ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ

ΚΑΡΟΛΙΝ ΜΠΟΝΓΚΡΑΝ

-Εκδόσεις Ψυχογιός-

"Ενώ όλα μας ωθούν στη λήθη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, αυτό είναι το πιο σημαντικό".

Η Βάιολετ έχει αφιερώσει τη ζωή της στο δεκάχρονο γιο της Μιλό. Το παιδί, ενώ δε φαίνεται να έχει κάποιο πρόβλημα, δεν έχει αρθρώσει ούτε λέξη τα πρώτα δέκα χρόνια της ζωής του. Η μητέρα του προσπαθεί να δημιουργήσει ένα προστατευτικό κουκούλι γύρω από το παιδί της, προσαρμόζοντας τη ζωή της βάσει των δικών του αναγκών. Όταν ένα βράδυ, παρουσία μόνο της μητέρας του ο Μιλό θα μιλήσει, μόνο που οι λέξεις που θα ξεχυθούν από το στόμα του δε θα είναι στη μητρική του, αλλά σε μια άγνωστη για τη μητέρα του γλώσσα. Η Βάιολετ γνωρίζει ότι κανείς δε θα την πιστέψει αν ισχυριστεί ότι το παιδί μίλησε, άλλωστε ο Μιλό όταν συνέλθει δε θα θυμάται τίποτα και θα βυθιστεί ξανά στη σιωπή. Η Βάιολετ πρέπει να ανακαλύψει ποια είναι η γλώσσα που ο γιος της μιλάει αλλά και τι πυροδοτεί στο ''σιωπηλό'' γιο της αυτή την αντίδραση, την οποία ξεχνάει μόλις επιστρέφει στον εαυτό του. Η μόνη που είναι στο πλευρό της είναι η φίλη της Ζεν. Ο πατέρας του Μιλό θεωρεί ότι η πρώην σύζυγός του υπερβάλει, ενώ οι γονείς της είναι αρκετά επικριτικοί με τις αποφάσεις της κόρης τους, ούτως ή άλλως.

Ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη θα δώσει τις απαντήσεις στη Βάιολετ, κάνοντας τον Μιλό να βγει από τη σιωπή του ή μήπως οι πόρτες του παρελθόντος προτιμότερο να παραμένουν κλειστές;

Μια ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα, που αφορά την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, με αφετηρία του βιβλίου το Παρίσι. Όλος ο φόβος και ο πόνος ενός πληθυσμού που εξολοθρεύτηκε από τους ναζί σε έναν παραλληλισμό με τα βουβά χείλη ενός παιδιού του σήμερα. Ίσως σε κάποια σημεία οι υπερβολικές περιγραφές αδυνάτισαν κάπως την ουσία της ιστορίας, όχι τόσο όσον αφορούσε το ιστορικό κομμάτι όσο το βάρος που θα μετατεθεί στους ώμους της ηρωίδας εξαιτίας μιας βαριάς κληρονομίας που μέχρι τότε αγνοούσε.

Μαίρη Β.