ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΨΥΧΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

-Εκδόσεις Διόπτρα-

Σε μια χειμωνιάτικη βόλτα του με το ποδήλατο ο κύριος Ισίδωρος θα προσέξει ένα αδέσποτο σκυλί να στέκεται ανάμεσα στους περαστικούς που βιαστικά θα διαβαίνουν από πλάι του χωρίς να του δίνουν σημασία. Η ματιά που θα ανταλλάξει ο κουρασμένος άντρας με τον γερασμένο σκύλο θα τους ενώσει για πάντα. Επιστρέφοντας στο σπίτι και στη γυναίκα του ο κύριος Ισίδωρος δε θα μπορεί να βγάλει από το μυαλό του τον σκύλο, αποτέλεσμα να βγει πάλι στο δρόμο και να τον αναζητήσει, παίρνοντάς τον μαζί του στο σπίτι.

Οι δυο μοναχικές αυτές φιγούρες, καταπονημένες από τη ζωή, θα αποτελέσουν συντροφιά η μία της άλλης.  Ο σκύλος από πλευράς του θα νιώθει ευγνωμοσύνη και λατρεία για τον άνθρωπό που τον μάζεψε από το κρύο, του προσέφερε σπίτι και φαγητό. Όμως δυστυχώς δεν είναι στο χέρι του κυρίου Ισίδωρου να κρατήσει το σκύλο. Ο δεύτερος θέλει φροντίδα και εκείνος ηλικιωμένος όπως είναι δεν έχει τη δύναμη να του την προσφέρει, άσε που δεν έχει ιδέα από σκυλιά και ζώα. Μια βόλτα σε ένα καταφύγιο αδέσποτων θα αποτρέψει τελικά τον κύριο Ισίδωρο από το να αφήσει στην προστασία των υπευθύνων το γέρικο σκύλο. Όμως και ο ίδιο γνωρίζει ότι είναι αδύνατον να φροντίσει το νέο του φίλο. Ο ένας θα είναι βάρος στον άλλον. Όμως είναι δυνατόν η αμοιβαία αγάπη να είναι ποτέ βάρος;   

Μην πηγαίνοντας η καρδιά του να τον επιστρέψει πίσω στον δρόμο, αφήνοντάς τον στη μοίρα του, τον βάζει σε σκέψεις πως μπορεί να τον βοηθήσει.  Η ανακάλυψη ενός παλιού κολάρου που τον πληροφορεί για το όνομα του τετράποδου και την πόλη στην οποία έμενε, ωθεί τον κύριο Ισίδωρο να φροντίσει ο Έκτορας να βρει ξανά το σπίτι του. Ένα ταξίδι θα ξεκινήσει για τους δυο τους με συνοδοιπόρο τη γλυκιά μυρωδιά της κρέμας και του ρυζόγαλου. Όμως το τέλος του ταξιδιού δε θα τους βρει μόνους.

Ο Κυριάκος Αθανασιάδης συγκινεί τον αναγνώστη με ένα βιβλίο που στηρίζεται στη σχέση του ανθρώπου με τον πιο πιστό του φίλο. Στο παρόν μυθιστόρημα οι κακοί παίρνουν δεύτερους ρόλους και είναι σχεδόν ανύπαρκτοι, αν και θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η αδιαφορία, την οποία συναντάμε σε διάφορες πτυχές  της καθημερινότητας θα πάρει το ρόλο αυτό. Η αλληλεπίδραση δε θα βοηθήσει μόνο τον Έκτορα να επιβιώσει, αλλά θα ανοίξει και στον κύριο Ισίδωρο νέους δρόμους.

Ένα βιβλίο που οι σελίδες του κυλάνε στα χέρια του αναγνώστη σαν φύλλα που τα φυσάει ο βοριάς. Το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα καλύτερο αν είχαν αποφευχθεί οι συχνές επαναλήψεις, στην προσπάθεια του συγγραφέα να δώσει έμφαση σε αυτό που θα σκεφτεί ο Έκτορας ή θα επαναλάβει ο κύριος Ισίδωρος, χάρη στην αμηχανία του. Ίσως να κουράσει λίγο τον αναγνώστη.

Μαίρη Β.