JO NESBO

-Εκδόσεις Μεταίχμιο-

Στο ‘‘Βασιλιά’’, ο Νέσμπο πιάνει την ιστορία από εκεί που την άφησε στο ‘‘Βασίλειο’’, και όχι δεν χρειάζεται να έχετε διαβάσει το προηγούμενο βιβλίο, οι πρώτες πενήντα σελίδες του Βασιλιά θα σε βάλουν στο νόημα και στη συνέχεια της ιστορίας. Βασίλειο το Ος και διεκδικητές του η οικογένεια Όπγκαρ, τα αδέλφια Κάρλ και Ρόι, με κυρίως τον πρώτο να διεκδικεί τον τίτλο και τον δεύτερο υποστηριχτή του σε αυτό, όπως και κάθε τι που ο Κάρλ επιθυμεί και δεν μπορεί ο ίδιος να φέρει σε πέρας. Μαζί με τους δυο πρωταγωνιστές θα δούμε κι άλλους ήρωες από το Βασίλειο, όπως τον σερίφη Κουρτ Ούλσεν, τη Νατάλιε Μούε και τη Ρίτα Βίλουμσεν.

Στο σκοτεινό σκηνικό της Νορβηγίας, όλα γίνονται για να κυριαρχήσει η οικογένεια στον χώρο που θεωρεί Βασίλειό της, φαντάζεστε πόσα τέτοια βασίλεια υπάρχουν ανά τον κόσμο, μεγάλα και μικρά. Εδώ στην Ελλάδα λέμε ‘‘Κάλλιο πρώτος στο χωριό, παρά τελευταίος στην πόλη’’ και πόσοι θα μεταχειριστούν τα πάντα για να αναρριχηθούν. Από μια άποψη όλα αυτά τα βασίλεια, μαζί με τα πραγματικά  διακωμωδούνται  κάπως μέσα από το εν λόγω βιβλίο, βλέποντας τις κινήσεις και τις φαντασιώσεις των ηρώων του, για άλλους πάλι μπορεί να μένουν αλώβητα.

Ο συγγραφέας στα έργα του πέρα από τον Χάρι Χόλε έχει μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων, στο συγκεκριμένο βιβλίο νιώθω ότι χρωστούσε κάτι στον έναν από τους δυο αδελφούς από το προηγούμενο και του το προσφέρει ως δώρο. Απλή η ιστορία, όμως με την πένα του Νέσμπο και τον τρόπο γραφής του γίνεται ενδιαφέρουσα και ευκολοδιάβαστη.

«Το να μένει μια οικογένεια ενωμένη, κόντρα στα πάντα, είναι ευλογία. Αλλά και κατάρα».

Ο Νέσμπο όμως στην κλειστή κοινωνία του Ος αναφέρεται και σε κάποια άλλα βασίλεια, τις οικογένειες με τον βασιλιά - πατέρα που όλα του ανήκουν, κι εδώ εμφανίζονται πολλές παθογένειες που έχουμε δει και στη χώρα μας, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αναφέρεται στην κακοποίηση μέσα στην οικογένεια, στην αθόρυβη και ύπουλη που δεν βγαίνει παραέξω. ‘‘Τα εν οίκω μη εν δήμω’’.

«Μερικά οικογενειακά δέντρα μεταδίδουν ασθένειες. Και θα έπρεπε να έχουν κοπεί εδώ και πολύ καιρό».

Ο Νορβηγός δεν εξιδανικεύει τα θύματα, κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να είναι άγιοι για να προστατευτούν και να έχουν δίκιο. Από την άλλη κάποιοι θύτες είναι ελκυστικοί, όπως γίνεται και σε άλλα αστυνομικά μυθιστορήματα, κι ενίοτε και στη ζωή. Ίσως τελικά αυτό συμβαίνει γιατί τόσο την καλοσύνη όσο και την κακία την έχουμε όλοι μέσα μας και διαλέγουμε τι θα επιλέξουμε, οπότε κατανοούμε τους ήρωες και τους συμπαθούμε ή όχι, με πιο πολύπλοκες επιλογές από ότι το δίπολο άσπρο- μαύρο.

Ε.Φ.Β.