Χριστίνα Γιάτα

Το παραμύθι της Χριστίνας Γιάτα «Μισή Μαγική Ευχή», θα λέγαμε ότι στα μάτια μας έχει τα κατάλληλα υλικά κατασκευής ενός παραμυθιού. Μια ιστορία που κεντρίζει το ενδιαφέρον, οι ήρωες του έχουν να αντιμετωπίσουν μια σειρά προκλήσεων αλλά εκτός από αυτά διαθέτει  και το απαιτούμενο ηθικό δίδαγμα. Στην παρούσα ιστορία η συγγραφέας γράφει το παραμύθι της γύρω από την οικολογική καταστροφή που συμβαίνει στον πλανήτη και για την οποίο δεν ευθύνεται άλλο από το ανθρώπινο είδος.  Με αφορμή την Καταλίνα, τον άπληστο βασιλιά και τα τέσσερα αδέρφια συζητήσαμε με τη Χριστίνα Γιάτα τόσο για τη λογοτεχνία και τα βιβλία, όσο και για την οικολογία και τι μπορούμε να κάνουμε ώστε η νέα γενιά πολιτών, που είναι ήδη εδώ να αποδειχτεί πιο υπεύθυνη απ’ ότι η δική μας!

ArtScript: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς (ένα σύντομο βιογραφικό)

Χριστίνα Γιάτα: Έχω γεννηθεί το 1990 στα Τίρανα και από  το 1992 όπου οι γονείς μου εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, ζω στην όμορφη πόλη της  Θεσσαλονίκης. Εργάζομαι ως ιδιωτική υπάλληλος, είμαι μαμά ενός χαρούμενου παιδιού και ενός ανέμελου σκυλιού, και αυτός (ίσως)είναι ο δυσκολότερος/ομορφότερος ρόλος που με έχει ορίσει σαν προσωπικότητα.

ArtScript: Ποιο ήταν το αγαπημένο σας παραμύθι όταν ήσασταν παιδί και τι σας μάγευε σε αυτό;

Χριστίνα Γιάτα: Ως παιδί θυμάμαι ότι έτρεφα ιδιαίτερη αγάπη για τους μύθους του Αισώπου για την απλότητα τους, αλλά το παιδικό βιβλίο που μπορώ να χαρακτηρίσω ως αγαπημένο μου είναι «H Μώβ ομπρέλα» της Άλκης Ζέη, το οποίο διάβασα αρκετά χρόνια αργότερα. Την δεκαετία του 1940, τέσσερα παιδιάαποφασίζουν να πάνε  ένα ταξίδι με «αερόστατο» κρυφά από τους γονείς τους. Ένα μπουγαδοκόφινο, ένα κουβάρι σπάγκο και μια μωβ ομπρέλα είναι αρκετά για να το κατασκευάσουν και να ταξιδέψουν σε μακρινά μέρη όπου δεν υπάρχει ο πόνος του πολέμου… Η ικανότητα των παιδιών να βρίσκουν ακόμα και στις δυσκολότερες συνθήκες τρόπο να «ταξιδεύουν» με μάγεψε και με μαγεύει ακόμα σε αυτό το βιβλίο.

ArtScript: Πως περνάει τον ελεύθερο της χρόνο η Χριστίνα Γιάτα;

Χριστίνα Γιάτα: Τον (ελάχιστο) ελεύθερο χρόνο μου τον μοιράζω ανάμεσα στο παιδί μου και σε λίγους και καλούς φίλους που έχω επιλέξει να με συντροφεύουν. Παράλληλα προσπαθώ πάντα να ξεκλέβω χρόνο μέσα στην καθημερινότητα μου για διάβασμα, ποδηλασία βουνού, γράψιμο ή τρέξιμο. Έχω την τύχη να μένω σε ένα προάστιο της Θεσσαλονίκης όπου έχουμε αρκετά κοντά  βουνά και λίμνες οπότε η εξόρμηση στην ηρεμία της  φύσης είναι στο εβδομαδιαίο πρόγραμμά μου.

ArtScript: Τα παιδιά θεωρείτε ότι είναι καλύτεροι ακροατές μπροστά σε οικουμενικά θέματα, όπως η οικολογία;

Χριστίνα Γιάτα: Τα παιδιά αρκετές φορές μπορεί να αποδειχθούν καλύτεροι ακροατές από τους ενήλικες, γι’ αυτό είναι σημαντικό να γνωρίζουν τον τρόπο που ρυπαίνουμε -ακόμα και εν αγνοία μας ή άθελά μας- το περιβάλλον, για να κατανοήσουν στο βαθμό που μπορούν με βάση την ηλικία τους το μέγεθος του προβλήματος και την αναγκαιότητα του να είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι σε θέματα οικολογίας. Όπως πολύ σωστά γνωρίζουμε όλοι όμως, τα παιδιά πέρα από καλοί ακροατές είναι και άριστοι μιμητές. Όσες συζητήσεις και να κάνουμε, όσα βιβλία και να διαβάσουμε, όσα ντοκιμαντέρ και να δούμε για την προστασία του περιβάλλοντος, δεν έχουν καμία αξία αν και οι ίδιοι δεν δίνουμε ένα ενεργό παράδειγμα/πρότυπο για να μιμηθούν.

ArtScript: Θεωρείται ότι στα παραμύθια και στις ιστορίες που απευθύνονται σε παιδιά είναι απαραίτητο να κλείνουν με HappyEnd, ή μια νότα ρεαλισμού έχει καλύτερα αποτελέσματα ως προς τον προβληματισμό τους;

Χριστίνα Γιάτα: Τίποτα δεν είναι απαραίτητο όταν μιλάμε για παιδική λογοτεχνία. Ένα Happy End κλείσιμο αφήνει στον μικρό αναγνώστη αίσθημα ικανοποίησης και αισιοδοξίας, ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά, ενώ ένα πιο ρεαλιστικό τέλος αφήνει προβληματισμό και ίσως ερωτήματα τα οποία πρέπει  να τα περιεργαστεί. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν οφέλη.

ArtScript: Έπειτα από την επίταξη της περιουσίας τους από το βασιλιά, η μητέρα σκέφτεται να μην αποκαλύψει στα παιδιά τι συνέβη. Πολλές φορές οι γονείς επιλέγουν να αφήσουν τα παιδιά τους έξω από τις στενοχώριες τους. Τα παιδιά πρέπει να τα κρατάμε μακριά από τις δυσκολίες της ζωής ή θεωρείτε ότι είναι προτιμότερο να είμαστε ειλικρινείς απέναντι τους;

Χριστίνα Γιάτα: Η ειλικρίνεια είναι πολύ σημαντικός λίθος για το χτίσιμο κάθε υγιούς σχέσης. Δεν χρειάζεται ούτε να αποκρύπτουμε την αλήθεια από τα παιδιά μας,-αφήνοντάς τα εκτός πραγματικότητας- ούτε να τα βάζουμε στο «τραπέζι» επιφορτίζοντάς τα με τα δικά μας άγχη και αγωνίες. Τα παιδιά έχουν  δικαίωμα στην ξεγνοιασιά της παιδικής τους ηλικίας και εμείς υποχρέωση να ανταπεξέλθουμε σε κάθε πιθανή δυσκολία, δίνοντάς τους το παράδειγμα που θα θέλαμε να ακολουθήσουν και τα ίδια στη ζωή τους μελλοντικά.

ArtScript: Ακούμε συχνά για την οικολογική καταστροφή, τι σημαίνει αυτό και πως προκαλείται;

Χριστίνα Γιάτα:  Η  ατμοσφαιρική ρύπανση, η κλιματική αλλαγή, η αποδάσωση, η απώλεια βιοποικιλότητας και η διάβρωση του εδάφους είναι μόνο λίγοι από τους λόγους στους οποίους οφείλεταιη οικολογική καταστροφή, την οποία έχει προκαλέσει η ανεξέλεγκτη παρέμβαση του ανθρώπου σε τεράστιο βαθμό.

ArtScript: Είναι αρκετές οι ευχές για να σωθεί ο πλανήτης;

Χριστίνα Γιάτα:  Πολύ ωραία ερώτηση! Οι ευχές από μόνες τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτα αν δεν υπάρχουν από πίσω  άνθρωποι που τις πιστεύουν και καταβάλουν προσωπική προσπάθεια για να τις δουν να πραγματοποιούνται.Πίστη και προσπάθεια λοιπόν.

ArtScript: Τι πρέπει να κάνουμε ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί ως σύνολο ώστε να βοηθήσουμε τον πλανήτη να κλείσει τις πληγές του; Μήπως κάθε προσπάθεια είναι μάταιη;

Χριστίνα Γιάτα:  Πρέπει αρχικά να αφυπνιστούμε και να βγούμε από την «ατομικίστικη» οπτική που έχουμε για τον κόσμο. Να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα με τη δέουσα σοβαρότητα και να φύγουμε από το δρόμο της αδράνειας που ακολουθούσαμε για δεκαετίες. Υπάρχουν αναρίθμητοι τρόποι για να βοηθήσουμε τον πλανήτη να ανακάμψει και έχουμε όλη τη γνώση πλέον για να το κάνουμε.Για να μην είναι μάταιη όμως καμία προσπάθεια θα πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε συλλογικά.

ArtScript: Γράφετε κάτι άλλο αυτή την περίοδο, θα θέλατε να το μοιραστείτε μαζί μας;

Χριστίνα Γιάτα: Αυτό τον καιρό ασχολούμαι με ένα διήγημα προεφηβικής ηλικίας.

Διαβάστε επίσης: