Παιχνίδια τρόμου (Party Games)
R.L.Stine
Παιχνίδια τρόμου (Party Games)
Πείτε μου ότι θυμάστε κι εσείς τη χαρακτηριστική εκείνη μουσική στην έναρξη της σειράς, όπου ο τίτλος της κατέληγε να γράφεται με πράσινα γράμματα που στάζουν; Μπορεί ακόμα να έχω το ρυθμό στο μυαλό μου, όμως επειδή υπάρχουν νεότεροι, μεγαλύτεροι, ή ακόμα και συνομήλικοι, που προτιμούσαν να παίζουν μπάλα τα Σαββατοκύριακα από το να βλέπουν τηλεόραση, θα γίνω πιο σαφής. Τις Ανατριχίλες (Goosebumps) τις θυμάστε; Ωραία, έχουμε λοιπόν τη βάση, καθώς πρόκειται για τον ίδιο συγγραφέα. Ακριβώς όπως και στην προαναφερθείσα σειρά βιβλίων, που μεταφέρθηκε στην τηλεόραση, με το κάθε ένα από αυτά να είναι αυτοτελές, όμως μέρος μιας μεγαλύτερης συλλογής, έτσι και τα Παιχνίδια τρόμου, ανήκουν στη σειρά Οδός Τρόμου (Fear Street), ωστόσο, δεν χρειάζεται να ξέρετε τίποτα παραπάνω για να τα απολαύσετε (μη σας πω, πως κι αυτό, ήταν η άχρηστη πληροφορία της ημέρας). Στα σημαντικά τώρα, η 17χρονη Ρέιτσελ, είναι εδώ και χρόνια κρυφά ερωτευμένη με τον Μπρένταν Φίαρ. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η μέρα που εκείνος απρόσμενα την καλεί στο πάρτι γενεθλίων του στο απομονωμένο εξοχικό τους, είναι η αρχή της πραγματοποίησης των ονείρων της, παρόλο που όλοι την προειδοποιούν να μείνει μακριά. Κι όπως κάθε ερωτευμένος, έτσι κι η Ρέιτσελ, αποφασίζει να αγνοήσει τα σημάδια και να ακολουθήσει την υπόλοιπη παρέα στο έρημο νησί της λίμνης, όπου γίνεται το πάρτι. Κάπως έτσι δυσοίωνα, ξεκινούσαν και τα επεισόδια στις Ανατριχίλες κι ο συγγραφέας, δεν φαίνεται να θέλει να ξεφύγει από το μοτίβο του. Διατηρεί το μικρό μήκος της ιστορίας του και θα θελα αυτό, να θεωρηθεί ατού, μιας κι επιτρέπει στη δράση να είναι πυκνή και συνεχής, αφήνοντας τον αναγνώστη στο τέλος κάθε κεφαλαίου, χωρίς ανάσα και σε αναμμένα κάρβουνα. Για να αποφύγουμε όμως τις παρεξηγήσεις, δεν πρέπει να μπερδέψετε το συγκεκριμένο είδος μυθιστορήματος, με το αστυνομικό (ειδικά εκείνα τα σκανδιναβικά που όλοι λατρεύουμε). Εδώ δεν έχουμε σύνθετη πλοκή και δεν χρειάζεται να κάνουμε δαιδαλώδεις σκέψεις για να βρούμε τον ένοχο. Το ύφος, είναι σαφέστατα πιο ανέμελο, καμιά φορά και χιουμοριστικό, με απώτερο σκοπό να σας πιάσει απροετοίμαστους και να σας αιφνιδιάσει ακόμα και στην τελευταία σελίδα. Εν κατακλείδι, αν από τις πρώτες γραμμές αυτού του κειμένου χαμογελάτε εξαιτίας αγουροξυπνημένων αναμνήσεων, δείτε τα Παιχνίδια Τρόμου σαν μια επιστροφή στα παλιά. Κι εσείς οι υπόλοιποι όμως, μπορείτε να τολμήσετε να παίξετε άφοβα, ή μάλλον όχι και τόσο άφοβα…
Okay