ΤΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΤΗΣ ΓΗΣ

DANIEL WILES

-Εκδόσεις Διόπτρα-

«Όλοι οι ήχοι γύρω του είχαν σβήσει. Πόσο εύκολα χανόταν μια ζωή σε τούτη τη λεηλατημένη γη».

Κατά τη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση, στο τελευταίο τρίτο του 19^ου αιώνα, το κάρβουνο ήταν η κινητήριος δύναμη. Ήταν αυτή που κινούσε τα τρένα, έβαζε μπροστά τις μηχανές των εργοστασίων, ζέσταινε τα σπίτια. Οι ανθρακωρύχοι έμπαιναν στα έγκατα της γης και σκάβανε το κάρβουνο, με κίνδυνο της ζωής τους, για να φέρουν φαγητό στο τραπέζι του σπιτιού τους. Ανάμεσα στους εργάτες, ήταν και πολλές γυναίκες αλλά και παιδιά. Το σχολείο ήταν μια πολυτέλεια, που αν τα κατάφερνες να πας στα μαθήματα, είχες πιθανότητες να μην οδηγηθείς σαν τον γονιό σου στα ορυχεία, που κάθε μέρα έπαιζε τη ζωή του κορόνα γράμματα ή αρρώσταινε απ’ όσα έπρεπε να εισπνεύσει στα έγκατα της γης.

Ο Μάικλ, ο κεντρικός ήρωας του πρώτου μυθιστορήματος του Daniel Wiles, εργάζεται σε ένα ανθρακωρυχείο στη Black Country (Μαύρη Γη, για άλλους εξαιτίας του χρώματος του εδάφους και για άλλους λόγω της αφόρητης μόλυνσης). Μάρτυρας της παιδικής εργασίας και εξαθλίωσης, με το μαστίγιο του εργοταξιάρχη να σκάβει το τρυφερό δέρμα των παιδιών σε περίπτωση που πήγαιναν αργά και επειδή γνωρίζει τη σκληρότητα της δουλειάς, ονειρεύεται να καταφέρει να στείλει τον γιο του στο σχολείο, βοηθώντας τον να αλλάξει μοίρα. Ο Μάικλ είναι πρόθυμος να βρει και δεύτερη δουλειά για τον σκοπό του. Όταν ανάμεσα στο κάρβουνο θα ανακαλύψει χρυσάφι. Αυτό θα κατάφερνε να εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή για την οικογένειά του, αλλά και να πραγματοποιήσει το σχέδιο του να τελειώσει ο μοναχογιός του το σχολείο. Δουλεύοντας ανά δυάδες στον κάθε θάλαμο του ανθρακωρυχείου, δεν μπορεί από το να εμπιστευτεί τον συνάδελφό του. Όμως ο κάθε ένας έχει τα δικά του σχέδια για το χρυσάφι, και οι δυο είναι πρόθυμοι να μην επιτρέψουν στον άλλον να μπει εμπόδιο.

Ο Μάικλ γίνεται τα μάτια του αναγνώστη στο μυθιστόρημα του Wiles, μας δείχνει τις συνθήκες εργασίας μέσα στο ανθρακωρυχείο το 1872, την περιοχή που ζει και προσπαθεί να ζήσει την οικογένειά του, τους κόπους και τις αγωνίες του, και εστιάζει σε μεγάλο βαθμό στην παιδική εκμετάλλευση. Ένα παιδί, και παρά τους νόμους για την παιδική εργασία, γίνεται γρανάζι της παραγωγής και βασανίζεται καθημερινά από τους επιστάτες. Παιδιά ορφανά παίρνονται από τα ορφανοτροφεία, με τους επιθεωρητές εργασίας και την αστυνομία να κάνουν τα στραβά μάτια και θυσιάζονται στην παραγωγή, μη γνωρίζοντας ποτέ την ανεμελιά της ηλικίας. Ποια μπορεί να είναι η εναλλακτική, εκτός από το σχολείο, πέρα από την αλητεία και την κλεψιά. «Δεν υπήρχε μέρος σε τούτον τον κόσμο που να μπορεί ένα παιδί να γλιτώσει απ’ το ξύλο;»

Ειλικρινής και ρεαλιστική γραφή. Είναι μαύρος ή πορφυρός ο ρεαλισμός; Πάντως η ζωή των ηρώων με βεβαιότητα δεν είναι λευκή και αγνή σαν το ουράνιο χιόνι. Πόσο μακριά βρίσκεται το 1872 από τον 21^ο αιώνα; Πάντα θα υπάρχουν δικαιολογίες για να υποβιβάζονται τα εργασιακά δικαιώματα.

Το πρώτο βιβλίο του Daniel Wiles, ανήκει στη σειρά βιβλίων των εκδόσεων «Διόπτρα», Φωνές του κόσμου, οι φωνές του κόσμου μας σήμερα, που λένε πράγματα που μας αφορούν και το λένε με εξαιρετικό τρόπο. Είναι μια ευκαιρία ο αναγνώστης να διευρύνει τους ορίζοντές του και να διαβάσει κάτι διαφορετικό από τα διεθνή best sellers ή τα βιβλία που μεταφράζονται στα ελληνικά επειδή κέρδισαν την προσοχή του Netflix. Και η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας ο αναγνώστης πρέπει να ψάξει πολύ να βρει βιβλία σαν «Το Μερίδιο της Γης» από ξένους, αλλά και έλληνες συγγραφείς, αφού δεν προτιμούνται από τους εκδοτικούς συχνά ανάλογα έργα. Ελπίζουμε να συνεχιστεί η σειρά Φωνές του Κόσμου.

Μαίρη Β.