ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

ΙΖΑΜΠΕΛ ΑΛΙΕΝΤΕ

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

-Εκδόσεις Ψυχογιός-

«Η πατριαρχία είναι σαν πέτρα. Ο φεμινισμός σαν τον ωκεανό• είναι ρευστός, ισχυρός, βαθύς και έχει την άπειρη πολυπλοκότητα της ζωής, κινείται κατά κύματα, ρεύματα, παλίρροιες και κάποιες φορές γεννάει καταιγίδες. Όπως και ο ωκεανός, ο φεμινισμός δεν ησυχάζει».

Ποιες είναι οι γυναίκες της ψυχής της χιλιανής συγγραφέως, της οποίας η δουλειά εκτιμάται έξω από τα σύνορα της πατρίδας της και πέρα από τη μητρική της γλώσσα; Μα όλες οι γυναίκες αυτού του πλανήτη, όλων των ηλικιών και των εθνοτήτων. Η Αλιέντε καλείται στο νέο της βιβλίο, να μιλήσει για το φεμινισμό, ένα χαρακτηριστικό που είχε από την πολύ νεαρή ηλικία των τεσσάρων ετών. Όσοι έχετε διαβάσει το μυθιστόρημα της «Πάουλα», στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία της Χιλής παράλληλα με την ιστορία της οικογένειας της, θα γνωρίζετε ήδη πράγματα για την Αλιέντε, (όσοι δεν το έχετε διαβάσει φροντίστε να το διαβάσετε, έχει πολυδιάστατο ενδιαφέρον).

Μεγαλώνοντας στο πατρικό της μητέρας της, μιας γυναίκας εγκαταλελειμμένης από το σύζυγο της και με το χρέος να μεγαλώσει και να αναθρέψει τρία παιδιά, η Ιζαμπέλ αντιλαμβάνεται από πολύ νωρίς ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τους άντρες, ακόμη κι αν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά, (δεν αναφέρομαι φυσικά στα εμφανισιακά). Το ότι η μητέρα της δεν έχει δική της εργασία, την υποχρεώνει να μην είναι ανεξάρτητη, αυτός είναι και ο λόγος που η συγγραφέας από νωρίς εργάστηκε και δεν παύει να επαναλαμβάνει στα μυθιστορήματα της για την αξία της εργασίας στην ανεξαρτησία και στη χειραφέτηση των γυναικών. Και όχι μόνο στην εργασία, αλλά και στο να μπορεί να κάνει η ίδια χρήση των εσόδων της.

Αν και το παρόν βιβλίο της δεν είναι ένα καθαρό μυθιστόρημα, όπως τα έχουμε συνηθίσει, η Αλιέντε παντρεύει όμορφα τη δημοσιογραφική της πένα με τη μυθιστορηματική. Εκφράζει τη γνώμη της για τα όσα συμβαίνουν σε όλο τον πλανήτη, και όχι μόνο στο παρόν μας, αλλά εξετάζοντας και το τι συνέβαινε στο παρελθόν. Δίνει πληροφορίες τόσο για γεγονότα όσο και για πράξεις ακτιβιστριών, που προσπαθούν να βοηθήσουν γυναίκες που πέφτουν θύματα της πατριαρχίας. Μιλάει για το πώς οι άντρες φέρουν τον πόλεμο και οι γυναίκες τη ζωή. (Και φυσικά δεν γενικεύει, ότι όλοι οι άντρες είναι σκάρτοι). Έχω σημειώσει άπειρα κομμάτια στο βιβλίο της Αλιέντε, για να μεταφέρω στην κριτική μου, αλλά είναι προτιμότερο να το αποφύγω και να κάνει ο αναγνώστης μόνος του τις δικές του σημειώσεις. Μπορώ να γράφω για πολύ ακόμα για το βιβλίο της, αλλά και αυτό θα το αποφύγω. Ό,τι γράφει η Αλιέντε χαράσσεται στις ψυχές των αναγνωστών ενός βιβλίου που γράφτηκε για γυναίκες και για άντρες που αγαπούν τις γυναίκες.

Έπειτα από το ξέσπασμα του ελληνικού #metoo, που όλοι υποψιαζόμαστε ότι πολλά μένουν  ακόμα κρυμμένα στο σκοτάδι και έπειτα από 11 γυναικοκτονίες μέσα στο 2021, η μια πιο ανατριχιαστική από την άλλη, το βιβλίο της Αλιέντε έρχεται την πιο κατάλληλη στιγμή στην Ελλάδα, ενώ εμείς πρέπει να αναρωτηθούμε, «ανήκουμε πράγματι στις χώρες της Δύσης, όπως προσπαθούν να μας πείσουν με τέτοιο φανατισμό οι πολιτικοί μας, κι αν ναι σε ποιο βαθμό, σε ποιά σημεία και τι στην ευχή συμβαίνει με την πατριαρχεία στη χώρα μας;». Γιατί όταν μια γυναίκα λέει «Όχι» στην Ελλάδα, βρίσκεται πνιγμένη σε μια θάλασσα στη Ρόδο ή στη Φολέγανδρο; Γιατί όταν μια γυναίκα, υψώνει το ανάστημα της απέναντι στο κυρίαρχο – αρσενικό, μένει άνεργη; Πόσο δυτική νοοτροπία έχουν οι έλληνες ανατολίτες αλλά και πόσο ισόνομα και ισότιμα συμπεριφέρεται η Δύση στη γυναίκα; Στη Γυναίκα Μάνα, στη Σύντροφο, στην Κόρη, στη Φίλη; Ας τα αναλογιστούμε κι ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε!

Τέλος θα επαναλάβω θαυμάζοντας και επιδοκιμάζοντας πως ο κόσμος μέσω της τέχνης καταφέρνει να γίνει μια πατρίδα!

Μαίρη Β.

Διαβάστε επίσης: