Ανδριάνα Σαπρίκη
Σε άγνωστο τόπο και χρόνο, κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν την τέλεια πολιτεία, μακριά από έγνοιες, πολέμους, θανάτους, όμως αυτό που τελικά καταφέρνουν να δημιουργήσουν είναι μια φυλακή, περιορισμένης ελευθερίας επιλογών για τους πολίτες της, σχεδόν τα πάντα είναι προαποφασισμένα. Όμως όταν κάποιος είναι μόλις δεκαοχτώ ετών, ίσως να έχει άλλη γνώμη. Έντονα επηρεασμένη από τον Τζώρτζ Όργουελ (κυρίως από το «1984» αλλά και από το «Η Φάρμα των Ζώων») η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας Ανδριάνα Σαπρίκη γράφει το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας «Οι ΤΡΟΦΙΜΟΙ», - ποιος είπε ότι τις γυναίκες συγγραφείς τις απασχολούν μόνο οι αποχρώσεις χρωμάτων.- Αν όμως με ρωτούσατε να δώσω εγώ ένα χρώμα σε αυτό το βιβλίο θα έδινα το λευκό, όπως τα λευκά κελιά που ο σκοπός των εμπνευστών τους ήταν η κατάλυση της προσωπικότητας του έγκλειστου. Όμως ας αφήσουμε την ίδια τη συγγραφέα να μας μιλήσει για το βιβλίο της «ΟΙ ΤΡΟΦΙΜΟΙ» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ε.Σ.Ε..
ArtScript: Λίγα λόγια για τη συγγραφέα (ένα σύντομο βιογραφικό)
Γεννήθηκε στην Άρτα και είναι πτυχιούχος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως yoga instructor στην Κοινωνική Συνεταιριστική ''Δράση''.
Έχει ανεβάσει παραστάσεις χοροθεάτρου στο Φεστιβάλ Πέτρας, (Fragments το 2008 και El fuego del espiritu το 2009). Έχει βραβευτεί δύο φορές στο London Greek Film Festival με το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους το 2011 για το Sleepwalker όπου συμμετείχε στο σενάριο και το 2013 με το βραβείο καλύτερου σεναρίου για ταινία μικρού μήκους (The Promise). Έχει ασχοληθεί με μετάφραση-διασκευή ισπανόφωνων σεναρίων για σειρές και με υποτιτλισμό ταινιών και ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση.
ArtScript: Ποιο ήταν το έναυσμα να ασχοληθείτε με τη λογοτεχνία; Έχετε καταπιαστεί με άλλα είδη του γραπτού λόγου εκτός από μυθιστορήματα;
Α. Σαπρίκη: Από μικρή μου άρεσε να γράφω. Ήταν για μένα ένας τρόπος να εκφράσω κάποιες βαθύτερες εσωτερικές μου ανησυχίες. Στην αρχή έγραφα ποιήματα κι αργότερα ασχολήθηκα με τη συγγραφή σεναρίων μικρού μήκους. Έχω βραβευτεί δύο φορές στο London Greek Film Festival. Το 2011 με το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους Sleepwalker (όπου συμμετείχα στο σενάριο) και το 2013 με το βραβείο καλύτερου σεναρίου ταινίας μικρού μήκους ( Τhe promise). Στη συνέχεια ακολούθησαν ''Οι Τρόφιμοι''.
ArtScript: Ποιους συγγραφείς θαυμάζετε (σύγχρονους ή παλαιότερους);
Α. Σαπρίκη: Οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι πολλοί. Θα αναφέρω κάποιους από αυτούς: George Orwell, Friendrich Nietzsche, Haruki Murakami, Ray Bradbury, Arthur C. Clarke, Aldous Huxley κι άλλοι.
ArtScript: Κατά πόσο ο συγγραφέας καθορίζει τους χαρακτήρες του ή οι ήρωες έχουν κάποια αυτονομία που παρασύρουν την γραφή του συγγραφέα;
Α. Σαπρίκη: Σε μένα συμβαίνουν και τα δύο. Είναι στιγμές που αφήνομαι να παρασυρθώ από τους ήρωες μου και το απολαμβάνω, και στιγμές που προσπαθώ να τους κατευθύνω εγώ εκεί που θέλω.
ArtScript: Το Μάρτη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελλήνων Σεναριογράφων Ελλάδος το πρώτο σας μυθιστόρημα με τίτλο «Οι τρόφιμοι». Μιλήστε μας γι αυτό!
Α. Σαπρίκη: Η ιστορία του βιβλίου αναφέρεται στο μακρινό μέλλον και είναι μια αλληγορία βασισμένη στη στοχευόμενη ισοπέδωση μιας κοινωνίας, έτσι κατασκευασμένης που δεν αφήνει περιθώρια επιλογής στους ανθρώπους, αλλά τους κατευθύνει να ζήσουν σε μια φυλακή που οι ίδιοι έχουν χτίσει. Είναι αρκετά επίκαιρο. Μιλάει για τη ματαιότητα του πολέμου και την πρόθεση κάποιων ανθρώπων με εξουσία να αλλοιώσουν την πραγματικότητα που ζούμε, για να εκπληρώσουν τους ζοφερούς τους στόχους.
“Άραγε αυτό που βιώνω είναι πραγματικότητα ή παραίσθηση;” αναρωτιέται η ηρωίδα μου, η οποία βομβαρδίζεται από ένα σωρό ψέματα, όπως όλοι μας σήμερα. Άραγε θα μάθει ποτέ την αλήθεια;
ArtScript: Στο μυθιστόρημά σας αναφέρεστε σε ένα κεφάλαιο για τη σημασία που είχε η φθορά και η ματαιοδοξία, όχι μόνο στην τέχνη αλλά και γενικότερα στον τρόπο που κάνει το ανθρώπινο είδος να δρα. Πιστεύετε ότι μόνο ο φόβος του θανάτου και της απώλειας σπρώχνει τον άνθρωπο στο να εκφράζεται μέσα από την τέχνη και τις διάφορες μορφές της; Ότι σε ένα ιδανικό κόσμο η τέχνη δε θα είχε θέση, και τελικά τι έχει μεγαλύτερη σημασία, τέχνη για την τέχνη ή τέχνη για τον άνθρωπο;
Α. Σαπρίκη: Ναι το πιστεύω. Η ιδέα της αιωνιότητας είχε ανέκαθεν την ισχυρότερη πηγή της στο θάνατο. Παλιότερα ο θάνατος ήταν παρών στις ζωές των ανθρώπων. Και φυσικά ήταν μεγάλη πηγή έμπνευσης για κάθε αφηγητή και γενικότερα για κάθε καλλιτέχνη που ήθελε ν' αφήσει πίσω του το αποτύπωμά του. Σήμερα απωθείται όλο και περισσότερο από την αντίληψη μας, με αποτέλεσμα η τέχνη και η αφήγηση να κινδυνεύουν να αφανιστούν.
''Κόντευα να τρελαθώ. Ο λόγος που δεν είχα γνωρίσει ποτέ μου ούτε έναν καλλιτέχνη ήταν ότι δεν υπήρχε έμπνευση. Η τέχνη δεν μπορούσε να προαχθεί μέσα στο τέλειο περιβάλλον που ζούσαμε'', αποκαλύπτει κάποια στιγμή η ηρωίδα μου. Στην τέλεια κοινωνία που είχε μεγαλώσει η ιδέα του θανάτου είχε εκφυλιστεί.
ArtScript: Γράφετε στο βιβλίο σας: «Η έρευνα κατέληγε ότι όλοι οι συγγραφείς είναι ή τρελοί, ή αλκοολικοί, ή και τα δύο, οι θεατρικοί συγγραφείς σε καλύτερη μοίρα και οι ποιητές στην καλύτερη κατάσταση από όλους. » οπότε μπορεί να συμπεράνει κάποιος ότι οι πολίτες στην χώρα ‘‘που δημιουργήσατε’’ σπρώχνονται στην τέχνη λόγω της τρέλας τους. Εσάς τι σας παρακινεί να ασχολείστε με την τέχνη του γραπτού λόγου;
Α. Σαπρίκη: Στο βιβλίο αναφέρω για μια έρευνα που έγινε μόνο σε 100 συγγραφείς. Δεν πιάνει όλο το φάσμα των συγγραφέων. Η έρευνα είναι αληθινή, κράτησε δέκα χρόνια και δημοσιεύθηκε το 1996 στην ιατρική επιθεώρηση British Journal of Psychiatry. Αυτή την έρευνα τη χρησιμοποιώ για να εξυπηρετήσω την πλοκή του μυθιστορήματός μου. Προσωπικά παρακινούμαι από μια ανάγκη να αποτυπώσω στο χαρτί βαθύτερες πτυχές του εαυτού μου. Να μοιραστώ με άλλους ανθρώπους κάποιες σκέψεις μου, κάποιες ανησυχίες μου.
ArtScript: Υπήρξε ταύτιση με την ηρωίδα σας; Αν δίνατε συνέχεια στο μυθιστόρημά σας «ΟΙ ΤΡΟΦΙΜΟΙ» η ηρωίδα θα έμενε ικανοποιημένη από την επιλογή που έκανε ή θα ερχόταν η στιγμή που θα το μετάνιωνε;
Α. Σαπρίκη: Ναι, η ηρωίδα μου μοιάζει πολύ. Υπάρχουν πολλά στοιχεία του εαυτού μου στον χαρακτήρα της. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα μετάνιωνε ή όχι για την επιλογή της, γιατί ποτέ δεν ξέρω από πριν το τέλος μιας ιστορίας. Για μένα το γράψιμο είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο.
ArtScript: Ανάμεσα στην «Ελευθερία» και την «Ειρήνη» ποιο είναι πολυτιμότερο αγαθό για εσάς ως συγγραφέα του βιβλίου «Οι τρόφιμοι». Σε περιπτώσεις μη ειρήνης πόσο εύκολο είναι να υπάρξει πραγματική και ουσιαστική ελευθερία;
Α. Σαπρίκη: Για μένα η ελευθερία βρίσκεται μέσα μας. Μπορεί να ζεις σε μια φυλακή και να νιώθεις ελεύθερος ή και το αντίθετο. Η έννοια της ελευθερίας είναι υποκειμενική.
ArtScript: Μελλοντικά σχέδια, γράφετε κάτι αυτή την περίοδο;
Α. Σαπρίκη: Πριν λίγες μέρες ολοκληρώσαμε ένα καινούριο έργο με τον συνάδελφό μου και μέλος της Έ.Σ.Ε Ηλία Φλωράκη που θα γίνει θεατρικό και σενάριο. Έχω μια ιδέα για ένα καινούριο βιβλίο, αλλά δεν έχει ωριμάσει ακόμα μέσα μου. Πιστεύω, όμως, ότι προς το παρόν πρέπει να δώσω την ενέργειά μου στους “Τροφίμους” και στην ''Ντόροθυ” (ο τίτλος του καινούριου έργου) κι όταν είμαι έτοιμη, μετά το καλοκαίρι πιστεύω, θα ξεκινήσω να γράφω πάλι.