ΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΒΑΘΡΑΣ 5

CLARE POOLEY

-Εκδόσεις Μεταίχμιο-

«Πρέπει να φαινόμαστε. Πρέπει να ακουγόμαστε. Πρέπει να δείξεις τι μπορείς να κάνεις. Θέλουν να είμαστε μικρές. Πρέπει να ορθώσεις το ανάστημα. Δεν είσαι ασήμαντη. Πρέπει να αγωνιστείς».   

Κάθε πρωί άνθρωποι με ζωές εκ διαμέτρου αντίθετες παίρνουν το τρένο για να πάνε στις δουλειές και στις υποχρεώσεις τους. Κάποιοι από αυτούς είναι σταθεροί επιβάτες της διαδρομής. Λίγο πολύ μεταξύ τους έχουν σχηματίσει μια κάποια άποψη ο νέας για τον άλλο, άλλοτε όχι ιδιαίτερα κολακευτική, άλλοτε εξειδικευμένη. Κάποιες φορές υπερισχύει η συμπάθεια μεταξύ τους και κάποιες η αντιπάθεια, ώσπου ένα πρωινό ένα παρ’ ολίγον δυστύχημα θα σταθεί η αφορμή κάποιοι από τους επιβάτες να μιλήσουν και να συσχετιστούν μεταξύ τους.

Η Αϊόνα η μεγαλύτερη ηλικιακά από την παρέα, γράφει σε ένα περιοδικό προτείνοντας λύσεις σε ανθρώπους που της παραθέτουν τα προβλήματά τους. Η Έμι, που πάντα κρατάει ένα βιβλίο στα χέρια της περνώντας τη διαδρομή διαβάζοντας είναι διαφημίστρια, ο Σαντζέι είναι νοσηλευτής και κρυφά ερωτευμένος με την Έμι, ψάχνοντας να βρει έναν τρόπο να τη γνωρίσει. Ο Πιρς εργάζεται σε μια τράπεζα και όπως φαίνεται από τα ρούχα και την ξιπασιά του, πρέπει να έχει τους πιο παχυλούς μισθούς. Αργότερα στη συντροφιά θα προστεθούν και η μαθήτρια Μάρθα, που θα νιώθει πιο άνετα με τους ‘‘ηλικιωμένους’’ όπως φαίνονται στα μάτια της οι ενήλικες άνω των 25 απ’ ότι με τους συμμαθητές της, ο δικηγόρος Ντέιβιντ, αλλά και ο γυμναστής Τζέιμς. Η παρέα φαίνεται ετερόκλητη από όλες τις απόψεις κι όμως με κάποιο παράδοξο τρόπο θα ταιριάξει μιας και ο ένας θα αρχίσει να νοιάζεται για τον άλλον, φυσικά πρέπει να υπάρχει και κάποιος να τους σπρώξει προς αυτήν την κατεύθυνση και αυτός δε θα είναι άλλος από την εκκεντρική Αϊόνα.

Η Pooley βαδίζει στα γνώριμα μονοπάτια του πρώτου επιτυχημένου της βιβλίου «Το Πράσινο σημειωματάριο» όπου άνθρωποι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, με διαφορετικές ζωές, ηλικίες, αντιλήψεις κι απόψεις, γνωρίζονται και αρχίζουν να μοιράζονται στιγμές. Παύουν να είναι μόνοι μέσα στο χαοτικές πόλεις και έχουν κάποιο να στηριχτούν και να μοιραστούν το κοινωνικό βάρος που κουβαλούν. Και σε αυτό το μυθιστόρημά της η Pooley θίγει κάποια θέματα μέσω των ζωών των ηρώων της, όπως τον σχολικό εκφοβισμό, τον ηλικιακό ρατσισμό, τον σεξισμό, την ομοφοβία, τις κυριαρχικές σχέσεις, χωρίς όμως να βαραίνει το ύφος του βιβλίου και διατηρώντας την αισιοδοξία του. Αυτό που καταφέρνει και σε αυτό το μυθιστόρημα της η Pooley αδιαμφισβήτητα είναι να κάνει τους ήρωες του βιβλίου της το παρεάκι του αναγνώστη.

Μαίρη Β.