Στα δένδρα μιλώ με τ’ όνομά τους
ΓΙΩΓΙΑ ΣΙΩΚΟΥ
-Εκδόσεις Ωκεανός-
Η Γιώγια Σιώκου, δημοσιεύει τη δωδέκατη ποιητική της συλλογή, σε ένα 55σέλιδο έργο 35 ποιημάτων (αν λογιστεί Η Ελευσίνα ως ένα), που όλα έχουν συνοχή μεταξύ τους. Η αρχαιότητα κάνει εμφανή την παρουσία της στο έργο, όπως και σε πολλούς ποιητές μας, μαρμάρινα άλογα, γλυπτά του Παρθενώνα, πρόσωπα όπως η Αντιγόνη. Είναι ένα μεγάλο βάρος η αρχαιότητα, που δεν μπορούμε να αποχωριστούμε σαν λαός και συνεχώς γυρίζουμε ακόμα και στην ποίηση σε αυτήν, σαν το δολοφόνο στον τόπο του εγκλήματος. Η αρχαιότητα όμως συνδέεται εδώ με τις απαρχές του νέου ελληνισμού κι έτσι φτάνει στο σήμερα σαν να την ονειρευόμαστε. Με μια δόση νοσταλγίας θα τολμούσα να πω, που καλύπτει όλο το έργο.
Στη συλλογή ο ελληνισμός, η γη του ελληνισμού μαζί με τον πολιτισμό του, παρουσιάζεται και συνδέει το έργο, με τους λυράρηδες, την ελιά, το δίκταμο, τα ασβεστωμένα καλντερίμια, ως συγκολλητική ουσία. Και μέσα σε όλα αυτά ένας φόβος κι ένας προβληματισμός για το μέλλον, το εγγύς μέλλον, κάνει την παρουσία του, από το Χαλέπι και το Τσερνομπίλ ως τη Δαμασκό κάνοντας τα ποιήματα επίκαιρα και ενδιαφέροντα, μην αφήνοντάς τα να περιφέρονται στο παρελθόν.
Η ποίηση της Σιώκου, στέρεα, κατανοητή, όμορφη, χωρίς περιττά και φαμφάρες εντυπωσιασμού, ευχαριστεί τον αναγνώστη και ταυτόχρονα έχει κάποιο σκοπό που γράφεται. Βέβαια η ποίηση δεν είναι εύκολο να μεταφερθεί με λόγια αλλά πρέπει να διαβαστεί ως έχει για να ανακαλύψει κάποιος τους καρπούς και τα αρώματά της.
Έναν ροδώνα ονειρεύομαι.
Σε μια γη μοιρασμένη από αιώνες.
Αρχαίο χώμα
νοτισμένο,
σαν θυμίαμα
αχνίζει
στους καθεδρικούς ναούς
των οροσειρών της μνήμης,
καθώς τροπαιοφόρα ανυψώνεται
στη σιγαλιά της αιωνιότητας.
Και τότε, στο μικρό μου σύμπαν
αχνά, ανάμεσα στα ποιήματα,
ανθίζουνε ροδώνες.
Να υπογραμμίσουμε κλείνοντας πως το βιβλίο συνοδεύεται από πέντε έργα ζωγραφικής του γνωστού ζωγράφου Πέτρου Ζουμπουλάκη, που έχει τη ζωγραφική επιμέλεια και συνδέονται πετυχημένα και καλαίσθητα με τα ποιήματα.
Ε.Φ.Β.