Να ονειρευτώ ξανά

Ιφιγένεια Τέκου

Να ονειρευτώ ξανά

Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Κέρκυρα, την εποχή της Γερμανικής κατοχής! Η Μαργαρίτα, μια ταλαιπωρημένη κοπέλα, γνωρίζει τον πραγματικό έρωτα στα μάτια του Γιάννη. Οι καταστάσεις τους χωρίζουν, αλλά η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ και η ζωή καμία φορά, παίζει τραγικά παιχνίδια σε μας τους ανθρώπους! Η Μαργαρίτα, δε θα γνωρίσει μόνο τη σημασία του έρωτα, αλλά και της φιλίας, γιατί τι θα ήταν ο άνθρωπος, αν δεν είχε ένα φίλο στις δύσκολες στιγμές, να τον συντρέξει και να ακούσει το πρόβλημα του;

Καμιά φορά όμως, νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει σε τέλμα και έχουμε μείνει μόνοι, τότε λοιπόν, εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός, κάτι καινούργιο, κάτι που ίσως

επιθυμούσαμε πολύ, γιατί  όλοι έχουμε δικαίωμα στα όνειρα! Κάντε λοιπόν μια ευχή και που ξέρετε…. Μπορεί και να πραγματοποιηθεί!

Ξεκίνησα το βιβλίο βραδάκι, πριν τον ύπνο! Σκέφτηκα  να διαβάσω ένα με δυο κεφάλαια, έτσι για χαλάρωση. Όταν σήκωσα λοιπόν  τα μάτια μου, είχα διαβάσει το μισό. Σίγουρα το έχετε πάθει και εσείς, με μυθιστορήματα που έχουν τέτοια ροή γεγονότων που λες, λίγο ακόμα να δω τι θα γίνει, μέχρι που το λίγο γίνεται πολύ και φτάνεις στη τελευταία σελίδα πριν καν το καταλάβεις.

Μέσα από την αφήγηση της Ιφιγένειας Τέκου, θα ταξιδέψετε στα στενά δρομάκια της Κέρκυρας, θα μυρίσετε τα ευωδιαστά τσαντσαμίνια και την αλμύρα της θάλασσας.

Το μόνο που μπορώ να πω πως με απογοήτευσε -σε εισαγωγικά-, είναι ότι στο τέλος του βιβλίου, θα ήθελα να υπάρχει λίγο περισσότερο ανάλυση για τα γεγονότα, καθώς για μένα, ήταν η εξέλιξη που με συγκίνησε πιο πολύ και την περίμενα με αγωνία.

Δε θέλω όμως, να προδιαθέσω κανέναν αρνητικά, γιατί η ιστορία είναι όμορφη και δεν αξίζει να σας μείνει κάποια κακή εντύπωση, οπότε επανέρχομαι στα θετικά.

Οι  διάλογοι είναι έξυπνοι, περιεκτικοί, χωρίς επαναλήψεις  και με ιδιωματισμούς του νησιού, που δίνουν μια τσαχπινιά.

Ίσως από τα ελάχιστα μυθιστορήματα, που η υπόθεση δε γυροφέρνει τα γεγονότα, αλλά τα ξεδιπλώνει γρήγορα και είναι πάντα τόσο έντονα όσα συμβαίνουν, που όταν τελειώνει ένα κεφάλαιο, ανυπομονείς για τη συνέχεια, η οποία είναι ακόμα πιο αγωνιώδης, χωρίς να κουράζει πουθενά.

                                                                                                                   Μάρω Κόλλια