ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΩΝΕΣ

Dinah Jefferies

ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΩΝΕΣ

-Εκδόσεις Κλειδάριθμος-

Αν και στην πραγματική ζωή οι ‘‘αταίριαστοι έρωτες’’ προκαλούν δυσπιστία, στη λογοτεχνία και γενικότερα στην τέχνη, έχουν μια δύναμη που πάντα θα συγκινούν! Τώρα ευθύνεται ότι μέσω της αφήγησης τα συναισθήματα είναι ξεκάθαρα και πάντα ειλικρινή για τον αναγνώστη ή ότι οι ήρωες έχουν τη δύναμη και το σθένος να παλέψουν έναντια σε κάθε εμπόδιο; Μια δύναμη που στη ζωή με τις πραγματικές ανάγκες μπορεί να εξασθενίσει πιο εύκολα και γρήγορα.

Το 1930 η Ινδία βρισκόταν υπό βρετανική κατοχή και οι αγγλίδες υπό την ‘‘κατοχή’’ του συζύγου τους, δικαίωμα ψήφου είχαν αποκτήσει το 1918 οι γυναίκες άνω των τριάντα ετών, ύστερα από πολλές θυσίες και αγώνες, που συνεχίστηκαν προκειμένου να αποκτήσουν τα ίδια εκλογικά δικαιώματα με τους άντρες. Οι σύζυγοι δεν είχαν δικαίωμα μιας επαγγελματικής καριέρας και μόνο τους μέλημα έπρεπε να είναι το να φροντίζουν τους συντρόφους τους. Δε συνέβαινε το ίδιο βέβαια με τις φτωχές γυναίκες οι οποίες ήταν υποχρεωμένες να δουλεύουν ολομερής σε εργοστάσια, πολλές φορές κάτω από απάνθρωπες συνθήκες για να βγάζουν μόλις τα προς το ζην και να συντηρούν τις οικογένειες τους.

Η Ελάιζα, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, ύστερα από μια επαγγελματική πρόταση που της γίνεται από τη βρετανική κυβέρνηση, επισκέπτεται ένα ινδικό πριγκιπάτο για να φωτογραφίσει τη βασιλική οικογένεια. Χωρίς η ίδια να το καταλάβει, οι βρετανοί έχουν στο μυαλό τους για εκείνη έναν ακόμα ρόλο. Στο παλάτι θα κερδίσει την εύνοια και τη συμπάθεια κάποιων μελών της βασιλικής οικογένειας, όπως και την αντιπάθεια και την έχθρα κάποιων άλλων, που δε θα διστάσουν να πλέξουν σκευωρίες εναντίον της.

Η Ελάιζα για τους ανθρώπους του παλατιού θα αντιπροσωπεύει πολλά και διαφορετικά πράγματα. Άλλοι θα τη βλέπουν ως κατάσκοπο, άλλοι ως κατακτητή, άλλη ως αντίζηλη ή ως κακή επιρροή, αλλά θα υπάρξει και ο πρίγκιπας, ο δεύτερος για τη διαδοχή του θρόνου που θα αντιληφθεί στην Ελάιζα τη γυναίκα μα και τη θλίψη και το πένθος που κρύβει μέσα της από τα παιδικά της ακόμα χρόνια.

Δεν είναι όμως μόνο οι Ινδοί με τη διαφορετική κουλτούρα και τις προκαταλήψεις που θα τη βλέπουν ανάλογα με τα συμφέροντα τους, αλλά και οι ίδιοι οι συμπατριώτες της που περιμένουν από εκείνη το παραπάνω από τις υπηρεσίες της αλλά και να φερθεί ανάλογα με τον βρετανικό τρόπο συμπεριφοράς και να μην μπλέξει με έναν ινδό, έστω και αριστοκράτη. Βρετανία και Ινδία είναι ενάντιες στις μεικτές σχέσεις.

Η Ελάιζα λόγω των συνθηκών θα γνωριστεί καλύτερα με τον Τζάγιαντ και σύντομα θα αποκτήσουν μια άνετη σχέση μεταξύ τους, ώστε να αποκαλύπτουν τις σκέψεις τους ο ένας στον άλλον. Θα είναι εκείνη που θα του δώσει την ιδέα να φροντίσει να εξασφαλίσει νερό από τους μουσώνες, ώστε να μη βασανίζονται άνθρωποι, ζώα και γη την εποχή της ξηρασίας.

Η εικοσιοχτάχρονη φωτογράφος ιδιαίτερα ευάλωτη κατά την παραμονή της στην Ινδία νιώθει τύψεις για το θάνατο των δύο πιο κοντινών της ανθρώπων, ενώ παράλληλα τη βαραίνει μια αυταρχική μητέρα. Το μόνο που την κάνει να νιώθει καλά είναι να βλέπει τον κόσμο μέσα από τη φωτογραφική της κάμερα.

Πέρα από τη φιλία που θα αναπτύξει με τον πρίγκιπα, η Ελάιζα θα έρθει αντιμέτωπη με μια αλυσίδα γεγονότων τα οποία μέχρι τότε δεν γνώριζε και η Ινδία θα της αποκαλύψει. Κι ανάμεσα σε όλα τα άλλα εκείνη με τον Τζάγιαντ να έχουν εναντίον τους εκτός από τον περίγυρο τους και το βασικό χρέος του πρίγκιπα που θα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με τον έρωτα και το πεπρωμένο.   

Είναι πολύ ευχάριστο ότι μια βρετανίδα συγγραφέας, βλέπει καθαρά το ρόλο της βρετανικής αυτοκρατορίας σε μια ξένη και μακρινή χώρα. Δεν κολακεύει τους συμπατριώτες της και λέει τα πράγματα με το όνομα τους, η αλήθεια είναι ότι δε μας έχουν συνηθίσει σε τέτοια αντικειμενικότητα οι άγγλοι συγγραφείς όταν τα θέματα τους αφορούν τα κατακτητικά συμφέροντα της πατρίδας τους.

«Έχω καταλήξει στα δικά μου συμπεράσματα όσον αφορά την παρουσία των βρετανών στην Ινδία και θα πω μονάχα ότι βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Αυτή η χώρα δεν είναι δική μας είναι δική τους και έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν τα πράγματα με το δικό τους τρόπο».

Ίσως να ενισχύει την άποψη της το γεγονός ότι η Ινδία τελικά ανεξαρτητοποιήθηκε το 1947 ή το ότι η συγγραφέας γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στη Μαλαισία, όπως και να έχει ανήκει στα προτερήματα του βιβλίου. Το μόνο που ήρθε κάπως απότομα ήταν το φινάλε, δεδομένου ότι η ηρωίδα είχε να αντιμετωπίσει αρκετά θέματα, από τα οποία, τα περισσότερα σχεδόν ξαφνικά βρίσκουν τη λύση τους, με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Ένα πάντως είναι το βέβαιο, αν επιθυμείτε να διαβάσετε ένα βιβλίο που έχει κάτι παραπάνω από χαρέμια και σεΐχηδες, αξίζει την προσοχή σας. 

Μαίρη Β.

Διαβάστε επίσης: