Νικολέττα Αλεξάνδρου

Η Νικολέττα Αλεξάνδρου, απαντάει στις ερωτήσεις του Artscript, για την ίδια και την ποιητική της συλλογή «ΗΧΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΕΣ», μας πληροφορεί για την ενασχόλησή της με την ποίηση, μας αποκαλύπτει τη θεώρησή της για το χρόνο, τη νέα της ασχολία εν’ καιρώ πανδημίας, τη Νευροεπιστήμη, που βρίσκουμε πολύ ενδιαφέρουσα και δε διστάζει να μοιραστεί μαζί μας δύο ποιήματα, από την ποιητική της συλλογή που θα εκδοθεί φέτος (2022) και παρουσιάζονται σήμερα για πρώτη φορά από το ArtScript. Απολαύστε τη συνέντευξη.

ArtScript: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, ένα σύντομο βιογραφικό.

Νικολέττα Αλεξάνδρου: Γεννημένη στην Αθήνα, από γονείς επίσης γεννημένους εδώ, χωρίς κάποιο δεσμό με έναν τόπο στην ύπαιθρο. Το κλειδί της επιτυχία γι΄ αυτούς ήταν οι σπουδές και έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να σπουδάσουν και εμένα και την αδελφή μου. Βρέθηκα αναπάντεχα να περιστοιχίζομαι από «πολυτεχνίτες», γεγονός που με έσπρωξε και εμένα στο Πολυτεχνείο. Η αναζήτηση εργασίας στη συνέχεια με έσπρωξε στο MBA σε Business  School στην Αγγλία και η κατάληξη ήταν να επιλέξω τελικά το «corporate» χώρο.

Παράλληλα με τον τεχνοκράτη όμως, προσπαθεί να επιβιώσει και ένας άλλος άνθρωπος που το καταφέρνει αυτό γράφοντας.

ArtScript: Τι σημαίνει ποίηση για τη Νικολέττα Αλεξάνδρου;

Νικολέττα Αλεξάνδρου:  Κατ΄ αρχην ήταν «αυτοθεραπευτικός» μονόλογος. Όσο περνούν τα χρόνια επιδιώκω να γίνει διάλογος, γιατί αυτό το μοίρασμα με τους γύρω μετατρέπει τη «θεραπεία» σε ομαδική και η διάδραση πάντα έχει καλύτερα αποτελέσματα. Με μια λέξη θα έλεγα ότι είναι λύτρωση. Μου δίνει τη δυνατότητα να προχωρήσω, αφήνοντας πίσω τα βαρίδια.

ArtScript: Τελικά πόσο περιορισμένος είναι ο χρόνος για τον άνθρωπο; Βιάζεται γιατί δεν έχει χρόνο ή μήπως τον σπαταλάει … δίχως λόγο;

Νικολέττα Αλεξάνδρου:  Και τα δύο. Πρώτα τον σπαταλάει γιατί τον θεωρεί δεδομένο και όταν πια αντιληφθεί ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτήν τη ζωή -πόσο μάλλον ο χρόνος(!)-τότε βιάζεται, αλλά είναι πια αργά.

Η αλήθεια είναι ότι η διάρκεια μας είναι ελάχιστη, όταν  συνειδητοποιείς και προσπαθείς να αντιμετωπίσεις το «να σε κάμει ο Θεός σκουλήκι, κι εσύ με τον αγώνα σου να γίνεσαι πεταλούδα».

ArtScript: Υπάρχει η μία επιλογή που θα καθορίσει το ρου της ιστορίας μας ή υπάρχει ένα σύνολο επιλογών, σε πολλές στιγμές, που εν τέλει μας καθορίζουν κιόλας;

Νικολέττα Αλεξάνδρου: Δεν θέλω να πιστέψω στη μια επιλογή, το βρίσκω πολύ μοιρολατρικό.

‘Ο,τι και αν μας έτυχε στο κληρονομικό μας γονίδιο, οι άνθρωποι γύρω μας και το περιβάλλον είναι αυτά που τελικά μας διαμορφώνουν. Οι άνθρωποι και το περιβάλλον που επιλέγουμε (όσο είναι βέβαια επιλογή και όχι επιβολή) είναι λοιπόν καθοριστικά.

Δυστυχώς την περίοδο που χτίζουμε πεποιθήσεις και προκαταλήψεις, στα παιδικά και νεανικά μας χρόνια δηλαδή, μας λείπουν οι εμπειρίες και η σοφία που έρχεται μαζί τους, οπότε μπορεί να κάνουμε και «ακατάλληλες» επιλογές που κουβαλάμε για το υπόλοιπο της ζωής μας.

ArtScript: Ο άνθρωπος είναι έμπορας ή εμποράκος; Τελικά είναι από τη φύση του ‘επιχειρηματίας’ ή στη συγκεκριμένη εποχή, που το σύγχρονο οικονομικό σύστημα έχει επιβάλει και γλωσσικά την ορολογία του, φτάνοντας να μιλάμε με όρους επιχειρηματικότητας από την τέχνη και την υγεία, μέχρι την αγάπη και τη φιλία, διαθλάται αυτή άποψη, ότι είναι από την κούνια του ‘επιχειρηματίας’;

Νικολέττα Αλεξάνδρου: Εδώ διαλέγω το απαισιόδοξο σενάριο. Δεν θεωρώ ότι μας φταίει το τώρα, η σημερινή εποχή.

Η «γραμμή παραγωγής» εκ καταβολής κόσμου βγάζει όντα που καθοδηγούνται από ένστικτα και συναισθήματα και συμπληρώνει μια «τζούρα» λογικής, δίνοντας μας μόνο τη δυνατότητα μέσα από κάποιες διεργασίες να την καλλιεργήσουμε και να την αναπτύξουμε, αν το επιδιώξουμε και αν το καταφέρουμε.

Με αυτό το δεδομένο το «πάρε δώσε» για την καθημερινή επιβίωση, επικράτηση και για κάποιους κυριαρχία, είναι το απλό αυτονόητο. Κάθε μέρα παζαρεύουμε, δίνουμε για να πάρουμε, ανταλλάσσουμε για περισσότερη ασφάλεια, περισσότερη δύναμη, περισσότερη εξουσία.

ArtScript: Ο φόβος που μας σταματά, προέρχεται από το εξωτερικό μας περιβάλλον ή από εμάς τους ίδιους;

Νικολέττα Αλεξάνδρου:  Ο φόβος μαζί με άλλα συναισθήματα έχει ενσωματωθεί στην αμυγδαλή μας.

Είναι το αναγκαίο συναίσθημα που σε ώρα κινδύνου θα μας οδηγήσει“to fight or flight”. Έχω καταλήξει ότι είναι όλο δικό μας, το δημιουργούμε, το πολεμάμε, το θάβουμε, ό,τι απ΄ αυτά έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε.

(Η αμυγδαλή είναι μια ομάδα νευρώνων που αποτελεί μέρος του «πρωτόγονου» εγκεφάλου ο οποίος ελέγχει τις ενστικτώδεις λειτουργίες. Σχετίζεται με τα συναισθήματα και ειδικά με τον φόβο. Συνδέεται με αρκετά από τα υπόλοιπα μέρη του εγκεφάλου και σε αυτήν καταλήγουν τα ερεθίσματα των αισθήσεων με σκοπό την ταχεία αντίδραση.)

ArtScript: Τελικά πόσες φορές θα ανακαλύψουμε ακόμα τον τροχό; Ιδιαίτερα στις μέρες μας που όλα καταγράφονται, ειπώνονται; Τον ανακαλύπτουμε ορίζοντάς τον διαφορετικά, ανάλογα τις ανάγκες του σήμερα ή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο σαν επανάληψη από ματαιοδοξία;

Νικολέττα Αλεξάνδρου:  Η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με το παρελθόν έχουμε κάνει θαύματα στην καταγραφή. Βασική προϋπόθεση όμως να εκμεταλλευτεί κανείς τις καταγραφές είναι η περιέργεια, η ενασχόληση και η θέληση για μάθηση.

Εμείς όμως προτιμάμε να μουδιάσουμε τον εγκέφαλο μας χαζεύοντας «κενές» αναρτήσεις «φίλων» στο facebook, στο youtube και το tictoc…

Τείνω να πιστέψω ότι τα βασικά λάθη μας είναι τα ίδια εδώ και χιλιάδες χρόνια, απλά είμαστε τεμπέληδες (θα συμφωνήσω και ματαιόδοξοι) να ασχοληθούμε να ερευνήσουμε το παρελθόν και την πατάμε συνέχεια μένοντας «αιώνια πρωτάρηδες».

ArtScript:  Γιατί γράφετε ποίηση; Πείτε μας μερικούς αγαπημένους σας ποιητές;

Νικολέττα Αλεξάνδρου:  Γράφω για να ξεπετάξω από πάνω μου ένα βάρος ή μια απειλή. Το θαύμα στην όλη διαδικασία είναι ότι λειτουργεί! Χαρακτηρίζοντας τα γεγονότα, τις σκέψεις, τα συναισθήματα με λέξεις στο χαρτί, τα πάντα παίρνουν τις κανονικές τους διαστάσεις. Η υπερβολή, η έκπληξη και ακόμα η απόγνωση δίνουν τη θέση τους στη ψύχραιμη θεώρηση της πραγματικότητας και την αντιμετώπιση της.

Αγαπώ τον Καβάφη, το Βάρναλη και την Patti Smith.

ArtScript: Η Νικολέττα Αλεξάνδρου με τι άλλο ασχολείται στη ζωή της;

Νικολέττα Αλεξάνδρου: Τα δύο τελευταία χρόνια, υπό τον κοινωνικό περιορισμό του covid, τα αφιέρωσα στη Νευροεπιστήμη (Neuroscience), παλιό απωθημένο, που λόγο περιορισμένου ελεύθερου χρόνου δεν μπορούσα να ασχοληθώ μαζί του.

Η λειτουργία του εγκεφάλου, πώς αντιδρούμε στα ερεθίσματα, τί ενεργοποιεί το φόβο, το στρες, την απόλαυση, την αγαλλίαση, πώς όλα αυτά αντιμετωπίζονται, ή υποβοηθούνται, είναι τα θέματα που με απασχολούν αυτό τον καιρό και ψάχνω την αντίστοιχη βιβλιογραφία.

Προ covid απολάμβανα τα ταξίδια σε μακρινές χώρες, το σινεμά και το θέατρο, τώρα έχω περιοριστεί στο κυριακάτικο τρέξιμο, τη μουσική, τα βιβλία και τη μαγειρική.

ArtScript: Ετοιμάζετε κάτι άλλο ποιητικά; Κι αν ναι, θα θέλατε να μας δώσετε μια γεύση;

Νικολέττα Αλεξάνδρου:  Υπάρχει έτοιμη η επόμενη συλλογή, covid επιτρέποντος θα κυκλοφορήσει μέσα στο χρόνο. Με χαρά μοιράζομαι κάτι από εκεί.

Ο Ενικός

Απλός, βολικός, σίγουρος.

Σαν να ήταν εκεί από τις απαρχές του κόσμου.

Σαν να τα έχει δει όλα.

Δεν έχει διλήμματα,

δεν έχει ερωτηματικά.

Αναγνωρίζει άλλους;

Μα και βέβαια…

χιλιάδες οι «Ενοικοί»

Τί θα κάναμε χωρίς αυτούς;

Όλοι τους μιας χρήσης.

-

Ο Πληθυντικός

Κάνει τα πράγματα δύσκολα, βασανιστικά.

Η πεποίθηση ότι είμαστε μόνο ένα κομμάτι,

η αναζήτηση για τα υπόλοιπα.

Ένα κυνήγι θησαυρού,

ένα πειρατικό στ’ ανοιχτά.

Θηρία και τέρατα,

μαύρα νερά και ξέρες.

Οι πιθανότητες είναι εναντίον μας,

παρόλα αυτά επιμένουμε να μπαρκάρουμε.