Δήμητρα Μανθεάκη

Τον περασμένο Σεπτέμβρη κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο της κυρίας Δήμητρας Μανθεάκη «Η αλήθεια που θέλω να ξεχάσω» από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα η κυρία Μανθεάκη, αγαπημένη συγγραφέας 80.000 αναγνωστών, απαντάει στις ερωτήσεις μας για την υπόθεση του βιβλίου της, για το φανατισμό αλλά και για τα ελληνικά αγάλματα του Παρθενώνα που βρίσκονται στις προθήκες τους Βρετανικού μουσείου και που γίνονται αγώνες για να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέντευξη για ένα βιβλίο βασισμένο εξολοκλήρου σε έναν αληθινό έρωτα.     

ArtScript: Λίγα λόγια για τον εαυτό σας, ένα σύντομο βιογραφικό.

Δήμητρα Μανθεάκη: Γεννήθηκα στα Γιάννενα και μεγάλωσα στη Σπάρτη. Σπούδασα Αγγλική και Ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και συνέχισα τις σπουδές μου στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό τμήμα του. Εργάστηκα πολλά χρόνια ως επιχειρηματίας φροντιστηρίων ξένων γλωσσών. Είμαι αντιπρόεδρος της ΙPSACI, μίας διεθνούς οργάνωσης για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα που αριθμεί 240.000 μέλη παγκοσμίως. Άρχισα να γράφω το 2005 και συνεχίζω ακάθεκτη τη συγγραφή των βιβλίων μου.

ArtScript: Πόσο εύκολο είναι ένας άνθρωπος να ορίσει τη ζωή του, δεδομένου των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών;

Δήμητρα Μανθεάκη: Δεν είναι καθόλου εύκολο να ορίσει ένας άνθρωπος τη ζωή του με τις δεδομένες γεωπολιτικές συνθήκες. Αν δεν υπάρχουν δουλειές, αν δεν έχει άλλους πόρους πλην της εργασίας του ανάγεται στη σφαίρα του αδυνάτου να μπορεί να ζήσει την οικογένειά του και να καταφέρει να ανταποκριθεί στις πάμπολλες υποχρεώσεις του που δημιουργήθηκαν κυρίως από λάθη άλλων.

ArtScript: Το νέο σας μυθιστόρημα «Η αλήθεια που θέλω να ξεχάσω» που κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβρη από τις εκδόσεις
ΨΥΧΟΓΙΟΣ, είναι αληθινή ιστορία. Σε ποιο βαθμό είναι βασισμένο στην πραγματικότητα και σε ποιο μπορεί να αλλάξατε εσείς κάποια περιστατικά για να κάνετε την ιστορία σας πιο λογοτεχνική;

Δήμητρα Μανθεάκη: Είναι εξ ολοκλήρου βασισμένο στην πραγματικότητα, ακόμα και τα ονόματα είναι αυθεντικά, και δε χρειάστηκε καθόλου μυθοπλασία για τον λογοτεχνικό «καλλωπισμό» της ιστορίας. Αντίθετα, παρέλειψα να καταγράψω αρκετά στοιχεία για να μην κουράσω τον αναγνώστη.

ArtScript: Στην περίπτωση της Περσεφόνης η οικογένεια της δεν τη στηρίζει τη στιγμή που τη χρειάζεται. Τελικά η τιμή για τον έλληνα είναι πάνω από την αγάπη για το παιδί του; Υπάρχουν διαφορές στην οικογένεια του μετανάστη του 1930 και του έλληνα της κρίσης του 2010;

Δήμητρα Μανθεάκη: Κάποιες δεκαετίες πριν, και κυρίως στην ελληνική επαρχία, η τιμή ήταν προφανές ότι υπερίσχυε της πατρικής αγάπης. Σήμερα ευτυχώς, έχουν εκλείψει όλες αυτές οι αναχρονιστικές πρακτικές, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων σε πολύ λειστά και απομονωμένα μέρη, και οι νέοι μπορούν να διαφεντεύουν τη ζωή τους χωρίς να υπακούουν σε πρωτόγονους κανόνες και να υφίστανται κυρώσεις που κάνουν τους πολιτισμένους και λογικούς ανθρώπους να φρικιούν.

ArtScript: Ο Κουρτ, ένας αγαπητός χαρακτήρας του βιβλίου σας, ανήκει στους καλλιεργημένους και νοήμονες γερμανούς, κι όμως παρασύρεται κι ο ίδιος από το καταστροφικό φανατισμό του Χίτλερ, που θα καταστρέψει τελικά τον ίδιο το γερμανικό λαό. Πόσο εύκολα μπορεί να φανατιστεί ένας μορφωμένος άνθρωπος, τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει κάποιον να οπλιστεί με λογική και αντικειμενικότητα και να μην παρασυρθεί από τυφλό φανατισμό;

Δήμητρα Μανθεάκη: Όταν υπάρχει μια ακατάπαυστη προπαγάνδα και πολλοί ολόγυρα  κάποια στιγμή πείθονται για διαφόρους λόγους και ενστερνίζονται τα επαγγελλόμενα, τότε ναι, είναι εύκολο να παρασυρθεί ακόμα και ένας μορφωμένος άνθρωπος και να φανατιστεί. Εκείνο που μπορεί κατά τη γνώμη μου, να τον οπλίσει με αντικειμενικότητα και σωστό κριτήριο, είναι η συνείδησή του που όσο και να προσπαθεί ο άνθρωπος να την αγνοήσει, κάποια στιγμή αφυπνίζεται, ελέγχει και καυτηριάζει, και σε πολλές περιπτώσεις επαναφέρει τον απολωλότα στη σωστή τροχιά.

ArtScript: Από πολλά βιβλία, ταινίες και ντοκιμαντέρ έχουμε αντιληφθεί την κτηνωδία του γερμανικού ναζισμού απέναντι στην ανθρωπότητα, αυτά που συνέβαιναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ευρώπη αλλά και έξω από αυτά. Όμως σχεδόν δεν έχει ακουστεί τίποτα, τουλάχιστον στη χώρα μας, για τις ακρότητες της Ιαπωνίας, η οποία ήταν σύμμαχος της Γερμανίας στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο, ενάντια στις χώρες, που κατέλαβε. Αυτό πιστεύετε ότι μπορεί να οφείλεται στο ότι οι Γιαπωνέζοι ‘‘εξαγνίστηκαν’’ λόγω των  ατομικών βομβών που έπεσαν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι από τους αμερικανούς ή επειδή μπορεί να μην ενδιαφέρει την Ευρώπη κάτι που συνέβη αρκετά μακριά από την ίδια;    

Δήμητρα Μανθεάκη: Δεν έχει ακουστεί τίποτα τουλάχιστον στη χώρα μας σχετικά με τα όσα συνέβαιναν στα στρατόπεδα των Γιαπωνέζων, γιατί οι κρατούμενοι σ’ αυτά ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ποτέ για τις φρικτές τους εμπειρίες. Συγγενείς μας που κρατήθηκαν αιχμάλωτοι για πολλά χρόνια, ουδέποτε μας αφηγήθηκαν  τι υπέστησαν σε εκείνα τα κολαστήρια. Το ότι μπόρεσα να εκμαιεύσω την ιστορία της Περσεφόνης, το θεωρώ ευτύχημα γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να πληροφορηθώ από πρώτο χέρι τα τεκταινόμενα στις χώρες της Ανατολής και να καταγράψω για τους Έλληνες αναγνώστες αυτά που υπέστησαν οι χιλιάδες αιχμάλωτοι και εγκλωβισμένοι αφού οι λίγες πληροφορίες που είχαν για τα γιαπωνέζικα στρατόπεδα ήταν αυτές που άντλησαν από την παλιά ταινία «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι». Κατόπιν υπήρξε σιωπή γι’ αυτό το φλέγον θέμα, ενώ αντίθετα υπήρξε καταιγισμός πληροφοριών για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ευρώπης και τον αφανισμό τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων. Δεν πιστεύω ότι «εξαγνίστηκαν» οι Γιαπωνέζοι λόγω της βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι γιατί οι Αμερικανοί δεν είχαν όπως ισχυρίζονταν, άλλον τρόπο για να τους αναγκάσουν να παραδοθούν και να σταματήσουν οι φονικές μάχες. Οι εγκληματικές  πράξεις των Γιαπωνέζων εναντίον των αιχμαλώτων, προηγήθηκαν των ατομικών βομβών, και όπως αποδείχθηκε, ήταν επιλογή των αιχμαλώτων να μη μιλούν, ίσως γιατί αυτά που τους συνέβησαν ήταν πολύ οδυνηρά για να τα φέρουν ξανά στη μνήμη τους.

ArtScript: Εσείς ως Δήμητρα Μανθεάκη, πιστεύετε ότι η Περσεφόνη πρέπει να δώσει δεύτερη ευκαιρία στον Αντόνιο αν καταφέρουν τελικά να συναντηθούν οι δρόμοι τους μέσα στις σελίδες του βιβλίου σας, μιας και είναι αληθινή ιστορία;

Δήμητρα Μανθεάκη: Ναι, πιστεύω πως η Περσεφόνη πρέπει να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον Αντόνιο με το σκεπτικό ότι ήταν ειλικρινά μεταμελημένος και την αγαπούσε πραγματικά. Ποιος άνθρωπος άλλωστε, είναι αλάνθαστος ώστε νε έχει τη δικαιοδοσία να κρίνει και να κατακρίνει;

ArtScript: Στο νέο σας βιβλίο παρουσιάζεται το δράμα του Β΄ παγκόσμιου πολέμου. Στο μυθιστόρημα σας «Άγγιγμα από πάγο» αναφέρεστε στην μικρασιατική καταστροφή. Η ιστορία αποτελεί ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για εσάς; Υπάρχει κάποιο βιβλίο σύγχρονου σας συγγραφέα που αφορά μια από αυτές τις περιόδου που το ξεχωρίζετε;

Δήμητρα Μανθεάκη: Η ιστορία πάντα ασκούσε και θα ασκεί γοητεία και ενδιαφέρον για μένα, γι’ αυτό άλλωστε σπούδασα αυτό το αντικείμενο στο Πανεπιστήμιο. Υπάρχει ένα βιβλίο σύγχρονού μου συγγραφέα που το ξεχωρίζω γεμάτο αυθεντικές μαρτυρίες, αφηγήσεις επιζώντων και προσωπικές μαρτυρίες από την καταστροφή της Σμύρνης, με τίτλο «Η μεγάλη φωτιά» του Λου Γιούνερεκ από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

ArtScript: Έχετε σπουδάσει αρχαιολογία και είστε μέλος του Δ.Σ. της παγκόσμιας οργάνωσης για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα IPSACI. Τι κινήσεις γίνονται για να επιστρέψουν τα αγάλματα στην χώρα μας και να ολοκληρωθεί το κομμάτι του Παρθενώνα με τα αγάλματα που άρπαξε ο Έλγιν; Υπάρχει πιθανότητα να δεχτούν οι Άγγλοι να τα επιστρέψουν;

Δήμητρα Μανθεάκη: Υπάρχει μεγάλη κινητοποίηση σχετικά με αυτό το ζήτημα από πολλές οργανώσεις συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας οργάνωσης της IPSACI. Για να υπάρξει κάποιο θετικό αποτέλεσμα πρέπει να υπάρξει πρώτα πολιτική βούληση, δηλαδή να ζητηθεί η επιστροφή των Γλυπτών επισήμως από την κυβέρνηση, πράγμα που δεν έγινε ποτέ μετά τη Μελίνα. Έχουν βγει πολλές αποφάσεις υποστήριξης της διεκδίκησής μας από παγκόσμιους οργανισμούς όπως πχ η Ουνέσκο, από ξένους βουλευτές, κυβερνήσεις, πανεπιστήμια κλπ. Ο πρόεδρος της οργάνωσής μας, Αλέξης Μανθεάκης μίλησε για το θέμα αυτό σε πολλές εκδηλώσεις,  στο μουσείο της Ακρόπολης, στο πανεπιστήμιο της Αυστραλίας παρουσία του πρωθυπουργού της, πήγε στο Λονδίνο στη Βουλή των Κοινοτήτων και συζήτησε με βουλευτές που τον είχαν προσκαλέσει και μετά από πρόσκληση του πανεπιστημίου της Οξφόρδης έλαβε μέρος στη συζήτηση (debate), σχετικά με την πρόταση επιστροφής των αρχαιοτήτων που εκλάπησαν την περίοδο της αποικιοκρατίας των Άγγλων. Στη διενεργηθείσα ψηφοφορία για την επιστροφή ή όχι των Γλυπτών, ψήφισαν υπέρ 163 άτομα και κατά 106. Αυτό το αποτέλεσμα στην καρδιά της Οξφόρδης και με παρουσία στο ακροατήριο μόνο δύο Ελλήνων για να στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια, θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία, αφού ψήφισαν υπέρ της επιστροφής οι ίδιοι οι Άγγλοι.

• : Έχετε ξεκινήσει να γράφετε κάποιο νέο μυθιστόρημα;    

Δήμητρα Μανθεάκη: Ναι, τελειώνω το καινούργιο μου βιβλίο και μετά θα το δακτυλογραφήσω στο κομπιούτερ. Γράφω με το χέρι γιατί η ικανότητά μου στην τεχνολογία είναι μάλλον αμελητέα.

Ευχαριστώ!

Και εμείς σας ευχαριστούμε.

Διαβάστε επίσης:

                                      Φιλομήλα Λαπατά