Άννη Θεοχάρη
Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική το 7ο παραμύθι της συγγραφέως παιδικών βιβλίων και ηθοποιού Άννης θεοχάρη, με δική της εικονογράφηση. Το παραμύθι για παιδιά ηλικίας από 3-6 ετών, «Ένας ελέφαντας το κάτι άλλο», έχει ως κύριο χαρακτήρα ένα μικρό ελεφαντάκι που θέλει να γίνει κάτι άλλο από ελέφαντας όταν θα μεγαλώσει, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια ανάμεσα στα άλλους ελέφαντες της φυλής του. Είναι μια ιστορία που μιλάει για τη «διαφορετικότητα», όμως αλήθεια τι μπορούμε να ορίσουμε ως διαφορετικότητα; Η συγγραφέας του μικρού ελέφαντα, συζητάει μαζί μας για το παραμύθι της, τα ενδιαφέροντα της, για τα παιδιά που αποτελούν το κοινό της και φυσικά για αυτή την πολυσυζητημένη διαφορετικότητα!
ArtScript: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, (ένα σύντομο βιογραφικό).
Άννη Θεοχάρη: Είμαι ηθοποιός και θεατροπαιδαγωγός, ασχολούμαι με αφηγήσεις και δραματοποιήσεις παραμυθιών, μου αρέσει πολύ να ακούω και να παίζω μουσική, να κάνω κατασκευές από χαρτί και τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι και με την εικονογράφηση. Έχω μια γάτα, τη Ματίλντα, που μου επιτρέπει να μένω και εγώ μαζί της σε ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια.
ArtScript: Έχετε γράψει 7 παραμύθια, μάλιστα στα δύο τελευταία έχετε κάνει η ίδια την εικονογράφηση. Τι είναι αυτό που σας ενέπνευσε και σας έσπρωξε να γράψετε βιβλία για παιδιά;
Άννη Θεοχάρη: Ήμουν πολύ τυχερή γιατί μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που μου έλεγαν συνέχεια παραμύθια. Κάποτε η γιαγιά μου, φιλοξένησε στο σπίτι της μια πολύ καλή της φίλη, τη Μαρία, που έμελε να μείνει μαζί της μέχρι το τέλος της ζωής της. Εκείνη ήταν ένας άνθρωπος ιδιαίτερα καλλιεργημένος και της άρεσε πολύ να λέει ιστορίες. Από πολύ μικρή λοιπόν καθόμουν στο πάτωμα απέναντί της και εκείνη μου εξιστορούσε ιστορίες αληθινές και φανταστικές. Εκείνα τα χρόνια ήταν τόσο παραμυθένια που ακόμα και τώρα μπλέκω τι έχει συμβεί στ’ αλήθεια και τι ήταν δημιούργημα της φαντασίας της Μαρίας. Αργότερα μεγαλώνοντας ήταν φυσικό επακόλουθο να θέλω να λέω και να γράφω και εγώ ιστορίες για παιδιά.
ArtScript: Είσαστε ηθοποιός, συγγραφέας παιδικών παραμυθιών ενώ πλέον ασχολείστε και με την εικονογράφηση. Ακούγεται πολύ παραμυθένια και αν μη τι άλλο δημιουργική, επαγγελματική σταδιοδρομία. Τι δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος του σήμερα που θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική και τη συγγραφή; Εκτός από ταλέντο τι άλλα εφόδια χρειάζεται για να τα καταφέρει;
Άννη Θεοχάρη: Σε σχέση με το επάγγελμα του ηθοποιού εγώ προσωπικά αντιμετώπισα δυσκολίες βιοπορισμού. Οι περισσότεροι αναγκαζόμαστε να σκορπιζόμαστε σε άλλες εργασίες για να βιοποριστούμε. Επίσης ένας συγγραφέας είναι αρκετά δύσκολο να ζήσει από τα βιβλία του στην Ελλάδα. Αυτά τα δυο επαγγέλματα χρειάζονται όλη σου την αφοσίωση και τη δημιουργικότητα αλλά δυστυχώς είναι κάπως δύσκολο να ζήσεις αποκλειστικά από αυτά. Αυτό που λέω βέβαια δεν είναι κανόνας, έχω πολλούς φίλους που ζουν από το θέατρο. Από τη συγγραφή πάλι δεν ξέρω κανέναν-τουλάχιστον προσωπικά. Σίγουρα θα υπάρχουν! Πιστεύω πολύ στη δημιουργία. Εγώ έχω συναντηθεί με φίλους, έχω δημιουργήσει ομάδες, έχω ανακατευτεί με πολλούς δημιουργούς και έχω προσπαθήσει να φτιάξω δικά μου πρότζεκτ. Και μπαίνοντας σε αυτή τη διαδικασία είδα πως ήρθαν και κάποιες δουλειές πιο καλές που με βοήθησαν να προχωρήσω. Οπότε για μένα η ομαδικότητα, η συνεχής δουλειά και προσπάθεια και η καλλιέργεια του εαυτού σου είναι μονόδρομος.
ArtScript: Θεωρείτε ότι είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να κυκλοφορήσουν και να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους οι συγγραφείς παιδικών βιβλίων από τους συγγραφείς άλλων ειδών που απευθύνονται σε ενήλικες;
Άννη Θεοχάρη: Αυτό που μπορώ να σας πως είναι πως τα τελευταία χρόνια έχω ανακαλύψει πως γράφω παιδικά βιβλία με έντονη την ανάγκη να τα δω να ζωντανεύουν και να γίνονται παιδικές παραστάσεις και παραστατικές αφηγήσεις. Δεν μπορώ να μπω στη λογική μιας άλλης διαδικασίας παρουσίασης βιβλίου-οπότε δεν ξέρω πως θα επικοινωνούσα τη δουλειά μου αν έγραφα για ενήλικες. Οπότε ναι, μου φαίνεται πιο εύκολο να γράφεις για παιδιά και μετά να μοιράζεσαι τις ιστορίες σου μαζί τους, χωρίς ωστόσο να ξέρω αν όντως είναι έτσι και στην πραγματικότητα.
ArtScript: Πως ανταποκρίνονται τα παιδιά στις παρουσιάσεις παιδικών βιβλίων; Είναι ευκολότερο ή δυσκολότερο κοινό από τους ενήλικες;
Άννη Θεοχάρη: Λέμε πως τα παιδιά είναι το πιο δύσκολο κοινό ωστόσο εμένα πάντα που φαινόταν πως επικοινωνώ πολύ καλύτερα μαζί τους. Δεν δυσκολεύτηκα ποτέ. Πιστεύω όμως πως αν είσαι μέσα σου αληθινός και αυτά που λες βγαίνουν από την ψυχή και την καρδιά σου, μπορείς να συγκινήσεις κάθε αναγνώστη, θεατή και ακροατή ανεξαρτήτως ηλικίας.
ArtScript: Τον περασμένο μήνα κυκλοφόρησε το νέο σας παραμύθι για παιδιά από 3-6 ετών με τίτλο «Ένας ελέφαντας το κάτι άλλο», του οποίου την εικονογράφηση έχετε κάνει η ίδια και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ελληνοεκδοτική», πείτε μας λίγα λόγια για την υπόθεση και τον κεντρικό σας ήρωα!
Άννη Θεοχάρη: Η ιστορία που έγραψα μιλάει για έναν ελέφαντα που ενώ όλοι του έλεγαν πως έπρεπε να γίνει ελέφαντας εκείνος ήθελε να γίνει κάτι άλλο. Αυτή του η απόφαση κλόνισε την ήρεμη και ήσυχη ζωή των ελεφάντων-που ακούστηκε ένας ελέφαντας να θέλει να γίνει κάτι άλλο-με αποτέλεσμα να τον απομονώσουν και να τον αναγκάσουν να προσπαθήσει να γίνει ότι και οι υπόλοιποι. Ένας ελέφαντας. Εκείνος προς στιγμήν συμβιβάζεται, γρήγορα όμως οι συνέπειες του συμβιβασμού του έρχονται και τον βρίσκουν… Και μόνο όταν πάρει την αγάπη και την εμπιστοσύνη της μαμάς του αλλάζει και γίνεται ότι εκείνο ονειρευόταν, ένας ελέφαντας το κάτι άλλο.
ArtScript: «Είναι στ αλήθεια τόσο ωραίο, να είσαι κάτι το σπουδαίο / Μέσα στα ζώα το πιο μεγάλο, μα εγώ θα γίνω κάτι άλλο». Είναι εύκολο για τα παιδιά να δεχτούν τη διαφορετικότητα τόσο των άλλων όσο και του ίδιου του εαυτού τους;
Άννη Θεοχάρη: Η εμπειρία μου έχει διδάξει πως στον κόσμο των παιδιών κανείς δεν είναι μοναδικός, διαφορετικός και ξεχωριστός. Είναι όλοι ίδιοι. Έρχεται η οπτική των ενηλίκων και τα ανατρέπει όλα, και εκείνα αρχίζουν και αντιγράφουν τις συμπεριφορές τους. Πως θα ήμασταν αν μεγαλώναμε άραγε σε έναν κόσμο που δεν φωτιζόταν η ανάγκη για αποδοχή του διαφορετικού αλλά η μοναδικότητα μας να ήταν το μόνο δεδομένο; Ποτέ δε θα μάθουμε…
ArtScript: Ακούμε όλο και πιο συχνά τη λέξη «διαφορετικότητα» και μάλιστα συχνά αναφέρεται ως απειλή. Πως αντιλαμβάνεστε εσείς τη διαφορετικότητα, ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων, γιατί θεωρείται απειλή κάθε τι το διαφορετικό και τι έχετε να συμβουλέψετε τόσο τα παιδιά που διαβάζουν τα βιβλία σας όσο και τους γονείς;
Άννη Θεοχάρη: Έχω μια μικρή ένσταση με τον τρόπο που παρουσιάζεται η διαφορετικότητα στα περισσότερα βιβλία. Αν κάποιος είναι διαφορετικός ίσως σημαίνει ότι κάπου υπάρχει και κάποιος κανονικός και για μένα η έννοια κανονικότητα και η επιστροφή σε αυτήν είναι κάτι το επικίνδυνο. Ίσως το διαφορετικό, έτσι όπως το έχουμε ορίσει σαν κοινωνία-και δε συμφωνώ καθόλου με αυτόν το διαχωρισμό-να θεωρείται επικίνδυνο από τους οπαδούς της κανονικότητας-πράγμα καθόλου περίεργο αν σκεφτείς πως μόνο όταν όλα λειτουργούν κάτω από συγκεκριμένες οδηγίες που έχουμε ορίσει ως «κανονικές» ίσως να είναι και πιο εύκολο να τα ελέγξεις. Μου αρέσει να λέω πως γράφω βιβλία για να μιλήσω για τη μοναδικότητά μας και για το πόσο χρήσιμο είναι για την κοινωνία να καταφέρουμε όλοι άνθρωποι και ζώα σαν συνυπάρξουμε αρμονικά. Δεν είμαι οπαδός του διαχωρισμού των ανθρώπων σε κατηγορίες σε καμία περίπτωση. Αν κάποιος με ρωτήσει θα του πω αγκάλιασε τον εαυτό σου όπως είναι, φρόντισε να αγαπάς και να φροντίζεις το περιβάλλον που ζεις, αποδέξου και αγκάλιασε το γεγονός πως όλοι είμαστε ίσοι και μοναδικοί και δίδαξε τα ίδια και στο παιδί σου. Δηλαδή τα αυτονόητα.
ArtScript: Η αρχηγός της φυλής των ελεφάντων είναι εκείνη που προειδοποιεί το μικρό ελεφαντάκι να αποφύγει κάθε προδιάθεση διαφορετικότητας, προκαλώντας του λύπη. Είναι η εξουσία που πρωτοστατεί ενάντια στη διαφορετικότητα, παρασύροντας και τους απλούς πολίτες;
Άννη Θεοχάρη: Στην δική μου ιστορία η Αρχηγός ή αν θες η εξουσία, ένιωσε απειλή όταν ο μικρός ελέφαντας αποφάσισε να γίνει κάτι άλλο. Σαν να λέμε με την απόφαση του αυτή την τόσο προσωπική, ο ελεφαντάκος βραχυκύκλωσε το σύστημα. Και τι θα γίνει τώρα; Και αν θελήσουν και άλλοι ελέφαντες να γίνουν κάτι άλλο; Ποιος θα τους ελέγχει μετά; Ίσως ξεκινήσει μια μικρή επανάσταση και ποιος ξέρει που μπορεί να φτάσει… Σκέψεις που η εξουσία δεν μπορεί να διαχειριστεί αν θέλει να παραμείνει εξουσία.
Τώρα αν με ρωτάς συγκεκριμένα για το κράτος, την κυβέρνηση κλπ θα περιοριστώ σε κάτι πιο γενικό. Θα πω πως το γόνιμο θα ήταν η εξουσία να δημιουργεί συνθήκες μέσα στις οποίες θα μπορούμε όλοι μαζί να ζούμε αρμονικά. Νομίζω όμως πως περνάμε μια πολύ σκοτεινή περίοδο-όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως- όπου μέσα από την επιβολή εξουσίας ακυρώνονται ελευθερίες και εκμηδενίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.
ArtScript: Πόσο εύκολο είναι να αλλάξει κανείς από αυτό που είναι σε κάτι άλλο; Και πόσο σημαντική είναι η στήριξη των γονιών στο παιδί για να το βοηθήσουν να βρει τον εαυτό του και να μη θάψει τις επιθυμίες του;
Άννη Θεοχάρη: Δεν πιστεύω πως πρέπει να αλλάζουμε, πιστεύω πως πρέπει να φροντίζουμε για να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας μόνο και μόνο για να μπορούμε να ζούμε ήρεμα και με ειρήνη μέσα μας. Χωρίς να είμαι γονιός αλλά αφού έχω υπάρξει παιδί εκτιμώ πως πολλά εμπόδια ξεπερνιούνται τη στιγμή που οι γονείς θα αποφασίσουν να γνωρίσουν το παιδί τους, να το ακούσουν και να του δώσουν ανιδιοτελή-όσο αυτό μπορεί να γίνει- αγάπη.
ArtScript: Αυτή την περίοδο παίζεται στην τηλεοπτική σειρά του Alpha «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» τη Μένη. Έχει κυκλοφορήσει το έβδομο παραμύθι σας για το οποίο είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε νωρίτερα. Κάνετε κάτι άλλο καλλιτεχνικά ή ξεκουράζεστε;
Άννη Θεοχάρη: Έχω φτιάξει το πρότζεκτ Το Χάρτινο Θέατρο και πηγαίνω σε χώρους για παιδιά, σε βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία και σχολεία.
Το χάρτινο Θέατρο είναι μια παραστατική αφήγηση που συνδυάζει τεχνικές θεάτρου (πχ παντομίμα), θεατρικό παιχνίδι, δραματοποιημένη αφήγηση και τα διαδραστικά παιχνίδια. Βασίζεται στην τεχνική του γιαπωνέζικου Καμισιμπάι (kami (紙) που σημαίνει θέατρο και shibai (芝居) που σημαίνει χαρτί) μια μορφή συμμετοχικής αφήγησης, η οποία συνδυάζει αρμονικά το ζωντανό, προφορικό λόγο με την εικόνα. Με αφορμή αυτό το κουτί γεννήθηκε η ιδέα του Χάρτινου Θεάτρου. Η αφήγηση βασίζεται πάνω σε ένα φαινομενικά αδιάφορο μικρό κουτί που με έναν τρόπο μαγικό ανοίγει και ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια των παιδιών ένας ολόκληρος κόσμος, ένα μεγάλο σκηνικό όπου εκεί θα ζήσουν καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης οι ήρωες της ιστορία αλλά και όλοι οι θεατές. Κάθε σκηνικό και αξεσουάρ που χρησιμοποιείται είναι φτιαγμένο από χαρτί από εμένα και είμαι πολύ ενθουσιασμένη και χαρούμενη που φέτος επικοινωνώ τα βιβλία μου με αυτόν τον τρόπο. Πληροφορίες για τη δουλειά μου θα βρείτε στο site μου fannieth.wixsite.com/website .
Διαβάστε επίσης:
