Οι Δαίμονες Δεν Έχουν Όνομα
Χρυσηίδα Δημουλίδου
Οι Δαίμονες δεν έχουν Όνομα
Αν μου έλεγε κάποιος, να διαβάσω μόνο ένα βιβλίο μέσα στο 2016, θα του απαντούσα χωρίς να το πολυσκεφτώ… Μα το τελευταίο της Χρυσηίδας Δημουλίδου, φυσικά. Τι να πρωτοπεί κανείς, γι αυτή τη συγγραφέα; Όποιο βιβλίο της έχω διαβάσει, και τα έχω διαβάσει όλα, με έχει αφήσει εκστασιασμένη. Το τελευταίο της μυθιστόρημα, κατατάσσεται μαζί με Το Κελάρι της Ντροπής, στα δύο πιο συγκλονιστικά και σοκαριστικά, λόγω υπόθεσης βιβλία, που έχει γράψει. Οι φανατικοί της αναγνώστες, καταλαβαίνουν σίγουρα τι εννοώ. Η κα Δημουλίδου, με κάθε έργο που εκδίδει, φροντίζει να σε κρατάει μέχρι την τελευταία σελίδα καθηλωμένο, συγκινημένο και έντονα προβληματισμένο. Αν είμαι μόνο εγώ αυτή, που για μέρες μετά σκέφτεται την υπόθεση και την έκβαση της ιστορίας, να μου το πείτε. Πίσω στους δαίμονες τώρα, με λίγα λόγια για την υπόθεση…
Η ιστορία ξετυλίγεται στην επαρχία, σε ένα χωριό, που δε γνωρίζουμε το όνομα. Η δεκατριάχρονη Δροσιά Βεργή, πνίγεται στο ποτάμι και το σώμα της, δε βρίσκεται ποτέ. Μόνο τα παπούτσια και η ζακέτα της. Λίγο καιρό μετά, εξαφανίζεται μια κοπέλα από το διπλανό χωριό. Όλοι λένε πως κλέφτηκε με ένα παλικάρι. Όμως μετά την εξαφάνιση μιας τρίτης κοπέλας, στο πρώτο χωριό και μάλιστα τη μέρα των γενεθλίων της, ο τόπος πλέον, χαρακτηρίζεται καταραμένος. Είκοσι χρόνια μετά, ένα κορίτσι βρίσκεται πνιγμένο στον ίδιο ποταμό, με αποτέλεσμα να ανοίξουν ξανά, οι φάκελοι των τριών, παλιών υποθέσεων.
Κι έτσι οι δαίμονες ξυπνούν...δεν έχουν όνομα. Έχουν όμως παρουσία και επιλέγουν ποιους θα βασανίσουν…(λόγια δανεισμένα από το οπισθόφυλλο)
Άλλο ένα βιβλίο μυστηρίου-αστυνομικό, με πολλές ανατροπές. Αν βρείτε τη λύση σύντομα, μη βιάζεστε…. σίγουρα, έχετε κάνει λάθος. Όλα θα μαθευτούν στην ώρα τους.
Ευκολοδιάβαστο, με ωραία ροή και κεφάλαια αφιερωμένα στον κάθε ήρωα, για να αποκτήσουμε μια σφαιρική άποψη για τον κάθε χαρακτήρα. Αναμφισβήτητα, το mustread του φετινού καλοκαιριού.
Μάρω Κόλλια