ΠΙΚΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
ΚΛΕΡ ΦΟΥΛΕΡ
ΠΙΚΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
-Εκδόσεις Ψυχογιός-
«Ο νόμος δεν έχει να κάνει με τη ανακάλυψη της αλήθειας – έχει να κάνει με το ποιος μπορεί να αφηγηθεί την πιο πειστική ιστορία».
Τα πρώτα 39 χρόνια της ζωής της Φράνσις, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως άχρωμα. Έχοντας μείνει μόνη, με την αυταρχική και τα τελευταία δέκα χρόνια, κατάκοιτη μητέρα της, καλύπτοντας τις ανάγκες της. Αν και αγαπάει τη γυναίκα που τη γέννησε, ο θάνατος της κατά κάποιο τρόπο θα ξεκλειδώσει την προσωπική της φυλακή και πλέον θα είναι ελεύθερη, όμως η ρουτίνα τόσο μεγάλου χρονικού διαστήματος, ίσως πλέον αποτελεί τον μοναδικό τρόπο ζωής για τη Φράνσις!
Η πρόσκληση για δουλειά ενός πλούσιου αμερικάνου, στην έπαυλη που έχει αγοράσει στην αγγλική ύπαιθρο με σκοπό να καταγράψει και να αξιολογήσει τα μνημεία που βρίσκονται στην ιδιοκτησία του, θα τη φέρει σε επαφή με ένα ζευγάρι, του οποίου ο άντρας βρίσκεται εκεί ώστε να ελέγξει το εσωτερικό του σπιτιού και τα αντικείμενα που βρίσκονται εντός του. Συνεσταλμένη και ντροπαλή, έχοντας χάσει από χρόνια την ικανότητα να αποκτάει φιλικές σχέσεις, το πρώτο διάστημα παραμένει στη σοφίτα σχεδόν κρυμμένη από εκείνους. Πάνω από τον όροφο που ζει το ζευγάρι, και έχοντας βρει μια τρύπα στο πάτωμα του μπάνιου της, κατασκοπεύει προσωπικές στιγμές τους. Μέχρι που η Κάρα θα την προσκαλέσει για γεύμα και θα την κάνουν μέλος της συντροφιάς τους.
Με την παρέα του γοητευτικού και φιλικού Πίτερ και της Κάρα που τόσες ιστορίες έχει να της διηγηθεί, η ζωή θα αρχίσει να της αποκαλύπτει την ομορφιά της. Ή μήπως η Φράνσις έχει συνηθίσει τόσο πολύ τη ρουτίνα των περασμένων ετών που αποζητάει τη «φυλακή της»;
Η Φούλερ παίρνει από το χέρι τον αναγνώστη και τον ξεναγεί με κάθε λεπτομέρεια στον χάρτινο κόσμο της. Η περιγραφή της έπαυλης, του κήπου, της λίμνης με τη γέφυρα, του θερμοκηπίου με το μουσείο του αλλά ακόμα και του μικρού λονδρέζικου διαμερίσματος είναι τόσο ακριβής που αν ο αναγνώστης τύχαινε με έναν μαγικό τρόπο να βρεθεί σε αυτά, θα μπορούσε να προσανατολιστεί.
Όμως το «Πικρό Καλοκαίρι» έχει να κάνει κυρίως με τους ήρωες και όχι με την έπαυλη του Λίντονς. Την εύπιστη Φάνσις, τον φιλικό Πίτερ, την Κάρα με τη ζωηρή φαντασία και τον ενοχικό εφημέριο Βίκτορ, που συμπληρώνει το μυθιστορηματικό κουαρτέτο και παρακολουθεί τη ζωή των τριών εφήμερων κατοίκων της έπαυλης από απόσταση.
Η έκταση του Λίντονς θα είναι το θέρετρο, ο χώρος εργασίας, η φυλακή, ο τόπος που θα τους βάλει σε πειρασμό και το σκηνικό που θα διαδραματιστεί το όλο δράμα των προσώπων.
Η Φούλερ έχει χαρακτηριστεί από τους Times ως η σύγχρονη Δάφνι ντε Μωριέ. Φέρνοντας στο μυαλό μου τη Ρεβέκκα, θα συμφωνήσω. Η αφήγηση της Φούλερ θυμίζει πιο πολύ τους κλασσικούς συγγραφείς απ’ ότι τους πιο σύγχρονους, και φυσικά το ότι οι έλληνες αναγνώστες μπορούν να απολαύσουν το αποτέλεσμα οφείλεται στον μεταφραστή του βιβλίου, τον Αύγουστο Κορτώ. Αν ένα μεταφρασμένο βιβλίο είναι αξιόλογο ή όχι σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται η δουλειά του μεταφραστή, είναι κάτι που πρέπει να θυμόμαστε!
Μαίρη Β.
Διαβάστε επίσης:
