ΠΑΣΤΑ ΣΕΡΑΝΟ

ΤΑΚΗΣ ΖΑΧΑΡΑΤΟΣ

-Εκδόσεις Διόπτρα-

Έπειτα από 20 χρόνια στη φυλακή, ο Άγγελος  δε νιώθει έτοιμος για την αποφυλάκιση του. Όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, στη φυλακή είχε καταφέρει να δραπετεύει. Μέσα στους ψηλούς της τοίχους έζησε περισσότερο ελεύθερος απ’ ότι τα χρόνια που έμενε κάτω από την ίδια στέγη με τον πατέρα του. Εκεί βρήκε καλούς φίλους και αυθεντικούς ανθρώπους. Ο διευθυντής των φυλακών και ο συγκρατούμενος του, που μοιράζονται το ίδιο κελί, τον στηρίζουν και τον ενθαρρύνουν. Ίσως αυτό που χρειάζεται πλέον, είναι να πει τη δική του ιστορία. Να τη ρίξει στα χαρτιά, διώχνοντας από πάνω του το βάρος της ζωής του. Κι αυτό θα κάνει τελικά ο Άγγελος.

Θα ξεκινήσει με την οικογενειακή ιστορία, από τη μοίρα της μητέρας του, όταν ο έρωτας για εκείνη αποδείχτηκε ένας καθημερινός δήμιος. Μια λάθος επιλογή, ένα άτυχο καρδιοχτύπι και τα πάντα πήγαν στράφι. Έφταιγε άραγε το γοητευτικό εργατόπαιδο, που περιδιάβαινε από το δρόμο της ή ήταν και ο ίδιος θύμα των περιστάσεων; Κι αργότερα όμως, όταν ο καλύτερος του φίλος, όπως τον θεωρούσε, κατάφερε να αρπάξει ό,τι μπορέσει από τον Άγγελο.

Το μυθιστόρημα του Τάκη Ζαχαράτου, είναι ένα κοινωνικό βιβλίο, που αφορά την ενδοοικογενειακή βία και τον αέναο κύκλο της κακοποίησης. Το θύμα ‘‘εκπαιδευμένο’’ από τον περίγυρο του, ‘‘αναζητάει’’ και συναντάει ξανά και ξανά το δήμιο, σε διαφορετικά κάθε φορά πρόσωπα. Το μόνο που απομένει να γλυκάνει τη ζωή είναι μια Πάστα Σεράνο.

Φορτισμένη η ιστορία του Ζαχαράτου, και πώς να μην είναι, αφού η ενδοοικογενειακή βία, καθώς φαίνεται κυριαρχεί σε μεγάλο ποσοστό στη χώρα μας, πίσω από τις κλειστές πόρτες, αρκετές φορές, κατά τα φαινόμενα μόνο, καλών οικογενειαρχών. Με τον πατέρα, συνήθως, να έχει το ρόλο του δυνάστη και του κτήτορα των ζωών των μελών της οικογένειας τους. Κάθε παραστράτημα, αντιμετωπίζεται από εκείνον, σαν προσωπική προσβολή και ατίμωση και τα μέλη της οικογενείας του πρέπει να σωφρονίζονται στην επιθυμία του.

Στα χρόνια του Covid και του lockdown στην Ελλάδα, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή την πληγή, σε όλες της τις μορφές, δεν την προκαλούν ελάχιστοι  ή απλά εξαιρέσεις, αλλά αντιθέτως αρκετοί είναι εκείνοι που  προσπαθούν να επιβληθούν, στην οικογένεια, στην εργασία, στο σχολείο κ.ο.κ. και το όπλο τους πάντοτε είναι η βία, φτάνοντας μάλιστα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό στο να εγκληματήσουν, δολοφονώντας και βιάζοντας. Όμως ποια είναι η στάση της επίσημης πολιτείας απέναντι στο θύμα και στο θήτη; Καμία απολύτως μέχρι στιγμής, το μόνο που ακούμε είναι από παπάδες να  μην αντιμιλάμε στον άντρα αφέντη και φυσικά οι τηλεψυχολόγοι να μας ‘‘συμβουλεύουν’’. Το βιβλίο του Ζαχαράτου δε δίνει λύσεις, μιλάει όμως για το πρόβλημα, όπως και άλλα πολλά βιβλία, όμως ποιος είναι πρόθυμος να το συζητήσει και να αναλάβει δράση;

Μαίρη Β.

Διαβάστε επίσης: