ΒΑΝΕΣΑ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ

Πριν από περίπου ένα χρόνο η Βανέσα Αδαμοπούλου κυκλοφόρησε το δεύτερο της βιβλίο με τίτλο «από ζάχαρη κι αλάτι», από τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Στο μυθιστόρημα της πραγματεύτηκε τους γάμους που γίνονται χωρίς να υπάρξει έρωτας καθώς και το δεσμό που αναπτύσσει η μητέρα με το γιο της, που ως ένα βαθμό θα αναπληρώσει και το ερωτικό κενό που δε θα βρει ποτέ μέσα στο γάμο της. Με έναυσμα αυτή της την ιστορία, η συγγραφέας μας μιλάει για τους ήρωες και την πορεία τους. Για την εποχή που διαδραματίζεται το βιβλίο και μας αποκαλύπτει λίγα πράγματα για το νέο της μυθιστόρημα. Απολαύστε την! 

ArtScript Blog: Ποιο ήταν το έναυσμα να ασχοληθείτε με τη λογοτεχνία;

Βανέσα Αδαμοπούλου: Η αλήθεια είναι πως δεν ξεκίνησα να ασχοληθώ με τη λογοτεχνία, δηλαδή, δεν έκανα  κάποια συγκεκριμένη εκκίνηση και είπα θα ασχοληθώ με αυτό. Αισθάνθηκα, έπειτα από άπειρα βιβλία που είχα διαβάσει στη ζωή μου, καθώς μου αρέσει πολύ να διαβάζω ιστορίες, πως ήθελα να γράψω μια δικιά μου ιστορία, να διηγηθώ κάτι. Χωρίς να έχω στο μυαλό μου πως όλο αυτό θα καταλήξει να γίνει βιβλίο και ακόμα περισσότερο θα εκδοθεί! Ξεκίνησα να γράφω το 2009 και το «Από ζάχαρη κι αλάτι», είναι το δεύτερο βιβλίο μου.

ArtScript Blog: Οι ήρωες του βιβλίου σας, ξέφυγαν κάποιες φορές αποκτώντας δική τους οντότητα καθορίζοντας και την πορεία της ιστορίας;

Βανέσα Αδαμοπούλου:Αυτό συνέβη στο πρώτο μου βιβλίο, το «Αθώοι στον έρωτα» (Εκδόσεις Καστανιώτη), με έναν συγκεκριμένο ήρωα και θυμάμαι πως είχα εκπλαγεί! Πράγματι, ο ήρωας ακολούθησε μια συγκεκριμένη μοίρα κι όχι αυτή που είχα προδιαγράψει εγώ για εκείνον. Όλο αυτό ήταν λίγο μεταφυσικό!

ArtScript Blog: Το βιβλίο σας «Από Ζάχαρη Και Αλάτι» θίγει ένα θέμα που παλαιότερα έπαιζε κύριο ρόλο στην ελληνική κοινωνία, όχι μόνο της επαρχίας. Γάμοι από προξενιό που ο ένας και ενίοτε και οι δύο δεν αγαπούσαν το σύντροφο τους, με αποτέλεσμα το ζευγάρι να οδηγηθεί στη θλίψη και πολλές φορές και στην καταστροφή. Μπορούσε η Ελένη να αντιδράσει και να μη γίνει ο γάμος; Και αν όχι, τι θα ήταν εκείνο που θα μπορούσε να την κάνει να αγαπήσει το Νικόλα;

Βανέσα Αδαμοπούλου:Δεν ήταν ακριβώς προξενιό ο γάμος αυτός. Στο πρώτο βιβλίο μου θίγω  το συγκεκριμένο ζήτημα, όπου ξεκάθαρα η ηρωίδα παντρεύεται με προξενιό κι αναλύεται η ψυχολογία της και οι συνέπειές ενός τέτοιου γάμου. Στο «Από ζάχαρη κι αλάτι», η Ελένη, περισσότερο από αίσθημα ευθύνης, αποφασίζει να παντρευτεί το Νικόλα, για να «γλιτώσει» τη μάνα της από τη έγνοια της φροντίδα της. Η Ελένη θα μπορούσε να αρνηθεί, δεν ήταν κάτι τελεσίδικο από καμία πλευρά. Δεν το έκανε όμως και δε θα το έκανε ποτέ, γιατί η Ελένη δεν ήταν φύσει «επαναστάτης». Αποδέχθηκε εκείνο που της χτύπησε την πόρτα. Θα μπορούσε να τον είχε αγαπήσει και παιδεύτηκε για αυτό, αλλά ο Νικόλας δεν ήταν, εκείνο που λέμε απλοϊκά, ο άντρας της ζωής της.

ArtScript Blog: Ποιος ήταν ο ψυχισμός του Νικόλα που τον έκανε να κρατάει αποστάσεις από το γιο του;

Βανέσα Αδαμοπούλου:Ο Νικόλας, ήταν ένας άνδρας μιας εποχής διαφορετικής απ’ τη δική μας. Οι περισσότεροι άνδρες τότε, ειδικά στις μικρές κοινωνίες, ήταν πολύ εσωστρεφείς,  τα δε συναισθήματα τους στην ουσία τα έκρυβαν από τους γύρω τους, καθώς τα θεωρούσαν σημάδι αδυναμίας. Έτσι ακριβώς είχε γαλουχηθεί κι ο Νικόλας. Ο Νικόλας δε θα μπορούσε να είναι εμφανώς στοργικός με το γιο του, παρ’ όλο που τον αγαπούσε με έναν δικό του, πιο αποστασιοποιημένο τρόπο. Το να δείχνει σκληρός κι απρόσιτος, ήταν, παραδόξως, μια «αποδεκτή φόρμουλα» διαπαιδαγώγησης για εκείνον, δήλωνε ένα συγκεκριμένο πρότυπο σερνικού που ήθελε να περάσει στο γιο του.

ArtScript Blog: Ο Αντρέας όπως όλα τα παιδιά καταλαβαίνουν την κατάσταση που επικρατεί μεταξύ των γονιών του. Από τη μεριά της Ελένης είναι απόλυτα κατανοητή η υπερβολική αγάπη προς το γιο της, το αποκούμπι της. Όμως ο Αντρέας που σαν παιδί έχει (τα γράμματα, τις παρέες του, τα παιχνίδια του) τι είναι αυτό το παραπάνω που τον κάνει να λατρεύει σαν Παναγιά τη μάνα του, πέρα από τη θλίψη της.

Βανέσα Αδαμοπούλου: Μάλλον δεν κατάφερε να ξεμπερδέψει, όσο ήταν καιρός, τα οιδιπόδεια με τη μητέρα του! Άλλωστε, το περιβάλλον του δε βοήθησε και τόσο πολύ προς αυτή την κατεύθυνση. Η Ελένη, απ’ την άλλη, επειδή ακριβώς έδειχνε μια «συνεσταλμένη» αγάπη στο γιο της,  ωθούσε τον Ανδρέα  να διεκδικεί, ασυναίσθητα, ακόμα περισσότερο την αγάπη της, να τη διεκδικεί, στην ουσία, όπως ένας αμετανόητος ερωτευμένος.

ArtScript Blog: Τελικά ήταν ο πατέρας του Ανδρέα που τον έκανε να ρίξει μαύρη πέτρα, ακόμα και με κόστος την αγάπη του για το χωριό. Ή γενικότερα το κοινωνικό πλαίσιο που τον περιβάλει;

Βανέσα Αδαμοπούλου:Και τα δυο. Ο Ανδρέας, ήταν ένας άνθρωπος γεννημένος για πιο μεγάλα πράγματα  από κείνα που μπορούσε να του δώσει ο τόπος του. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε η περίπτωση του πατέρα, το «φευγιό» του  θα ερχόταν κάποια στιγμή μοιραία.

ArtScript Blog: Το ιστορικό πλαίσιο του βιβλίου σας είναι μεταξύ των δεκαετιών του 30’ και του 70’ αλλά κυρίως η περίοδος του πολέμου πριν και μετά. Τι σας ώθησε να διαλέξετε τη συγκεκριμένη περίοδο;  Επιπλέον είναι πολλοί οι  συγγραφείς  που εμπνέονται από την περίοδο του πολέμου και γύρω από αυτήν. Γιατί πιστεύεται συμβαίνει αυτό;

Βανέσα Αδαμοπούλου:Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, με εμπνέει πολύ η εποχή της Κατοχής κι επιπλέον, μπορώ να πω πως έχω «ξεκοκαλίσει» πια  τη συγκεκριμένη περίοδο μελετώντας αναρίθμητες πηγές και ιστορικά στοιχεία, που είναι σα να την έχω ζήσει! Ειλικρινά δε ξέρω γιατί «τραβά» τόσο αρκετούς συγγραφείς, αν και υποψιάζομαι πως  κάθε εποχή πολέμου, κρύβει πίσω της πολλά δράματα, δράση, θάνατο, μυστήριο,  μια τρομερά ενδιαφέρουσα «φέτα ζωής» στην ουσία. 

ArtScript Blog: Αν θέλετε να τονίσετε κάποιον ήρωα στην ιστορία σας ή κάποιο περιστατικό, τώρα που την έχετε γράψει, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Βανέσα Αδαμοπούλου:Δεν θεωρώ πως θα άλλαζα κάτι στο βιβλίο μου, αυτή τη στιγμή. Όλα ήταν τόσο όσο, όπως το είχα στο μυαλό μου, δηλαδή, εξαρχής.

ArtScript Blog: Αν κάποιος από τους ήρωες σας θα μπορούσε να είχε αυτόνομη ιστορία και να γίνει ο ήρωας ενός νέου μυθιστορήματος, ποιος θα ήταν;

Βανέσα Αδαμοπούλου:Αυτή η ερώτηση νομίζω πως απασχολεί, κατά καιρούς, πολλούς συγγραφείς! Πάντα σκέφτεσαι ποιος θα μπορούσε να αυτονομηθεί σε ένα δικό του βιβλίο. Στην περίπτωση αυτή, νομίζω η ιστορία του Αντόνιο, του Ιταλού που ήρθε ως αξιωματικός του φασιστικού στρατού στο χωριό του Ανδρέα, θα μπορούσε να γίνει μια ιστορία από μόνη της.

ArtScript Blog: Έχετε ξεκινήσει να γράφετε κάποιο άλλο βιβλίο, κι αν ναι θα θέλατε να μας δώσετε μια γεύση από αυτό;

Βανέσα Αδαμοπούλου:Ναι, έχω ξεκινήσει, μετά από αρκετό πειραματισμό. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως κινείται πάνω κάτω στην ίδια εποχή. Η  Κατοχή στην Ελλάδα, μάλλον, με καταδιώκει!

Διαβάστε επίσης:

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ