Στέφανος Αλεξιάδης
Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Τα Φτερωτά Σανδάλια» μια ιστορία που αφορά ένα παιδί με κινητικά προβλήματα και απευθύνεται στο εφηβικό κοινό, έκλεψε τις εντυπώσεις κερδίζοντας το βραβείο Public στην εφηβική λογοτεχνία. Ο συγγραφέας Στέφανος Αλεξιάδης με αφορμή τον Φοίβο και τα φτερωτά του σανδάλια, μιλάει μαζί μας για την επιτυχία του βιβλίου του και το πως αυτό ξεχώρισε, για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα και την αδιαφορία τόσο της πολιτείας όσο και του πολίτη απέναντι τους. Μας μιλάει για τα δικά του φτερά και τι είναι αυτό που τον βοηθάει να παλεύει μέσα στην καθημερινότητα και τις δυσκολίες που αυτή κρύβει για κάθε άνθρωπο.
ArtScript: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, ένα σύντομο βιογραφικό.
Στέφανος Αλεξιάδης: Έχω τελειώσει την Ελληνική Φιλολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου στην Ειδική Αγωγή του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και γνωρίζω τη γραφή και ανάγνωση Braille. Φέτος ολοκληρώνω καλώς εχόντων των πραγμάτων και το επόμενο πτυχίο μου στο τμήμα Αγωγής και Φροντίδας στην Πρώιμη Παιδική Ηλικία του Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελλάδος.
ArtScript: Ποιος ήταν ο λόγος που σας ώθησε να καταπιαστείτε με το συγκεκριμένο θέμα στο βιβλίο σας;
Στέφανος Αλεξιάδης: Ήθελα να φωτίσω μια ομάδα ανθρώπων που δυστυχώς δε βλέπουμε συχνά στην καθημερινότητά μας.
ArtScript: Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου σας «Τα φτερωτά σανδάλια», ο Φοίβος κινείται με καροτσάκι, μιας και δεν μπορεί να περπατήσει. Πως αντιμετωπίζονται τα άτομα με κινητικά προβλήματα στην Ελλάδα του 21οι αιώνα;
Στέφανος Αλεξιάδης: Είναι δύσκολη η επιβίωση για ανθρώπους που διαφέρουν από τον μέσο όρο, σε όποια κοινωνική ομάδα κι αν ανήκουν. Είτε το θέμα εξεταστεί βάσει υποδομών είτε βάσει ανθρώπινης συμπεριφοράς, έχουμε χιλιόμετρα να διανύσουμε προς το ιδανικό.
ArtScript: Γράφετε: «Σαν κάτι να εμποδίζει τις λέξεις να βγουν από τα χείλη μου. Σαν να έχω ένα γρανάζι στη γλώσσα και κάθε φορά που πάω να πω κάτι μου την τραβάει πίσω». Τι είναι αυτό που κλέβει τη φωνή –και κατ’ επέκταση και τα δικαιώματα- από τα άτομα με κινητικά θέματα;
Στέφανος Αλεξιάδης: Το γεγονός πως δεν υπάρχουν αυτιά να τους ακούσουν. Κάνουμε πως είμαστε ανοιχτοί, διαλλακτικοί και παρόντες αλλά στην ουσία δεν ακούμε. Μόνο μιλάμε…
ArtScript: Αν και πρωτοεμφανιζόμενος καταφέρατε να αποσπάσετε το βραβείο για την Ελληνική Εφηβική Λογοτεχνία, στα βραβεία Public, στο οποίο τους νικητές επιλέγει το κοινό. Τι πιστεύετε ότι ήταν αυτό που κατέκτησε τους αναγνώστες στα φτερωτά σανδάλια, ώστε να τα ψηφίσουν;
Στέφανος Αλεξιάδης: Νομίζω πως ο Φοίβος και η ιστορία του ήταν αυτά που κέρδισαν το κοινό. Η αισιοδοξία με την οποία βλέπει τη ζωή και το φως που εκπέμπει τον έφτασαν στην κορυφή και είμαι ευγνώμων για αυτό. Δε θα σταματήσω ποτέ να το λέω.
ArtScript: Ο Στέφανος έχει φτερωτά σανδάλια, κι αν ναι ποια είναι αυτά;
Στέφανος Αλεξιάδης: Τα αναζητώ παντού. Τα δικά μου φτερωτά σανδάλια είναι οι άνθρωποι που αγαπώ και με αγαπούν. Είναι τα μικρά πράγματα που κάθε μέρα μου λένε «σήκω να παλέψεις, είσαι δυνατός».
ArtScript: Μου έκανε μεγάλη εντύπωση στο βιβλίο σας η σκηνή της κατάληψης, όπου οι μαθητές του σχολείου όχι απλά δεν ενδιαφέρονται να διευκολύνουν τον συμμαθητή τους, αλλά μια παρατήρηση είναι αρκετή να τους στρέψει εναντίον του. Η στάση του έλληνα πολίτη και των παιδιών που αρκετές φορές αποδεικνύονται πιο σκληρά από τους ενήλικες, είναι θέμα κουλτούρας, οικογενειακής διαπαιδαγώγησης, παραδειγματίζονται από την αδιαφορία της πολιτείας, απλά το αντιμετωπίζουν χαβαλεδίστικα ή θεωρείτε ότι είναι άλλοι οι λόγοι της σκληρότητας απέναντι στον συνάνθρωπο που αντιμετωπίζει το πρόβλημα;
Στέφανος Αλεξιάδης: Τα παιδιά είναι ως επί το πλείστον οι καθρέφτες των γονιών. Όλες οι έρευνες μιλούν για μίμηση εκ μέρους των παιδιών και εμείς δυστυχώς ακόμα δίνουμε «κακά» πρότυπα σε αυτά. Όσον αφορά τώρα στη σκληρότητα, γνωρίζουμε καλά πως τα παιδιά είναι συχνά πολύ σκληρότερα από τους ενήλικες λόγω της αδιαφορίας τους για την αυτοεικόνα τους.
ArtScript: Και πάλι βάσει του βιβλίου σας, προκειμένου να καταλάβουμε την ανάγκη και την αγωνία του συνανθρώπου μας, αυτό θα συμβεί μόνο αν μπούμε στη θέση του κυριολεκτικά και όχι θεωρητικά;
Στέφανος Αλεξιάδης: Θεωρητικά το ιδανικό θα ήταν να αντιλαμβανόμαστε τη θέση του άλλου χωρίς απαραίτητα να μπούμε σε αυτήν. Δυστυχώς όμως αυτό δε γίνεται. Συχνά καλούμαστε να μπούμε στα παπούτσια του άλλου για να αντιληφθούμε τι σημαίνει ενσυναίσθηση.
ArtScript: Διαβάζοντας κάποιος το βιογραφικό σας αντιλαμβάνεται ότι είστε πολυπράγμων και ένα άτομο με κοινωνική ευαισθησία. Αν θα έπρεπε να επιλέξετε ένα από όλα όσα κάνετε ποιο θα ήταν αυτό;
Στέφανος Αλεξιάδης: Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση, ωστόσο πρέπει να είμαι ειλικρινής. Δε θα μπορούσα να αφήσω τη διδασκαλία. Ζω για να διδάσκω τα παιδιά. Ήταν πάντοτε όνειρό μου και δε νομίζω πως θα μπορούσα να το αλλάξω αυτό.
ArtScript: Γράφετε κάτι αυτή την περίοδο κι αν ναι θα θέλατε να μας δώσετε μια γεύση;
Στέφανος Αλεξιάδης: Ναι, έχω ολοκληρώσει το δεύτερο βιβλίο μου πολύ πρόσφατα. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα ενηλίκων αυτή τη φορά που εντάσσεται στην κατηγορία του κοινωνικού-αστυνομικού. Εύχομαι σε λίγο καιρό να μπορώ να πω περισσότερα.
Διαβάστε επίσης:
