Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ
KRISTIN HANNAH
Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ
«Είσαι πολύ μεγάλη για να γκρινιάζεις για το δίκαιο και το άδικο, ξέρεις καλά πως έχουν τα πράγματα.»
Από πολύ νεαρή ηλικία η Μέρεντιθ και η Νίνα αποφασίζουν ότι δε θα κάνουν καμία προσπάθεια για να αγγίξουν την παγωμένη καρδιά της μητέρας τους, και να τραβήξουν την προσοχή της, άλλωστε οποιαδήποτε προσπάθεια έχουν κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή έχει πάει στράφι όταν δεν έχει καταλήξει σε μια τραυματική εμπειρία για όλα τα μέλη της οικογένειας.
Ο μόνος συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε μητέρα και κόρες είναι ο σύζυγος και πατέρας. Στήριγμα και για τις τρεις γυναίκες της ζωής του, μόλις εκείνος πεθαίνει, χάνουν όλες τη γη κάτω από τα πόδια τους. Η κάθε μία από την πλευρά της προσπαθεί να επαναδιαπραγματευθεί τη ζωή και τις σχέσεις με τους γύρω της. Ώσπου ακόμα για μια φορά, φάρος που θα τις καθοδηγήσει θα γίνει ο απόν πατέρας και σύζυγος.
Η μητέρα θα αποφασίσει να αφήσει στην άκρη την περηφάνια και την επίπλαστη ψυχρότητα και να μιλήσει στις κόρες της, όμως η αλήθεια όταν προσφέρεται ωμή γίνεται πολλή σκληρή – όχι γι’ αυτόν που θα την ακούσει, αλλά γι αυτόν που θα τη διηγηθεί-. Η Άνια αποφασίζει να ρίξει στην ιστορία της τη χρυσόσκονη του παραμυθιού και για πρώτη φορά ύστερα από εξήντα χρόνια να τη διηγηθεί ολόκληρη, αφήνοντας με το πέρασμα της διήγησης τον παγωμένο άνεμο του Λένινγκραντ να παρασύρει μακριά τη χρυσόσκονη και να ειπωθεί η ιστορία όπως πραγματικά συνέβη. Οι κόρες της, ενήλικες πια, σε κάθε φράση της μητέρας τους, συνειδητοποιούν και δικαιολογούν ύστερα από δεκαετίες, τη συμπεριφορά της.
Όμως είναι ένα μυθιστόρημα που μιλάει για πολλά περισσότερα από την ιστορία που στοιχειώνει την Άνια. Αναφέρεται στην αγάπη των γονιών για τα παιδιά αλλά και στην εγκατάλειψη τους όταν τα παιδιά μεγαλώνουν. Για το πένθος που δηλητηριάζει την ψυχή και δεν επιτρέπει τη λύτρωση στον πενθούντα, ακόμα και όταν του προσφέρεται μια δεύτερη ευκαιρία. Για το πώς τα πρέπει που ορίζει ο κάθε ένας μόνος του στον εαυτό του, πνίγουν τα θέλω και αλλοιώνουν το χαρακτήρα του, μετατρέποντας τον σε δυστυχισμένο. Για το πώς η επικάλυψη δεν είναι η ουσία. Για την τρομοκρατία που μπορεί να χρησιμοποιήσει η εξουσία σκορπώντας το φόβο και τη δυστυχία.
Όμως δεν είναι μια ιστορία δυσάρεστη, η ‘‘εξομολόγηση’’ λυτρώνει και επιπλέον η ζωή σε κάποιες στροφές εκτός από πόνο, μπορεί να κρύβει θαύματα που αν και ανέλπιστα είναι απαραίτητα.
Ένα δυνατό και όμορφο βιβλίο που θα συγκινήσει και θα κερδίσει τον αναγνώστη.
Μαίρη Β.