ΠΩΣ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΤΕ ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
CLARE POOLEY
-Εκδόσεις Μεταίχμιο-
«Δεν γίνεται να φτάσεις στην ηλικία μας με πεντακάθαρο μητρώο. Μόνο αν δεν έχεις ζήσει τίποτα. Το κόλπο είναι να προσπαθήσεις να κάνεις τη ζυγαριά να γέρνει προς την πλευρά του καλού».
Στα 70α της γενέθλια και έπειτα από δεκαπέντε χρόνια σχεδόν απομονωμένη, η Ντάφνι αν και αυτάρκης, νιώθει την ανάγκη της ανθρώπινης συναναστροφής. Η κοινωνική λέσχη ηλικιωμένων του κοινοτικού κέντρου της περιοχής της, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πετύχει το στόχο της. Η πρώτη συνάντηση δε θα ξεκινήσει και τόσο ευοίωνα για τα εφτά μέλη της λέσχης, αφού έπειτα από ένα δυστύχημα, η κοινότητα θα βρει την τέλεια ευκαιρία να ξεφορτωθεί το ακίνητο, να βγάλει χρήματα και κυρίως να μην ξοδέψει. Άλλωστε η καραμέλα της λιτότητας είναι μονίμως στα στόματα των πολιτικών δεκαετίες τώρα, και μια εκ των πρωτεργατών αυτής της λιτότητας για τις εργατικές τάξης στη μεγάλη Βρετανία ήταν η σιδηρά κυρία. (Όποιος διαβάσει το βιβλίο θα καταλάβει ότι δεν είναι άσχετο το σχόλιο).
Το κλείσιμο του κοινοτικού κέντρου δε θα αφήσει άστεγη μόνο τη λέσχη των ηλικιωμένων, αλλά και το κοινοτικό βρεφονηπιακό σταθμό, δημιουργώντας μεγάλο πρόβλημα στους γονείς που δεν έχουν τα χρήματα για ιδιωτικό σταθμό και πρέπει να απουσιάζουν για να εργαστούν ή σε μία περίπτωση να πηγαίνουν σχολείο. Και για να σπάσει το στερεότυπο, δεν πρόκειται για μια νεαρή μητέρα, που μεγαλώνει το παιδί της και πηγαίνει σχολείο, αλλά για έναν νεαρό πατέρα. Πόσες πιθανότητες έχει ένα αγόρι στα 17, που μεγαλώνει το παιδί του, για ένα καλύτερο μέλλον, όταν ζει στις φτωχογειτονιές που η παραβατικότητα και το έγκλημα ανθίζει;
Ανάμεσα στην 70χρονη Ντάφνι και το 17χρονο Ζίγκι υπάρχουν πολλοί ακόμη χαρακτήρες, καθημερινοί, με τα ελαττώματά και τα προτερήματα τους. Με βεβαιότητα όμως η Ντάφνι είναι το αστέρι του βιβλίου, δυναμική, δραστήρια, όταν βάλει κάτι σκοπό δεν υπάρχει περίπτωση να μην παρασύρει και τους υπόλοιπους να το καταφέρουν. Αν και μοναχικός λύκος η Ντάφνι ξέρει να αγωνίζεται κυρίως ομαδικά και για το καλό των άλλων.
Πράσινο σημειωματάριο, Οι επιβάτες της αποβάθρα νο5, Πώς να μεγαλώσετε χωρίς αξιοπρέπεια. Οι τίτλοι ήταν αυτοί που κέρδιζαν την προσοχή μου και κάπως έτσι κατέληξα να διαβάσω και τα τρία της μυθιστορήματα, και πάντα φτάνοντας στο τέλος να συνειδητοποιώ ότι είναι η συγγραφέας του Πράσινου σημειωματάριου. Η Clare Pooley, δεν αφήνει στο περιθώριο τους ηλικιωμένους, όπως συμβαίνει συχνά τόσο στα βιβλία όσο και στη ζωή, αλλά τους κάνει κεντρικούς ήρωες και τους αναμειγνύει με τους υπόλοιπους χαρακτήρες όλων των ηλικιών. Δεν είναι αόρατοι, και όταν είναι, ξέρουν πώς να το εκμεταλλευτούν προς όφελός τους. Ένα δροσερό, καλοκαιρινό μυθιστόρημα, από αυτά που χαρακτηρίζονται feelgood και χαρίζουν στον αναγνώστη ένα χαλαρό ευχάριστο, ανάγνωσμα, που καταφέρνει να τον ξεκουράσει και να τον κάνει να αισιοδοξεί. Αλλά μην πιστέψετε ότι δεν έχει και αυτό τις δυνατές του στιγμές!
Μαίρη Β.
