Χρήστος Δασκαλάκης
Γράφει παραμύθια, αλλά όχι μόνο, η ιστορία του «Η χιονονιφάδα που αγάπησε το καλοκαίρι» μεταφέρθηκε στο θέατρο όπου φέτος η παράσταση παίζεται για δεύτερη χρονιά. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Άγκυρα» η νέα παιδική του ιστορία «Το Γονεοτροφείο». Σε αυτό τα παιδιά έχουν την τελευταία λέξη όταν διαλέγουν τους γονείς τους, όμως τι είναι αυτό που επιθυμούν πάνω απ’ όλα; Παιχνίδια, ελευθερία, απλοχεριά στην ικανοποίηση των υλικών επιθυμιών τους; Ο Χρήστος Δασκαλάκης μεγάλωσε στην Ύδρα, μετακόμισε στην Αθήνα για σπουδές και παρέμεινε, λατρεύει να συναντάει και να συνομιλεί με παιδιά γι’ αυτό και δέχεται όποια πρόσκληση και αν λάβει από σχολείο ή οργανισμό από όποιο απόμακρο μέρος της Ελλάδας και να τον καλέσουν, άλλωστε ως παιδί της επαρχίας, γνωρίζει από πρώτο χέρι πόσο περιορισμένες ευκαιρίες έχουν σε σχέση με τα παιδιά που ζουν στις μεγάλες πόλεις; Στο τέλος της συνέντευξης μας ‘‘αφιερώνει’’ το τραγούδι του παραμυθιού του (Αγάπη πάντα ήσουν) σε στίχους και ερμηνείας του ίδιου και μουσική της Λίας Σταυροπούλου, που θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε μέσω του YouTube. Την εικονογράφηση του παραμυθιού έχει κάνει ο δυο φορές βραβευμένος με κρατικό βραβείο, Βασίλης Παπατσαρούχας.
ArtScript: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, ένα σύντομο βιογραφικό.
Χρήστος Δασκαλάκης: Μεγάλωσα στο νησί της Ύδρας και από πολύ νωρίς, ως ένα παιδί του «περιθωρίου» στο σχολείο, άρχισα να γράφω δημιουργώντας τους δικούς μου κόσμους και τους δικούς μου φίλους. Με υπομονή μέχρι τα 18 και με μια βαλίτσα στα χέρια στη συνέχεια, ξεκίνησα το μεγάλο ταξίδι των σπουδών σε όσα αγαπούσα. Μουσική, ψυχολογία, σκηνοθεσία, δημιουργική γραφή. Μετά από πολλά όμορφα «καλοκαίρια» και δύσκολους «χειμώνες», με οδήγησε η ζωή κοντά σε αυτό που πάντα ονειρευόμουν. Πολλά ταξίδια, πολλά παιδιά, πολλές λέξεις. Από ποιήματα μέχρι παραμύθια και από θεατρικά έργα μέχρι τραγούδια, κάθε τι «λίγο» της παιδικής μου ζωής, έγινε «πολύ» ως ενήλικας. Αυτό που δεν άλλαξε ποτέ, είναι η όρεξη μου να φαντάζομαι και να δημιουργώ οτιδήποτε με κάνει να ονειρεύομαι ακόμα περισσότερο…
ArtScript: Τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε να γράψετε παραμύθια;
Χρήστος Δασκαλάκης: Νομίζω ήταν η έλλειψη παιδιών γύρω μου (αδελφών ή φίλων) και η έλλειψη όμορφων οικογενειακών παιδικών στιγμών στη ζωή μου. Προσπαθώ να δημιουργήσω όσα μου έλειψαν, να κρατήσω όσα είχα, να μιλήσω για όσα θα ήθελα να αλλάξουν…
ArtScript: Στο «Γονεοτροφείο» το παραμύθι σας που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Άγκυρα», υπάρχουν δύο ζευγάρια, η Αλίκη με τον Αλκαίο και η Φώφη με το Φώτη, τα οποία διεκδικούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του μικρού Παύλου. Ποιος θεωρείτε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος του γονιού απέναντι στα παιδιά του; Υπάρχει κίνδυνος να χάσουν το μέτρο όταν προσπαθούν να είναι πρώτα φίλοι και έπειτα γονείς;
Χρήστος Δασκαλάκης: Οι σημερνοί γονείς προσπαθούν τόσο πολύ στις ημέρες μας, πραγματικά, και σε μερικές περιπτώσεις η αφοσίωση τους είναι ηρωική. Αυτό όμως που τελικά θέλουν τα παιδιά νιώθω ότι είναι ένα ασφαλές «λιμάνι». Αυτό ήθελα και εγώ άλλωστε. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν τι θέλαμε εμείς ως παιδιά και ας τους το προσφέρουμε. Αυτός θα είναι και ο ρόλος που πρέπει να έχουμε όλοι μας, γονείς, νονοί, γιαγιάδες, εκπαιδευτικοί. Κάθε λιμάνι έχει τους «κανόνες» του. Όσο πιο σωστοί και σοφοί, τόσο πιο ασφαλές το λιμάνι. Το μέτρο χάνεται όταν οι «κανόνες» χαλαρώσουν και οι ερμηνείες τους παρερμηνευτούν. Μπορείς να είσαι και γονιός και φίλος όταν ξέρεις που σταματάει η ιδιότητα του ενός και που ξεκινά η ιδιότητα του άλλου…
ArtScript: Πως εμπνευστήκατε την ιστορία του παραμυθιού «Το Γονεοτροφείο»;
Χρήστος Δασκαλάκης: Με προβλημάτιζε πάντα το κενό που είχα προσωπικά με τους γονείς μου ως παιδί. Ένα κενό που μας στέρησε αρκετές στιγμές ευτυχίας. Με προβλημάτιζαν τα «πρέπει» της κοινωνίας, τα στερεότυπα, η ευκολία του να παρατάμε τα όπλα στην πρώτη δυσκολία. Θαύμαζα παράλληλα όμως την υπομονή των ανθρώπων, των γονιών που αγαπούν χωρίς όρια, της οικογένειας που είναι συσπειρωμένη και καταπολέμα τα πάντα με εφόδιο τις τέσσερεις αγαπημένες μου λέξεις. Την Αγάπη, την Ασφάλεια, την Αποδοχή και την Αγκαλιά! Τις λέξεις που πρωταγωνιστούν στο βιβλίο μας. Και κάπου εκεί, ήρθε η ανάγκη για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου…
ArtScript: Πιστεύετε ότι υπάρχουν ζευγάρια που θέλουν να γίνουν γονείς για τους λάθους λόγους; (για παράδειγμα επηρεασμένα από τον κοινωνικό περίγυρο).
Χρήστος Δασκαλάκης: Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε γίνει κάτι στη ζωή μας για τους λάθος λόγους. Λάθος σπουδές, λάθος επάγγελμα, λάθος σύντροφος, λάθος αποφάσεις. Ίσως γιατί αυτό ήθελαν οι γονείς μας, ο κόσμος, το κοινωνικό στάτους. Ίσως με τον ίδιο τρόπο να γίνουμε γονείς και για τους λάθος λόγους. Το θέμα είναι να έχουμε τη δύναμη να δούμε τα λάθη μας και άμεσα να προσφέρουμε στον εαυτό μας την οικογένεια που μας αξίζει.
ArtScript: Πολλά ζευγάρια που δεν έχουν δικά τους παιδιά δυσκολεύονται από το εθνικό σύστημα υιοθεσίας να προχωρήσουν με τη διαδικασία, την ώρα που στα ιδρύματα ζούνε παιδιά που επιθυμούν να μεγαλώσουν σε μια οικογένεια. Κατά τη γνώμη σας που θα έπρεπε να στηρίζεται κυρίως το εθνικό σύστημα υιοθεσίας ώστε τα παιδιά να βρίσκουν μια οικογένεια;
Χρήστος Δασκαλάκης: Το ζητούμενο όλων μας είναι η αγάπη, η ασφάλεια και η αποδοχή μέσα στην οικογένεια. Είτε ζούμε μέσα στα ιδρύματα, είτε έξω. Αν αυτό ήταν αντιληπτό από το σύστημα μας, οι «μέσα» θα συναντούσαν τους «έξω» και θα έδιναν στη ζωή τους μια τεράστια ευκαιρία. Όπως ξέρουμε όμως, η Ελλάδα δεν είναι η χώρα των ευκαιριών. Δυστυχώς. Είναι όμως η χώρα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Και η ευχή μου είναι, ο καθένας από τη θέση του, να βάλει ένα λιθαράκι στο να αφήσουμε επιτέλους την «καχύποπτη» και γερασμένη γραφειοκρατία και να γίνουμε η χώρα που μας αξίζει.
ArtScript: «Η χιονονιφάδα που αγάπησε το καλοκαίρι», είναι τοπαραμύθι σας που μεταφέρθηκε και στο θέατρο, για δεύτερη χρονιά φέτος. Τελικά ο άνθρωπος, ανεξαρτήτου ηλικίας, έχει ανάγκη να «φυλακίζει» ό,τι αγαπάει; Και πως μπορεί να κερδίσει αυτόν του το φόβο;
Χρήστος Δασκαλάκης: Οι άνθρωποι, φοβάμαι πως πάντα θα προσπαθούμε να κρατήσουμε κοντά μας ό,τι αγαπάμε. Κάποιες φορές χωρίς τη θέληση τους. Με το παραμύθι της Χιονονιφάδας, θυμηθήκαμε ίσως ξανά πόσο πολύτιμη είναι η ελευθερία. Τόσο στο βιβλίο, όσο και στην παράσταση, η ιστορία μας δείχνει ότι με μια δεύτερη, πιο σωστή σκέψη, η λογική θα επικρατήσει του φόβου και ο σεβασμός στις επιθυμίες του άλλου θα νικήσει…
ArtScript: Έχετε γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ύδρα, αν και πλέον ζείτε και εργάζεστε στην Αθήνα. Οι άνθρωποι που ζουν στην επαρχία και κυρίως στα νησιά μας, θεωρείτε ότι έχουν ίσες ευκαιρίες με εκείνους που ζουν στις μεγάλες πόλεις; (Πως θα μπορούσε να αλλάξει αυτό;)
Χρήστος Δασκαλάκης: Οι άνθρωποι της επαρχίας, όχι μόνο δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες, αλλά δεν έχουν και την ίδια πρόσβαση στις πληροφορίες, στο «καινούριο», το «φρέσκο», στον ανοιχτό τρόπο σκέψης. Γι’ αυτό και από τημεριά μου, σαν συγγραφέας, επισκέπτομαι κάθε σχολείο που με προσκαλεί, ακόμα και αν βρίσκεται στο πιο απομακρυσμένο μέρος. Έχουμε υποχρέωση να είμαστε κοντά στα παιδιά εκείνα που μας χρειάζονται, στα παιδιά που μεγαλώνουν μοναχικά και αποκομμένα από την «πληροφορία», στα παιδιά που αξίζουν τις ίδιες ευκαιρίες όπως τα παιδιά της μεγάλης πόλης.
ArtScript: Έχετε γράψει ποιήματα, τραγούδια, θεατρικά έργα και παραμύθια, οπότε έχετε «αντιμετωπίσει» τόσο το ενήλικο όσο και το ανήλικο κοινό. Θεωρείτε ότι τα παιδιά είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο και κατ’ επέκταση πιο απαιτητικό κοινό από τους ενήλικες;
Χρήστος Δασκαλάκης: Περνάω τόσο όμορφα με τα παιδιά, υπάρχει τέτοια ενέργεια μεταξύ μας, που πραγματικά δε με φοβίζει καθόλου πλέον ως «κοινό». Παλιότερα ίσως να με άγχωνε, αλλά όχι πια. Όσον αφορά τους ενήλικες τώρα, νιώθω τυχερός που οι άνθρωποι που με ακολουθούν και με στηρίζουν είναι ξεχωριστοί άνθρωποι που ξέρουν τι πρεσβεύω και ξέρουν τι να περιμένουν από εμένα. Οι «ανοιχτοί» άνθρωποι θα έχουν πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά για τους δημιουργούς και τους καλλιτέχνες.
ArtScript: Υπάρχει κάποιο είδος του γραπτού λόγου με το οποίο ασχολείστε που σας ευχαριστεί περισσότερο όταν του αφιερωνόσαστε, ή είναι αποτέλεσμα της διάθεσης σας στο που θα στραφείτε για να εκφράσετε τις σκέψεις σας;
Χρήστος Δασκαλάκης: Αγαπώ να παίρνω μουσικές φίλων και να γράφω ιστορίες πάνω σε αυτές. Να γράφω τα λόγια που θα τα ντύσουν. Έτσι έγινε και με τα τραγούδια της «Χιονονιφάδας που αγάπησε το Καλοκαίρι», έτσι έγινε και με το «Γονεοτροφείο». Η αγαπημένη μου φίλη Λία Σταυροπούλου έγραψε τη μουσική και εγώ τους στίχους. Μου αρέσει να δουλεύω ομαδικά,πόσο μάλλον με ανθρώπους που αγαπώ και θαυμάζω.
https://www.youtube.com/watch?v=VYrMxIEUlr0
Διαβάστε επίσης:
