ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΔΙΨΟΥΣΕ ΓΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ
DAVID LAGERCRANTZ
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΔΙΨΟΥΣΕ ΓΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ
Στην πέμπτη συνέχεια των βιβλίων με κεντρικούς ήρωες τη Λίσμπεθ Σαλάντερ (ιδιοφυΐα στους υπολογιστές) και το δημοσιογράφο Μικαέλ Μπλούμκβιστ, συντάκτη του περιοδικού Millennium, η Λίσμπεθ είναι υποχρεωμένη να περάσει δυο μήνες στη φυλακή ύστερα από την άψογη συμπεριφορά της και τη διάσωση ενός μικρού αγοριού (γεγονότα που προηγήθηκαν στο βιβλίο «Το Κορίτσι στον ιστό της αράχνης») αλλά όπως και στη ζωή έτσι και στη λογοτεχνία κάποιες φορές η καλοσύνη ξεπληρώνεται με κακία, και αν ο κεντρικός ήρωας έχει πολλούς εχθρούς θα βρουν τρόπο να τον στριμώξουν έστω και μέσω των νόμων –που μόνο παραθυράκια για διεφθαρμένους βρίσκονται ώστε να ξεγλιστρήσουν του νόμου, αλλά εφόσον δεν έχω γνώση της σουηδικής δικαιοσύνης και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη, ας μην επηρεάζομαι από την ελληνική πραγματικότητα-. Η Σαλάντερ δε δείχνει να ενοχλείται από την απόφαση του δικαστηρίου, αντιθέτως βρίσκει την ποινή της σαν μια ανάπαυλα της καθημερινότητας ώστε να βρει χρόνο να μελετήσει, άλλωστε δυο μήνες περνάνε γρήγορα.
Όπως είναι φυσικό έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα της φυλακής και των άγραφων νόμων που τους ορίζει ο πιο ισχυρός που δεν έχει ενδοιασμούς. Αν και την ίδια μπορεί να μην την ενοχλούν μιας και έχει ήδη τη φήμη του σκληρού καρυδιού, η Λίσμπεθ δεν μπορεί να ανεχτεί να εκφοβίζουν άλλες κρατούμενες. Σύντομα θα έρθει σε κόντρα με τη Μπενίτο, μια σκληρή γυναίκα που κάνει κουμάντο πλέον στις φυλακές απειλώντας κρατούμενες αλλά και μέλη από το προσωπικό των φυλακών, αυτούς δηλαδή που δεν διαφθείρονται ώστε να πάνε με τα νερά της. Η κατάσταση που επικρατεί στο σωφρονιστικό ίδρυμα έχει ξεφύγει από τα χέρια των κρατικών λειτουργών και η φυλακή έχει μετουσιωθεί σε κάτι παραπάνω από κόλαση για τις υπόλοιπες κρατούμενες που δεν ανήκουν στην κλίκα της, άλλωστε η Μπενίτο έχει σχέση και με τον έξω κόσμο και αρκετές φορές δέχεται εντολές εναντίον γυναικών που εκτίουν την ποινή τους στην ίδια φυλακή.
Την ίδια ώρα ο Χόλγκερ Πάλμγκρεν, ο παλιός αντιλήπτορας της Σαλάντερ, της αναφέρει σε επίσκεψη του, ότι μια παλιά γραμματέας της παιδοψυχιατρικής κλινικής Σανκτ Στέφαν όπου η Λίσμπετ έχει περάσει τα παιδικά της χρόνια και έχει κακοποιηθεί τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά, του έχει παραχωρήσει κάποια έγγραφα που μπορεί να κρύβουν στοιχεία για το τι συνέβαινε εκεί, αν και όπως δηλώνει ο Πάλμγκρεν τα περισσότερα που αναγράφονται είναι ήδη γνωστά. Έπειτα από την επίσκεψη του η Σαλάντερ ζητάει τη βοήθεια του δημοσιογράφου Μπλουμκβιστ, όμως χωρίς να του δώσει όλες τις πληροφορίες που μπορεί να χρειαστεί, απλά του δίνει ελάχιστα ώστε να ξεκινήσει την προσωπική του έρευνα. Με ένα μόνο όνομα, ο Μικαέλ ξεκινάει να ψάχνει τη ζωή ενός πλούσιου κληρονόμου.Το ερώτημα τελικά είναι αν ένα άτομο επηρεάζεται περισσότερο από το περιβάλλον του ή από την κληρονομικότητα, ερώτημα που έχει απασχολήσει πολλούς ψυχολόγους και άλλους επιστήμονες.
Η πέμπτη περιπέτεια της Λίσμπετ Σαλάντερ δεν εστιάζει σε ένα θέμα οπότε ούτε σε μια ιστορία, αντιθέτως υπάρχουν παράλληλες δράσεις (όχι αναγκαστικά όλες αλληλένδετες μεταξύ τους), που κερδίζουν όμως εξίσου το ενδιαφέρον του αναγνώστη και θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ισοδύναμες. Εγχείρημα καθόλου εύκολο για έναν συγγραφέα να μπορεί να κρατήσει στα ίδια ψηλά επίπεδα όλες τις ιστορίες του, χωρίς να υποβιβάσει ή να αναβαθμίσει άθελα του κάποια από αυτές.
Μετά την πετυχημένη πρώτη τριλογία του Millennium, 1. Το κορίτσι με το τατουάζ, 2. Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά & 3. Το Κορίτσι στη φωλιά της σφήγκας του Στιγκ Λάρσον, ο DAVID LAGERCRANTZ, παίρνει τη σκυτάλη και συνεχίζει την ιστορία της Σαλάντερ, γράφοντας δυο βιβλία ακόμα, «Το Κορίτσι στον ιστό της αράχνης» & «Το Κορίτσι που διψούσε για εκδίκηση» ενώ μας προετοίμασε στο φινάλε για μια ακόμα συνέχεια. Και είναι απολύτως κατανοητό όταν τα προηγούμενα βιβλία έχουν μεταφραστεί σε πενήντα γλώσσες και έχουν πουλήσει πάνω από 89 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Τέτοιο χρυσορυχείο δεν μπορεί να το αφήσει ανεκμετάλλευτο ένας εκδοτικός οίκος και να μη συνεχίσει τις περιπέτειες μια τόσο εκκεντρικής και δημοφιλούς ηρωίδας.
Μπορεί λοιπόν ο εμπνευστής των χαρακτήρων, να μην είναι ανάμεσα μας λόγω του αιφνίδιου θανάτου του το 2004, όμως εκείνοι συνεχίζουν την πορεία τους μέσω της πένας του DAVID LAGERCRANTZ, που όμως αν και καλογραμμένα δεν είμαι σίγουρη για τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα, αν εκείνος με το τρίτο βιβλίο ήθελε να δώσει ένα τέλος στην ιστορία του και να μη γίνει ένα είδος αστυνομικής σαπουνόπερας με συνέχειες.
Ανεξάρτητα όμως από την εμπορική αξία του βιβλίου, το αποτέλεσμα είναι άρτιο έστω κι αν έχει γραφτεί από άλλον συγγραφέα και μπορεί να διαβαστεί ανεξάρτητα αν κάποιος γνωρίζει ή και όχι τι έχει προηγηθεί. Ο συγγραφέας δε λησμονεί να δώσει κάποιες γενικές πληροφορίες από τα προηγούμενα βιβλία τόσες ώστε να μην μπερδευτεί ο αναγνώστης αλλά χωρίς να προδώσει πολλά γεγονότα από τα προηγούμενα στόρι, ώστε ο αναγνώστης να μη χάσει το ενδιαφέρον του σε περίπτωση που ανατρέξει να τα διαβάσει.
Μαίρη Β.
Διαβάστε επίσης:
