Tana French

“Τα μαθητικά τα χρόνια, δεν τα αλλάζω με τίποτα…”, έτσι έλεγε το άσμα, θυμάστε; Αυτό νιώθουν και οι περισσότεροι άνθρωποι για τη σχολική περίοδο της ζωής τους, νοσταλγία, εκτός κι αν έχει συμβεί κάτι τραγικό, όπως η δολοφονία ενός μαθητή. Τότε μάλλον το συναίσθημα αλλάζει και η εποχή, είναι σκοτεινή και μυστηριώδης, ακριβώς όπως το νέο μυθιστόρημα της Tana French.

Λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα του “Ο Τόπος των Πιστών” και επιστρατεύοντας μερικούς γνώριμους χαρακτήρες, η συγγραφέας μας μυεί στην έρευνα του φόνου ενός μαθητή επιφανούς κολλεγίου. Κεντρικά πρόσωπα είναι 8 κορίτσια, χωρισμένα σε δύο παρέες ή στρατόπεδα καλύτερα, οικότροφοι σε ένα από τα ακριβότερα κολλέγια της Ιρλανδίας. Ανάμεσα τους και η Χόλι Μακέι, η οποία καταφτάνει ένα πρωινό στο αστυνομικό τμήμα όπου εργάζεται ο Στίβεν Μόραν, έχοντας μαζί της μια φωτογραφία του πρόσφατα δολοφονημένου θύματος, Κρις Χάρπερ, με τη λεζάντα “Ξέρω ποιος τον σκότωσε”. Όπως είναι φυσικό, η υπόθεση ξανανοίγει και οι έρευνες ξεκινούν και πάλι, προς αναζήτηση του δολοφόνου.

Σίγουρα αρκετά πιο ώριμο και προσεγμένο από το προηγούμενο βιβλίο της French, όπου οι ύποπτοι μετρούνταν στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού, Ο Τόπος των Μυστικών, είναι πιο σύνθετος, κρύβοντας διάφορες πτυχές. Από τη μία, η πλευρά των αστυνομικών, που προσπαθούν να διακρίνουν το ψέμα ανάμεσα στα πραγματικά στοιχεία και από την άλλη, η άσχημη πλευρά της εφηβείας, σε όλο της το μεγαλείο. Καυγάδες, ίντριγκες και συνωμοσίες που ενώ στην αρχή μοιάζουν ανούσιες και παιδικές, καταλήγουν τελικά να είναι το κλειδί για το συρτάρι των απαντήσεων.

Ας μην μένουμε όμως μόνο στα δυσάρεστα, καθώς η ουσία της υπόθεσης δεν έχει να κάνει με τις κακοτροπιές και τις ιδιοτροπίες των νέων, αλλά με τη σημαντικότητα της φιλίας. Η έννοια αυτή αναπτύσσεται σε όλες τις σελίδες και δεν μπορεί κανείς, παρά να θαυμάσει το αληθινό κομμάτι της, που ξεπερνά τα όρια της υπερπροστασίας.

Ολοκληρώνοντας, όπως θα δείτε και στο εξώφυλλο του βιβλίου Ο Τόπος των Μυστικών, έχει τις ευλογίες πολλών κριτικών και ανάμεσα τους, αυτή του Stephen King, πράγμα, που δεν το λες και λίγο. Σίγουρα η σωστή άποψη, είναι πως ο τελευταίος λόγος, ανήκει στον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά, όμως έχετε κάπου στο νου σας, πως αξίζει τον κόπο και το χρόνο να δοκιμάσετε κι εσείς, να βρεθείτε σε έναν τόπο, που τα μυστικά δεν έχουν τέλος.

                                                                                                                                 Okay