Μαριλένα Παππά

Την περασμένη άνοιξη διαβάσαμε το παιδικό βιβλίο της Μαριλένας Παππά «Μαθαίνουμε να λέμε… ευχαριστώ», το πρώτο βιβλίο της σειράς που εμπνεύστηκε, έγραψε και εικονογράφησε η ίδια η συγγραφέας. Μέσα στο καλοκαίρι πέσαμε πάνω σε μια άλλη ιστορία της ίδιας, μια νουβέλα – παραμύθι για παιδιά από 8-12 ετών με τίτλο «Φεγγαροκουταλιές». Έχοντας μου κάνει καλή εντύπωση το πρώτο δικό της βιβλίο που είχα πάρει στα χέρια μου και έχοντας διάθεση να διαβάσω κάτι πιο ανέμελο (μιας και αφορούσε παιδιά) το επέλεξα ανάμεσα σε αρκετούς άλλους τίτλους που είχα μπροστά μου. Διαβάζοντας το όμως κατάλαβα ότι μπορεί να αφορούσε τα παιδιά, αλλά η Παππά δεν είχε πάρει καθόλου επιπόλαια το θέμα της και κυρίως το γεγονός ότι απευθύνεται σε νεαρές ηλικίες. Μπορεί να ήταν παραμύθι αλλά πίσω από τα ‘‘εφέ’’ της φαντασίας της αναφερόταν σε μεγάλες αλήθειες. Με αφορμή τις «Φεγγαροκουταλιές» αλλά και τη σειρά βιβλίων «Μαθαίνουμε να λέμε…» δύο από τα βιβλία της οποίας τα περιμένουμε νωρίς μέσα στο φθινόπωρο, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τη συγγραφέα.     

ArtScript: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, ένα σύντομο βιογραφικό.

Μαριλένα Παππά: Με λένε Μαριλένα Παππά, γεννήθηκα στην Αθήνα το 1988 και ξεκίνησα να γράφω λίγο αργότερα – όταν ήμουν εφτά χρόνων.

ArtScript:  Ποιο είναι το αγαπημένο σας παραμύθι; Πως περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας;

Μαριλένα Παππά: Από μικρή μου άρεσαν οι κακές μάγισσες! Οποιοδήποτε παραμύθι περιέχει μάγισσες, σκουπόξυλα και ξόρκια είναι το αγαπημένο μου.

Στον ελεύθερό μου χρόνο μου αρέσει να κάνω βόλτες και να κάθομαι να γράφω σε κάποιο καφέ της πόλης. Αυτοί οι μοναχικοί καφέδες είναι μία συνήθεια που απέκτησα πρόσφατα και την απολαμβάνω πολύ.

ArtScript:  Το παραμύθι σας με τίτλο «Φεγγαροκουταλιές» διαδραματίζεται το 3000. Πως φαντάζεστε τη ζωή στη Γη σε χίλια χρόνια από τώρα;

Μαριλένα Παππά: Το συγκεκριμένο βιβλίο το έγραψα αρκετά χρόνια πριν – σχεδόν μία δεκαετία πίσω.

Τότε θα μπορούσα να σου απαντήσω με μεγαλύτερη ευκολία. Νομίζω όσο μεγαλώνω χάνω την ικανότητα που πίστευα ότι είχα: να ελέγχω τα πάντα στη ζωή μου και να φαντάζομαι το μέλλον. Η ζωή μου δε σταματά να με εκπλήσσει τον τελευταίο καιρό. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά ότι σε χίλια χρόνια από τώρα οι ανάγκες μας για αγάπη και επικοινωνία θα είναι ίδιες.

ArtScript:  Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια οι λογοτέχνες καταπιάνονται με το θέμα της οικολογικής καταστροφής. Έχει δύναμη η τέχνη ώστε να επηρεάσει τους αναγνώστες;  Νιώθετε ότι έχει καταφέρει  να τους αφυπνίσει  στο θέμα της οικολογίας;

Μαριλένα Παππά: Ναι, πιστεύω στη δύναμη της τέχνης! Νομίζω ότι αρκεί μία ιδέα για να αλλάξει τον κόσμο.

ArtScript: Στο βιβλίο σας «Φεγγαροκουταλιές» η Γη είναι χωρισμένη σε δυο κράτη, στην «Ελευθερούπολη» και «Στη χώρα του Καπνού». Διαβάζοντας το βιβλίο, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι η ζωή στη Χώρα του καπνού είναι πιο ευχάριστη και γευστική απ’ ότι στην «Ελευθερούπολη» αν και θα ανέμενε να συμβαίνει το αντίθετο.  Είναι αρκετό ένα όνομα για να περιγράψει την ουσία; Θεωρείτε ότι στη ζωή συχνά γίνεται χρήση αντίθετων λέξεων προκειμένου να ‘‘αλλοιωθεί’’ η πραγματικότητα;

Μαριλένα Παππά: Στο συγκριμένο βιβλίο προσπάθησα να «προπαγανδίσω» τους αναγνώστες, όπως ακριβώς «προπαγανδίστηκαν» και οι ήρωες του βιβλίου. Ήθελα να δημιουργήσω την αίσθηση ότι κάποιες φορές έχει σημασία τι θεωρείς εσύ ηθικό και σωστό κι όχι  τι σου επιβάλλουν οι υπόλοιποι ως αξίες και ιδανικά. Επίσης ήθελα να δημιουργήσω ένα σύμπαν στο οποίο δεν ξέρεις πού τελειώνει το καλό και πού ξεκινά το κακό, γιατί έτσι κι αλλιώς στην πραγματική ζωή το καλό και το κακό μπλέκονται μεταξύ τους.

ArtScript: Θεωρώ ότι πολύ ορθά σχολιάζεται στο βιβλίο σας ότι η απληστία είναι η βασική αιτία για την οικολογική καταστροφή. Είναι αργά ώστε να αποφευχθεί η ολοκληρωτική καταστροφή του πλανήτη; Τι θα συμβουλεύατε εσείς τους αναγνώστες σας;

Μαριλένα Παππά: Η απληστία είναι ένα από τα βασικά συστατικά του βιβλίου και χαίρομαι πολύ που το αναδεικνύεις. Πιστεύω ότι κάθε μέρα μας δίνεται η ευκαιρία για μία επανεκκίνηση. Μέχρι να έρθει το τέλος, η καταστροφή, ο θάνατος έχουμε πάντα την ευκαιρία να κάνουμε το σωστό. Ακόμα λοιπόν κι αν είναι αργά, δεν είναι. Η δική μου συμβουλή είναι να προσπαθούν να ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος και να το ακολουθούν.

ArtScript:  Στο βιβλίο σας αντιπαραβάλλεται το πεπρωμένο με την ελεύθερη βούληση. Η Μαριλένα Παππά πόσο πιστεύει στο πεπρωμένο και πόσο στην ελεύθερη βούληση;

Μαριλένα Παππά: Είναι ένα ερώτημα που συχνά υποβάλλω στον εαυτό μου. Νομίζω ότι πιστεύω περισσότερο σε αυτό που έλεγε ο Όμηρος: «συν Αθηνά και χείρα κίνει».

ArtScript:  «Μαθαίνουμε να λέμε…» , η σειρά εικονογραφημένων παραμυθιών σας, το πρώτο από τα οποία κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλη και έχει να κάνει με το να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και να λέμε «ευχαριστώ» όταν χρειάζεται. Πόσο σημαντικό είναι τα παιδιά να μάθουν να λένε ευχαριστώ; Πότε θα κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο της σειράς και με ποιο θέμα;

Μαριλένα Παππά: Νομίζω ότι κάθε τι που μαθαίνουμε σε μικρή ηλικία ως σωστό, στη συνέχεια της ζωής μας αποτελεί θεμέλιο για το πώς πρόκειται να τη διαμορφώσουμε. Είναι σημαντικό να λέμε ευχαριστώ. Στην πορεία της ζωής μου ανακάλυψα ότι η ευγνωμοσύνη για κάθε τι μικρό και κάθε τι μεγάλο με κάνει ευτυχισμένη. Για μένα λοιπόν το ευχαριστώ, συνδέεται άμεσα με την ευτυχία. Ίσως και γι’ αυτό αποφάσισα να έχει αυτή τη θεματική το πρώτο βιβλίο της σειράς. Έχω ήδη έτοιμα τα επόμενα δύο και πρόκειται να κυκλοφορήσουν στις αρχές του Οκτώβρη, με δύο ακόμα θεματικές που νομίζω θα διασκεδάσουν, θα συγκινήσουν και θα εκπαιδεύσουν. Με την Ψευταρού Καμήλ μαθαίνουμε να λέμε την αλήθεια και με τις περιπέτειες της Καλυψούς και της γιαγιάς της Μελυψούς μαθαίνουμε να λέμε αντίο σε πρόσωπα που αγαπάμε και να αντιμετωπίζουμε την απώλεια.

ArtScript:  Έχετε κάνει και την εικονογράφηση στο παραμύθι  «Η πριγκίπισσα Ψαροκοκκαλού & ο βυθός της αγένειας», το οποίο είναι το πρώτο της σειράς «Μαθαίνουμε να λέμε…» τι βρίσκετε πιο διασκεδαστικό, τη συγγραφή ή την εικονογράφηση;

Μαριλένα Παππά: Πέρασα πολλά χρόνια από τη ζωή μου ζωγραφίζοντας για ώρες. Για κάποιον παράξενο λόγο πιστεύω ότι η ζωγραφική έδωσε τη σκυτάλη στη συγγραφή. Είναι μια διαδικασία που έγινε σταδιακά και η συγγραφή κατέλαβε ολόκληρη την τάση μου για δημιουργία, τόσο που δεν άφησε πια χώρο για τίποτα άλλο. Κι έτσι σταμάτησα να ζωγραφίζω, όχι γιατί έπαψε να μου αρέσει αλλά γιατί πια δεν το είχα ανάγκη. Κάνοντας εικονογραφήσεις και πιάνοντας πού και πού τα πινέλα μου ξανά με βοηθά να θυμάμαι ποια ήμουν και πώς ξεκίνησαν όλα αυτά. Είναι μια διαδικασία που με βοηθά να αδειάσει το μυαλό μου απ’ όλα, ενώ με τη συγγραφή συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Το μυαλό είναι γεμάτο από λέξεις, σκέψεις και νέες ιστορίες.

ArtScript: Ποιο θα είναι το επόμενο λογοτεχνικό σας βήμα;

Μαριλένα Παππά: Σε αυτούς τους μοναχικούς καφέδες που ανέφερα πιο πάνω και που επιδιώκω να απολαμβάνω, έχω ξεκινήσει κάτι καινούργιο. Πιστεύω πολύ σε αυτό το βιβλίο. Είναι ένα μυθιστόρημα που νιώθω ότι θα σφραγίσει την πορεία μου σε αυτόν τον χώρο.