ΕΛΕΝΗ ΓΑΛΗΝΟΥ

Η συγγραφέας Ελένη Γαληνού κατάγεται από τη Μυτιλήνη, δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα που έχει τοποθετήσει το σκηνικό των βιβλίων της στον τόπο καταγωγής της. Τον περασμένο Νοέμβρη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ΔΙΟΠΤΡΑ», το νέο της βιβλίο με τίτλο «Όσα δεν έγιναν λέξεις», στο οποίο τρεις νέοι μπλέκονται σε ένα παράξενο και επικίνδυνο ερωτικό γαϊτανάκι, με αποτέλεσμα συχνά η σχέση τους να ακροβατεί επικίνδυνα. Με αφορμή το βιβλίο η κυρία Ελένη Γαληνού μιλάει στο ArtScript Blog για τα ενδιαφέροντα της, το αγαπημένο της νησί, την υπόθεση του βιβλίου καθώς επίσης και για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσει η χώρα μας τους πρόσφυγες που φτάνουν ζητώντας βοήθεια και άσυλο.   

ArtScript: Λίγα λόγια για εσάς, (ένα σύντομο βιογραφικό).

Ελένη Γαληνού: Γεννήθηκα στην Αθήνα και κατάγομαι από τη Μυτιλήνη. Σπούδασα στη Σχολή Βακαλό Διακοσμητική και Γραφικές Τέχνες και εργάστηκα πάνω στο αντικείμενό μου για δέκα περίπου χρόνια. Αρκετά νωρίς φιλοτέχνησα δύο προσωπικές σειρά χιουμοριστικών σκίτσων που δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά. Παράλληλα ασχολήθηκα με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, την ποίηση και τη στιχουργική.

Τον Μάιο του 2007 πραγματοποίησα την πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής με θέμα «Σύννεφα». Ακολούθησαν δύο ακόμα ομαδικές εκθέσεις στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, το 2007 και το 2008.

Με τη λογοτεχνία ασχολούμαι αρκετά χρόνια. Το 2007, επιθυμώντας να ανακαλύψω τα μυστικά της συγγραφής, έκανα μαθήματα δημιουργικής γραφής.

Έχω συμμετάσχει στο συλλογικό έργο «Η πόλη φοβάται» με το διήγημα: «…για ένα τσιγάρο!» (2013).

Κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματα:

«Όταν στέρεψε η αντοχή»  (2013)  

«Πέρα από τις κόκκινες γραμμές» (2014)

«Ακόμη θυμάμαι» (2015) 

«Όσα δεν έγιναν λέξεις» (2016)

ArtScript: Πως περνάει η Ελένη Γαληνού τον ελεύθερο χρόνο της;

Ελένη Γαληνού: Διαβάζοντας άλλα βιβλία, γράφοντας, ζωγραφίζοντας, βγάζοντας φωτογραφίες, μαγειρεύοντας, και φυσικά, συναντώντας καλούς φίλους. Όμως για μένα η συγγραφή είναι καθημερινή ενασχόληση, κάτι σαν ανάγκη. Έτσι δεν μου μένει πολύς ελεύθερος χρόνος.

ArtScript: Το τελευταίο σας βιβλίο εξελίσσεται κατά το μεγαλύτερο  μέρος του στη Μυτιλήνη, όμως δεν είναι το μόνο βιβλίο που η ιστορία του εξελίσσεται στο νησί, αφού και το βιβλίο «Όταν στέρεψε η αντοχή» που έχει προηγηθεί εξελισσόταν στη Μυτιλήνη. Για ποιο λόγο επιλέγετε να ‘‘επιστρέφετε’’ στον τόπο καταγωγής σας μέσω των βιβλίων σας, σας ευχαριστεί, σας διευκολύνει, έχει κάποια ιδιαίτερη βαρύτητα ο τόπος για εσάς;

Ελένη Γαληνού: Το έχω πει πολλές φορές και δε θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω, η Μυτιλήνη είναι ο τόπος μου, είναι πόλος έλξης και πηγή έμπνευσης, είναι λατρεμένος προορισμός με πολλές ομορφιές και αγαπημένους φίλους. Κι όταν καθίσω να γράψω,κάτι με σπρώχνει να αρχίσω το ταξίδι της φαντασίας μου πρώτα από εκείνο τον τόπο,αναζητώντας πράγματα, ανθρώπους, σπίτια, τοποθεσίες, ιδιαίτερα σημεία, και λόγους, για να στήσω τις ιστορίες μου και να υφάνω τις περιπέτειες των ηρώων μου. Πολλές φορές έχω βρει αυτό ακριβώς που ψάχνω και το έχω δέσει μοναδικά με την πλοκή μου. Ξέρω πως θα επιστρέφω και θα γράφω συχνά για εκείνα τα μέρη, όχι μόνο της Μυτιλήνης, μα και ολόκληρης της Λέσβου.

ArtScript: Διαβάζοντας κάποιος το βιογραφικό σας αντιλαμβάνεται ότι σας αρέσει να καταπιάνεστε με πολλά πράγματα, έχετε τελειώσει γραφιστική, το έχετε εξασκήσει μάλιστα στο παρελθόν και ως επάγγελμα, έχετε φιλοτεχνήσει την προσωπική σας σειρά χιουμοριστικών σκίτσων, έχετε ασχοληθεί με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, την ποίηση, την στιχουργική αλλά και με τη λογοτεχνία. Το κάθε τι από αυτά καλύπτει κάποια ξεχωριστή ανάγκη σας για δημιουργία ή αλληλοσυμπληρώνονται; Αγαπάτε κάποιο περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα;

Ελένη Γαληνού: Νιώθω ότι όλοι οι δρόμοι της τέχνης λειτουργούν αλληλένδετα μέσα μου. Μπορεί να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα πλαισιώνεται από πίνακες, τραγούδια, φωτογραφίες ή ποιήματα, και αντιστρόφως. Θα σας πω, ότι σε όλες τις εκθέσεις ζωγραφικής που έχω κάνει, συνόδευα τους πίνακες με ποιήματα ή στίχους τραγουδιών. Στο «Πέρα από τις κόκκινες γραμμές» υπήρχε ένα δικό μου ποίημα στην αρχή, και τρία τραγούδια, γραμμένα ειδικά πάνω στην ιστορία του, που αποδόθηκαν ζωντανά στην παρουσίαση του βιβλίου αντί για αποσπάσματα. Εξάλλου, και το ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΛΕΞΕΙΣ από ένα πίνακα του ReneMagritte είναι εμπνευσμένο. Νιώθω λοιπόν αυτό το πλέξιμο των τεχνών σαν ανάγκη, σαν να συμπληρώνει την έμπνευσή μου και να ολοκληρώνει το έργο μου. 

ArtScript: «Όσα δεν έγιναν λέξεις», ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου σας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ξεκινήσετε την εξιστόρηση σχεδόν από το τέλος της υπόθεσης, αποκαλύπτοντας κατά κάποιο τρόπο στους αναγνώστες ένα μέρος της κατάληξης των ηρώων της;

Ελένη Γαληνού: Η ιστορία ξεκινά απ’ το τέλος, για να θέσει εξ’ αρχής ερωτήματα που θα απαντηθούν κατά την διάρκεια του μυθιστορήματος. Έτσι όπως ξεφυλλίζει η ηρωίδα το ημερολόγιό της, αφήνει μια γεύση μυστηρίου και περιπέτειας να πλανάτε, κάτι που αρπάζει αμέσως τον αναγνώστη και τον κάνει να αγωνιά για την εξέλιξη απ’ τις πρώτες κιόλας σελίδες. Μετά θα γυρίσουμε πίσω και θα δούμε από πρώτο χέρι, τι ανάγκασε αυτήν την γυναίκα να σβήσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της για να μπορέσει να επιβιώσει, ύστερα, θα επιστρέψουμε στο παρόν για να δούμε τις συνέπειες αυτής της πράξης. Γιατί, όσα δεν έγιναν λέξεις, άφησαν τους ήρωες να ζουν στην άγνοια, αποσιωπώντας σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή τους, την μεταξύ τους σχέση, ακόμη και την πραγματική τους ταυτότητα. 

Επίσης, έκρινα πως έπρεπε να αρχίσει απ’ το τέλος, διότι τότε η ηρωίδα είναι πια έτοιμη να αποδεχτεί την σκληρή αλήθεια. Ο λόγος της αμνησίας της, αποσύρεται, όταν στα ογδόντα της χρόνια, ηλικιωμένη και άρρωστη,αποδέχεται επιτέλους το θάνατο. Αυτός είναι το βαθύτερο πρόβλημά της.

Όσο για τον αναγνώστη, που νομίζει ότι γνωρίζει το τέλος, η έκπληξη είναι μεγαλύτερη, επειδή ακριβώς, ως εκείνη την ώρα, πίστευε κάτι εντελώς διαφορετικό. Μετά την αποκάλυψη επίσης, συνειδητοποιεί, ότι αυτό που γνωρίζει πλέον εκείνος σαν αναγνώστης, οι ήρωες συνεχίζουν να το αγνοούν.  Θα φτάσει ως την τελευταία σελίδα για να δει την οριστική έκβαση.

ArtScript: Η αίσθηση που δίνει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ήταν ότι βαυκαλιζόταν συνέχεια όσον αφορά ποια από τις δύο γυναίκες μπορεί να αγαπούσε περισσότερο από την άλλη, αλλά στην ουσία αγαπούσε και ποθούσε και τις δύο το ίδιο. Και ότι οι δύο αυτές γυναίκες όπως αλληλοσυμπληρώνονταν στη ζωή, έτσι αλληλοσυμπληρώνονταν και στον έρωτα τους με τον ίδιο άντρα. Πόσο συμφωνείτε ή διαφωνείτε με την άποψη αυτή;

Ελένη Γαληνού: Ο ήρωας γνώριζε εξ’ αρχής ότι δεν μπορούσε να τις ξεχωρίσει, ήρθε όμως η ώρα που αναγκάστηκε να επιλέξει. Το αθώο παιχνίδι των εφηβικών τους χρόνων, είχε μετατραπεί σε πρόβλημα και παγίδα. Απ’ την στιγμή που έσπασε η σχέση των τριών, οι ισορροπίες χάθηκαν. Τότε, πίστεψαν και οι τρεις ότι επιτέλους δόθηκε η λύση, αλλά ο καθένας ξεχωριστά, διαισθανόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Θα σταθώ σε αυτό το σημείο και θα πω, ότι και οι τρεις ήρωες ήταν ιδιαίτερα ανασφαλείς. Δεν είχαν φίλους ούτε κύκλο γνωριμιών. Ήταν παιδιά διαλυμένων οικογενειών, παιδία που, αν και δέχτηκαν αγάπη, τα κορίτσια από την Ευανθία, ο Μάξιμος απ’ τον παππού του, δε βίωσαν ποτέ την σιγουριά μιας άρτιας και αγαπημένης οικογένειας. Έτσι προσκολλήθηκαν μεταξύ τους. Δυστυχώς, δεν μπορώ να εμβαθύνω περισσότερο, διότι θα πρέπει να αποκαλύψω την βασική ανατροπή του βιβλίου, ωστόσο θα πω, ότι η συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων δεν ήταν φυσιολογική. Αυτό τους έκανε στην ουσία να παραμείνουν μαζί, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και να ζήσουν στην άγνοια το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.

ArtScript: Η αδερφική αγάπη μπορεί να ξεπεράσει οτιδήποτε συμβεί ή μήπως η προδοσία από τον άνθρωπο που αγαπάς και εμπιστεύεσαι περισσότερο αφήνει πικρότερη γεύση και είναι πιο δύσκολο να ξεπεραστεί;

Ελένη Γαληνού: Δεν ισχύει το ίδιο για όλους τους ανθρώπους. Την προδοσία, τον έρωτα, την αδελφική αγάπη, μπορούμε να τις συναντήσουμε σε πολύ διαφορετικές και αντιφατικές μορφές. Δεν είναι όλα τα αδέλφια δεμένα και αγαπημένα. Για τις ηρωίδες μου όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είναι δίδυμες και από την αρχή της ζωής τους έρχονται αντιμέτωπες με πολλές στερήσεις, υλικές και συναισθηματικές, κι αυτό τις κάνει να δεθούν με ένα δυνατό και ιδιαίτερο τρόπο. Αυτές οι δυο κοπέλες, θα φτάσουν σε μεγάλη αντιπαράθεση, αλλά τίποτα δε θα καταφέρει να υπερβεί την μεγάλη αγάπη της μιας για την άλλη.

ArtScript: Διαβάζετε τα βιβλία σας, ξανά αφού κυκλοφορήσουν, και αν ναι, αφήνετε κάποιο χρονικό διάστημα να περάσει, ώστε να έχετε αποφορτιστεί από τα αισθήματα που σας είχαν προκαλέσει κατά τη διάρκεια της γραφής τους;

Ελένη Γαληνού: Πριν γράψω το οριστικό τέλος και πω, είναι έτοιμο για έκδοση, διαβάζω αρκετές φορές το κάθε μυθιστόρημά μου σε βάθος 2-3 χρόνων. Το κάνω, γιατί με βοηθάει να το δω σαν αναγνώστης και να εντοπίσω πιθανές υπερβολές, αδυναμίες ή ελλείψεις που δεν κατάφερα να εντοπίσω την ώρα που το έγραφα. Νομίζω ότι καλύτερος αναγνώστης, είναι ο ίδιος σου εαυτός αν έχεις το θάρρος να του λες την αλήθεια. Όταν πλέον κυκλοφορήσουν, τα διαβάζω μέσα από το κανονικό βιβλίο, αλλά δεν αλλάζει τίποτα. Είναι μόνο η ανάγκη να νιώσω την μυρουδιά του βιβλίου μαζί με την ιστορία μου.              

ArtScript: Με αφορμή τον τόπο καταγωγής σας, ήθελα να σας ρωτήσω πως θεωρείτε ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται στην χώρα μας, εξαιτίας του πολέμου ή της φτώχιας ζητώντας καλύτερες προοπτικές, καθώς επίσης πως σχολιάζετε  τον αρνητισμό ορισμένων συμπολιτών μας, απέναντι τους;

Ελένη Γαληνού: Το πρόβλημα είναι σύνθετο και δυσεπίλυτο. Αυτοί οι άνθρωποι που αφήνουν την πατρίδα τους σε πλήρη απόγνωση, έτοιμοι να ρισκάρουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους για να φτάσουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα, έρχονται με μια απίστευτη ελπίδα χαραγμένη στο πρόσωπό τους: ότι πάτησαν επιτέλους στην Ευρώπη και σώθηκαν. Μετά από λίγο βέβαια, αντιλαμβάνονται μια άλλη πραγματικότητα, μένοντας εγκλωβισμένοι στη χώρα μας επειδή οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες αρνούνται να δεχτούν πρόσφυγες. Ανάμεσα σε τόσους απογοητευμένους και εξαθλιωμένους ανθρώπους, είναι επόμενο να συναντήσουμε διαφορετικές συμπεριφορές. Το θέμα, δεν είναι να πούμε αν είναι καλοί οι κακοί, ούτε να τους προσφέρουμε κάτι προσωρινό και πρόχειρο, αλλά να βρεθούν λύσεις για αυτούς τους ανθρώπους, και τις πραγματικές λύσεις, μπορούν να τις δώσουν όσοι ηγούνται των καταστάσεων στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο.

ArtScript: Αν και κυκλοφόρησε πρόσφατα το τελευταίο σας βιβλίο, έχετε ξεκινήσει να γράφετε κάποιο καινούργιο βιβλίο, κι αν ναι θα θέλατε να μας δώσετε μια μικρή γεύση;  

Ελένη Γαληνού: Δεν έχω ξεκινήσει ακόμη το καινούργιο. Όμως το επόμενο μυθιστόρημα που θα εκδώσω, το έχω ήδη έτοιμο. Για την ακρίβεια, βρίσκομαι ανάμεσα σε δυο βιβλία, που έχω ήδη ολοκληρώσει, όμως ακόμη δεν έχω αποφασίσει ποιο τελικά θα επιλέξω. Το ένα πραγματεύεται κυρίως, την καταστροφική μέθη που φέρνει ο εγωισμός και η αλαζονεία – ιδίως των ανδρών -  που μπορούν να οδηγήσουν σε πολύ σοβαρά λάθη, σε καταστροφικές αποφάσεις και παράλληλα να σε κάνουν να βιώσεις βαθιά μοναξιά. Είναι μια ασυνήθιστη ιστορία με πολλές ανατροπές που πιστεύω ότι θα κάνει αίσθηση. Το άλλο, μιλάει για το λάθος που κάνουμε πολύ συχνά όλοι μας: να νομίζουμε, δίχως όμως να γνωρίζουμε πραγματικά τι έχει συμβεί. Σε αυτό το μυθιστόρημα, όλοι οι ήρωες νομίζουν κάτι διαφορετικό ο ένας για τον άλλον, όμως η αλήθεια, καραδοκεί για να τους εκπλήξει ανατρέποντας τις ζωές τους και να τους αποδείξει ότι, να νομίζεις δεν αρκεί.

Διαβάστε επίσης:

           Μαρία Χασάπη - Σιδερά