Νίκος Μιχαλόπουλος
Ο Νίκος Μιχαλόπουλος είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων και αθλητής, μέσα από τα βιβλία του προσπαθεί να επικοινωνήσει με τα παιδιά και να τα ενθαρρύνει να είναι ο εαυτός τους, να είναι περήφανα γι’ αυτό και να συνεχίσουν όσο δύσκολος κι αν τους φανεί ο δρόμος. Στο πιο πρόσφατο παραμύθι του «Το πολύχρωμο παιδί» που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο από τις εκδόσεις «Άγκυρα», ο συγγραφέας του προσπαθεί να εξηγήσει ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους, άλλωστε το 99, 9 % του ανθρώπινου DNA είναι όμοιο, γιατί να επιμένουμε να στεκόμαστε στο 0,01% προκαλώντας μόνο δεινά στην ανθρωπότητα! Ο ίδιος παλεύει για τα όσα πιστεύει όχι μόνο μέσω των βιβλίων του αλλά και μέσω του αθλητισμού. Αντί όμως να ανακυκλώνω εγώ στον πρόλογο μου τις απόψεις του συγγραφέα σας προσκαλώ να διαβάσετε τις ενδιαφέρουσες απαντήσεις που μας έδωσε οι οποίες καθρεφτίζουν πως βλέπει εκείνος το πώς θα έπρεπε να είναι ο κόσμος, κι ύστερα να περάσετε από ένα βιβλιοπωλείο και να πάρετε «Το Πολύχρωμο Παιδί» να το διαβάσετε πρώτα εσείς και ύστερα να το δώσετε στα παιδιά, στα ανίψια, στα βαφτιστήρια σας ή απλά σε ένα παιδί που γνωρίζετε!
ArtScript Blog: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, (ένα σύντομο βιογραφικό).
Νίκος Μιχαλόπουλος: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και η καταγωγή μου είναι από την Αρκαδία. Αποφοίτησα από το Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και για πολλά χρόνια, πριν ασχοληθώ με την εκπαίδευση, έκανα καριέρα στον χώρο των πωλήσεων, από τον οποίο και αποχώρισα το 2003, ως brand manager της εταιρείας Lacoste, για την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ανατολική Ευρώπη. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ζωής μου υπήρξε και παραμένει ο αθλητισμός. Από τα παιδικά μου χρόνια, αθλητής του ακοντισμού και σε μια δεύτερη φάση της πορείας μου, τα τελευταία δέκα χρόνια, όπου επέστρεψα στους στίβους στην κατηγορία των Masters, έχω κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στα European Games, 5 Βαλκανικά μετάλλια και 9 πρωταθλήματα Ελλάδος. Η σημαντικότερη ίσως αθλητική στιγμή μου η κατάκτηση της κορυφής του όρους Κιλιμάντζαρο, στα 6.000 μέτρα, για τους σκοπούς του μεγαλύτερου αθλητικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος στον κόσμο, του Laureus Sport For Good Foundation, προσπαθώντας να συγκεντρώσω χρήματα για τα παιδιά των παραγγουπόλεων του Ναϊρόμπι και φέρνοντας την Ελλάδα στην 1η θέση στη συγκεκριμένη επιχείρηση.
ArtScript Blog: Τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε να γράφετε βιβλία για παιδιά;
Νίκος Μιχαλόπουλος: Πάντα έγραφα. Αυτός ήταν ο τρόπος έκφρασής μου και προσέγγισης των άλλων ανθρώπων. Ακόμα και σήμερα γράφω γράμματα στους αγαπημένους μου ανθρώπους και κρατάω ημερολόγιο. Το γράψιμο είναι κάτι που βγαίνει φυσικά από μέσα μου. Κάποια στιγμή όμως αποφάσισα, ότι αυτός θα ήταν ένας ωραίος τρόπος διαλόγου με τους μικρούς μου φίλους, κυρίως μέσα από μια δική μου διάθεση να μοιραστώ μαζί τους τις εμπειρίες μου μέσα από τον αθλητισμό, που για μένα ήταν μια πολύ μοναχική διαδρομή και γιατί αντίστοιχα μου έλειψαν ανάλογες προσεγγίσεις από άλλους ανθρώπους, όταν τις είχα ανάγκη.
ArtScript Blog: Πείτε μας λίγα λόγια για την πιο πρόσφατη ιστορία σας, «Το Πολύχρωμο παιδί». Πως εμπνευστήκατε τον ήρωας σας;
Νίκος Μιχαλόπουλος: Το «Πολύχρωμο Παιδί» είναι κάθε παιδί, κάθε άνθρωπος με τις ιδιαιτερότητές του. Κάποιες από αυτές πιο σπάνιες και πιο έντονες, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα του καθενός, που πρέπει να γίνει αποδεκτή από όλους, γιατί αυτή η πραγματικότητα, αυτή η διαφορετικότητα κάνει τον κόσμο μας τόσο όμορφο και τόσο ενδιαφέροντα, καθώς ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Έχουμε μάθει τον διαφορετικό σε σχέση με μας, σε όλα αυτά τα αυστηρά προσωπικά χαρακτηριστικά του καθενός, να τον αντιμετωπίζουμε ως κατώτερο σε σχέση με μας ή ως εχθρό προς εμάς. Κι όμως και οι δύο αυτές προσεγγίσεις είναι ολοκληρωτικά λάθος και δημιουργούν κοινωνίες φοβισμένων και δυστυχισμένων ανθρώπων. Στην πραγματικότητα «Πολύχρωμα Παιδιά» είμαστε όλοι μας και όλοι θα βρούμε κομμάτια μας στον ήρωα του βιβλίου.
Δεν είμαι ικανός να δίνω συμβουλές σε κανέναν, αλλά αν ένα παιδί ζητούσε τη γνώμη μου, θα το κοιτούσα βαθιά στα μάτια και θα του έλεγα να είναι ο εαυτός του και να είναι περήφανος για αυτόν. Να ξέρει, πως ο δρόμος δεν είναι πάντα εύκολος, όμως αν καταφέρει να μείνει κοντά στις αξίες του και τα όνειρά του, οι συγκινήσεις που τον περιμένουν είναι τεράστιες!
ArtScript Blog: Την τελευταία δεκαετία, με την οικονομική κρίση ο ελληνικός λαός περνάει δύσκολα. Όχι όμως πιο άσχημα από τους μετανάστες που με κίνδυνο της ζωής τους προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη. Ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η στάση των ελλήνων στους ανθρώπους που έρχονται στη χώρα μας, καθώς επίσης και της πολιτικής αρχής της χώρας;
Νίκος Μιχαλόπουλος: Πιστεύω στις γέφυρες και όχι στα τείχη. Πιστεύω στην ανοιχτή αγκαλιά και όχι στον αποκλεισμό. Κανένας δεν αφήνει τη χώρα του, τις ρίζες του, την ασφάλειά του, για να προσεγγίσει το άγνωστο και το αβέβαιο. Για να το κάνει κάποιος αυτό, θα πρέπει να έχει πολύ μεγάλη ανάγκη και οι ανάγκες όλων μας χρειάζονται ανταπόκριση, όχι πόλεμο. Η Ελλάδα έδειξε με τον τρόπο της, ότι μπορεί να είναι αυτή που κάποτε δίδαξε σε όλο τον κόσμο τόσο σπουδαίες αρχές ουσιαστικού εύ ζήν. Κάποτε είχα γράψει ένα άρθρο, που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, προτρέποντας τον Δήμο των Αθηναίων να καλέσει τις Κυράδες της Λέσβου να ανάψουν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, αντί κάποιου «υπέρλαμπρου» star, αλλά δεν εισακούστηκα. Σε λίγο κάποιοι σκέφτηκαν να τους απονείμουν το Νόμπελ Ειρήνης. Αυτό με γεμίζει ελπίδα. Αν υπάρχει μία εκπαιδευτική επίσκεψη, που οι μαθητές μας πρέπει να κάνουν στη ζωή τους και μάλιστα χρηματοδοτημένη από το Υπουργείο Παιδείας, αυτή είναι στο στρατόπεδο του Άουσβιτς. Ο φασισμός δεν είναι κάτι αόριστο και φανταστικό. Είναι υπαρκτός και φοβερά επικίνδυνος. Από την εκπαίδευση και τη μόρφωση ξεκινάνε όλα. Αυτό λοιπόν ελπίζω και περιμένω από την Ελληνική Πολιτεία. Να μορφώσει ουσιαστικά τις νέες γενιές.
ArtScript Blog: Στο παραμύθι σας «Το Πολύχρωμο παιδί» γίνεται πόλεμος ανάμεσα στις φυλές. Γιατί οι άνθρωποι επιμένουνε να στεκόμαστε στις διαφορές μας και όχι στις ομοιότητες; Είναι περισσότερες οι διαφορές ή οι ομοιότητες!
Νίκος Μιχαλόπουλος: Σε κάποιο συνέδριο στις Ηνωμένες Πολιτείες άκουσα τον Μπιλ Κλίντον να λέει, πως το 99,9 του ανθρώπινου DNA είναι όμοιο, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, χώρας, θρησκείας, μορφωτικού επιπέδου ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Επενδύουμε στις διαφορές μας, γιατί πιστεύουμε λανθασμένα, ότι μπορούμε κάτι να κερδίσουμε, ξεχνώντας πως οι μεγάλες μας ανάγκες για αγάπη, αποδοχή, ασφάλεια και ευτυχία είναι σε όλους μας ίδιες. Όλοι αυτοί, που στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας, επένδυσαν επάνω στον πόλεμο και την καταστροφή, για οικονομικούς λόγους πάντα φυσικά, δεν κατάλαβαν πως στον πόλεμο δεν υπάρχει ποτέ νικητής. Ποτέ!
ArtScript Blog: Αν γράφατε μια αντίστοιχη ιστορία για ενήλικες, πόσο θα διαφοροποιούταν το φινάλε της ιστορίας;
Νίκος Μιχαλόπουλος: Το «Πολύχρωμο Παιδί» έχει ήδη έτοιμο το δεύτερο μέρος του, ειδικά για ενήλικες. Για τα ίδια τα σημερινά παιδιά, όταν μεγαλώσουν, για τους γονείς των σημερινών παιδιών ή για τα μεγαλύτερα αδέρφια τους ή για κάθε ενήλικα, ανεξαρτήτως οικογενειακής κατάστασης και εκεί τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά στην πρώτη ανάγνωση, αλλά απόλυτα ίδια στο βάθος. Η αλήθεια, η προσωπική μου αλήθεια, που καταθέτω, δεν επηρεάζεται από ηλικία ή άλλους παράγοντες, γιατί είναι απλά η αλήθεια.
ArtScript Blog: Το φινάλε του παραμυθιού σας, το βρήκα αρκετά ρεαλιστικό, με τον καιρό τα λόγια του πολύχρωμου παιδιού φαίνεται να έχουν ξεχαστεί και οι φυλές για άλλη μια φορά να αλληλοσπαράζονται. Σας προβλημάτισε το κλείσιμο της ιστορίας, δεδομένου ότι απευθύνεται σε παιδιά;
Νίκος Μιχαλόπουλος: Όπως και στο προηγούμενο βιβλίο μου για το bullying, το «ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ; ...ΟΜΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ», που ομολογουμένως δεν ήταν ένα εύκολο βιβλίο, αποφάσισα και πάλεψα να παραμείνω όσο πιο κοντά στην αλήθεια μπορούσα, ακόμα κι όταν αυτή δεν ήταν εύκολη. Δεν θα ήθελα ποτέ να αισθανθεί ένα παιδί, που διαβάζει ένα βιβλίο μου, ότι του παραποιώ την αλήθεια. Θέλω να βρίσκομαι όσο πιο κοντά μπορώ σε αυτή και να προσπαθώ μέσα σε αυτή να βρω ένα παράθυρο ελπίδας. Αυτός είναι ο αγώνας μου και η επιθυμία μου, γιατί αυτή είναι και η ζωή μας στην πραγματικότητα. Μια διαρκής αναζήτηση παραθύρων ελπίδας και φωτός. Τις στιγμές που έζησα σε δεκάδες σχολεία της χώρας μας, παρουσιάζοντας το «ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ;», τις κρατάω στην καρδιά μου, ως το μεγαλύτερο δώρο και τη σπουδαιότερη παρακαταθήκη για το μέλλον. Η αλήθεια έχει ένα απίστευτο ειδικό βάρος και είναι αντίστοιχο με τη σοφία που αποκτάμε, καθώς μεγαλώνουμε.
ArtScript Blog: «Θες να παίξουμε;» το βιβλίο σας που αποτέλεσε αφορμή του Πανελλήνιου Μαθητικού Διαγωνιστικού φεστιβάλ εναντίον κάθε μορφής βίας, με τεράστια επιτυχία και συμμετοχές απ’ όλη την Ελλάδα! Θεωρείτε ότι τα παιδιά «ακούνε τους μεγάλους»; Τι πρέπει να κάνουν οι ενήλικοι ώστε οι νέες γενιές να αποτελέσουν πρόσφορο έδαφος στην αλληλεγγύη, τη θετική σκέψη και τη μη βία; Πόσο θεωρείτε ότι τα Μ.Μ.Ε. και τα ερεθίσματα που έχουν οι νέοι και τα παιδιά στις μέρες μας κινούνται προς τον έναν ή τον άλλον δρόμο;
Νίκος Μιχαλόπουλος: Χτυπήσατε φλέβα χρυσού με την ερώτησή σας, γιατί με πονάει πολύ ο ρόλος που τα ΜΜΕ παίζουν στην εξέλιξη των νέων γενεών. Ο στόχος είναι η αποβλάκωση. Προβάλλεται το εύκολο και το αναξιοπρεπές, ντυμένο με τον μανδύα του λούστρου και της γυαλάδας, όχι της πραγματικής λάμψης και αυτό ένα παιδί δεν μπορεί να το αξιολογήσει και πέφτει στην παγίδα, επιθυμώντας απλά να ξεχωρίσει με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο. Στα παιδιά διδάσκεται ο ανάποδος δρόμος. Γίνε γνωστός με τον οποιονδήποτε τρόπο και εξαργύρωσε μετά αυτή την αναγνωρισιμότητα, για να διαπρέψεις στην επαγγελματική σου πορεία και να φτιάξεις τη ζωή σου. Δεν γίνεται. Δεν πας πρώτα στο πανεπιστήμιο και μετά στο νηπιαγωγείο. Πολλές φορές μου έχουν πει παιδιά, πως, όταν μεγαλώσουν, θέλουν να γίνουν διάσημα, θεωρώντας πως αυτό είναι επάγγελμα. Και διάσημος για αυτά τα παιδιά δεν είναι η Μαρία Κάλλας ή ο Γεώργιος Παπανικολάου, αλλά ο αμόρφωτος και αργόσχολος παίχτης κάποιου λοβοτομημένου reality. Η απάντηση βρίσκεται στο παράδειγμά μας. Μόνο με τη δράση μας μπορούμε να επηρεάσουμε ένα παιδί και όχι με τα λόγια μας. Αν θέλουμε κοινωνίες με κατανόηση, πρέπει πρώτα εμείς να είμαστε συμπονετικοί. Αν θέλουμε άκαπνες γενιές, θα πρέπει πρώτα εμείς να μην καπνίζουμε. Αν θέλουμε παιδιά υγιή, θα πρέπει πρώτα εμείς να τρώμε σωστά και να γυμναζόμαστε. Αν θέλουνε ειρήνη και δικαιοσύνη, θα πρέπει πρώτα εμείς να μην είμαστε τιμωρητικοί και εκδικητικοί και αν θέλουμε πιο μορφωμένες νέες γενιές, θα πρέπει πρώτα εμείς να διαβάζουμε. Όμως πού είναι σήμερα στα ΜΜΕ οι συγγραφείς και οι σπουδαίοι επιστήμονες και καλλιτέχνες; Πόσους από αυτούς το σύστημα του κατέστησε stars, αφού πάσχουμε από δαύτους; Άφαντοι. Όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί δεν προβάλλονται και δεν προβάλλονται, για να μην ξυπνήσουν όσοι τους δουν. Το σύστημα αναδεικνύει ανθρώπους, που μπορεί να τους κάνει ό,τι θέλει. Να τους λέει πήδα και να πηδάνε, να τους λέει γδύσου και να γδύνονται. Και ο πραγματικά αξιόλογος δεν το κάνει αυτό. Το σύστημα διψάει για εύκολους καταναλωτές και όχι για σκεπτόμενους ανθρώπους.
ArtScript Blog: Τοποθετήσατε σε ύψος 6000μ. στο όρος Κιλιμάντζαρο την ελληνική σημαία, συγκεντρώνοντας χρήματα για το προτεινόμενο για το Νόμπελ ειρήνης Mathare Young Sport Association στην Κένυα, που φιλοξενεί παιδιά των παραγκουπόλεων του Ναϊρόμπι. Θεωρείτε ότι οι έλληνες είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν σε ώρα ανάγκης ή η κρίση μας έχει κλείσει στο «καβούκι μας»;
Νίκος Μιχαλόπουλος: Αυτό που εγώ έζησα τότε ήταν, πως οι Έλληνες έχουμε ένστικτο και τον σκοπό που αξίζει τον κόπο τον αναδεικνύουμε και τον στηρίζουμε. Και η ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο έγινε μεσούσης της κρίσης κι όμως συγκεντρώσαμε τα περισσότερα χρήματα από όλους τους συμμετέχοντες αθλητές από χώρες μεγαθήρια και καταφέραμε 1500 παιδιά από τις παραγγουπόλεις του Ναϊρόμπι, γεννημένα σε ποσοστό 80% με AIDS και χωρίς γονείς να τα φέρουμε σε Ευρώπη και Αμερική με αθλητικές υποτροφίες. Δεν υπάρχει σημαντικότερο χρυσό μετάλλιο από αυτό. Ένα χρυσό που μοιραστήκαμε όλοι.
ArtScript Blog: Είστε δάσκαλος, γράφετε βιβλία για παιδιά και είστε αθλητής. Πόσο θεωρείτε ότι σας έχει βοηθήσει ο αθλητισμός στον τρόπο που εξελίχθηκε η προσωπικότητα σας ακόμα και στον τρόπο σκέψης σας;
Νίκος Μιχαλόπουλος: Καθολικά και ολοκληρωτικά. Αισθάνομαι ως αθλητής. Ενεργώ ως αθλητής. Δρω ως αθλητής. Δεν εννοώ μόνο αγωνιστικά, αφού συνεχίζω να αγωνίζομαι μέσα στους στίβους, αλλά και στην καθημερινότητά μου. Προσέχω τον εαυτό μου. Είμαι πειθαρχημένος. Βάζω στόχους. Ακολουθώ πρόγραμμα. Δουλεύω με το σώμα μου και με το μυαλό μου ισάξια. Δεν εγκαταλείπω εύκολα. Η ήττα με πεισμώνει και η νίκη προσπαθώ να μη με παραμυθιάζει. Προσπαθώ να είμαι συγκεντρωμένος. Κυνηγάω συνήθως τον εαυτό μου, γιατί κατάλαβα πως αυτός είναι ο μεγαλύτερός μου αντίπαλος και έμαθα να είμαι ευγνώμων για κάθε καλό που μου συμβαίνει, γιατί σε αυτό πατάω και συνεχίζω.
ArtScript Blog: Το βιβλίο σας «Μαραθώνιος ονείρων» έχει μεταφραστεί στα αγγλικά. Οι έλληνες συγγραφείς δεν έχουν συχνά την ευκαιρία να δουν τα βιβλία τους μεταφρασμένα. Πως νιώσατε εσείς όταν κρατήσατε το αντίτυπο του βιβλίου σας μεταφρασμένο στα αγγλικά;
Νίκος Μιχαλόπουλος: Συγκινημένος, γιατί έγινε και σε μία πολύ ξεχωριστή χρονική στιγμή. Στην επέτειο των 2.500 χιλιάδων χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα, όταν η χώρα μας διοργάνωσε τον Χρυσό Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας και το βιβλίο μου επιλέχθηκε να είναι το επίσημο βιβλίο της διοργάνωσης. Για έναν διαχρονικό αθλητή, δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή, από το να μοιράζεται τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του με ανθρώπους από όλο τον κόσμο, που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο ή και με άλλους, που μπορεί να σκέφτονταν διαφορετικά, αλλά το βιβλίο αυτό μπορεί να τους ενέπνευσε ή να τους έκανε να δουν λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Είμαστε μια μικρή χώρα, με μικρή αγορά και μικρές ευκαιρίες, αλλά αυτό δεν πρέπει ποτέ να μας απογοητεύει, ώστε να σκεφτόμαστε και μικρά. Εξάλλου όπως λέω σε ένα άλλο μου, πολύ προσωπικό και πολύ αγαπημένο μου βιβλίο, στο «ΟΙ ΚΟΡΥΦΕΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ», όσο ψηλά κι αν φτάσει κάποιος, τη μεγαλύτερη κορυφή θα την αναζητά και θα τη βρίσκει μέσα του.
Διαβάστε επίσης:
