Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΕΥΚΟΣ

MOHSIN HAMID

-Εκδόσεις Ψυχογιός-

Για τον Άντερς θα είναι μεγάλο το σοκ όταν ξυπνήσει ένα πρωί και η επιδερμίδα του από λευκή θα έχει γίνει καστανή. Θα είναι τέτοιο το ξάφνιασμα του νεαρού άντρα, που θα προτιμήσει για μέρες να παραμείνει κλεισμένος στο σπίτι του, μην αποκαλύπτοντας σε κανέναν το τι του συνέβη, άλλωστε ποιος θα μπορούσε να τον πιστέψει; Όμως δεν είναι δυνατόν να κρύβεται για πάντα, και ίσως το ξάφνιασμα των ανθρώπων που τον γνώριζαν να είναι μεγαλύτερο από ότι του ίδιου του Άντερς, όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν. Όταν σταδιακά κι άλλοι λευκοί (άντρες και γυναίκες) θα ξυπνήσουν με καστανή επιδερμίδα, κάποιοι θα πιστέψουν ότι είναι η αρχή μιας επιδημίας. Κι όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις τα συντηρητικά ένστικτα της κοινωνίας θα βγουν στην επιφάνεια και θα αρχίσουν οι μάχες και οι ρατσιστικές επιθέσεις.   

Ο Άντερς και η Ούνα, οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες του βιβλίου θα προσπαθούν να ζυγίσουν τα δεδομένα μιας νέας κατάστασης. Ο πατέρας του Άντερς, κλειστός και δύσπιστος πάντα απέναντι στον γιο του, θα προσπαθήσει να τον στηρίξει απέναντι στις επιθέσεις που θα δέχεται η νέα ‘‘φυλή’’ των μαύρων ανθρώπων, που είχαν ζήσει την έως τότε ζωή τους λευκοί. Από την άλλη η μητέρα της Ούνα, η οποία έχει χάσει τον σύζυγο και πρόσφατα τον γιο της, ίσως βρίσκει μια διέξοδο στη νέα συνθήκη ώστε να ξεσπάσει κάπου την έντασή της. Μπορεί να μην ασκεί βία, αλλά όλη της η πίκρα για τις απώλειες της θα ‘‘ξεχαστεί’’ από την επιδημία της ‘‘μαύρης σάρκας’’.

Μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι από λευκοί θα γίνονται μαύροι. Κι αν η πόλη ολόκληρη χάσει την «καθαρότητα» της λευκής ράτσας θα βρει την ειρήνη της ή οι πολίτες θα βρουν άλλους λόγους να τους χωρίζουν; (Αυτό δε θα μας το απαντήσει σε αυτό το κείμενο του τουλάχιστον ο Mohsin Hamid).

Το ύφος του βιβλίου, μου θύμισε κάπως εκείνο του πορτογάλου Νομπελίστα Σαραμάγκου. Πιθανόν να ευθύνεται η θεματολογία, όπου μια κανονικότητα αλλάζει. Ένας άντρας ξαφνικά χάνει το φως του και σταδιακά ολόκληρη η πόλη τυφλώνεται (Περί τυφλότητας). Ένας άντρας από λευκός γίνεται χωρίς ξεκάθαρη αιτία μαύρος και σταδιακά συμβαίνει το ίδιο σε ολόκληρη την πολιτεία. Ο Mohsin Hamid δε θα φλυαρήσει, γράφει ένα βιβλίο τόσο όσο και αφήνει τα συμπεράσματα στους αναγνώστες του, κι ίσως και μια απορία, αρκεί να γίνουμε όλοι ‘‘μαύροι’’ για να πάψουμε να διαχωριζόμαστε, ή μήπως είναι άλλα τα αίτια αυτών των διαχωρισμών; Νομίζω ότι όλοι γνωρίζουμε την απάντηση, (ή μήπως υπάρχουν και ρομαντικοί);        

Μαίρη Β.