ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΘΛΙΨΗ

ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑΣ

ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΘΛΙΨΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΡΑΚΑ

ζήσε

να δούμε τι θα καταλάβεις

Ο Λάμπρος Παπαδήμας δάσκαλος στο επάγγελμα και υποψήφιος διδάκτορας, μας παραδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο ‘Μηχανική Θλίψη’, η πρώτη έκδοση έγινε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη το 2019, που αρκετοί γνωρίζουμε πως με τον θάνατο του εκδότη, πολλά βιβλία και όμορφες εκδόσεις, καταστράφηκαν και πολτοποιήθηκαν από τους φίλους της τέχνης, τους τραπεζίτες, που ανέλαβαν προφανώς την εκκαθάριση. Βέβαια ο ποιητής έχει δημοσιεύσει ποιήματά του σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά  πρωτύτερα.

…δεν έχουν τρόπο

να με πείσουν

πως δεν γεννιέται

τ’ άπειρο

από  δυο μηδενικά

Η συλλογή αποτελείται από 47 ποιήματα, που μπορούν να διαβαστούν μεμονωμένα, αλλά αποτελούν το όλο ενός συνόλου. Οι νέοι σήμερα εκφράζονται με πολλά μέσα, αλλά και μέσα από την ποίηση. Αυτό κάνει και ο Παπαδήμας, ο οποίος όπως πολλοί νέοι ποιητές δηλώνουν τη μελαγχολία τους. Άδικα; Όχι αν σκεφτεί κανείς την κοινωνική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και τον κόσμο γενικότερα πάνω από δέκα χρόνια, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του βιβλίου του, η δική του θλίψη είναι μηχανική.  Όπως έκαναν και οι συνάδελφοι του, της γενιάς του μεσοπολέμου.

κι ο διάβολος ξέρει καλά

πως στο Αφρίν, στη Γάζα ή στο Αιγαίο

το αίμα έχει την ίδια γεύση

και πυκνότητα

Η ποίηση από μόνη της έχει μια μελαγχολία, όταν βρίσκεσαι απέναντι από το εαυτό σου και αναμετράσαι μαζί του στο χαρτί ή στην οθόνη πλέον είναι κομμάτι σου. Ο ποιητής της ‘μηχανικής θλίψης’ σε ορισμένα σημεία, μοιάζει με ποιητής πόλης, αλλά δε νομίζω πως είναι αυτό, αλλά είναι ποιητής της κοινωνίας, ένας άνθρωπος που βλέπει εικόνες γύρω του και μας τις δίνει, σύμφωνα με τους δικούς του αισθητήρες. Μας δίνει καταστάσεις, σκέψεις, μελαγχολικές στιγμές, όνειρα και προ πάντων προβληματισμούς για τη λογική της εποχής μας την τεχνοκρατική και μηχανική, που οδηγεί τους ανθρώπους πέρα από το χρυσό  κλουβί του Max Weber, σε ένα κλουβί, μήδε χρυσό, μήδε με αδιέξοδο, σε ένα κλουβί δίχως σίδερα, μα πιο ισχυρό από τέτοιο.

…ζωή που καταχωρείται

σε φύλλα λογιστικά

και σε κατάστιχα

λέω πως πια

δεν χρησιμεύει πουθενά…

Τα ποιήματα της συλλογής 47, κάποια από αυτά έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά πριν συμπεριληφθούν στην συλλογή. Πολλά ποιήματα μας αρέσανε, όπως το ‘Κυρίως τη Νύχτα’, αλλά δε θα αναφερθούμε σε άλλα για να μην αδικήσουμε κανένα από τα σαράντα έξι άλλα. Ο Παπαδήμας σαν δάσκαλος γνωρίζει πως δε θα πέσει σε ατοπήματα, η πρώτη του συλλογή είναι ενδιαφέρουσα, δεν ξέρουμε αν μας κέρδισε, μα μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Ο Παπαδήμας είναι ένας ποιητής του σήμερα κι από τέτοιους έχουμε ανάγκη, που βάζει σε κάθε ποίημα τα πράγματα στη θέση τους και σίγουρα θα θέλαμε να δούμε και την επόμενη συλλογή του να κυκλοφορεί και να τη διαβάσουμε.

Ε.Φ.Β.

Διαβάστε επίσης: