Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΣΤΟ ΤΖΑΚΙ και άλλες ιστορίες

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΕΡΖΗΣ

-Εκδόσεις Πόλις-

«Οι άνθρωποι δε θέλουν να καταλαβαίνουν γενικώς. Η κατανόηση των πραγμάτων σημαίνει επίγνωση. Η επίγνωση γεννάει ευθύνη. Καταλαβαίνεις τώρα πως πάει;»

Στη συλλογή διηγημάτων του δημοσιογράφου και συγγραφέα Δημήτρη Τερζή «Ο Παππούς στο Τζάκι και άλλες ιστορίες», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πόλις», θα συναντήσουμε κάποιους χαρακτήρες που οι ομοιότητες τους με τη δική μας ζωή θα μας τους κάνουν οικείους. Μια μητέρα που μιλάει νοερά στον γιό της, του ετοίμασε τούρτα για τα γενέθλια του, αλλά εκείνος βρίσκεται μακριά, μιας και ανήκει στη γενιά του brain drain. Τελικά αυτό κατάφερε η Ελλάδα στα χρόνια που μεσολάβησαν των γενιών της μετανάστευσης, αντί να διώχνει φτωχόπαιδα προορισμένα για εργατικά χέρια, διώχνει παιδιά μορφωμένα, που η πατρίδα τους δεν τους δίνει προοπτικές να χτίσουν εδώ τη ζωή τους;

Ο παππούς επιστρέφει στο σπίτι, κοντά στην οικογένειά του, ανησυχεί για τον μεγάλο του εγγονό, αλλά διασκεδάζει με τον μικρό που δεν καταφέρνει να πνίξει το γέλιο του με τα ευτράπελα που συμβαίνουν, με όλη την οικογένεια παρούσα τη συγκινητική αυτή στιγμή, και με έναν γάτο να κάνει τα δικά του ακροβατικά ανάμεσά τους. Ο στρατιώτης σε ένα φυλάκιο στα σύνορα, που περιμένει τη μεσολάβηση του βίσματός του για να μετατεθεί, αλλά η συνάντηση με μια οικογένεια μεταναστών και η βίαια συμπεριφορά του έτερου φαντάρου, θα μετατρέψει τα σχέδια του.

Δυο αδερφές που έχουν χρόνια να μιλήσουν, που πλέον έχουν ξεχάσει τον λόγο της διαφωνίας και της απομάκρυνσής τους. Τα άσχημα νέα θα μαλακώσουν τις καρδιές τους; Δυο γηραιές κυρίες που απολαμβάνουν τη βόλτα τους στην παραλία και ένας άντρας, που θεωρεί ότι κανείς δεν τον βλέπει. Η πομπή ενός γάμου και μια κηδείας θα συναντηθεί, στις διακοπές ενός ζευγαριού από την Ελλάδα, ενώ ο τόπος θα έχει πιάσει φωτιά. Πως αντιδράνε δυο φίλες όταν η νίκη μετατρέπεται σε ήττα, είναι αρκετό ένα όχι όσο μεγάλο και να είναι να αλλάξει τα πράγματα όταν είσαι από την πλευρά των ‘‘αδύναμων’’, ακόμα κι αν υψώνεις το ανάστημά σου;   

Ο Τερζής γράφει απλά τις ιστορίες του, και αυτό προσφέρει αμεσότητα, και γιατί όχι σε κάποιες περιπτώσεις και ένα είδους ταύτισης με τους ήρωες. Στο διήγημα «Το τέλος που περίμενα», ενώ εξελίσσεται η ιστορία σου κόβεται η ανάσα. Οι ήρωες σε όποια πλευρά και αν στέκονται είναι χαρακτήρες γνώριμοι που συναντάμε στην καθημερινότητά μας, και τα διηγήματα αποτελούν ιστορίες των ημερών μας. Κάποιες χαρίζουν χαμόγελα, αλλά οι περισσότερες προβληματίζουν, ίσως βοηθάνε τον αναγνώστη να αντικρίσει τον εαυτό του, καθώς και τον κόσμο γύρω του ως αντικειμενικός θεατής.

Μαίρη Β.