ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

NINA GEORGE

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

-Εκδόσεις Κλειδάριθμος-

Τη Nina George το ελληνικό αναγνωστικό κοινό τη γνώρισε μέσα από το βιβλίο της «Το Μικρό Παριζιάνικο Βιβλιοπωλείο». Προφανώς όπως συνέβη και σε πολλές άλλες χώρες μιας και έχει μεταφραστεί σε 33 γλώσσες, γοήτευσε και συγκίνησε το ελληνικό κοινό, με αποτέλεσμα οι εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ να προχωρήσουν στην απόκτηση των δικαιωμάτων και τη μετάφραση στα ελληνικά του προηγούμενου βιβλίου της συγγραφέως «Το Τραγούδι της Σελήνης». Και σε αυτή της την ιστορία η George διακηρύσσει ότι ποτέ δεν είναι αργά και κάποια στιγμή μέσα στη ζωή μπορεί να ακολουθήσεις έναν παράδρομο που θα σε οδηγήσει εκεί που επιθυμείς και ανήκεις.

«Άλλωστε μήπως οι συμπτώσεις δεν ήταν καμιά φορά ένα δώρο της μοίρας»;

Η Μαριάνε έπειτα από 41 χρόνια στο πλάι του συζύγου της αντιλαμβάνεται ότι η ζωή της είναι άδεια. Η καθημερινότητα της δεν της λέει παρά μόνο ένα πράγμα, ότι δε γίνεται να ζει άλλο έτσι. Τι μένει όμως σε μια γυναίκα η οποία είναι απολύτως εξαρτημένη από το σύζυγο της, που του έχει επιτρέψει να καταδυναστεύει τις επιθυμίες της και να ζει με τον δικό του ρυθμό, που η ίδια ξέρει μόνο την πεπατημένη των οικοκυρικών και που δεν τολμά να πάρει τη ζωή στα χέρια της, γιατί απλά δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει μαζί της! Η απελπισία της φτάνει σε τέτοιο βαθμό που την πνίγει, δεν της επιτρέπει να επιστρέψει σε αυτό που γνωρίζει αλλά δεν της δίνει και εναλλακτικές, μία είναι η λύση, η αυτοκτονία, να πηδήξει από μια γέφυρα στο ταξίδι τους στο Παρίσι. 

Παρά την ισχυρή επιθυμία του θανάτου, όχι επειδή δεν αγαπάει τη ζωή, αλλά επειδή δε θέλει να ζει άλλο έτσι, η Μαριάνε δεν πεθαίνει, αλλά σώζεται… Άραγε και σε αυτή της την πρωτοβουλία απέτυχε ή μήπως η απελπισία μπορεί να σε οδηγήσει αντί να πεθάνεις, να ζήσεις. Όλα είναι πιθανά στη λογοτεχνία και κάποιες φορές πιο αισιόδοξα απ’ ότι μπορεί να είναι στην πραγματικότητα.

Αντί για νεκρή από την ελεύθερη πτώση της στο νερό του ποταμού, καταλήγει απλά βρεγμένη και κατσαδιασμένη από το σύζυγο της στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Μόνη, ντροπιασμένη και το ίδιο απελπισμένη η Μαριάνε βρίσκει ένα ζωγραφισμένο πλακάκι από αυτά που πουλάνε στα τουριστικά. Πάνω του το πλακάκι έχει γραμμένη αντί για την υπογραφή του καλλιτέχνη, την τοποθεσία Κέρντρικ.

Με χάρτη της αυτό το ζωγραφισμένο πλακάκι η Μαριάνε το σκάει από το νοσοκομείο, για να βρει αυτό το ειδυλλιακό μέρος να παραδώσει την ψυχή της, μιας και στο Παρίσι δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει τον σκοπό της. Τα ελάχιστα χρήματα που έχει στο πορτοφόλι της, δεν τη βοηθούν να φτάσει και πολύ μακριά. Το κάρμα όμως μια φορά στις τόσες ξυπνάει, ανταμείβοντας τις καλές πράξεις. Έτσι στο ταξίδι της από το Παρίσι, για το Κέρντρικ, στις ακτές της Βρετανής, φυσάει ούριος άνεμος. Άραγε η μοίρα θέλει να την απελευθερώσει από την απελπισία, επιτρέποντας της να πεθάνει;

Φτάνοντας στον προορισμό της και ενώ δεν έχει ούτε σεντς στο πορτοφόλι η καλή της τύχη συνεχίζεται. Όμως η τύχη δεν περιορίζεται στο να βρει στέγη, εργασία και να εξασφαλίσει την καθημερινότητα της αλλά αντιπροσωπεύεται κυρίως από το είδος των ανθρώπων που θα αρχίσει να συναναστρέφεται. Η διάθεση της να αυτοκτονήσει αρχίζει να περιορίζεται και η απόφαση της αναβάλλεται πάντα για την επόμενη νύχτα.          

Από την ανέλπιστη δύναμη της Μαριάνε, την καλοδιάθετη γυναίκα των 60 ετών, που χαίρεται με το να βοηθάει τους συνανθρώπους της, αρχίζει όλος της ο περίγυρος να παίρνει κουράγιο και να διορθώνει τα κακώς κείμενα από σφάλματα, φόβους και εγωισμούς του παρελθόντος. Κι εκεί ακριβώς θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης αν η δύναμη της Μαριάνε είναι αρκετή ώστε να ξεχυθεί από τις σελίδες του βιβλίου και να φτάσει ως τους αναγνώστες, τους σιωπηλούς και αθέατους συντρόφους της Μαριάνε στην πορεία της!

Η Nina George όπως και στο Μικρό Παριζιάνικο Βιβλιοπωλείο, θέλει να χρησιμοποιήσει την πένα της σαν σπαθί και να απελευθερώσει τους ανθρώπους, στην προκειμένη τους ήρωες της, από μια δυστυχισμένη ζωή βοηθώντας τους να αποδράσουν. Οι κεντρικοί ήρωες της δεν είναι 20 ή 30 ετών, αν και η ηλικία δεν παίζει σπουδαίο ρόλο, άλλωστε ένας άνθρωπος δεν είναι απλά και μόνο η εικόνα του, αλλά αυτά που έζησε ή που αρνήθηκε, καθώς και αυτά που επιθύμησε. Οι ήρωες της George έχουν παρελθόν ή τουλάχιστον ηλικία που θα δικαιολογούσε ένα παρελθόν χαμένο.

Ο σύζυγος της Μαριάνε ασυνείδητα ή συνειδητά θα μπορούσε να συμβολίζει την οικονομική φυλακή που εγκλωβίζουμε τη ζωή μας. Θεωρείται δεδομένο ότι χωρίς οικονομική ανεξαρτησία δεν μπορούμε να φτάσουμε πουθενά. Από πολλή νεαρή ηλικία αρχίζουμε να  ρωτόμαστε «Τι θες να γίνεις όταν θα μεγαλώσεις;» Η Μαριάνε λοιπόν όταν πήρε την απόφαση της, αποφάσισε να γίνει άνθρωπος. Όμως για να πάει κανείς παραπέρα χρειάζεται κάτι περισσότερο από χρήματα, και όσο και αν φαίνεται παράδοξο στο βιβλίο της η George χρησιμοποιεί την απελπισία, μια απελπισία που στην αρχή σε σπρώχνει στην αυτοκτονία όμως σύντομα θα μετατραπεί σε ανάγκη για κίνηση.

«Τα πάντα όφειλαν να στέκονται στο ύψος τους πάθους, της ζωής´ όποιος περίμενε να βρει κάτι υψηλότερο μετά τη ζωή, ξεχνούσε πως η ζωή ήταν το υψηλότερο αγαθό. Ο Γιαν το είχε ξεχάσει, και ήθελε να ξαναζήσει με όλη του τη δύναμη, χωρίς συστολές. Ήθελε να αγαπά. Να ζωγραφίζει. Να αγαπά. Τέρμα πια με κάθε τι τετριμμένο, που έκανε το σώμα του νωθρό και πρόσβαλε την ψυχή του».

Έχει τη δύναμη άραγε ένας άνθρωπος όταν αλλάζει, να αλλάξει και τους άλλους γύρω του;

Ένα όμορφο βιβλίο, που διαβάζεται μονορούφι, σαν ελιξίριο του έρωτα και της ζωής.

«Τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από τις ίδιες μας τις ελπίδες, δε συμφωνείτε;»

Μαίρη Β.

Διαβάστε επίσης: