: Ματωμένα Χώματα, σκηνοθεσία Κ. Κουτσομύτης / Τα παιδιά της Νιόβης, σκηνοθεσία Κ. Κουτσομύτης / Καρυωτάκης, σκηνοθεσία Τ. Ψαρράς / Επτά θανάσιμες πεθερές.

Γιούλα Ράπτη: Δημοσιογράφος. Έχει εργασθεί σε εφημερίδες, περιοδικά, sites και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Τέλειωσε τη Θεατρική Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου και του Άκη Δαβή. Έπαιξε στις παραστάσεις «Το Δέντρο των Τροπικών» (1996), σε σκην. Άκη Δαβή, θέατρο Αλκμήνη, και «Μνησιμιπήμων πόνος: Μαρτυρίες από τη Μικρασιατική Καταστροφή», σε σκην. Πλούταρχου Καϊτατζή (1998), θέατρο Αλκμήνη.