Άλισον Φαλκονάκη
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο της Άλισον Φαλκονάκη «Ο φίλος μου ο Τίμος το κλαράκι», στο βιβλίο αυτό, ένα απλό φυσικό υλικό γίνεται ο πιο πολύτιμος φίλος και βοηθός ολόκληρης της ζωής ενός ανθρώπου. Επίσης το βιβλίο της «Αλέξη, φάε κάτι», έχει συμπεριληφθεί στα 200 καλύτερα του κόσμου το 2015, σύμφωνα με τον διεθνή κατάλογο White Ravens. Η συγγραφέας Άλισον Φαλκονάκη, απάντησε στις ερωτήσεις μας για τα βιβλία της αλλά και για τη λογοτεχνία, μας αποκάλυψε ποια ήταν τα αγαπημένα της κείμενα όταν ήταν και η ίδια παιδί και σχολίασε πόσο πολύτιμη υπήρξε για εκείνη η στήριξη των μελών της οικογένειας της και πόσο ακόμη και σήμερα οι δικοί της άνθρωποι αγκαλιάζουν τα έργα της και ενισχύουν την έμπνευση της. Η συνέντευξη που μας έκανε την τιμή η κυρία Φαλκονάκη να μας παραχωρήσει , δημοσιεύεται σήμερα στο ArtScript τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά.
ArtScript: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς. Ένα σύντομο βιογραφικό.
Άλισον Φαλκονάκη: Είμαι γυναίκα με δύο ζωές και δυο πάθη. Το πρώτο μου πάθος είναι η γραφή ποίησης, την οποία κρατάω για τον εαυτό μου, και μυθιστορημάτων που εάν είναι τυχερά έχω ένα κομμάτι χαρτί κοντά για να τα καταγράψω όταν τα σκεφτώ. Έχω μεταφράσει επίσης πολλές ιστορίες από τα Ελληνικά στα Αγγλικά για να τις ευχαριστηθεί ένα ευρύτερο κοινό. Το άλλο μου πάθος είναι η καριέρα μου ως κλινική διαιτολόγος στην οποία τώρα επιβλέπω μια μικρή ομάδα στο νοσοκομείο κοντά στο σπίτι μου. Μαζί βοηθάμε ασθενείς με καρκίνο και αναπνευστικά προβλήματα.
Έχω ζήσει στην Αθήνα και στο Λεωνίδιο της Αρκαδίας αλλά λόγω της υγείας των γονιών μου έπρεπε να γυρίσω στην περιοχή που μεγάλωσα στην Αγγλία. Δυστυχώς ο πατέρας μου απεβίωσε πριν τρία χρόνια, αλλά είναι ακόμα μεγάλη έμπνευση για εμένα και στην αγάπη των παραμυθιών και στην φαντασία μου.
ArtScript: Είστε δεινή αναγνώστρια. Ποια είναι η αγαπημένη σας ιστορία;
Άλισον Φαλκονάκη: Ήμουν πάντα δεινή αναγνώστρια. Ως παιδί λάτρευα τα παραμύθια που μου διάβαζε ο πατέρας μου πριν κοιμηθώ και ως ενήλικας μου άρεσε το ίδιο πολύ να διαβάζω κι εγώ στα παιδιά μου. Όταν μου διάβαζε, ο μπαμπάς μου άλλαζε φωνές για τον κάθε χαρακτήρα, κάτι που έκανα κι εγώ για τα δικά μου παιδιά. Όταν μεγάλωσα αρκετά, ακόμη και όταν οι γονείς μου έκλειναν τα φώτα και πήγαιναν για ύπνο, διάβαζα με το φως του δρόμου έξω από το παράθυρό μου. Λάτρευα τις ιστορίες του Ρόαλντ Νταλ και της Ένιντ Μπλάιτον, ειδικά αυτές στην σειρά “The Faraway Tree”? αλλά το αγαπημένο μου παραμύθι ήταν το “The owl who lives in the dark” της Τζιλ Τόμλινσον, επειδή κι εγώ φοβόμουν το σκοτάδι. Τώρα μου αρέσει το διακριτικό χιούμορ της Τζέιν Όστεν.
ArtScript: Τι συμβολίζει ο Τίμος το κλαδάκι στο παραμύθι σας;
Άλισον Φαλκονάκη: Γενικά αποφεύγω την υπαγόρευση της ερμηνείας των βιβλίων μου. Το προτιμάω όταν οι αναγνώστες βρίσκουν το δικό τους νόημα, αλλά μπορώ να σας πω ποια ήταν η έμπνευσή μου: ο μεγαλύτερός μου γιός, ο Γιάννης, που ήταν πάντα σίγουρος πως έπρεπε να πάρει μαζί του κάθε ξύλο που έβρισκε όταν κάναμε πεζοπορία. Μια μέρα άρχισε να με ενοχλεί η στοίβα ξύλων που μαζευόταν στο σπίτι μας και προσπάθησα να τον πείσω να αφήσει τον καινούριο του φίλο. Το πρόσωπό του έδειξε τόση λύπη και προδοσία, που κατάλαβα πως δεν ήμουν εγώ εκείνη που έπρεπε να αποφασίσει, τι είναι και τι δεν είναι σημαντικό, επειδή ίσως αυτό το ξύλο να γίνει παντοτινός του φίλος.
ArtScript: Είναι η φαντασία αρκετή για ένα παιδί ώστε να σκαρώσει τα πιο όμορφα παιχνίδια με τα πιο απλά υλικά της φύσης; Πόσο ενθαρρύνονται τα παιδιά στις μέρες μας από τους ενήλικες να το κάνουν;
Άλισον Φαλκονάκη: Πιστεύω πως είτε είσαι στο δάσος με ένα ξύλο, ή στην κουζίνα και φοράς την κατσαρόλα για καπέλο, ή παλεύεις στο δωμάτιό σου τους καρχαρίες που περικυκλώνουν το κρεβάτι σου, το ποιο σημαντικό είναι να ‘‘φοβούνται’’ οι μεγάλοι τους καρχαρίες εκεί πάνω μαζί σου.
ArtScript: Το κλαδάκι, ένα μικρό κομμάτι από ένα δέντρο, είναι ένας από τους πρωταγωνιστές του νέου σας παραμυθιού. Υπήρχε κάποια διάθεση από πλευράς σας να μιλήσετε με έμμεσο τρόπο για τη φύση και την προσφορά της στον άνθρωπο; Πόσο θεωρείτε ότι εκτιμούν οι σύγχρονοι μας τη φύση; Τι μπορούμε να κάνουμε για να εξασφαλίσουμε καλύτερες συνθήκες στις επόμενες γενιές;
Άλισον Φαλκονάκη: Τα παιδιά είναι το μέλλον. Είναι υπέροχο το πόσο δυνατές είναι οι φωνές τους όσο αναφορά το περιβάλλον. Είμαι συνεχώς εντυπωσιασμένη και περήφανη που τα σημερινά παιδιά είναι τόσο αφοσιωμένα στην αλλαγή που χρειαζόμαστε.
Η ομορφιά της φύσης είναι ταπεινωτική, μας θυμίζει πως είμαστε ένα μικρό κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου.
ArtScript: Ασχολείστε για χρόνια με το παιδικό βιβλίο. Η ιστορία σας «Αλέξη φάε κάτι», έχει συμπεριληφθεί στα 200 καλύτερα του κόσμου το 2015, σύμφωνα με τον διεθνή κατάλογο White Ravens. Έχετε και η ίδια παιδιά. Ποιος είναι ο σωστός τρόπος από την εμπειρία σας ώστε να προσεγγιστεί ένα παιδί και να κάνει κάτι που πρέπει (όπως το να φάει) αλλά δε θέλει;
Άλισον Φαλκονάκη: Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου ως διαιτολόγος, ήμουν παιδιατρικός διαιτολόγος και από εκεί πήρα έμπνευση για το πρώτο μου βιβλίο με τον Αλέξη. Πιστεύω πως τα μικρά παιδιά αποκρίνονται στους επαίνους και στην προσοχή. Αν δεν είμαστε προσεκτικοί, τότε θα πέσουμε στην παγίδα να αγνοούμε τα καλά πράγματα και να προσέχουμε ιδιαίτερα τα άσχημα. Αν το να μην φας το γεύμα σου σημαίνει πως η μαμά και ο μπαμπάς θα καθίσουν για ώρες μαζί σου προσπαθώντας να σε κάνουν να φας, σου δίνουν περισσότερη προσοχή από το αν φας το γεύμα σου γρήγορα και σε στείλουν μετά να παίξεις για να μαζέψουνε. Εάν όταν δεν τρως το φαγητό σου απλώς το μαζεύουνε χωρίς φασαρία, αλλά όταν το τρως όλο σε παινεύουν και είναι ώρα για παιχνίδι μαζί τους, αυτό είναι πολύ καλύτερη ιδέα! Εν τέλει, πρέπει να είμαστε το καλό παράδειγμα αν θέλουμε τα παιδιά μας να τρώνε υγιεινά.
ArtScript: Αν και είστε αγγλίδα έχετε ζήσει πολλά χρόνια στην Αρκαδία με την οικογένεια σας. Τι είναι αυτό που σας κέρδισε στην Ελλάδα; Υπάρχει κάτι που σας ‘‘χάνει’’ (απογοητεύει) όσον αφορά την Ελλάδα ή τους έλληνες;
Άλισον Φαλκονάκη: Μετακομίσαμε στην Ελλάδα όταν ο μεγαλύτερος γιος μου ήταν τριών ετών, για να του δώσουμε μια παιδική ηλικία που ήταν και στην εξοχή και για να βυθιστεί στην ελληνική πλευρά της κληρονομιάς του. Το δεύτερο παιδί μου ήρθε λίγο αργότερα. Περάσαμε υπέροχα χρόνια στο Λεωνίδιο - είναι ένα ιδιαίτερα όμορφο μέρος της Ελλάδας, με την οροσειρά του Πάρνωνα και τις εκπληκτικές του παραλίες. Το Λεωνίδιο φυσικά είναι διάσημο για τους εορτασμούς του το Πάσχα και πιο πρόσφατα για την αναρρίχηση που αναπτύσσεται στον Κόκκινο βράχο που πλαισιώνει την κωμόπολη. Κάναμε υπέροχους φίλους εκεί και ελπίζω μια μέρα να επιστρέψω. ‘Ήταν μεγάλη τιμή για ’μένα όταν με δεχτήκανε στον σύλλογο λαϊκού χορού και χόρεψα φορώντας την τοπική παραδοσιακή φορεσιά.
Στην Ελλάδα είχα ατέλειωτες συζητήσεις σχετικά με τις ζωογόνες ιδιότητες που χαρακτηρίζουν τη Μεσογειακή διατροφή, πράγμα που αναμφίβολα ισχύει - μα προκείμενου κάτι τέτοιο να λειτουργήσει, πρέπει κανείς να τρέφεται αναλόγως, και ο καφές με τυρόπιτα για πρωινό δεν κολλάει και πολύ!
ArtScript: Μέσα από τη μυθοπλασία είναι πιο εύκολο να μιλήσουμε για ό,τι μας απασχολεί; Στην Ελλάδα δυστυχώς το αναγνωστικό κοινό δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο, είναι θέμα εκπαίδευσης η αγάπη του κοινού για τα βιβλία (και δεν αναφέρομαι αναγκαστικά στα σχολικά χρόνια) και πως προωθούμε και ενθαρρύνουμε την αγάπη αυτή ;
Άλισον Φαλκονάκη: Η αγάπη μου για την ανάγνωση ξεκίνησε όταν μου διάβαζαν ως παιδί και συνέχισε όταν μεγάλωσα αρκετά για να διαβάσω μόνη μου. Απολαμβάνω αυτό το συναίσθημα ότι τόσο ο αναγνώστης όσο και εγώ, περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί στη συνέχεια και θα εξακολουθήσουμε να ζούμε τα παραμύθια στον ύπνο μας. Διάβασα όλες τις ιστορίες της Νάρνια στα παιδιά μου, που ήταν υπέροχη δικαιολογία να τα διαβάσω κι εγώ πρώτη φορά, και τα λάτρεψα. Πρέπει να διασφαλίσουμε σε οικογένειες την πρόσβαση στα βιβλία, με συστήματα δανεισμού από σχολεία ή βιβλιοθήκες, ίσως μεταβιβάζοντας τα βιβλία που τα παιδιά μας έχουν ξεπεράσει και ανταλλάσσοντάς τα με φίλων και συγγενών. Γνωρίζουμε πως η ανάγνωση βοηθά τα παιδιά όχι μόνο να διαβάζουν καλύτερα, αλλά και τις γενικές βαθμολογίες τους.
ArtScript: Την εικονογράφηση του παραμυθιού σας έχει κάνει ο Νέαρχος Ντάσκας. Ποιά χαρακτηριστικά της δουλειάς του σας άρεσαν όταν είδατε το κείμενο σας εικονογραφημένο;
Άλισον Φαλκονάκη: Γνώριζα και θαύμαζα τα έργα του Νέαρχου για πολλά χρόνια. Η πρώτη του εικόνα με το μικρό αγόρι που βρήκε το ξύλο, ήταν αρκετή για να κερδίσει την καρδιά μου. Φυσικά, έχω συνεργαστεί και με την σύζυγό του, την Κλαίρη στα βιβλία του Αλέξη. Ήταν τιμή μου πως επέλεξε το δικό μου βιβλίο ως το πρώτο βιβλίο που εικονογράφησε και η ομάδα του έκανε υπέροχη δουλειά με τη παρουσίαση του βιβλίου.
ArtScript: Ετοιμάζετε κάτι άλλο λογοτεχνικά αυτή την περίοδο, κι αν και θα θέλατε να μας δώσετε μια γεύση;
Άλισον Φαλκονάκη: Σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή υπάρχουν τρεις ή τέσσερις εν μέρει γραπτές ιστορίες που γεμίζουν το κεφάλι μου. Είμαι τυχερή που η οικογένειά μου τις ακούει ακούραστα και η μεγαλύτερή μου αδερφή είναι δασκάλα δημοτικού σχολείου, οπότε είναι ένα φανταστικό άτομο για να της δείχνω τις ιδέες μου επειδή μπορεί να μου πει πώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν οι ιστορίες στην τάξη. Σίγουρα θα προκύψουν περισσότερα, για τις προσεχείς εξελίξεις παρακολουθήστε με!
Ευχαριστούμε τον Γιάννη Φαλκονάκη για τη σωστή μεταφορά των απαντήσεων από τα αγγλικά στα ελληνικά καθώς και Ανδρέα Ανδρεάδη, για την ορθή μεταφορά των ερωτήσεων από τα ελληνικά στα αγγλικά καθώς και τους προλόγου. Η βοήθεια τους στάθηκε πολύτιμη.
Alison Falkonakis
Recently, Alison Falkonaki’s new book, “A stick called Cyril” came out. In this book, a simple natural material becomes someone’s most valuable friend and helper through his whole life. Her book “Have a snack, Alex” was in the list for 2015’s 200 best books worldwide, according to White Ravens international catalogue. Alison Falkonaki answered some of our questions on her books and literature in general, revealed her childhood’s most loved pieces of fiction, and commented on the value of her family’s support, both embracing her work and empowering her inspiration to this day. This interview ms. Falkonaki gracefully offered us is published today on Artscript both in Greek and in English.
ArtScript: Tell us a bit about yourself. A short bio.
Alison Falkonakis: I am a lady of two lives, two passions. The first is my writing; both my poetry, which is for the most part kept just to myself, and for my stories which pop into my head and if they are lucky and I have a piece of paper nearby, get written down. I have also translated many stories from Greek into English, so that they can be shared to a wider audience. The second is my career as a Clinical Dietitian - I currently lead a small team in the hospital close to my home where I work closely with oncology and respiratory patients.
I have lived both in Athens and in Leonidio in Arcadia - my parents failing health brought me back to my hometown in the UK. Sadly I lost my father three years ago - he was a huge influence on my love of stories and my creative imagination.
ArtScript: You are an avid reader. What story would you pick as your favourite?
Alison Falkonakis: I have always been an avid reader. As a child I loved story time before bed and as an adult I loved my children's story times just as much. My father would create voices for the characters in the books as he read to me and I loved to do the same as I read to my children. When I was old enough, even after my parents had switched off the lights and wished me goodnight, I would read from the light of the street lamp outside of my bedroom window. I loved the stories of Rhoal Dahl and Enid Blyton - especially the Faraway Tree stories, but my favourite story as a child was "The Owl Who Was Afraid of the Dark" by Jill Tomlinson, because I too was afraid of the dark as a child. As an adult, I love the gentle wit of Jane Austen.
ArtScript: What is the symbolism of Cyril the little stick in your tale?
Alison Falkonakis: I try to avoid dictating what my stories mean, I prefer the readers to find their own meaning - I can tell you what inspired it. It was my eldest son Ioannis, who was always very certain that he needed to take home every stick which he found when we were out walking. One day I was a little frustrated at the growing pile of sticks at home and tried to persuade him to leave the new one behind - his face had a look of such sadness and betrayal at leaving his new friend - that I realised that it wasn't for me to decide what was important and what wasn't because just maybe that stick might be a forever friend.
ArtScript: Is imagination enough for a child to make up the most wonderful games with the simple materials that nature has to offer? How much encouragement do kids receive from adults to that purpose nowadays?
Alison Falkonakis: I think whether you are in the woods with a stick, or the kitchen with a saucepan hat, or in the bedroom fighting the sharks surrounding your bed - what is most exciting is if the grown ups are frightened of the sharks up there fighting with you.
ArtScript: The branch, a small piece from a tree, is the protagonist of your latest story. Was there an intention on your part to speak in an indirect way of nature and what it has to offer to mankind? How much does modern man appreciate nature? What can we do to make sure we provide a better tomorrow to the coming generations?
Alison Falkonakis: The children are the future, what is wonderful to hear is how loud and strong their voices are regarding environmental issues. I am constantly amazed and proud at how vocal and determined the youth of today are, they are the change that we need.
The sheer beauty and power of nature is very humbling, it helps to remind us that we are a small part of something much bigger than ourselves and can help us to put our lives into perspective.
ArtScript: You have been working on children’s books for years. Your story “Have a snack Alex’’, has been included in the best 200 for 2015, according to the White Ravens international catalogue. You have children yourself. What, in your experience, is the best way to approach a kid, so that it will do something that it has to (like eating) but that it doesn’t want to?
Alison Falkonakis: In the beginning of my dietetic career, I was a paediatric dietitian and this is what inspired my first Alexi book. I think that young children respond to both praise and attention. If we are not careful then we fall into the trap of ignoring the good stuff and paying too much attention to the bad. If not eating your meal means that mummy or daddy will sit with you for hours trying to get you to eat, then this gives you much more attention than if you eat quickly then are told to run along and play so that the grown ups can tidy up. If when you don't eat your food it is simply taken away without a fuss, but if you do eat then you get lots of praise and time for a game, then eating is a much better idea! Finally we must lead by example, if we want our children to eat healthily then we must show them the way.
ArtScript: You are British, yet you have lived for quite a while in Arcadia with your family. What was it that won you over and kept you here in Greece? What would you say disappoints you regarding Greece, or Greek people?
Alison Falkonakis: We moved to Greece when my eldest son was three, in order to give him a childhood that was both in the countryside and allowing him to immerse himself in the Greek side of his heritage, my second child came along soon after. We had wonderful years in Leonidio - it is a particularly beautiful part of Greece, with the mountains of the Parnonas range and the stunning coastline. Leonidio of course is famous for its Easter celebrations and more recently for the climbing activities developing on its surrounding red rocks. We made some wonderful friends there and I hope one day to be back. I was very honoured to have been accepted into the folk dancing group and wore my costume with pride.
I had endless discussions in Greece about the life preserving qualities of the Mediterranean diet, and whilst this is undoubtedly true, in order for it to work, it needs to be eaten, and a cheese pie with coffee for breakfast doesn't fit the bill!
ArtScript: Is it easier to speak through fiction for the things that concern us? In Greece the reading audience is not that large - is the love of books a matter of education (and I’m not referring exclusively to our school years) and what can we do to promote this love?
Alison Falkonakis: My love of reading came from being read to as a very young child, and still being read to even when I was old enough to read for myself, relishing that feeling that both the reader and I were waiting to see what happens next and going to sleep with stories in my head. I read all the Narnia stories to my children, which was wonderful, because I had never read them all before so it gave me a delightful excuse. We must ensure that families have access to books, with loan systems from schools or libraries, passing on those books our children have outgrown and swapping them with friends and family. We know that reading to children not only increased their own reading skills, but their general intelligence scores.
ArtScript: Your story’ was illustrated by Nearhos Daskas. What aspect of his work did you like when you saw your work illustrated?
Alison Falkonakis: I have known and admired Nearcho's work for many years, his very first illustration of the little boy finding the stick, was enough to win my heart. I have of course also worked with his wife Clair on the Alexis books. I am honoured that this is the first book that he has chosen to illustrate, and his team did a wonderful job with the book’s layout.
ArtScript: Are you currently working on another piece of fiction, and would you like to give us a sample?
Alison Falkonakis: At any given time there are three or four stories in part written form filling my head, I am fortunate that my family don’t tire of hearing about them, and my elder sister is a primary school teacher so she is a fantastic person to bounce ideas off and to tell me how the stories could be used in the classroom. There are definitely more to come, watch this space!
Many thanks to John Falkonakis for the correct translation of the English text to Greek, as well as to Andreas Andreadis for the faithful transcription of the Greek questions to English, as well as the introductory text. Their assistance was most valuable.
Διαβάστε επίσης:
