ΕΥΓΕΝΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ

-Εκδόσεις Καστανιώτη-

Το τελευταίο βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου, μοιράζεται στη ζωή της γιαγιάς Αννέζως  και της εγγονής Άννας. Η πρώτη το 1904 γίνεται ψυχοκόρη στο σπίτι μια εύπορης οικογένειας στην Ύδρα, σε ηλικία δώδεκα ετών. Η δεύτερη το Δεκέμβρη του 1948, στα δύσκολα χρόνια του ελληνικού εμφυλίου, παραδίνεται στα χέρια της γιαγιάς από τους γονείς της. Τα βιβλίο εκτείνεται σε μια μεγάλη χρονική περίοδο με ιστορικά γεγονότα καθόλου αδιάφορα, παγκόσμιοι πόλεμοι, φτώχια, καταστροφή της Σμύρνης και διωγμός των ελληνικών πληθυσμών από τη Μικρά Ασία, εμφύλιος, η δικτατορία των συνταγματαρχών, τα γεγονότα στο πολυτεχνείο το 1973. Και από τη δολοφονία του Λαμπράκη και του Κένεντυ, στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και στο θάνατο των τριών τραπεζικών υπαλλήλων της Marfin, στα επεισόδια στη μεγάλη διαδήλωση κατά του μνημονίου στο κέντρο της Αθήνας στις 5 Μαΐου του 2010.

Η συγγραφέας κάνει αναδρομή στα γεγονότα που επηρέασαν την Ελλάδα αλλά και τον κόσμο και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Η ιστορική αναδρομή όμως γίνεται περισσότερο αναφορικά.  Ακόμα και όταν επηρεάζουν τα γεγονότα τις ηρωίδες, δε φαίνεται να αφήνουν το στίγμα τους πάνω τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ζωές, τόσο της γιαγιάς Άννέζως από όταν ήταν μικρό κορίτσι μέχρι το τέλος, όσο και με τη ζωή της επαναστατημένης Άννας. Γεγονότα αναφέρονται αλλά δεν εξελίσσονται πάντα.

Δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω όμως ως πολύ όμορφα αποτυπωμένες, τη συμβίωση της Αννέζως με την Αγγέλα, συζητήσεις και σκέψεις που σε κάνουν να αναρωτηθείς τι γυρεύει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος (ένα σπίτι και μια δουλειά ώστε να καλύπτει τις ανάγκες του), καθώς και τη σχέση της Άννας με τους θετούς γονείς της. Από τη μία μια γυναίκα που τη λατρεύει ενώ από την άλλη ένας ‘‘πατέρας’’ που απλά θέλει να εκδικηθεί ένα μικρό παιδί για τα πιστεύω των γονιών του, οι συγκρούσεις δυναμιτίζουν τις σχέσεις και όλοι είναι δυστυχισμένοι και περισσότερο ο άμαχος πληθυσμός, όπως συμβαίνει σε κάθε ‘‘πόλεμο’’ άλλωστε.

Θα κλείσω με μια φράση από το βιβλίο της κυρίας Φακίνου, «Έχουν αλλάξει οι καιροί, έχουμε αλλάξει κι εμείς». Προς το καλύτερο; Προς το χειρότερο; Υποψιάζομαι κανείς δε θα βρεθεί να μας το απαντήσει!

Μαίρη Β.