Κατερίνα Γυφτάκη
Η Κατερίνα Γυφτάκη είναι συγγραφέας παραμυθιών αλλά και ενήλικων μυθιστορημάτων. Με αφορμή το βιβλίο της «Φλόγες στα Κύματα» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Χάρτινη Πόλη» απαντάει στις ερωτήσεις μας για την ευθύνη του συγγραφέα απέναντι στα ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα, για τη Θεσσαλονίκη, που στις αρχές του περασμένου αιώνα υπήρξε χωνευτήρι εθνικοτήτων, για τις σχέσεις γονιών με παιδιών. Αυτά ανάμεσα σε άλλα θέματα που είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί της.
ArtScript: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, ένα σύντομο βιογραφικό.
Κατερίνα Γυφτάκη: Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας για εμένα και τη δουλειά μου. Θα προσπαθήσω να σας πως αυτά που με εκφράζουν περισσότερο. Αγαπούσα τις ιστορίες από μικρή, έπλαθα συνέχεια ιστορίες κάτω από τον ευκάλυπτο του κήπου μου. Ονειρευόμουν να γίνω συγγραφέας αλλά η ζωή με πήγε για πολλά χρόνια αλλού. Πέρασα μεγάλες και σκληρές περιπέτειες που κράτησαν χρόνια. Πόνεσα πολύ, υπέφερα, βασανίστηκα πολύ, μέχρι που κόντεψα να ξεχάσω τι πραγματικά ζητούσε η καρδιά μου από τη ζωή, αλλά ήρθε μια μέρα που όλα ξεκαθάρισαν μέσα μου, και κατάλαβα ποιο ήταν το δικό μου αληθινό κάλεσμα. Να γράφω μυθιστορήματα. Μεγάλες ιστορίες που να διαρκούν. Να έχουν έρωτα μυστήριο περιπέτεια και ταξίδια σε όλη τη γη. Τότε ένα καινούργιο σύμπαν φανερώθηκε μπροστά μου. Γράφω πάνω από είκοσι χρόνια, αλλά μονάχα τα δέκα τελευταία αφοσιώθηκα πραγματικά στη συγγραφή. Έχω γράψει πολλά παραμύθια και εφτά μυθιστορήματα για ενήλικο κοινό. Μόλις τελείωσα και το όγδοο. Ζω στην εξοχή πλάι στη θάλασσα με τον άντρα μου τον Johnny που είναι μουσικός, τους σκύλους μας και τη γάτα μας. Λατρεύω τη μουσική το swing και το Charleston και όταν δεν γράφω χορεύω για ώρες με τον Johnny.
ArtScript: Πότε τελειώνει πραγματικά ένα βιβλίο;
Κατερίνα Γυφτάκη: Για εμένα ένα βιβλίο πραγματικά τελειώνει όταν έρθει η έμπνευση για το επόμενο. Απελευθερώνομαι μόνο όταν οι ήρωες πάψουν να είναι καθημερινά στη σκέψη μου. Όταν νιώσω πως ζουν στη σκέψη άλλων.
ArtScript: Ο συγγραφέας ελέγχει τη μοίρα των χαρακτήρων του ή τελικά οι ήρωες παίρνουν από μόνοι τους αποφάσεις αναγκάζοντας τον συγγραφέα να αλλάξει την πορεία του κειμένου του;
Κατερίνα Γυφτάκη: Εξαρτάται από το βιβλίο. Κάποιες φορές οι ήρωες μου με κατευθύνουν από την αρχή, έχοντας επιλέξει την μοίρα τους, κι άλλοτε τους οδηγώ εγώ μέχρι κάποιο σημείο. Πάντως μόνο όταν διαπιστώσω πως οι ήρωες μου με εκπλήσσουν ξέρω πως η ιστορία βρίσκεται σε καλό δρόμο. Μονάχα τότε χαλαρώνω και παίρνω ανάσα.
ArtScript: Τι ήταν αυτό που σας προκάλεσε να γράψετε ένα μυθιστόρημα που μπορεί το σκηνικό να ήταν η Θεσσαλονίκη, αλλά αφορούσε κυρίως τα δεινά του σέρβικου λαού κατά την περίοδο του Μεγάλου Πολέμου;
Κατερίνα Γυφτάκη: Δεν μπορούσα να μην γράψω για την Θεσσαλονίκη καθώς εκεί βρισκόταν ο ήρωας μου ο Ράζκο Μάρκοβιτς μαζί με μισό εκατομμύριο άλλους στρατιώτες πολεμώντας στο πλευρό της Αντάντ. Καθώς ήθελα να συνεχίσω την ιστορία της Τζόζεφιν και του Ράζκο ακολούθησα τα βήματα τους στην Θεσσαλονίκη που τότε βρισκόταν κάτω από τη σκιά του Μεγάλου Πολέμου. Αναγκαστικά αυτός ήταν ο καμβάς πάνω στον οποίον δούλεψα.
ArtScript: Η Θεσσαλονίκη για πολλά χρόνια υπήρξε μια πόλη στην οποία συμβιώναν πλυθησμοί διάφορων εθνοτήτων, άλλες φορές ειρηνικά και άλλες όχι. Τι είναι αυτό που ανάβει τα αίματα και από τη μια στιγμή στην άλλη ένας φίλος, ένας γείτονας μπορούν να γίνουν εχθροί βάσει της εθνότητας;
Κατερίνα Γυφτάκη: Η θρησκεία, οι πολιτικές διαφωνίες, μια διαφορετική φιλοσοφία ζωής, συχνά και η έλλειψη ανεκτικότητας και υπομονής, ο εσωτερικός θυμός ενάντια στο διαφορετικό. Είναι πραγματικά θλιβερό όταν οι φίλοι παύουν να έχουν την ικανότητα να αποδεχτούν τη διαφορετικότητα τους. Νομίζω πως η ανθρωπότητα δεν έχει εξερευνήσει ακόμα τα όρια της αποδοχής. Το αποτέλεσμα αυτής της ανικανότητας εκφράζεται πάντα με βία καταστροφή και πόλεμο.
ArtScript: Η σχέση της Τζοζεφίν με τον πατέρα της χαλάει, όταν εκείνη αρνείται να υποταχθεί στην επιθυμία του. Είναι τα παιδιά ή οι γονείς εκείνοι που πρέπει να συμβιβάζονται;
Κατερίνα Γυφτάκη: Εξαρτάται από πολλά. Από την ηλικία, την περίσταση, από το πόσο ευάλωτη είναι η θέση του καθενός. Όταν ο συμβιβασμός ξεκινά από την ευαισθησία και τον σεβασμό που μπορεί να έχει ένα παιδί προς τον γονιό, η ένας γονιός προς το παιδί τότε φέρνει αγάπη και είναι ευλογία. Αν όμως γίνει μέσα από καταπίεση και θυμό τότε φέρνει δυστυχία πικρία και αποτυχία.
ArtScript: Διαβάζει η Κατερίνα βιβλία τον ελεύθερο χρόνο της, κι αν ναι τι βιβλία προτιμάει;
Κατερίνα Γυφτάκη: Διαβάζω με πάθος! Για εμένα το διάβασμα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Κυριολεκτικά χάνομαι μέσα στα βιβλία. Αυτή την εποχή της ζωής μου έχω μια εμμονή στα κλασσικά αριστουργήματα της λογοτεχνίας και διαβάζω το ένα μετά το άλλο. Τώρα τις νύχτες μου κάνει παρέα η Πριγκιπέσα Ιζαμπώ, το αριστούργημα του Άγγελου Τερζάκη.
ArtScript: Η βάση του μυθιστορήματός σας είναι ιστορική (αν και ως ιστορικό μυθιστόρημα είναι άλλο το είδος που συνηθίζουμε να ονομάζουμε) έχει ευθύνη ο/η συγγραφέας όταν καταπιάνεται με ιστορικά γεγονότα να τα μεταφέρει όπως συνέβησαν χωρίς προσωπικές παρεμβάσεις;
Κατερίνα Γυφτάκη: Φυσικά έχει όλη την ευθύνη απέναντι στον αναγνώστη για αυτό και οφείλει να κάνει την απαραίτητη έρευνα. Και να διασταυρώσει τις πηγές γιατί δεν είναι πάντα ακριβείς. Οι παρεμβάσεις δεν θα έπρεπε να γίνονται στα ιστορικά γεγονότα.
ArtScript: «Ούτε η αλήθεια είναι πάντα η σωστή λύση», συλλογίζεται ένας από τους ήρωές σας. Καλύτερα ένα όμορφο ψέμα από μια άσχημη αλήθεια;
Κατερίνα Γυφτάκη: Υπάρχει ένα παραμύθι για κάποιον που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην αναζήτηση της αλήθειας, κι όταν ήταν πια γέροντας και εξαθλιωμένος από την αναζήτηση που του κόστισε όλη του τη ζωή, τη βρήκε! Η Αλήθεια ζούσε σε μια σπηλιά και ήταν μια άθλια κακάσχημη γριά! Εκείνος την ρώτησε τι θα έπρεπε να πει στους ανθρώπους για εκείνη. Η Αλήθεια του απάντησε, «Πες τους πως είμαι νέα και όμορφη....»
ArtScript: Γράφετε κάτι αυτή την περίοδο και αν ναι θα θέλατε να το μοιραστείτε μαζί μας;
Κατερίνα Γυφτάκη: Μόλις τελείωσα ένα πολύ μεγάλο μυθιστόρημα μυστηρίου που έχει να κάνει με το μυστικό ενός πίνακα, και ήδη βρίσκεται με τους εκδότες μου. Αυτό το καλοκαίρι κάνω μια έρευνα για το επόμενο μυθιστόρημα που έχω στο νου μου. Σας εύχομαι να έχετε χαρά και επιτυχία σε ότι κάνετε!
Διαβάστε επίσης:
