ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΜΙΛΙΑ ΝΤΕΛ ΒΑΓΙΕ

ΙΖΑΜΠΕΛ ΑΛΙΕΝΤΕ

-Εκδόσεις Ψυχογιός-

Όταν ένας Χιλιανός, ευγενής εργένης αποπλανήσει μια δόκιμη καλόγρια, από την ένωσή τους θα γεννηθεί η Εμίλια. Από μικρή θα γνωρίζει την καταγωγή της, αφού η μητέρα της δε θα παύει να αναθεματίζει τον πρώτο της έρωτα. Μεγαλώνοντας η Εμίλια στο Σαν Φρανσίσκο τον 19^ο αιώνα, θα γίνει μια δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα, αν και την εποχή εκείνη, αυτά δε θα θεωρούνται χαρίσματα για μια γυναίκα που το βασικό της μέλημα θα πρέπει να είναι ο γάμος και η οικογένεια. Ξεκινώντας να γράφει με αντρικό ψευδώνυμο φτηνά μυθιστορήματα με φόνους, η Εμίλια θα επιθυμήσει να γίνει δημοσιογράφος, ένα επάγγελμα που τον δέκατο ένατο αιώνα θεωρούταν αποκλειστικά αντρικό, και τι δε θεωρούνταν άλλωστε αντρικό επάγγελμα, μέχρι πριν ελάχιστες δεκαετίες νωρίτερα; Αφού γίνει δεκτή στην εφημερίδα, θα πάνε με τον συνάδελφό της στη Χιλή να καλύψουν τον εμφύλιο πόλεμο. Η Εμίλια θα γνωρίσει την πατρίδα του βιολογικού της πατέρα κάτω από συνθήκες κάθε άλλο ιδανικές, βάζοντας τον εαυτό της συχνά σε κίνδυνο.

«Αυτή η επιθυμία για εξόντωση είναι το προπατορικό αμάρτημα».

Η Αλιέντε αποτελεί κεφάλαιο για τη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, αλλά και για την παγκόσμια. Πάρα ταύτα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι τα καλύτερά της μυθιστορήματα έχουν γραφτεί. Με «Το όνομά μου είναι Εμίλια Ντελ Βάγιε», η Αλιέντε επιστρέφει σε μια ανοιχτή πληγή για την ίδια που δεν είναι άλλη από τη Χιλή, όπως συμβαίνει με όλους όσοι αγαπούν την πατρίδα τους, και σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι σε πατριδοκάπηλους ή εθνικιστές. Το νέο της βιβλίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα οδοιπορικό στην άγρια ομορφιά της Χιλής με την ηρωίδα να αναμειγνύεται άλλες φορές με τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους των εργατικών τάξεων και άλλες να συνομιλεί με τους προνομιούχους. Με το νέο της βιβλίο, η Αλιέντε επιστρέφει στην ακμή της συγγραφικής της καριέρας.

«Όποιος και να κερδίσει, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει για μας τους φτωχούς».

Μαίρη Β.