ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΕΣ
ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΕΣ
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ-
Η ποιητική συλλογή του Φίλιππου Παναγιώτου, ξεκινάει με μια μικρή εισαγωγή, που εξηγεί πολλά για το έργο, που είναι βουτηγμένο στην απαισιοδοξία, όπως και η εισαγωγή, αφού ο ποιητής θεωρεί πως το μόνο καλό που προσφέρουν οι άνθρωποι στον πλανήτη είναι το σώμα τους, που αποτελεί ίσως ένα καλό λίπασμα και χρησιμοποιεί την ποίηση ως ψυχανάλυση. Δεν αρνείται βέβαια πως ζούμε για κάποιο λόγο, μα ζούμε σαν θανατοποινίτες, αν όχι όλοι, σχεδόν όλοι και μας παρουσιάζει ως θανατοποινίτες, μερικά λεπτά πριν την εκτέλεσή τους. Μεγάλη θλίψη κρύβεται μέσα στο βιβλίο, λέξεις όπως, καταραμένη(μέρα), προβλήματα, πέθαινα, καμιά σημασία, ψευδαισθήσεις, κακοτυχίες, καταριέμαι (το παρόν), συμμετέχουν στα ποιήματα και φοβάμαι πως ο Καρυωτάκης γίνεται αισιόδοξος, μπροστά στον Φίλιππο Παναγιώτου (που το βιβλίο του διακρίθηκε στα 10 καλύτερα της ποίησης του Public).
Δεν ξέρω αν από τα 16 ποιήματα, που μπορούν να διαβαστούν και ξεχωριστά σαν αυθύπαρκτες οντότητες, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα, ότι κάποιος ή όλοι μας είμαστε θανατοποινίτες, αλλά διακρίνουμε τη μάχη του έρωτα και του θανάτου, σύμφωνα με τους ορισμούς του Φρόιντ. Κι ευχόμαστε στον ποιητή να επικρατήσει στο τέλος το ένστικτο για ζωή, ο έρωτας. Αν κι ο ίδιος πιστεύει πως αυτό είναι αδύνατον, αφού όλοι μας πεθαίνουμε στο τέλος ή μας εμπαίζει, θέλοντας να ξεπεράσουμε τον συμβιβασμό και την αποδοχή.
«Το δίκαιο προστατεύει τους ισχυρούς,
Δημιουργεί ψευδαισθήσεις στους αδύναμους»
Αρκετά ενδιαφέροντα βρήκα τα ποιήματα Οδύνη, Χωρίς εσένα, Γυμνοσάλιαγκας, όμως σε κάποια ποιήματα αισθάνεσαι πως κάτι λείπει, και δεν ξέρω αν πρόκειται για κάποια τεχνική απαισιοδοξίας του ποιητή. Ο ποιητής κρίνει και κατακρίνει, όμως δεν κάνει τη δική του πρόταση για τη ζωή και την κοινωνία, βέβαια αυτή θα μου πείτε, δεν είναι η δουλειά ενός ποιητή ή ίσως όχι ακόμα.
«Ένα παιχνίδι της ζωής που έχει την κατάρα να λησμονεί
Τα χεράκια εκείνα που το άγγιξαν με αγάπη»
Αυτό που θα ήθελα να τονίσω, με αφορμή την ποιητική συλλογή «Θανατοποινίτες» είναι ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει κάποιο λογοτεχνικό ρεύμα στη χώρα μας, οι ποιητές είναι ή μοιάζουν αποκομμένοι ο ένας από τον άλλο και γράφουν μέσα στα δικά τους στεγανά, στους δικούς τους κλειστούς χώρους. Θα ήταν ενδιαφέρον να υπήρχαν χώροι, που θα έρχονταν σε επαφή ο ένας με τον άλλο, ακόμα ακόμα θα εμπνέονταν και θα επηρεάζονταν ο ένας από τον άλλο.
«Ύμνος λοιπόν, στους ανθρώπους που πάλεψαν με δαίμονες.
Ξεσπάνε άδοξα σε ένα κομμάτι χαρτί, δίχως ελπίδα ανταμοιβής.
Γυρίστε τον χρόνο πίσω, να μιλήσω σε όλους τους αδελφούς μου
Που με έσωσαν, που με ένιωσαν, που με αγκάλιασαν».
Ο Φιλίππος Παναγιώτου, αρκετά νέος, ούτε καν 30 ετών, χρειάζεται κι άλλο χρόνο με την ποίηση, για να την κατακτήσει, κι εμείς χρειαζόμαστε ποιητές και νέους ποιητές και περιμένουμε την επόμενη συλλογή του, το επόμενο βήμα του (ίσως κάπως πιο αισιόδοξο) αν κι αυτό είναι θέμα του ίδιου, γιατί η ποίηση μπορεί να μη μας σώσει από τον τελικό μας προορισμό, το θάνατο, αλλά μπορεί να μας ομορφύνει τη ζωή, κι αυτό είναι κάτι.
Ε.Φ.Β.
Διαβάστε επίσης:
