Γιώργος Νικόπουλος
Η πρώτη ταινία animation του Γιώργου Νικόπουλου “The Ox” ήταν υποψήφια για Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2017. Μια ταινία που θα προβληθεί στη Στέγη στις 4 Ιανουαρίου 2018 στις 21:00. Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση του Δήμου Αβδελιώδη στην παιδική σκηνή του δημοτικού θεάτρου Πειραιά «Ο Μεγαλέξανδρος νικάει τον δράκο». Με διπλή αφορμή την παράσταση που πρωταγωνιστεί και την ταινία του, ο Γιώργος Νικόπουλος απαντάει στις ερωτήσεις μας για το μέλλον του animation στην Ελλάδα, για το πόσο μια παράσταση που έχει επαναληφθεί με επιτυχία στο παρελθόν, επιφορτίζει με επιπλέον άγχος τον ίδιο και τους συναδέλφους του, τη σχέση του θεάτρου σκιών με το animation και για τα καλλιτεχνικά του σχέδια, ανάμεσα σε άλλα καλλιτεχνικά θέματα που συζήτησε μαζί μας!
ArtScript Blog: Λίγα λόγια για τον εαυτό σας, ένα σύντομο βιογραφικό.
Γιώργος Νικόπουλος: Γεννήθηκα στη Βέροια τον Μάρτιο του 1987 και μεγάλωσα στην Κατερίνη. Το 2004 πήγα για σπουδές στην Κέρκυρα στο τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας από όπου αποφοίτησα το 2009. Εκεί είχα την τύχη να γνωρίσω τον δάσκαλό μου Δήμο Αβδελιώδη όταν μας δίδαξε για ένα εξάμηνο το μάθημα Στοιχεία Σκηνοθεσίας. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου μεταφέρομαι στην Αθήνα για να ολοκληρώσω μια τριετή εκπαίδευση δίπλα του, έπειτα συνεργάζομαι για περίπου τέσσερα χρόνια με τον Δημήτρη Μπασλάμ και από τον Οκτώβριο του 2013 είμαι υποψήφιος διδάκτορας στο τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας με επιβλέπουσα της έρευνάς μου την - από τα πρώτα μου έτη στη σχολή καθηγήτριά μου - Μαριάννα Στραπατσάκη, ερευνώντας την συγγένεια του animation με το Θέατρο σκιών.
ArtScript Blog: Φέτος το χειμώνα πρωταγωνιστείτε στην παιδική παράσταση του Δ. Αβδελιώδη «Ο Μεγαλέξανδρος Νικάει τον Δράκο», μια παράσταση που είχε παιχτεί πριν από δέκα χρόνια με τον τίτλο «Ο Μεγαλέξανδρος & ο Καταραμένος Δράκος» που είχε καθολική αποδοχή, και διθυραμβικές κριτικές. Αυτό επιφορτίζει τόσο εσάς όσο και τους συνάδελφους σας στην παράσταση με ένα επιπλέον άγχος για το πώς θα τα πάει η παράσταση; (αν και έχετε ήδη δεχτεί καλές κριτικές).
Γιώργος Νικόπουλος: Είναι μεγάλη μου ευτυχία να παίζω τον ρόλο του Χατζηαβάτη σε αυτήν την παράσταση. Το έργο “Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος Δράκος” ήταν η πρώτη παράσταση του Αβδελιώδη που είδα ποτέ και είχα νιώσει από τότε πως ήταν ένα έργο παραδειγματικό. Ο τρόπος που ήταν φτιαγμένο με συντόνιζε σε κάθε πεδίο, νοηματικό, αισθητικό, συγκινησιακό, ρυθμικό. Τώρα όσο για την επιπρόσθετη ευθύνη που μπορεί να αισθανόμαστε παίζοντας σε μια παράσταση που είχε λάβει όπως λέτε αυτήν την καθολική αποδοχή - πιστεύω πως βρίσκω σύμφωνους όλους τους συναδέλφους σε αυτό - , αυτή ναι, υπάρχει και εκτονώνεται με ασφάλεια. Δεν θα έλεγα πως αυτή η πρότερη επιτυχία της παράστασης μας φορτώνει άγχος, είμαστε όλοι καλά μελετημένοι στην παρτιτούρα που μας έχει διδάξει ο Αβδελιώδης και την εκτελούμε απόλυτα, οπότε μένει πια μόνο η ευχαρίστηση του να παίξουμε αυτό το εξαιρετικό έργο.
ArtScript Blog: Πόσο εύκολο ή δύσκολο κοινό είναι αυτό που αποτελείται από παιδιά; Το θέατρο σκιών με κυρίαρχη μορφή αυτή του καραγκιόζη τι βαρύτητα έχει στη ψυχολογία των νέων ελλήνων και κυρίως των παιδιών που βομβαρδίζονται με τρισδιάστατες ταινίες και σειρές, τι είναι αυτό που θα τα κερδίσει;
Γιώργος Νικόπουλος: Αισθάνομαι πως αν αυτό που βλέπουν τα παιδιά είναι ειλικρινές και δεν προσπαθεί να τους ξεγελάσει μπορούν σίγουρα να συνδεθούν και να συγκινηθούν. Αυτή η παράσταση δεν είναι δημιουργημένη με το μέλημα μόνο να προσφέρει μια ευχάριστη ώρα στο παιδικό κοινό αλλά και για να το εκπαιδεύσει αισθητικά, νοηματικά, αξιακά. Με τον Αβδελιώδη είχαμε κάνει στην περίοδο 2010 - 2014 παιδικές παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα με το έργο του Βιζυηνού "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον", ένα έργο σε μορφή μονολόγου με τα ελάχιστα, πολλές φορές μηδενικά σκηνικά, γραμμένο και παιγμένο στην καθαρεύουσα, συνοδεία ζωντανής μουσικής. Μετά από κάθε παράσταση λοιπόν υπήρχε μια μεγάλη μερίδα παιδιών που φαινόταν κουβεντιάζοντας μαζί τους πως είχαν βιώσει αυτήν την εμπειρία απόλυτα. Καταλαβαίνετε ότι στην περίπτωση του Καραγκιόζη που σαφώς η εξοικείωση των νέων Ελλήνων και δη των παιδιών είναι πολύ μεγαλύτερη από την καθαρεύουσα του Βιζυηνού, η σύνδεση μπορεί να γίνει πολύ πιο εύκολα. Πέραν της οικείας φόρμας όμως του θεάτρου σκιών στο ελληνικό κοινό, η οποία δεν μπορεί μεν να ανταγωνισθεί την ταχύτητα και την πολυπλοκότητα της εικόνας των παιδικών ταινιών που αναφέρετε, νομίζω πως υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο που μας κάνει να συνδεόμαστε με αυτό το είδος. Αυτό το βαθύτερο που είναι απολύτως αναγνώσιμο από μικρούς και μεγάλους είναι οι συμβολισμοί που κουβαλούν μέσα τους οι χαρακτήρες του έργου. Η ευφυέστατη κινησιολογία των χαρακτήρων που μας δίδαξαν ο Αβδελιώδης και η Μαριμίλλη Ασημακοπούλου καταφέρνει και κλείνει μέσα της το απόσταγμα του κάθε χαρακτήρα δίνοντας έτσι στην εικόνα που λαμβάνει ο θεατής, μικρός ή μεγάλος, ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης που συμβαίνει εν αγνοία του. Οι χαρακτήρες στο θέατρο σκιών έτσι όπως είναι κατασκευασμένοι προϊδεάζουν τους θεατές σε σχέση με τις προθέσεις τους και όταν τελικά αυτές βγαίνουν στην επιφάνεια προκαλούν ένα αίσθημα πλήρωσης, ένα αίσθημα πνευματικής ηδονής χωρίς να εξαναγκάζουν το συναίσθημά τους. Τα σημεία λοιπόν στα οποία συναγωνίζεται ένα έργο σαν το δικό μας με τον οργιώδη ρυθμό που το χαρακτηρίζει και μια παιδική ταινία με όλη την πολυπλοκότητα την πληθωρικότητά της είναι ελάχιστα, θαρρώ πως δεν είναι καν συγκρίσιμα. Άλλα είναι τα σημεία στα οποία εκπαιδεύει και αγγίζει το παιδικό ένα έργο εμπνευσμένο από τη λαϊκή κουλτούρα του θεάτρου σκιών και άλλα τα σημεία που αγγίζει ένα έργο δημιουργημένο από επαγγελματίες μιας τεράστιας εταιρίας παραγωγής ταινιών animation με έδρα την Αμερική για παράδειγμα και με στόχο την εμπορική εκμετάλλευσή του.
ArtScript Blog: Μια παιδική παράσταση μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των ενηλίκων;
Γιώργος Νικόπουλος: Και βέβαια. Νομίζω πως ισχύει το αντίστοιχο ζήτημα που τέθηκε παραπάνω. Όταν ένα έργο είναι ειλικρινές, καλοφτιαγμένο και η θεματολογία μπορεί να αφορά μικρούς και μεγάλους, το “όχημα” το οποίο δημιουργείται είναι διαθέσιμο για όλες τις ηλικίες. Παρ’ όλο που η ευχαρίστηση των ενηλίκων μπορεί να έρχεται από διαφορετικά σημεία από ότι στα παιδιά, ο τρόπος με τον οποίον είναι δομημένο το έργο είναι τέτοιος που εστιάζει στην καθαρή απόλαυση μικρών και μεγάλων.
ArtScript Blog: Η παράσταση «Ο Μεγαλέξανδρος Νικάει τον Δράκο» έχει πολλά επίπεδα, επιπλέον συνδυάζει το ‘‘παραδοσιακό’’ θέατρο με το θέατρο σκιών, τη μυθοπλασία αλλά και τη μουσική, καθώς παίζουν επί σκηνής μουσικοί. Θεωρείτε ότι η εποχή απαιτεί να εμπλέκονται όλο και περισσότερες τέχνες σε μια δουλειά ή το κέντρο σε κάθε τέχνη είναι ένα και οι υπόλοιπες απλά βοηθάνε να βγει πιο άρτιο το αποτέλεσμα;
Γιώργος Νικόπουλος: Δεν πιστεύω πως η απόφαση του να υπάρχει αυτό το πάντρεμα των τεχνών έχει να κάνει με την εποχή. Το κέντρο σε κάθε τέχνη σαφώς και είναι ένα αλλά όταν με αυτήν συνδυάζονται και άλλες αποκτούν όλες μαζί τον ίδιο κώδικα, το ίδιο κέντρο όπως λέτε. Οι ίδιοι μουσικοί της παράστασης, τα ίδια κομμάτια, την ίδια μουσική που έχει συνθέσει ο Βαγγέλης Γιαννάκης, αν επρόκειτο να την παίξουνε σαν μια συναυλία θεωρώ πως θα ήταν κάτι αρκετά διαφορετικό από αυτό που απολαμβάνει κανείς κατά τη διάρκεια της παράστασης. Μια παράσταση με ή χωρίς ζωντανή μουσική, με ή χωρίς σκηνικά και φώτα είναι ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος είναι διαφορετικός σε κάθε περίπτωση, ιδιαίτερος και χαρακτηριστικός σε κάθε περίπτωση. Είναι θέμα απόφασης του πως θα συντεθεί ένα έργο και όχι θέμα ισχυρής και ασθενούς τέχνης που βρίσκονται σε συνδυασμό. Έχω την πίστη πάντως πως στις περιπτώσεις που οι τέχνες συνδυάζονται, σε ένα κινηματογραφικό, ένα θεατρικό έργο, μια παράσταση χορού, έχουν η καθεμία ζωτικό χαρακτήρα και το ίδιο μερίδιο ευθύνης στην πλήρωση του έργου. Τουλάχιστον στον τρόπο που διδάσκει ο Αβδελιώδης την τέχνη του και στον τρόπο που υποστηρίζω ο ίδιος στα έργα μου, στον τρόπο που χρησιμοποιούν οι συνεργάτες μου σε σχέση με την τέχνη τους ο καθένας, ισχύουν τα παραπάνω.
ArtScript Blog: Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης η ταινία σας animation “THΕ OX”, προτάθηκε για Χρυσό Αλέξανδρο, (πρώτη φορά μάλιστα που ελληνική animation ταινία έχει προταθεί για το αντίστοιχο βραβείο και μάλιστα δεν ήταν η μοναδική ελληνική αφού επίσης προτάθηκαν ο 
«Γιος της Σοφίας» της Ελίνας Ψύκου και η «Επιφάνεια των πραγμάτων» της Νάνσυς Μπινιάδακη). Πόσο σημαντικό είναι για έναν καλλιτέχνη να προταθεί έστω, για ένα τέτοιο βραβείο σε φεστιβάλ κινηματογράφου και μάλιστα στα μίζερα χρόνια της κρίσης που ζούμε στην Ελλάδα;
Γιώργος Νικόπουλος: Η συμμετοχή του THEOX στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 58ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι όπως καταλαβαίνετε μια πολύ σημαντική αναγνώριση. Ένα έργο για το οποίο πασχίζει κανείς έξι - επτά χρόνια της ζωής του εργαζόμενος κατά το μεγαλύτερο μέρος της περιόδου μόνος ή με πολύ στενούς συνεργάτες, με μια σχέση “οικογενειακού” τύπου, χωρίς κάποια εξωτερική χρηματοδότηση, χρήσει ιδίων πόρων, αναγκασμένος να εργάζεται σε άλλα πεδία για να μπορέσει να υποστηρίξει την παραγωγή του, όταν χαίρει μιας τέτοιας αποδοχής είναι αρκετά υψηλότερο από την μεγαλύτερη προσδοκία που μπορεί να υπήρξε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια, κουβαλάει ένα κάποιο αίσθημα "δικαίωσης", τόσο για μένα τον ίδιο όσο και για όλους τους υπόλοιπους συντελεστές. Πιστεύω πως όλο αυτό το αίσθημα όμως είναι κατά κάποιον τρόπο ανεξάρτητο από τα χρόνια της κρίσης. Η αποδοχή που ανέφερα και το αίσθημα "δικαίωσης" είναι κάτι προσωπικό, κάτι ανεξάρτητο από την κοινωνική ευθύνη του καθενός και δυστυχώς δεν σημαίνει ότι το κοινωνικό σύνολο έχει στο ελάχιστο ενισχυθεί από το δημιούργημα αυτό, δηλαδή ότι το καλλιτεχνικό έργο έχει εκπληρώσει τον απώτερο σκοπό του. Μπορεί η αναγνώριση του Φεστιβάλ να δίνει μια εσωτερική δύναμη για το κυνήγι του επόμενου έργου αλλά η ευθύνη είναι πάντα εκεί δείχνοντας πως τα πράγματα γίνονται συνεχώς ακόμα πιο δύσκολα και παράλογα, οπότε ένα επόμενο έργο οφείλει να μπορέσει να ανταποκριθεί στην ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη του κοινωνικού συνόλου. Κρατώντας την πολύ σημαντική καλλιτεχνική αναγνώριση σαν ένα μεγάλο στήριγμα, θα πρέπει - αν θέλω το έργο μου να μπορέσει να λειτουργήσει αντίστοιχα σαν στήριγμα για συνανθρώπους μου - να την απορροφήσω γρήγορα, να μην τη θεωρήσω δεδομένη, να μην τη θεωρήσω μια μεγάλη επιτυχία γενικά. Το απολαμβάνω σαν μια μικρή προσωπική επιτυχία και με γεμίζει χαρά, παράλληλα όμως με γεμίζει και με μια μεγάλη και συγχρόνως ευχάριστη ευθύνη του να επανέλθω με το επόμενο έργο ακόμα πιο ενεργός και άμεσος.
ArtScript Blog: Το animation έχει μέλλον στην Ελλάδα; Θεωρείτε ότι θα μπορέσει να ανταγωνιστεί το animation μεγάλων χωρών με πιο προηγμένη τεχνολογία, που θα βρίσκονται τεχνολογικά πάντα πιο μπροστά από τη χώρα μας;
Γιώργος Νικόπουλος: Το animation κάθε χώρας χαρακτηρίζεται από τις ιδέες της κυρίως. Αυτές μπορούν να είναι υλοποιήσιμες με διάφορους τρόπους, είτε υπάρχει υψηλή τεχνολογία είτε όχι. Έτσι πιστεύω πως η Ελλάδα με όλα τα ερεθίσματα που κουβαλάει από την αρχαιότητά της, από την Ιστορία της, το φυσικό της περιβάλλον, από τον τρόπο που έχει εκπαιδεύσει τους καλλιτέχνες της, ναι, έχει να δώσει εξαιρετικά πολλά στην τέχνη του animation και ήδη δίνει. Ένας δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου, ο Νίκος Αρτέμης που μας δίδαξε μεταξύ άλλων και animation, μας έλεγε (περιγράφω με δικά μου λόγια): ας ξεχάσουμε ότι έχουμε υπολογιστές, προγράμματα, ψηφιακές και τεχνολογικές ευκολίες και ας θεωρήσουμε ότι έχουμε μόνο δύο βασικά εργαλεία, χαρτί και μολύβι. Πολύ σημαντικό μάθημα. Ο Αρτέμης μας έλεγε τότε στην ουσία ότι δεν πρέπει το έργο να περιοριστεί από τις τεχνολογικές και ψηφιακές ευκολίες, μας έλεγε ότι το έργο είναι μέσα μας και θα πρέπει να μπορούμε να το αποδώσουμε ακόμα και με τα ελάχιστα. Έτσι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, με πολλά ή λιγότερα χρήματα, με την πιο προηγμένη ή με την λιγότερο προηγμένη τεχνολογία θα συνεχίσουμε να εξελίσσουμε την τέχνη του animation όπως κάνει το δυναμικό κάθε χώρας που ασχολείται με αυτό, με όποιο κόστος ή ευκολία μας παρουσιάζεται.
ArtScript Blog: Χρειάζονται πολλά χρήματα για να μπορέσει να γίνει μια καλή ταινία animation ή μπορεί να παίζουν μεγαλύτερο ρόλο άλλα πράγματα όπως για παράδειγμα το μεράκι των συντελεστών ή μια καλή ιστορία;
Γιώργος Νικόπουλος: Τα πολλά χρήματα θεωρώ πως είναι πάντα ένα σημαντικότατο υλικό για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα και πιο εύκολα. Το ότι εμείς στην Ελλάδα έχουμε μάθει ή εκπαιδευόμαστε να βρίσκουμε πάντα αυτοσχέδιες λύσεις για θέματα τα οποία δεν μπορούν να γίνουν όπως πρέπει λόγω οικονομικών δυσχερειών μπορεί να είναι επιβραβεύσιμο, μπορεί να ακονίζει ακόμα περισσότερο την οξύνοιά μας, αλλά δεν είναι ο τρόπος με τον οποίον πρέπει να συμβαίνουν τα πράγματα. Αν υπήρχαν τα χρήματα για να γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει, τη φαιά ουσία και το χρόνο που σπαταλούμε για να βρούμε πως θα καλύψουμε μια αδυναμία με τρόπο που να μην δείχνει στο ίδιο το έργο σαν αδυναμία, θα τα δίναμε για να κάνουμε το έργο ακόμα ωραιότερο απολαμβάνοντας και περισσότερο όλη τη διαδικασία. Ανεξάρτητα από το αν οι συντελεστές είναι γεμάτοι μεράκι ή η ιστορία είναι καλοσχεδιασμένη και ωραία, είναι πολύ εξαντλητικό να πρέπει να περάσεις από χίλια κύματα για να μπορέσεις να κάνεις ένα καλό έργο, που ούτως ή άλλως ο κινηματογράφος είναι φουρτουνιασμένη θάλασσα, ακόμα και όταν υπάρχουν οι πόροι.
ArtScript Blog: Έχετε πει σε συνέντευξη σας ότι η ταινία σας “THΕ OX”, είναι μια αλληγορία της ιστορία του Μίδα. Επίσης έχετε επηρεαστεί ιδιαίτερα, κι αν κάνω λάθος διορθώστε με, τόσο από το θέατρο σκιών όσο και από το βωβό κινηματογράφο, ανάμεσα και σε άλλα είδη τέχνης που είναι φανερά στην ταινία. Διαβάζοντας λοιπόν την υπόθεση της ιστορίας του “THΕ OX” αναρωτιέμαι μήπως το ότι προτιμήσατε το θέατρο σκιών και το βωβό κινηματογράφο για να διηγηθείτε την ιστορία σας είναι και αυτό ένα είδος αλληγορίας, εφόσον στην ιστορία σας οι ηλικιωμένοι κάτοικοι ενός φανταστικού κόσμου δεν μπορούν παρά να δεχθούν τις εντολές της εξουσίας, παραμένουν με αυτό τον τρόπο σκιές του εαυτού τους αλλά και βουβοί;
Γιώργος Νικόπουλος: Ομολογώ πως δεν είχε περάσει κάτι τέτοιο από τον νου μου μέχρι να διαβάσω την ερώτησή σας. Προφανώς για να σας προκληθεί αυτή η απορία, κάπου θα υπάρχει μια - έστω και μικρή - θετική απάντηση μέσα σε αυτό το έργο. Ο λόγος όμως για τον οποίον εγώ αποφάσισα να κρατήσω τους χαρακτήρες μου βωβούς είναι ότι πιστεύω πως η εικόνα τους, με τις μάσκες που δημιούργησε ο Νίκος Κόκκαλης και με τη σωματική τους έκφραση που εμπνέομαι από το θέατρο σκιών, από την αρχαία μελανόμορφη αγγειογραφία, καθιστά την διάθεση και την έκφρασή τους πρόδηλη. Αφαιρεί την απευθείας λογική έκφραση, την έκφραση μέσω του ομιλούντα λόγου, και επαναφέρει μια πιο άμεση, σωματική έκφραση. Πιθανώς να είναι μεγαλύτερη ανάγκη να προτείνω μια νέα αφηγηματική σύνθεση παρά να τοποθετήσω τους ίδιους τους χαρακτήρες σε μια σκοτεινή πλευρά της ιστορίας που ζούνε. Είναι περισσότερο η ανάγκη μου νομίζω να προσκαλέσω τους θεατές σε έναν όχι τόσο συνηθισμένο τρόπο επικοινωνίας που αγγίζει περισσότερο την πρωτόγονη έκφραση, την προβολή του καταπιεσμένου μας ενστίκτου επάνω στους χαρακτήρες του έργου.
ArtScript Blog: Στο “THΕ OX” υπάρχει το μικρό κορίτσι που αντιστέκεται και απελευθερωμένο από το φόβο δίνει την ελπίδα για την ανατροπή. Στην πραγματική ζωή της Ελλάδος μέσα στην οικονομική και κοινωνική κατάσταση που ζούμε σήμερα, πιστεύεται υπάρχει κάτι που μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε από αυτή;
Γιώργος Νικόπουλος: Η απάντηση που μου γεννάται με την πρώτη σκέψη είναι όχι. Έπειτα διορθώνω τον εαυτό μου και σκέφτομαι: όχι άμεσα. Μόνο η εκπαίδευση των ίδιων μας των εαυτών σε πολλά επίπεδα, όχι βέβαια η ακαδημαϊκή εκπαίδευση αλλά η εκπαίδευση που αφορά κυρίως τον άνθρωπο σαν φύση, κατ’ επέκταση ο σεβασμός σε όλο αυτό που τον περιβάλει, στο κοινωνικό σύνολο, στην γη που τον ζει, αυτό πιθανώς να είναι κάτι που μπορεί να εξαλείψει την κρίση. Εντάξει, είναι φανερό πως δε μιλώ για κάτι άμεσο, πιθανώς και τα λόγια αυτά να ακούγονται εριστικά, απλώς πιστεύω πως μια χρόνια υποδούλωση, μια χρόνια αλλοτρίωση δεν μπορεί ξαφνικά να εξαλειφθεί με άμεσο τρόπο. Σήμερα βλέπουμε τα αποτελέσματα μιας χρόνιας αξιακής κατάπτωσης. Αν ξαφνικά με κάποιον τρόπο λυτρωθούμε από την κρίση θεωρώ πως θα είναι κάτι εικονικό, θα είναι επειδή κάποιος “ανώτερος” το αποφάσισε - δεν μιλώ βέβαια για κάτι υπερφυσικό - κάποια μορφή που μπορεί να χειριστεί το ευρύ κοινωνικό σύνολο αποφάσισε να του αλλάξει πορεία. Στην ουσία δεν είμαι σε θέση να προτείνω έναν τρόπο έστω και προσωπικής απελευθέρωσης από όλο αυτό που ζούμε, τον αναζητώ κάθε μέρα. Αυτή λοιπόν η δική μου μάχη να παραμένω ενεργός είναι όπως είπα καθημερινή και πολύ σκληρή και κυρίως εστιάζω στο να αντιμάχομαι τον φόβο. Το μικρό κορίτσι στο έργο μου κάνει αυτό ακριβώς, αντιμάχεται τον φόβο της εξουσίας, αμφισβητώντας έτσι τη δύναμή της, αναζητά τον έρωτα, την αναζωογόνηση κάτω από την ομίχλη του φόβου που απλώνεται σε όλο το βασίλειο. Ας πούμε πως παραδειγματίζομαι από τον χαρακτήρα αυτόν του έργου αναζητώντας κι εγώ διεξόδους από τον φόβο που απλώνεται στην καθημερινότητά μου.
ArtScript Blog: Καλλιτεχνικά σχέδια!
Γιώργος Νικόπουλος: Σιγά σιγά παίρνει μπρος η δεύτερη ταινία, μια ιδέα που υπάρχει ήδη από το 2013 και κουβαλάει μέσα στην βασική της ιδέα, έναν γάιδαρο και το πνεύμα του Ανδρέα Εμπειρίκου όπως κατατίθεται στο ποίημα “Του Αιγάγρου” από την ποιητική συλλογή ΟΚΤΑΝΑ.
Διαβάστε επίσης:
Παντελίδης Νίκος