Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΤΩΝ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΑΔΑΚΗΣ
Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΤΩΝ
-ΕΚΔΟΣΕΙΣ άνω τελεία-
«Οι μανιασμένοι φονεύουν
Οι φονιάδες βολεύονται»
Ο κήπος των κάκτων του Ιωάννη Λαδάκη είναι η δεύτερη ποιητική του συλλογή, και σε αυτόν εκτός από κάκτους, βρίσκουμε, κρίνα, τριαντάφυλλα, κέδρους, νούφαρα, γιασεμιά, μάραθο, άγριο σιτάρι, στάχια, λιόδεντρα και ασφαλώς πουλιά. Ο ποιητής μας ενημερώνει πως στην πλάτη μας κουβαλάμε βέλη και σταυρούς. Ενώ ο ίδιος αγωνιά, όπως φαίνεται μέσα από την ποίησή του, για το κοινωνικό γίγνεσθαι του σήμερα.
Ασφαλώς και δεν λείπει ο έρωτας από όλη αυτή την περιήγηση, αφού δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κοινωνία χωρίς αυτόν τον επαναστάτη κατά πολλούς.
Η ποιητική του συλλογή 63 σελίδων χωρίζεται σε 13 μέρη/ποιήματα με λατινική αρίθμηση, δίχως κάποιον τίτλο στα επιμέρους μέρη. Το κάθε ποίημα μπορεί να σταθεί και μόνο του, αλλά το βιβλίο δεν είναι μια ποιητική συλλογή, μα μία ολότητα, ένα έργο ολόκληρο, που έχει αρχή μέση και τέλος. Την αρχή, τη μέση και το τέλος, που όρισε ο Λαδάκης. Σε κάποιες ενότητες κρατάει τη λυρικότητα εξ’ ολοκλήρου σε άλλες όχι. Κάπου αρχίζει μια εξιστόρηση ημερολογίου με την πρώτη, τη δεύτερη και τις επόμενες μέρες. Το ποίημα ρέει, και ο ποιητής έχει το προσωπικό του στυλ, όποιος έχει ξαναδιαβάσει κείμενά του, θα καταλάβει ότι πρόκειται για το Λαδάκη. Αυτό είναι επιτυχία να σε αναγνωρίζουν από το έργο σου, όπως για παράδειγμα έναν Νταλί, από το καλλιτεχνικό του ύφος. Ο κήπος των κάκτων είναι ένα έργο κοινωνικό και κατά συνέπεια και πολιτικό.
«Μιας κοινωνίας κλεισμένης στην απομόνωσή της-εβίβα!»
«Παραμιλώ πάνω απ’ το ξαντεριασμένο κουφάρι
Της κοινωνίας.»
Ο συγγραφέας αναζητάει την ισότητα, αναζητάει την επανάσταση που θα την φέρει, αρνείται τους ήδη σχεδιασμένους δρόμους, εύχεται η ευχή να καταργήσει τον εαυτό της. Νομίζω πως όπως προηγούμενες γενιές ποιητών σε δύσκολες εποχές, αρκετοί σύγχρονοι-νέοι, με την ευαισθησία τους, έχουν κάτι κοινό πέρα από τη θεματολογία, ένα αόρατο δέσιμο που τους κάνει να ψάχνουν το αύριο και να αποδίδουν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», μέσα στην κρίση που περνάει η χώρα μας και γενικότερα η Δύση, οικονομική, κοινωνική, ηθική!
Κήπος με κάκτους, λοιπόν , ο ποιητής επέλεξε ένα φυτό, που ζει σε μέρη θερμά και ζεστά, κάτω από δύσκολες συνθήκες και για να επιβιώσει δεν έχει φύλλα, στην προσπάθειά του να εξοικονομήσει νερό. Έχει αγκάθια για να εμποδίσει τα φυτοφάγα ζώα να τον φάνε. Ακόμα και η φωτοσύνθεση γίνεται από το βλαστό του. Όπως και οι κάκτοι, έτσι και οι νέοι σήμερα, δεν είναι σκληροί, αλλά έτσι πρέπει να δείχνουν, έτσι πρέπει να πράττουν για να επιβιώσουν. Μας αρκεί; Τους αρκεί; Πότε ο κήπος θα γίνει τέτοιος που οι κάκτοι θα βγάλουν φύλλα, αλλά και τα φυτοφάγα ζώα, θα κάθονται πάνω τους, η στη σκιά τους, δίχως να τους καταστρέφουν!
«Χαιρετώ με σέβας την ιστορία σας».
Ε.Φ.Β.
Διαβάστε επίσης:
