ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΕΛΤΙΕ – ΤΑ ΕΝΔΟΞΑ ΧΡΟΝΙΑ-

PIERRE LEMAITRE

-Εκδόσεις Μίνωας-

Ο γάλλος μετρ της αστυνομικής λογοτεχνίας, δοκιμάζοντας να καταπιαστεί με το περισσότερο ιστορικού περιεχομένου είδος, προφανώς αντιλήφθηκε ότι του ταιριάζει. Μετά την τριλογία του μεσοπολέμου, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το μυθιστόρημα «Καλή αντάμωση εκεί ψηλά», για το οποίο απέσπασε βραβείο Γκονκούρ, επιστρέφει στο κοινό του με ένα ανάλογο μυθιστόρημα.

1948 Βυρηττός, η οικογένεια Πελτιέ συναντιέται για την ετήσια επέτειο της σαπωνοποιίας. Ο πατέρας ενθουσιασμένος με το δημιούργημά του, τα παιδιά βαριεστημένα και η μητέρα κουρασμένη μα και θλιμμένη που ένα ακόμα από τα παιδιά της θα εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία. Στο μυθιστόρημα, «Οικ. Πελτιέ- Τα ένδοξα χρόνια», παρακολουθούμε την πορεία των τριών γιών και της μοναχοκόρης του ζευγαριού.

Ο Ετιέν φεύγει για την Ινδοκίνα, μια χώρα καθόλου φιλόξενη πλέον για τους ξένους, αφού οι Βιετμίνχ πολεμάνε προσπαθώντας να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους. Μόνο στα περιορισμένα όρια της πόλης μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς να κινδυνεύουν. Ο Ετιέν πάει με σκοπό να συναντήσει τον αγαπημένο του, ο οποίος πολεμάει τους Βιετμίνχ, ανησυχώντας για τη μοίρα του καλού του, μιας και έχει καιρό να επικοινωνήσει μαζί του. Στο Γραφείο Συναλλάγματος όπου θα πιάσει δουλειά θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια μεγάλη οικονομική απάτη εις βάρος των γάλλων φορολογούμενων πολιτών. Ο Ετιέν απογοητευμένος θα μπει στο παιχνίδι, πριν μια δεύτερη ανακάλυψη έρθει να προστεθεί στα όσα ήδη γνωρίζει.

Οι δυο μεγαλύτεροι αδελφοί του, βρίσκονται στο Παρίσι για διαφορετικούς λόγους. Ο Φρανσουά θέλοντας να κυνηγήσει το όνειρό του, να γίνει δημοσιογράφος. «Ένιωθε άσχημα να γράφει ψέματα στα γράμματά του, τον παρηγορούσε όμως η σκέψη ότι αυτό που έκανε ήταν, στην ουσία, εξάσκηση, στη δημοσιογραφία». Όσο για τον Ζαν, τον πρωτότοκο, έπειτα από την αποτυχία του να σηκώσει το βάρος της οικογενειακής επιχείρησης έχει καταφύγει στη Γαλλία με τη σύζυγό του, προσπαθώντας να ελέγξει το άγχος το οποίο αυξάνεται από την  απαξίωση της γυναίκας του και τα αιχμηρά σχόλιά της.

Η μόνη που έχει μείνει πίσω είναι η μικρή τους αδελφή Ελέν, που βλέποντας τα αδέρφια της να ανοίγουν τα φτερά τους, επιθυμεί και η ίδια να φύγει. Άλλωστε με την αποχώρηση του Ετιέν, το σπίτι τους δεν είναι το ίδιο.

Οι συγγραφείς συνήθως τυποποιούνται και ειδικά όταν γίνονται αγαπητοί στο κοινό. Ο Lemaitre τολμάει και καταφέρνει να κερδίσει το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού. Τα μυθιστορήματά του διαθέτουν ζωντανούς χαρακτήρες, που ακόμα και οι πιο γραφικοί, δεν καταλήγουν καρικατούρες. Ξεψαχνίζει την κοινωνία καθώς και την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, καταλήγοντας ακόμα κι όταν δε μας αρέσει, να συμπονούμε χαρακτήρες, που σε άλλες περιπτώσεις θα θέλαμε να ρίξουμε στην πυρά. Άραγε θα υπάρξει συνέχεια της οικογένειας Πελτιέ, ή ένα βιβλίο ήταν αρκετό;    

Ο Lemaitre όπως και στην τριλογία του Μεσοπολέμου, έχει κάνει επιμελής δουλειά κι αυτό φαίνεται, προσπαθώντας να αποφεύγει να γράφει ανακρίβειες. Αν και το αποτέλεσμα είναι ογκώδες, είναι από τα μυθιστορήματα που δεν φλυαρεί.

Μαίρη Β.