Ο Θαμμένος Γίγαντας
Kazuo Ishiguro
Ο Θαμμένος Γίγαντας
Ομολογουμένως, περιμέναμε πολύ, πάααρα πολύ. Ποιος ξέρει τι είναι αυτό, που καθυστερεί τόσο μερικούς συγγραφείς να συνεχίσουν το μεγάλο έργο τους; Εντάξει, δε λέω πως πρέπει να λειτουργούν και σαν αυτόματα, εκδίδοντας δυο και τρία βιβλία το χρόνο (βλέπε Stephen King), αλλά δέκα χρόνια είναι κομματάκι πολλά. Μετά το οδυνηρά αξέχαστο Μη μ’ αφήσεις ποτέ, ο Ισιγκούρο επέστρεψε μ’ ένα μυθιστόρημα που δίχασε. Από τη μια, η υπόθεση που θυμίζει μεσαιωνικό παραμύθι κι από την άλλη, η άδηλη ουσία που για τον καθένα, σημαίνει κάτι διαφορετικό. Άξονας της ιστορίας, που τοποθετείται χρονικά, λίγο καιρό μετά την εποχή του βασιλιά Αρθούρου, είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι βρετανών, ο Άξλ και η Μπέατρις. Ζουν σε ένα απομακρυσμένο χωριό, αντιμετωπίζοντας καθημερινές δυσκολίες ώσπου αποφασίζουν να ξεκινήσουν ένα ταξίδι, για να επισκεφθούν τον εδώ και χρόνια αποξενωμένο γιο τους. Όλα αυτά, μοιάζουν απλώς συνηθισμένα και ίσως να ήταν, αν την περιοχή δεν κάλυπτε μια μυστηριώδης ομίχλη, που στερεί τις αναμνήσεις των κατοίκων κι αν δεν τριγύριζαν στη χώρα, δράκοι και μυθικά πλάσματα. Οι πληροφορίες που μας δίνει το οπισθόφυλλο, μας προετοιμάζουν για μια περιπέτεια φαντασίας με αέρα Τόλκιν, όμως αρκούν μερικά κεφάλαια για να αντιληφθεί κανείς πως αυτή, θα ήταν μια λανθασμένη εντύπωση. Η αφήγηση, αν και αργή, κρύβει αλληγορίες και μεταφορές που κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Εξίσου αργή είναι και η εξέλιξη, σε σημείο καμιά φορά να κατηγορηθεί κι ως μονότονη, όμως θέλω να είστε υπομονετικοί και με ανοιχτούς ορίζοντες. Η συνέχεια το αξίζει. Καθ’ όλη την πορεία του ταξιδιού, δεσπόζει η αγάπη και η συντροφικότητα του ζευγαριού, που θα συγκινήσει και τον πιο «σκληρό» αναγνώστη. Με τις μνήμες τους κλεμμένες, ο Άξλ και η Μπέατρις στηρίζονται πιο πολύ στα συναισθήματα του τώρα, για να συνεχίσουν, παρά στα μπλεγμένα γλυκόπικρα, στιγμιότυπα που ανασύρει πότε, πότε το μυαλό τους, χαρίζοντας μας έτσι, μια γλυκιά αισιοδοξία. Το πιθανότερο είναι, πως οι τελευταίες σελίδες θα σας κερδίσουν περισσότερο κι είναι εκεί, που θα αναγνωρίσετε και τον βαθύτερο συμβολισμό του τίτλου, που σίγουρα σας έφερε στο νου, μια άλλη διδακτική ιστορία (hint: εκεί είχαμε εγωιστή γίγαντα). Σε κάποιους από εσάς, ενδεχομένως το ύφος του Ισιγκούρο να είναι πιο οικείο, έστω και μέσα από τη μεταφορά των βιβλίων του στον κινηματογράφο (Μη μ’ αφήσεις ποτέ – Never let me go, Τ’ απομεινάρια μιας μέρας – The remains of the day) οπότε δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να πειστείτε, αν όμως για κάποιο λόγο σας έχει ξεφύγει, δώστε του λίγη από τη προσοχή σας… Δεν θα χάσετε τον χρόνο σας.
Okay